Zomervakantie Engeland  van 22 juli t/m. 13 augustus 1995.

Vrijdag 21 juli/ zaterdag 22 juli 1995.

Vrijdagmiddag om half drie vertrokken richting Breda bij een temperatuur van 35 graden op de paal bij Vianen. Af en toe wat bewolkt, maar met de ramen open moet het maar. Vijf over vier bij de Belgische grens en de temperatuur is gezakt tot 31 graden, het begint dus al af te koelen!!! Om kwart over vier het eerste (en hopelijk het laatste) ongeluk gesignaleerd bij St. Job in ’t Goor. Op de andere weghelft lag een auto ondersteboven en de ziekenwagen was ook hard nodig. Gelukkig weinig oponthoud gehad, om vijf voor half vijf reden we weer. Om kwart voor zes stonden we op een parkeerplaats 20 km voor Oostende. Daar konden we een beetje afkoelen en hebben rustig gezeten en gegeten.

Ontmoeting Ans en John Huijgen op een parkjeerplaats net voor Oostende.

Om kwart over acht zwaaiden er mensen naar Hans en Frieda, maar die kenden ze niet. Toen keken wij om de hoek van de caravan en zagen dat het John en Ans waren, de zus van Wil. Hij zag onze caravan, dus wilde contact maken. Even staan praten en toen vertrokken ze vast naar de haven. Wij vertrokken om kwart over negen ook richting haven.

Oostende.

Bij de haven ingeschreven en toen konden wij lopend nog Oostende in. Een leuke plaats met de haven en het station en de stad heel dicht bij elkaar. Daar ontmoetten we de familie Hans Rietveld uit Boveneind nog. Die gingen naar Bristol.

 

 

 

Wachten op de boot.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Fam. Hans Rietveld wacht ook op de boot.

 

 

 

 

Om vijf uur Nederlandse tijd gingen we de boot af, maar inmiddels hadden we ons horloge een uur teruggezet, dus was het vier uur in de morgen.

De boot was sober en helemaal afgeladen. De bediening echt Belgisch. Om half zes waren we op de camping Bekesbourne Lane bij Canterbury.

Naast de camping was gelegenheid om de caravan neer te zetten en daar hebben we grif gebruik van gemaakt. Geslapen tot half elf en na het ontbijt gelijk de caravan op de camping neergezet.

Koffie gedronken en om één uur vertrokken naar Canterbury. Een prachtige stad met Anton Pieck-achtige geveltjes.

 

De kathedraal bezocht en om half zeven richting camping. Swen belde om half drie toen we in de tuin bij de kathedraal liepen, dat hij thuis was uit Frankrijk. De reis was goed gegaan en vanmiddag moest hij ome Cees nog naar Hoogeveen brengen, want die heeft daar vakantie en is in de winkel gaan werken vandaag. Dus nog een reisje voor Swen vandaag. Gelukkig, die zijn ook weer veilig thuis.

 

 

Foto’s rondom de kathedraal in Caterbury.

 

 

 

 

 

 

 

Lastig parkeergeld bij elkaar krijgen als je net in Engeland bent. 

 

 

 

 

Verkennen Canterbury.

Hapje eten.

Vanavond de reis voor morgen besproken en dat wordt richting Salisbury. Nog wat gedronken en toen we naar bed gingen nog even een rondje over de camping gemaakt en gelijk de toiletten bezocht. Teon we naar binnen wilden gaan zei Frans dat hij nog wat aan Hans wilde laten zien en ik sputterde tegen, dat dat ook morgen wel kon, want het was al over twaalven. Nou, dat kon dus niet. Toen hij het had gevonden bleek het niet voor Hans te zijn , maar voor mij. Het was namelijk al 23 juli en dus onze trouwdag. En wat kreeg ik……..een flesje parfum van Annaïs-Annaïs. Dat had ook al een voorgeschiedenis. Ik had namelijk het idee om op de boot een flesje parfum te kopen en toen zei Frans: “Ik heb een veel betere idee, doe dat op de terugweg, dan kun je de losse ponden opmaken”. Dat klonk aannemelijk, dus zo gezegd, zo gedaan, dacht ik. Dat was dus niet meer nodig. Ook Haqns en Frieda kwamen gelijk met een cadeautje, een doos Belgische bonbons. Heerlijk!!!!

Zondag 23 juli 1995.

Vandaag dus 24 jaar getrouwd. Toen we naar bed gingen kreeg Frans zijn cadeautje: een vulpen. Ook nooit op gerekend. Het is vandaag weer mooi weer. Korte-broeken-weer!

Om half elf vertrokken richting Salisbury. Het werd steeds warmer. Opeens zagen we iets voor onze auto opdoemen en een uitlaat onder de auto doorrollen, wat gepaard ging met het nodige lawaai. Even gestopt en gekeken wat de schade was en dat viel enorm mee. Alleen onder de caravan een schrammetje. Onderweg ergens gegeten op de rondweg om Londen. Om half vier waren we bij Salisbury en op de eerste camping hadden ze geen plaatsen meer met elektriciteit. De beheerders of wardens, zoals ze in Engeland worden genoemd hebben voor ons een andere camping gebeld en daar was nog plaats. Dat was Alderbury Caravan & Camping Park, richting A36 naar Southampton.

