Wanneer waarnemers de Israëlische militaire acties in de Gazastrook als ‘disproportioneel’ aanklagen, veronderstellen zij lichtvaardig ingrijpende juridische conclusies zonder voldoende bewijs of analyse. Maar het bewijs laat zien dat Israël heeft gehandeld met onevenredig fatsoen terwijl Hamas oorlogsmisdaden heeft begaan.

Hamas heeft willekeurige raketaanvallen uitgevoerd – in de laatste maand in totaal ongeveer 3.500 – die voornamelijk waren gericht op Israëlische burgers. De effecten van Hamas’ aanvallen waren ernstig – in tegenstelling tot wat de meeste berichten in de media suggereerden:
• het aantal vroeggeboorten is toegenomen,
• de grootste luchthaven van het land, waar 90 procent van de luchtreizigers het land binnen komt, werd een aantal dagen gesloten,
• Ongeveer acht miljoen mensen leefden voortdurend in spanning, met de vrees dat het falen van het raketschild of het niet tijdig bereiken van een schuilplaats hun dood kan betekenen,
• Constante onderbrekingen, dag en nacht, met op sommige plaatsen slechts tien seconden om een schuilplaats te vinden,
• Miljarden euro’s aan economische schade.

Het principe van onderscheid vereist, dat strijdende partijen onderscheid maken tussen strijders en burgers. Hamas’ schending van dit principe komt neer op een dubbele oorlogsmisdaad: ten eerste door hun raketten te richten op Israëlische burgers, en ten tweede door het gebruik van de burgers van Gaza als menselijke schilden voor deze aanvallen, waardoor het voor de militaire reactie van de IDF veel moeilijker is in Gaza strijders te onderscheiden van niet-strijders.

Hamas heeft de Gazanen aangemaand als menselijk schild te dienen, en zijn gevechtshandleiding moedigt deze oorlogsmisdaad aan, en erkent tevens dat Israël burgerslachtoffers vermijdt – en Hamas maakt hier misbruik van voor een tactisch voordeel.

Alan Dershowitz belicht nog een ander bewijs van Hamas’ oorlogsmisdaden: Hamas kiest ervoor om zijn militaire inspanningen uit te voeren in de dichtst bevolkte delen van Gaza, in plaats van in de veel minder bevolkte gebieden in de buurt – een beslissing die erop is berekend, het aantal burgerdoden in Gaza te maximaliseren. Hamas breekt cynisch alle regels en gebruikt zelfs ambulances om strijders te vervoeren; het gebruikt ziekenhuizen in Gaza als commandocentra, wapendepots en raketlanceerplaats.

Hamas heeft zelfmoordaanslagen geperfectioneerd en wordt door de VS en Europa als terroristische organisatie aangemerkt, dus deze oorlogsmisdaden zijn geen verrassing, zelfs als de media in de laatste maand de barbarij van Hamas verborgen hielden.

Disproportioneel?
Maar hoe zit het met de vaak herhaalde, maar zelden ter discussie gestelde bewering, dat de Israëlische militaire acties ‘excessief’ of ‘disproportioneel’ zouden zijn?

De eerste plicht van een Staat is zijn burgers veiligheid te geven. Stel je voor (en nu werkt de vertaler het Amerikaanse voorbeeld om naar Nederland met tweemaal zo veel inwoners als Israël), wat de Nederlandse militaire reactie zou zijn wanneer België in een maand tijd 7.000 raketten op ons land zou afschieten, zeventig tunnels zou graven onder de Brabantse grens, een aantal burgers en militairen zou doden, de luchthaven Eindhoven zou beschieten, aanzienlijke schade zou aanrichten en het leven van de Brabanders en Limburgers onveilig zou maken?
Na zo’n vergelijking mag je wel stellen dat de IDF en Bibi Netanyahu zich in deze uitgelokte oorlog zeer terughoudend hebben gedragen.

Op 9 augustus had Israël ongeveer 5000 doelen in Gaza aangevallen – 4.762 gedurende de eerste 29 dagen van de Operatie Beschermde Rand (of Sterke Rots) en een paar honderd daarna – wat volgens cijfers van Hamas’ ministerie van Volksgezondheid heeft geleid tot 1915 doden. Zelfs als dit aantal juist is, en het (zoals Hamas stelt) allemaal burgerdoden zijn, dan betekent dit, dat op elke 2,5 aanvallen slechts één persoon is gedood.

Wanneer het doel van Israël alleen maar het doden van Gazanen zou zijn, had het die 1915 personen in één enkele luchtaanval kunnen doden. Waarom zoveel uitgeven aan het verzamelen van inlichtingen en nauwkeurige geleide projectielen (of de Israëlische burgers zoveel kostbare oorlogsweken laten doorstaan), wanneer de IDF half Gaza in een uur met de grond gelijk kan maken? Het feit dat de IDF zo vaak heeft aangevallen met zo weinig slachtoffers laat zien hoe terughoudend en nauwkeurig deze te werk gaat bij het vernietigen van de terroristische infrastructuur die Israël bedreigt.

