Het tv-programma interviewde een aantal Palestijnse arbeiders, die openlijk verklaarden dat de lonen en de werkomstandigheden voor de Arabieren bij de Israëlische werkgevers veel beter zijn dan bij hun Palestijnse collega’s .

‘Het gebrek aan controle op de [Palestijnse] eigenaren van bedrijven en fabrieken en hun exploitatie van arbeiders, dwingt de mensen naar Israël, om daar te werken en te bouwen,’ zei Qassem Abu Hadwan, een arbeider uit Hebron. ‘Arbeiders moeten naar Israël gaan, omdat niemand [in de PA] hen geeft wat ze voor hun werk verdienen.’

Uit cijfers van het Centraal Bureau voor de Statistiek van de Palestijnse Autoriteit blijkt dat ‘het gemiddelde [dag]loon voor arbeiders op de Westbank ₪ 94,1 shekel bedraagt en ₪ 61,0 in de Gazastrook, terwijl het gemiddelde voor arbeiders in Israël en de nederzettingen ₪ 198,9 bedraagt.’

De Israëlisch-Arabische procureur Khaled Dukhi van de Israëlische NGO Worker’s Hotline legde uit, dat de situatie nog erger is voor vrouwelijke Palestijnse arbeiders, die exorbitante vergoedingen aan ’tussenpersonen’ moeten betalen.
‘In de praktijk neemt hij [de Palestijnse tussenpersoon] 50%, 60%, en zelfs 70% van haar salaris. De tussenpersoon steelt twee derde van haar salaris’, rekende Dukhi voor.

Momenteel werken ongeveer 120.000 Palestijnse Arabieren legaal in Israël en de Joodse nederzettingen, terwijl duizenden een werkvergunning hebben gevraagd of illegaal de Groene Lijn oversteken.

Het is moeilijk voor te stellen, hoe een onafhankelijke Palestijnse staat economisch zou overleven, als er daar zo weinig van haar beroepsbevolking willen werken.