Een kleine camping met een vriendelijke beheerder, die kwam helpen met de caravan op z’n plek zetten. Frieda, Frans, Jorrit en ik nog een potje Risk gespeeld en laat gegeten. Het koelde wel flink af zodat we lekker konden slapen.

Maandag 24 juli 1995.

Laat opgestaan en het was weer warm. Koffie gedronken en toen richting Southampton gegaan. Omdat het warm was zijn we gelijk doorgereden naar de kust links van Southampton.

 

 

 

Strand bij Lepe met op de achtergrond het eiland Wight.

 

 

Bij het plaatsje Lepe hebben we de hele dag aan het strand gelegen. Nog een beginnende bosbrand gezien.

Beginnende bosbrand.

 

 

Vanaf het strand heb je een prachtig uitzicht over het eiland Wight, met op de Solent zeilschepen en in de baai van Southampton grote zeeschepen en ferries. Lekker bijgekleurd en ’s avonds thuis gegeten.

Daarna naar Stonehenge gereden en koffie gedronken in Salisbury. Stonehenge is prachtig bij avond. We konden het terrein niet op, maar hebben nog een paar mooie foto’s gemaakt.

Dinsdag 25 juli 1995.

Het wordt eentonig, maar het is vandaag weer warm. Een bezoek gebracht aan Salisbury. Een mooie stad met een ouder waterkrachtcentrale in de stad.

 

 

 

Salisbury.

 

 

 

Brug over de rivier de Avon in Salisbury.

 

 

 

                                          Salisbury.

 

 

 

 

De rivier de Avon loopt dwars door de stad en vissers geven tot ₤10.000 per jaar om op zalm te mogen vissen, volgens een oud mannetje dat ons aansprak. Oma van Vrouwerff gebeld. Met opa gaat het niet zo goed met dit warme weer. Hij heeft het erg benauwd.

Om half vier weer terug in Alderbury en in restaurant “De drie kronen” naast de camping gegeten. Het is hier de gewoonte dat je aan de bar alles bestelt, betaalt en je drankje meeneem naar je plaats en daar wordt het eten geserveerd. Toen werd het te vochtig en zijn we naar binnen gegaan.

Woensdag 26 juli 1995.

Om tien uur vertrokken richting Barnstaple. Het is wat regenachtig, dus lekker om te rijden. Eerst schoot het niet op. Verschillende stoplichten maar later kregen we behoorlijk wat snelweg en tweebaans provinciale wegen. Oma van Schajik gebeld vanaf een parkeerplaats. Om half drie waren we op Camping Midland in Barnstaple. Waar wij staan, wat hoger, is een mooi veldje, maar de rest is knudde.

 

                                     Midland caravan park.

 

 

 

Veel stacaravans om te verhuren. De toiletgelegenheden zijn van het jaar 0. Overal moet je extra voor betalen, terwijl de camping al niet echt goedkoop is. Niet uitnodigend dus. Maar wij hebben er weinig last van en houden het hier wel een paar dagen uit. Lekker buiten kunnen zitten. Het zonnetje kwam nog lekker terug. Naar Monique gebeld, want thuis kreeg ik geen gehoor. Dat klopte, want Monique vertelde dat Swen dinsdag voor zijn werk is vertrokken naar Vlissingen tot vrijdag en dan het weekend op de vrachtwagen gaat. Het weer was warm en drukkend geweest en nu onweerde het.

Donderdag 27 juli 1995.

We beginnen met regen. Eerst gaan we inkopen doen. Vlakbij op het industrieterrein is een grote supermarkt. Zelfs de groente wordt op de kassaplaat gewogen.

Na het eten ’s middags vertrokken naar de plaatsjes Lynmouth en Lynton, aan de kust. De baai van Bristol. Er heen gereden via de A39. Lynmouth is een prachtig havenplaatsje, dat door een watertreintje verbonden wordt met Lynton.

 

 

Het watertreintje.

 

                                                           

                                                             Uitzicht.

 

Lynmouth.

Lynmouth.

 

Lynmouth.

 

 

 

 

 Town hall Lynton.

 

’s Morgens is de haven droog. 

 

 

’s Middags vol met water.

Veel bloemen en gezellige winkeltjes ronde de haven. We zijn in een gebouwtje gelopen waar modeltreinen reden.

Mooi aangelegd, zelfs met geluid erbij. Toen het watertreintje ingestayp en naar Lynton gegaan. Onderweg een prachtig uitzicht over de baai en de torsen. Frieda nog naar Jeroen gebeld, want die gaat morgen op vakantie. Thee gedronken in The Green House. Daarna het stadje Lynton bekeken. Ik kwam nog een winkel binnen om ansichtkaarten te kopen en toen vroeg de verkoper: “Waar kom je vandaan? Nou, Holland natuurlijk!”zei ik. “Oh, Veronica, vanuit de boot op zee, net als radio Caroline.” “weet u dat?” Ja, dat wist ik. Er werd me een heel verhaal verteld over een minister die radio Caroline II klandestien in de lucht had, maar niemand deed er iets aan, omdat hij minister was. Afijn , een heel verhaal. De mensen zijn hier erg vriendelijk en behulpzaam. Toen we teruggingen door het straatje hield hij me weer aan en vroeg hij of mijn zoontje telefoonkaarten spaarde. Dat was niet het geval en ik wist ook niemand die telefoonkaarten spaarde. Jammer, want zijn zoontje wilde graag een penvriend in Holland.