Israël heeft zich buitengewoon ingespannen om het aantal burgerslachtoffers te beperken – ondanks het plan van Hamas om dit te maximaliseren. Israël heeft luchtaanvallen afgebroken die te veel burgerslachtoffers zouden veroorzaken. Het heeft burgersgewaarschuwd om gebieden te verlaten die worden aangevallen, en in dicht bevolkte gebieden zoals Shejaiya zet het grondtroepen in (waarbij soldaten sneuvelden), om luchtaanvallen te vermijden die veel meer burgers in Gaza zouden doden.

Israël heeft er voor gekozen het Shifa hospitaal in Gaza niet aan te vallen, hoewel het wist dat de Hamas-leiders zich daar cynisch verborgen hielden en een luchtaanval de militaire leiding van Hamas zwaar had kunnen treffen.

Zoals dit artikel uitlegt heeft Israël goed en bloed opgeofferd om de schade voor de burgers van Gaza te beperken. En toch wordt op een of andere manier Israël nog steeds beschuldigd van het opzettelijk beschieten van burgers, zelfs wanneer het een mislukte raketlancering van Hamas of een kennelijke vergissing van de IDF betreft. Maar zoals kolonel Richard Kemp stelt, ‘fouten en mislukkingen gebeuren in alle strijdende legers en in alle conflicten. (…) Stellen degenen, die het doden van Palestijnse burgers veroordelen als opzettelijk handelen door de IDF, dat (…) incidenten in Gaza [waarin de IDF per ongeluk Israëlische soldaten doodt] ook opzettelijk zijn?’

Enkele media, die overijld Israël beschuldigden van het gebruik van disproportioneel geweld, hebben te laat erkend dat mannen in de weerbare leeftijd sterk oververtegenwoordigd zijn onder de gedode Gazanen. Dat steunt Israëls verweer, dat het zijn best heeft gedaan om strijders te beschieten en burgers te vermijden.

Israëls terughoudendheid is des te opmerkelijker gezien de genocidale opzet van de vijand, zoals duidelijk aangegeven in de preambule van Hamas handvest en gedemonstreerd door Hamas’ genocidale raketaanvallen op de nucleaire reactor van Israël (voor meer over Hamas’ genocidale plannen, zie dit artikel van Jeffrey Goldberg). Vergelijk dit eens met het gedrag van het Amerikaanse leger in de oorlogen in Irak en Afghanistan…

De impulsieve veronderstelling dat Israël disproportioneel geweld gebruikt is een over-vereenvoudiging van complexe situaties, die om een verdergaande analyse vragen; het houdt geen rekening met belangrijke factoren die de Israëlische defensie beperken:

1). Intern:
– de Israëlische democratie onderwerpt leiders aan de ‘checks and balances’ van een krachtige politieke oppositie,
– onafhankelijke onderzoeken (zoals de Winograd Commissie),
– een uitdagende cultuur van een vrije pers en protesten (zoals anti-oorlog protesten in Tel-Aviv).
Wanneer dus ongeveer 90% van een gewoonlijk verdeelde democratie de militaire actie steunt, wordt het land duidelijk geconfronteerd met zeer ernstige en legitieme bedreigingen;

2) Extern:
– de militaire acties van Israël zijn meer onderzocht dan die van enig ander land (zoals Brett Stephens briljant beschreef in 2009), en daarom is er altijd een grotere kans, te worden beschuldigd van oorlogsmisdaden,
– antisemitische aanvallen vanuit het buitenland,
– niet-uitgelokte aanvallen van omringende landen (tijdens het huidige conflict in Gaza werden meer dan een dozijn raketten op Israël afgevuurd vanuit Libanon).
Dergelijke feiten dwingen Israël om geweld oordeelkundig te gebruiken.

Tenslotte moet Israël zijn burgers beschermen tegen een door Iran gesteund terroristisch leger, dat disproportioneel bereid is om Israëlische en Gazaanse burgers te doden, en geconfronteerd wordt met disproportionele verwijten, ondanks Israëls disproportionele inspanningen om zijn bevolking op een humanere manier te beschermen dan enige Staat in de geschiedenis ooit heeft gedaan.

Alleen indien Israël Hamas beslissend verslaat kan er echte vrede komen in Gaza – wat nog een reden is om de Israëlische soldaten het karwij te laten afmaken, voordat hen de Nobelprijs voor de Vrede wordt toegekend.

Door Noah Beck, de auteur van The Last Israelis, een apocalyptische roman over Iraanse kernwapens en andere geopolitieke problemen in het Midden-Oosten.