De regering-Obama is volgens berichten steeds ongeruster, nu hij probeert om creatieve manieren te vinden om de Israëlisch-Palestijnse vredesbesprekingen aan de gang te houden, zelfs als bijna negen maanden aan de onderhandelingstafel nog geen enkel positief resultaat heeft opgeleverd.
Het probleem is, dat het tijdschema voor deze ronde van gesprekken op zijn einde loopt, en de Palestijnse leiders hebben heel duidelijk aangegeven, dat zij voornemens zijn om weg te lopen nadat zij hun laatste toezegging binnen hebben: de vrijlating van de vierde groep Palestijnse gevangenen uit Israël.
Om die reden is Israël niet enthousiast om die laatste toezegging uit te voeren, indien hierdoor op geen enkele manier de zaak van de vrede wordt bevorderd. In feite is het gevolg waarschijnlijk het tegenovergestelde, omdat nog tientallen moordenaars op vrije voeten komen.
Washington weet, dat indien de Palestijnen weglopen, er geen hoop is op voortzetting of het houden van nieuwe besprekingen in de nabije toekomst. En om de Palestijnen te weerhouden van weglopen, moeten ze worden gesust. En om de Palestijnen te sussen, moet Israël ervan worden overtuigd om nog meer zinloze toezeggingen te doen.
Dus, hoe overtuig je Israël ervan, door te gaan met deze eeuwige en vruchteloze cyclus?
Volgens sommige bronnen zouden de Amerikanen bereid zijn om zelf enkele nogal dramatische toezeggingen te doen om de droom levend te houden, te zorgen voor een positieve politieke nalatenschap op het gebied van buitenlands beleid voor president Barack Obama.
Amerikaanse regeringsfunctionarissen zeiden deze week op voorwaarde van anonimiteit tot Israël Radio, dat Obama het voorstel van premier Benjamin Netanyahu, om de langgestrafte Israëlische spion Jonathan Pollard vrij te laten, niet had uitgesloten. Een dergelijk gebaar zou meer dan voldoende stimulans zijn voor Netanyahu’s regering om nog even door te gaan met hun eigen onbeantwoorde toezeggingen.
Intussen heeft de Palestijnse leider Machmoud Abbas vorige week weer luid en duidelijk voor de internationale gemeenschap (die vastbesloten is toch niet te luisteren) verklaard, dat het vredesproces toch niets meer is dan een schertsvertoning. De Palestijnen, zei Abbas vastbesloten, zouden nooit vrede sluiten op Israëls voorwaarden.
Abbas verwierp vooral de eis van Israël om erkend te worden als de natiestaat van het Joodse volk, en hij weigerde zijn eis te laten vallen dat miljoenen zogenaamde Palestijnse ‘vluchtelingen’ het recht zouden krijgen om Israël te overspoelen. Ook weigerde hij te beloven dat een allesomvattend vredesakkoord een eind aan alle Arabische claims tegen Israël zou betekenen.
Ryan Jones.