Terug in de trein naar Lynmouth vroeg ik aan de bestuurder: “Is dat Wales aan de overkant?” “Ja.” zei hij met een vies gezicht. Toen ik vroeg waarom hij zo keek, zei hij: “They are tuffies.” Later op gezocht in het woordenboek. Het betekende zoiets als “kakkers”.

Vanuit Lynmouth zijn we de kustweg gedeeltelijk teruggereden naar tussen de heggen reden, met af en toe een prachtig uitzicht over de rotsen en de baai. Ook moesten we nog 40 pence tol betalen, wat we in een bakje bij de weg moesten deponeren. Ook kwamen we een bordje tegen op een plek, waar je wat uitzicht had, waarop stond: “Hier is op 1 april 1780 niets gebeurd”. Engelse humor!!!

Een “heggenweg”langs de kust.

 

 

 

 

 

 

                                              

                                                Engelse humor.

 

 

 

 

Om acht uur waren we thuis. Ingrid nog gebeld. Die kregen we om tien uur te pakken. Die vertrekt morgenavond negen uur naar Zwitserland met Edwin en nog een stelletje. Ze hadden alles al klaarstaan en hoefden alleen nog maar in te pakken. Het was weer regenachtig vanavond, maar vandaag was het weer een prachtig dag.

Vrijdag 28 juli 1995.

 

Opgestaan met druilerig weer. Vandaag naar Barnstaple gegaan en wat gewinkeld. Toen we bij een rotonde kwamen werden we van achter aangereden door een Engelsman uit Southhampton, die ook hier met vakantie was.

De achterkant van de auto was op het eerste gezicht niet erg beschadigd, maar als je beter keek toch wel wat meer. Adressen uitgewisseld, nadat Frans foto’s had genomen en omdat we op een vervelend punt stonden werd het zo opgelost. Achteraf begonnen we toch wel te twijfelen of we het zo goed hadden gedaan. Frans begon hoe langer hoe meer het gevoel te krijgen dat hij er moeite mee zou krijgen om zijn geld te ontvangen. Maar dat zien we thuis wel.

The Butchers row.

Barnstaple is een mooie stad met veel bloemen overal en de Butchers Row is een mooie straat waar aan de ene kant allemaal kleine slagerijen zijn en aan de andere kant een overdekte markt. Gezellig druk en door de aanrijding waren we Hans en Frieda kwijt geraakt, maar die kwamen we vanmiddag weer tegen in de stad.

Overdekte markt.

 

 

 

           

                     

                      Het theater.

Gezamenlijk weer verder gegaan. Nog boodschappen voor het weekend gedaan en om zes uur weer op de camping. Frans nog naar zijn moeder gebeld, want we hoorden gisteravond van Ingrid dat opa niet goed was geworden. De dokter is geweest en nu gaat het weer wat beter.

Jorrit z’n tent werd opgezet in Barnstaple op de camping.

Lekker uitgebreid eten klaargemaakt en koffie gedronken. Laat naar bed gegaan.

Zaterdag 29 juli 1995.

Ook weer laat opgestaan, maar we hebben vakantie, dus het mag. De was gedaan en om ongeveer twaalf uur vertrokken richting Clovelly. Een prachtig dorpje aan de noordkust van Devon. Het zit helemaal tegen de rotsen geplakt. Je kan er niet per auto komen. De straten zijn trapsgewijs gelegd en eronder loopt een beekje. Schilderachtig. Het vervoer gaat per ezel of per slee.

 

 

 

 

 

 

 

Er was één weg en daar reden alleen jeeps waar je weer mee terug kon. Je kon het natuurlijk ook lopen. Heen zijn afgedaald naar het plaatsje en terug hebben we ons voor 60 p. laten rijden met de jeep.

Hier woont de huisarts van Clovelly. Een stukje uit Ober-Ammergau in Oostenrijk nagebootst.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Te laat weggezwomen bij eb.

Het drooggevallen haventje van Clovelly. 

Toen we beneden bij het strand waren hebben we een tochtje met een vissersbootje gemaakt in de baai. De man die ons vervoerde vertelde ons dat zijn schoonzusje uit Utrecht kwam. Frans hoorde een bekend motorgeluid en keek in het motorgedeelte en jawel hoor, een Listermotor. Dat is een hele oude goede Engelse motor.

