De eerste dag van dit nieuwe jaar heeft het land geschokt met de dood van Alon Bakal en Shimon Ru’imi, die vrijdag in Tel Aviv door een Israëlische Arabier werden gedood bij een schietpartij in een café.

Foto: vijandige anti-Israëlische politici, zoals knessetlid Basel Ghattas, vertegenwoordigen niet langer een meerderheid van de Israëlische Arabieren, maar blijven toch gekozen worden.

Hoewel de vader van de terrorist openlijk de daden van zijn zoon aan de kaak stelde, veroorzaakte het feit, dat de moordenaar een Arabische burger van Israël is, dat Israëli’s steeds bezorger zijn en nu wel eens uit de Arabische sector veroordelingen van de daad willen horen.

De ‘Intifada van de Messen’ gaat nog steeds door. Hoewel het gemiddelde aantal aanvallen per dag afneemt, gaat het geweld door, terwijl de Israëlische Arabische leiders niet alleen maar onwillig zijn om dit openlijk te veroordelen, maar eigenlijk doen wat ze kunnen om het aan te moedigen.

Sommige van deze Israëlisch-Arabische leiders, zoals Knessetlid Haneen Zoabi, hebben opgeroepen tot een escalatie van de Intifada. ‘Vandaag komen alleen enkelingen in actie. We hebben de steun nodig van onze [Israëlisch-Arabische] mensen. Alleen de daden van duizenden van onze mensen kunnen dit in een echte Intifada veranderen,’ schreef Zoabi vorig jaar november in een Hamas-publicatie.

Uit een in november 2015 uitgevoerd onderzoek van de Israëlische onderzoeksinstellingen Dialoog en Taldor bleek, dat 68 procent van de Israëlische Arabieren het bestaan ​​van Israël aanvaardt, en 65 procent gelooft dat ze, als Palestijnen, trouw aan Israël kunnen zijn. In werkelijkheid is dit echter een passieve meerderheid, die het beleid van activisten, met wie ze het hoogstwaarschijnlijk niet eens zijn, gewoon accepteert.

Het is mogelijk dat de kwestie van identiteit niet langer een rol speelt. Je kunt tegenwoordig inderdaad stemmen horen zoals die van vader Gabriel Naddaf, de leider van de Israëlische Aramese christelijke gemeenschap en de geestelijke leider van het forum voor werving van de Israëlische christenen in de IDF.
Moslims zoals Mohammed en Sarah Zoabi, Bedoeïen activist Mohammed Ka’abiya en Abdul Abu-Ghosh – manager van de Facebook-pagina ‘Arabieren en rechtsen tweeten’ – moedigen ook jonge moslims aan om zich aan te melden bij de IDF, als een manier om verder te integreren in de Israëlische maatschappij.

Zoals de politieke activist Ali Adi tegen het Time Out Magazine zei: ‘Natuurlijk hebben wij [Arabieren] dingen die we nastreven, maar om te zeggen dat ik het land haat en dat de overheid mijn vijand is, alleen maar omdat ik heb een paar klachten heb, is oneerlijk. Dat is een vergissing.’

In dezelfde geest sprak het hoofd van de afdeling Farmacie van de Ben Goerion Universiteit, prof Riad Agbaria, zich uit. Hij zei dat de schietpartij vrijdag in Tel Aviv ‘zonder twijfel een terroristische aanslag’ was. Helaas vormen deze stemmen slechts een schemerig licht in een donkere kamer.

In het komende jaar moeten de Israëlische Arabieren ofwel een duidelijk standpunt innemen als burgers, die de Staat Israël liefhebben en steunen en zorgen voor zijn toekomst, ofwel gezamenlijk hun hoofd in het zand blijven steken en wachten op een toekomst die er niet erg helder uitziet.