‘Wij in Israël beschouwen u als een fatsoenlijk en eerbaar man. Daarom werden velen beledigd door uw toespraak van 26 januari, waarin u door historische kortzichtigheid Israël kon afschilderen als een immoreel en onderdrukkend land’, schreef Israel Today-medewerker dr. Tsvi Sadan in een open brief aan secretaris-generaal Ban Ki-Moon van de VN.‘Om tot dit negatieve standpunt te komen moest u de enige kruk gebruiken die u heeft – de bezetting. Als leider van een van de belangrijkste instellingen op de wereld kunt u zich niet veroorloven, termen en geschiedenis verkeerd voor te stellen ten behoeve van zeer omstreden politieke doeleinden. Door de toevlucht te nemen tot dit soort demagogie, riskeert u het verlies van twee zaken, zonder welke u uw plicht niet in goed vertrouwen kunt vervullen – geloofwaardigheid en vertrouwen.
Van alle mensen, meneer, dient juist u te weten dat reeds in 1920 de Volkenbond, die later de VN werd, het recht van het Joodse volk erkende om terug te keren naar hun oude thuisland. Deze erkenning gaat er zeker van uit, dat elk volk, behalve de Joden, dat woont in het gebied dat bekend is als ‘Palestina’, land bezet dat niet van hen is. Niet-Joden die zich in Palestina vestigden in de tijd van de Romeinen, de Byzantijnen, de Mammelukken, de Ottomanen en de Britten, namen bezit van dit land dat niet van hen was. Het spreekt vanzelf dat ‘bezetters’ een passende term is voor de Arabisch sprekende bevolking die hier kwam na de Arabische verovering.
Aanvankelijk omvatte dit het gebied, dat bedoeld was als Joods thuisland, wat nu Israël en Jordanië is. Maar dat veranderde snel. De resolutie van de Volkenbond uit 1922 verdeelde het gebied van het Joodse thuisland, de grenzen zouden de Middellandse Zee en de Jordaan zijn. Dit verdelen van het Joodse thuisland werd in 1947 voortgezet met het Verdelingsplan van de VN.
Ik herinner u eraan, dat de oorlog van 1948 niet over de Gazastrook en de Westbank ging, maar over Israël. Ik wil u er ook aan herinneren, dat van 1948 tot 1967 (waarna Israël opmerkelijk weer de grenzen terugkreeg die de Volkenbond in 1922 bepaalde), het idee van een bezet Palestina nog niet eens was bedacht.
Er werden aanvallen uitgevoerd vanuit Egypte, Jordanië en Syrië, niet om de bezette gebieden te bevrijden, maar om Jaffa en Haifa te herwinnen.
De PLO ontstond in 1963, niet om Gaza te bevrijden, maar om een Joodse nederzetting, Tel Aviv genaamd, te vernietigen. Geachte heer, u hoeft niet van Netanyahu te houden om dit onweerlegbare historische feit te erkennen.
Maar u houdt vast aan het tegendeel, dat Israël, door het terugnemen van zijn oude thuisland, een ander volk vernietigt. Helaas vernieuwt u hiermee de hoop van de moslims om Israël te vervangen door een ongekende of nieuwe moslimstaat die Palestina wordt genoemd. Vanuit dit perspectief lijken uw bewonderenswaardige inspanningen om een eind te maken aan het conflict niet veel te verschillen van de vredesplannen van Haj Amin el Husseini, Yasser Arafat, Achmad Yadin en hun opvolgers.
Nog verontrustender is het wat minachting lijkt te zijn voor een land, dat er in principe mee heeft ingestemd de bewoners van de Westbank iets te geven dat niemand hen ooit heeft gegeven – een eigen staat op een grondgebied dat ze eeuwenlang hebben bezet.
En tenslotte, omdat u waarschijnlijk op Resolutie 242 zult terugvallen om uw standpunt te rechtvaardigen, zal ik u eraan moeten herinneren, dat hoewel u Israëls bezetting illegaal vindt, de waarheid is dat dit ‘illegaal’ zijn uw interpretatie van die resolutie is, een interpretatie die door Israël wordt betwist . Bezetting ‘illegaal’ noemen is het innemen van een politiek standpunt, vermomd als een juridisch standpunt.
De resolutie, waarin het woord Palestina of Palestijnen niet wordt genoemd, vraagt om Israëls terugtrekking van Israël “uit gebieden veroverd in het recente [1967] conflict”, in ruil voor een rechtvaardige en blijvende vrede met de betrokken partijen (Egypte, Jordanië en Syrië).
Deze resolutie, die het onderwerp is geweest van eindeloze debatten, heeft helaas niets anders gedaan dan het aanwakkeren van heftige anti-Israëlische sentimenten die nu uitlopen op ongegeneerd antisemitisme.
Hoewel ik er zeker van ben, dat het niet uw bedoeling was dat uw toespraak zo zou worden begrepen, heeft deze een almaar groeiende vlam aangewakkerd, die slechts tot complete chaos kan leiden. Het is uw plicht de wereld te vertellen, dat Israëls bereidheid om land voor vrede te geven, een gebaar van een zodanige grootte is dat het niet moet worden uitgevoerd, tenzij er een blijvende vrede kan worden gegarandeerd door hen, wier perverse droom het soort leven over hen heeft gebracht, dat ze nu hebben.
Tsvi Sadan