 

 

 

 

 

 

 

De visser vertelde ons ook hoe het kwam dat er links werd gereden in Engeland. Vroeger als je elkaar tegenkwam op het paard had je het zwaard links zitten en was het dus makkelijker om links te rijden, want dan kon je rechts vechten. Heel aannemelijk. Daarna zijn we naar Hartland Point gereden. Daar is het einde van de Barnstaple-baai en begint de Atlantische Oceaan. Een mooie witte vuurtoren en scheepswrakken die op de kust zijn geslagen zijn te zien. Dat vond Jorrit mooi. Ook zie je in de verte het eilandje Lundy liggen. Door het plaatsje Hartland gereden, maar dat stelde niet zoveel voor.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Vader en zoon.

 

 

 

 

 

Onderweg op de A39 bij Hoops Inn gegeten. Een prachtige oude cottage met riet gedekt. Binnen ook leuk knus ingericht. Wij zaten bovenop de put en naast de schouw. Lekker gegeten.

Thuis nog even buiten gezeten en later binnen nog gekaart. Met Jorrit eerst nog getennist.

Zondag 30 juli 1995.

Vannacht heeft het nog hard geregend en we zijn opgestaan met bewolkt weer, maar het is droog. Vandaag willen we in Ilfracombe gaan kijken. Dat is een badplaats ook aan de noordkust van Devon. Een rotskust met een heuvel die het water insteekt. Een rommelige badplaats. Vergane glorie, behalve het park aan de haven met midgetgolf in een prachtig aangelegde tuin.

 

 

Ilfracombe.

 

Toen we terugkwamen bij de auto bleek dat de deuren niet open gingen, behalve die van de bestuurder (met de sleutel). Toen kwam Frans erachter dat hij de lichten aan had laten staan, dus geen stroom meer had. Hans erbij met de auto en startkabels en dat was gelukkig zo weer opgelost.

Daarna zijn wij naar de camping gegaan en Hans en Frieda hebben nog een ritje gemaakt in de omgeving. Prachtig weer. Lekker in het zonnetje gezeten en later achter de caravan, want het werd warm. Monique nog gebeld. Swen moest voor Terberg naar Vlissingen. Razend druk.

Maandag 31 juli 1995.

Opgestaan met prachtig weer. Lekker buiten koffie gedronken en daarna willen we Exmoor, een natuurpark ingaan, richting Minehead langs de kust. Het was een hele rit, dwars door Exmoor en het uitzicht viel tegen. Overal langs de weg groeien hier heggen en dat belemmert het uitzicht, wat erg jammer is.

 

Vlak voor Minehead ligt Dunster. Daar zijn we gestopt, want dat is een leuk plaatsje. Daar hebben we wat gegeten in een tuin bij een restaurantje.

 

Daarna doorgereden naar Minehead, waar we onze auto parkeerden net naast het station van de stoomtrein.

We waren er om kwart over drie en om tien voor vier vertrok er een trein. Deze hebben we genomen naar Watchet. Frans genoot. Jammer dat hij de video niet had meegenomen.

 

 

 

 

 

 

 

In Watchet waren we om ongeveer half vijf en daar hebben we eerst langs de haven gelopen naar de vuurtoren. Ook hier was de haven weer droog omdat het eb was. Nog wat inkopen gedaan in het dorpje en in Corners house wat gedronken.

 

 

Watchet

 

 

 

 

Toen weer langzamerhand richting trein gelopen. Leuk om dit eens gedaan te hebben in Engeland, in het land waar de stoommachine is uitgevonden door James Watt.

Hans en Frieda hadden geen zin om mee te gaan en zijn op eigen gelegenheid verder gegaan. Om zeven uur waren we weer in Minhead, na een prachtige rit boven langs de kust naar Lynmouth.

 

 

 

Lynmouth en Lynton bij avond.

 

 

 

 

De schapen liepen op en langs de weg. Konijnen zagen we lopen en bij Lynmouth hadden we een prachtig uitzicht met ondergaande zon die op zee weerkaatste. Ik hoop dat de foto lukt.

’s Avonds ± half acht. De schapen gaan ook naar huis.

Zelfs een kudde schapen kruiste onze weg. Een prachtige dag gehad. Tent nog opgeruimd en de route voor morgen besproken, want we gaan weer met de caravan verder.

Dinsdag 1 augustus 1995.

Opgestaan met warm drukkend weer. We waren vroeg. Eerst koffie gedronken en om half elf vertrokken richting Truro in Cornwall. Ongeveer half drie waren we op camping Liskey bij Threemilestone. Eerst was er maar één plaats met elektriciteit en één zonder. Maar toen we zeiden dat één plaats groot genoeg was voor twee caravans zei de campingeigenaar dat dát niet mocht volgens de brandverordening.

Toen wij zeiden dat we een lange stroomkabel bij ons hadden en het zo wilden proberen kon dat, als onze voorzieningen maar goed waren. Dat lukte, met hulp van de eigenaar, die met zijn hoofd tussen de struiken stond om de kabel door te trekken. Nu staan we op de mooiste camping waar we ooit gestaan hebben. Prachtige douches, wc’s en wasmachine, centrifuge, 2 droogtrommels, strijkbout en plank, haarföhnen. Zelfs een badkamer, met ligbad, wastafel en wc erin. Prachtige aangelegde perkjes en het gras ziet er echt Engels verzorgd uit. Ook de beheerder en zijn vrouw zijn vriendelijk en behulpzaam.

Jorrit heeft al vriendjes gemaakt. Twee Engelse jongetjes. ’s Avonds een spelletje Risk gedaan met Jorrit en gelukkig heeft hij gewonnen. De was in de wasmachine gedaan, de camping rondgelopen en even bij hans en Frieda langs geweest. Op tijd naar bed.

Woensdag 2 augustus 1995.

Opgestaan met warm drukkend weer. Om half elf belde Ingrid uit Zwitserland dat hun vrienden naar waren met de trein, wegens heimwee. Dat was triest. Nu moeten ze er samen wat van maken. Maar dat lukt hun wel. Ze hebben al verschillende bekenden gezien. Leni en Frede, het grijze mevrouwtje, Werner, Maria en nog verschillende anderen.

We gaan vandaag naar Truro. Een stadje iets kleiner als Barnstaple en weer behoorlijk wat winkels. Wij nog geld uit de muur proberen te halen, maar dat ging niet. We hadden wel onze pincode ingegeven en pasje teruggehad, maar er kwam geen geld. Wij de bank binnen, want je weer dan niet zeker of er wel of niet f.500,- wordt afgeschreven. Wij een formulier ingevuld en als er een kasverschil was, zouden we het binnen veertien dagen teruggestort krijgen. Wat we óók konden doen was de giro bellen en dat hebben we toen gelijk gedaan. Na twee dagen konden we terugbellen, want dan wisten ze zeker of er iets afgeschreven was. Dus daar wachten we maar op. Verder nog een grote supermarkt bezocht. Die was echt groot. Nog wat gedronken thuis, want het was inmiddels vijf uur. Toen de luifel opgezet, want iedere keer druppelde het een beetje en dan was het weer droog. ’s Avonds eerst gebarbecued en later Hans en Frieda en onze Engelse buren op de koffie gevraagd. Heel gezellig geweest en veel gehoord over Engeland. Ondertussen was Jorrit met hun twee kinderen Liam en Kieran in de tv kamer op de camping. Het gaat heel leuk met de kinderen. Liam is 9 jaar en Kieran 7 jaar. Er is ook nog een meisje van 3 jaar, Jody.

Het regende en onweerde ondertussen, dus we hadden plezier van onze luigel. Half één gingen we naar bed.

Donderdag 3 augustus 1995.

Opgestaan met het zonnetje, maar de lucht was tien uur weer dicht. Niet koud. Om half twaalf vertrokken richting St. Ives.

Een plaatsje wat echt doet denken aan de Franse Zuidkust. Als je aan komt rijden zie je de mooie kust met zandstrand en weer een lege haven. Het werd weer zonnig en warm. Met een busje wordt je vanaf de parkeerplaats midden in het dorp neergezet. Daar wat sandwiches gegeten en nog wat door het plaatsje geslenterd. Iemand kwam met een grote dikke paling van ongeveer 1 meter het strand op lopen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Weer het busje in naar de parkeerplaats en toen nog naar Marazion gereden. Daar konden we over een pad lopen (alleen bij eb) naar Mount St. Michael. Dat is een eiland net uit de kust en is bij eb lopend te bereiken vanaf het strand.

 

st. Michaels mount.

 

 

 

 

                                                De haven bij eb.

 

 

Onderweg kwam een helikopter een gewonde vrouw ophalen, die waarschijnlijk gestruikeld was over de keien. Frans heeft dat ook gefilmd. Verschillende leuke schelpen gevonden.

St. Michael heeft ook een klein haventje dat ook droog lag. Om zes uur moesten we maken dat we weg kwamen, anders liep het pad weer onder en moesten we een bootje huren. Later gegeten in de Inn Three Oaks vlakbij de camping. Eerst buiten wat gedronken en binnen gegeten. Swen belde nog dat hij weer thuis was en dat het erg druk was bij Terberg. Morgenmiddag gaat hij weer weg voor Dirkjan Boer.

Toen we thuis waren nog even bij Hans en Frieda buiten gezeten en op tijd naar bed gegaan.

Vrijdag 4 augustus 1995.

Om negen uur vertrokken na een nacht met veel wind, waarbij de caravan stond te schudden, omdat de luifel eraan zat. Vandaag gaan we naar Lands End. Om tien uur waren we daar en daar waaide je bijna van de weg af. We konden bijna onze jassen niet aan krijgen door de wind, hoewel het niet koud was. Daar eerst koffie gedronken en twee uur doorgebracht.

 

                                        The First and Last.

 

 

 

 

 

 

 

 

Leuk om te zien, maar niet spectaculair. Het is erg commercieel gemaakt. Om twaalf uur zijn we richting Penzance gegaan, waar we in het stadje rondgekeken hebben. Ook niet zoveel bijzonders te beleven. Wel weer een mooi uitzicht op St. Michael.

 

 

 

Het einde en begin van Engeland.

 

 

 

 

Sandwiches gegeten en om vier uur waren we weer op de camping. Jorrit speelde met zijn lego. Frans heeft een tukje gedaan en ik heb mijn vakantieverslag bijgewerkt. Ook vandaag nog in Penzance naar de giro gebeld en het bedrag was niet afgeschreven, dus zal het nu wel kloppen. Wat is die autotelefoon toch makkelijk. Je hoeft niet naar een telefooncel te zoeken, geen munten of kaarten beschikbaar te hebben.

Het is weer prachtig weer geworden, alleen waait het nog flink. Restjes vlees van de barbecue gegeten met sla en aardappels. Na het eten Hans en Frieda voor de koffie gevraagd.

Net toen ik de koffie klaar had verrasten onze Engelse buren ons met een mok koffie, ingeschonken en wel kwamen ze naar ons toe en gingen aarzelend in op het aanbod om te gaan zitten. Tegelijkertijd vroegen ze of wij en onze vrienden morgenavond wilden komen, als afscheid, want zondagmorgen gaan ze vertrekken. Het was weer een heel gezellige avond, met veel nieuwsgierige vragen, over beide landen. Het werd ook weer laat, maar dat kan als het vakantie is. Jorrit ook laat naar bed, want hun kinderen speelden ook nog gezellig met Jorrit.

Zaterdag 5 augustus 1995.

Laat opgestaan met bewolkt weer en een stuk kouder. Om elf uur bij Hans en Frieda koffie gedronken. De buren bedankten ons voor de gezellige avond. Boodschappen gedaan in Truro. Jorrit mocht met de Engelse buren mee naar Falmouth. Ze gingen winkelen. Dat vond hij heel leuk. Zijn vakantiegeld meegenomen en Lego gekocht. Wij zouden na het winkelen ook naar Falmouth gaan.

 

Falmouth.

 

 

 

 

 

Een leuk winkelplaatsje met achter de winkelstraat de haven, waar een roeiwedstrijd aan de gang was. We zijn Jorrit niet tegengekomen.

Toen we terugkwamen gingen de buren om half zeven boodschappen doen en de kinderen bleven bij ons. Die hebben bij ons meegegeten. Rijst met kip en Uncle Bens, met bekerttjes pudding toe. Leuk voor Jorrit. De was nog even gedaan en dan gaan we vanavond naar de buren. We werden om acht uur verwacht. Gezellig met z’n allen in de voortent. De kinderen bij ons in de caravan.

Na de koffie aan de wijn, het bier en de wiskey. Joan zorgde voor Nobosprits en zoute stengels, verschillende soorten kaas en tomaten en pinda’s, zoals ze dat bij ons gezien had. Attent van haar.

Gezellig gepraat en alles gevraagd over de gewoontes in beide landen, tot in de kleine uurtjes. De kinderen gingen ook laat naar bed, maar het was voor hen ook de laatste avond. Jorrit vroeg of ze bij ons in de caravan mochten slapen en dat mocht. Dus dat was groot feest voor de jongens.

Zondag 6 augustus 1995.

De kinderen om kwart voor negen wakker gemaakt, want die moesten om tien uur naar huis. Joan kwam nog even kijken hoe ze nog lagen te slapen. Ze hebben bij ons nog ontbeten en ook de kleine Jody kwam bij ons ontbijten, want die voelde zich alleen.

Met elkaar nog koffie gedronken voordat Martin, Joan, Liam, Kieran, en Jody vertrokken, nadat we foto’s gemaakt hadden en wederzijds beloofd hadden dat dit niet de laatste keer zou zijn. Joan kon haar ogen zelfs niet droog houden toen ze vertrok. Dat was een lege plek en wij zijn toen gauw vertrokken naar St. Agnes en New Quai. Het weer was mooi, nadat we gisteravond regen hadden toen we bij Martin in de voortent zaten. St. Agnes was niet groot. Onderweg nog een schoorsteen van een tinmijn bekeken. Een van de vele die we onderweg zagen.

 

 

Wij dachten dat het voor tin smelten was, maar Frans wilde het zeker weten. Bij een huis zag hij een vrouw lopen en hij stiefelde er op af en kwam terug met het verhaal dat in het huisje wat erbij staat de stoommachine stond om de lift te bedienen en de schoorsteen was om het water te koken voor de stoommachine. Dat weten we dus ook weer.

 

 

 

New Quay.

 

 

Toen we in New Quai waren, parkeerden we de auto bij de Golfclub. Eerst wat gegeten in de Red Lion Inn en daarna wat rondgewandeld. Opeens kwamen we erachter dat we wel eens privé geparkeerd stonden en daar staat een boete op, meestal van ₤ 50,-. Wij gauw terug en ja hoor, we hadden het voor elkaar. Alle twee de auto’s een wielklem.

We moesten een telefoonnummer bellen en daar kregen we een antwoordapparaat. Toen kwam er een man uit de golfclub. Dat bleek een Duitser te zijn die in Engeland woont en die regelde voor ons een telefoontje, zodat wij alleen maar hoefden te wachten op de Securety-dienst die de wielklem zou verwijderen. Het was tien voor over drie en wij maar wachten tot tien over vier. Toen is Frans de golfclub binnen gegaan en daar werd hij bijna weggekeken, want hij was in korte broek. Daar wordt verwacht dat je in blazer en pantalon komt. In de golfclub zou voor ons gebeld worden. Toen kwam de Securety-auto al gauw. Nog geprobeerd er af te komen door te zeggen dat we niet wisten dat het privé was, maar de man was niet te vermurwen.

 

 

De wielklem.

 

 

 

 

Toen we dan toch moesten betalen hebben we maar humor gemaakt en ook nog foto’s gemaakt. Toen zei hij nog: “Dan maar officieel” en pakte zijn stropdas uit de auto. Hij zei dat wij het wel konden betalen, want dat kon hij wel aan de auto’s zien. Wij zeiden dat we arm waren, maar dat geloofde hij niet vroeg aan Jorrit, je vader is zeker dokter of een advocaat en anders is hij in zaken. Hij lachen en wij ook, al was het niet echt van harte. Toen naar de caravan en de rest opgeruimd. Gegeten en naar Hans en Frieda om koffie te drinken. Morgen willen we vertrekken naar de omgeving van Dorset. Bournemouth of omgeving. We zien wel waar we terecht komen.

Maandag 7 augustus 1995.

Opgestaan om half negen, gedoucht en om ongeveer tien uur weggereden. Gisteravond nog gebeld naar een camping bij Ringwood. Daar zei men mij dat er een plaats was met elektra (electric hook-up) maar ze zouden hun best doen voor twee plaatsen. Wij dus daar heen gereden vandaag. Het was prachtig weer. Af en toe te warm. Om half vijf stonden we gesteld op de camping die we gebeld hadden. Ze hebben heel wat afgegoocheld voor ons, maar er was plaats, terwijl er bij de receptie werd vermeld dat ze vol waren. We werden met onze caravan naast een tentje gedirigeerd, maar toen zag ik dat er aan de andere kant veel ruimte gehouden werd en er was geen deur aan die kant. Ik vertelde dat de caravan beter omgezet kon worden want de deur zat bij het tentje van de buurman. Toen had hij door dat onze drur aan de andere kant zat en konden we opschuiven.

De camping heet Red Shoot camping en voor bij de camping is een Inn met dezelfde naam, dus daar gaan we vanavond maar eens eten. Heerlijk gegeten met een aparte vleesschotel die al pruttelend werd binnen gebracht.

Toen nog bij ons koffie gedronken en op tijd naar bed.

Dinsdag 8 augustus 1995.

Opgestaan met zonnig weer. Later betrok de lucht weer. Vandaag moesten we eerst geld hebben, want de camping is betaald, maar verder hebben we nog maar ₤10,- op zak. Daarna benzine tanken en boodschappen doen. In Ringwood geld gehaald. Door gereden naar Bornemouth waar een prachtig park is. Daan gaan mensen tussen de middag in zitten om hun sandwiches te eten. Als je het park uitloopt kom je bij het strand met de pier.

Het was bewolkt, maar er waren veel mensen aan het strand. Daarna Bornemouth nog ingegaan. We kwamen in een Pub en daar mocht Jorrit niet binnen. Te jong. Dan maar verder.

 

Bornemouth.

 

 

 

 

                                  De pier in Bornemouth.

 

 

 

Een eekhoorntje in een bloemperkje.

Later nog wat rondgereden in de omgeving van Linwood. Hier zie je weer veel cottages. Swen nog even gebeld. Alles is goed, maar het gras wordt erg droog. Hij is aan het sproeien. Thuis macaroni gegeten en naar Hans en Frieda gegaan voor de koffie. Oma van Vrouwerff nog gebeld. Die vertelde dat Wil uit de caravan was gevallen en haar enkel heeft verstuikt. Verder gaat het goed.

Woensdag 9 augustus 1995.

Opgestaan met koud weer, maar de zon begon zich al te roeren. Vandaag hebben we afgesproken dat iedereen zijn eigen gang gaat. Wij zijn om tien uur vertrokken naar een attractiepark in Beaulieu. Jorrit mocht vandaag zeggen wat hij wilde en hij wilde graag naar een automuseum.

Beaulieu.

 

 

 

 

In Beaulieu heb je een automuseum bij een kasteel en een abdij. Ook een mooi aangelegde Engelse tuin. Er was een monorail, een ouderwetse dubbeldekker, een simulator, waar we in oude auto’s konden racen. Ook zijn we in Wheels geweest, dat is een tentoonstelling over het verleden,, het heden en de toekomst, gezien vanuit een Pullmanstoel, die draaide naar ieder panorama. Ook werden ’s middags oude auto’s uit het museum gehaald en reden over het terrein.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Rechts: De eerste Eccles caravan.

 

 

 

 

 

Ook het kasteel was heel leuk om te zien. Er liepen gastvrouwen rond in klederdracht. Ook zongen er drie vrouwen in klederdracht bij de piano. Ook bij de abdij liepen monniken rond en werden er Gregoriaanse gezangen op de achtergrond ten gehore gebracht.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Om half zes in Beaulieu nog wat gedronken en toen nog bij het attractiepark Jorrit zijn certificaat gehaald, want die heeft vandaag vragen lopen beantwoorden.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na Beaulieu door de New Forest naar Linwood gereden. Een prachtig gebied, waar de paarden vrij rondlopen en je met de auto moet wachten, omdat er paarden op de weg lopen. Magnifiek! Toen we op de camping kwamen zijn we weer gaan eten in Red Shoot Inn. Dat was heerlijk. Hans en Frieda bij ons geweest en lekker buiten gezeten.

Red Shoot Camping Linwood, New Forest.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Donderdag 10 augustus 1995.

Opgestaan met prachtig weer. Om kwart over tien was het al ruim 26 graden. Bij Hans en Frieda op de koffie. Toen besloten we maar om naar het strand te gaan. Om ongeveer half twaalf vertrokken naar het strand bij Christchurch, een stad naast Bornemouth. Heerlijk in het water op de golven gedobberd en gezonnebaad. Om half vijf terug gegaan en in Ringwood nog boodschappen gedaan. Lekker eerst allemaal onder de douche het zand weggespoeld en toen Uncle Ben’s met kip en rijst gegeten. Ook weer lekker!

 

 

 

 

Het strand bij Christchurch.

 

 

 

Het strand bij Christchurch.

 

 

 

Dit was Linwood.

Op punt van vertrek naar Canterbury.

Frans kwam erachter dat zijn olielampje weg was. Hij had het onder de caravan gezet en wilde het opruimen, maar dat hoefde niet meer. Vanavond naar Hans en Frieda en morgen vertrekken we weer naar Canterbury. Lekker de hele avond buiten gezeten. Dat is hier zeldzaam.

Vrijdag 11 augustus 1995.

Weer opgestaan met warm en zonnig weer. Om tien voor tien was het al 24,4 graden. Dat wordt warm om te rijden. Eerst nog een kopje koffie en dan gaan we. De weg rond Londen, de M25 is erg druk, maar we komen er zonder file doorheen. Het is wel erg warm om te rijden. De temperatuur loopt op tot ongeveer 30 graden.

Om ongeveer drie uur zijn we in Canterbury op de camping en om half zeven zijn we naar de stad gegaan om een eetgelegenheid op te zoeken. Die hebben we gevonden. Op weg naar de stad stopten we nog bij een Pub, maar net toen we eten wilden bestellen ging de house-muziek aan, dus wij konden nog net op tijd vluchten. Toen de stad in en daar vonden we een Inn met een reclamebordje waarop stond dat hier het lekkerste eten van heel Canterbury geserveerd werd (waarschijnlijk). Nou, dat was heel waarschijnlijk wel het geval. Zo lekker gegeten dat we dit wel willen onthouden. Het heette “Kings Head”.

Eerst buiten wat gedronken en daarna werd het eten binnen in een aparte kamer geserveerd. Later op de camping nog heerlijk buiten genoten van de laatste volle avond in Engeland.

Zaterdag 12 augustus/ zondag 13 augustus 1995.

We zijn voor de zoveelste keer deze vakantie opgestaan omdat de temperatuur in de caravan niet prettig meer was. Om tien uur was het al ruim 26 graden. Na het eten en de koffie eerst de caravan buiten de camping gebracht op het buitenterrein, zodat de campinggasten geen last hebben van ons als we vanavond laat vertrekken.

Overnachtings kampeerplaats Bekerbourne Lane Canterbury.

Tussen de middag bij de caravan brood gegeten en daarna Canterbury ingegaan.

Lekker geslenterd en daarna terug naar de camping om ons om te kleden en toen weer terug om voor het laatst in Engeland heerlijk te eten in “Kings Head”. De bediening was heel gezellig en Jorrit werd geplaagd met het moeten doen van de vaat. De waardin kwam gelijk met een schort en Jorrit vluchtte de Inn uit. Gisteravond had ze hem ook al te pakken genomen. Het was heel gezellig. Eerst buiten weer wat gedronken en toen werden we weer binnen geroepen voor het diner.

We moesten, zoals bijna overal in Engeland, eerst op een schoolbord kijken wat we wilden eten. Dat was de menukaart. Die werd gewoon op een stoel voor je tafel gezet en kijk en kies maar. Ook moet je je drankje zelf aan de bar halen. Hier toevallig niet, maar meestal moet je het bestelde eten eerst betalen en dan wordt het wel bij je aan tafel gebracht.

Om kwart voor negen waren we weer op de camping en om tien uur vertrokken we naar de boot. Het was lastig rijden in het donker, want de lampen staan naar het midden van de weg gericht, in plaats van naar de berm. Fietsers zie je pas heel laat.

Het is een klein uurtje rijden via de A257 naar de boot in Ramsgate. Daarna sluiten we aan in de rij. In Ramsgate zagen we nog op de krijtrotsen de naam Benschop staan.

Om kwart voor één gingen we de boot op en toen begon het net te regenen. Hans en Frieda gingen een paar rijen eerder en die zijn nog droog op de boot gekomen. De eerste regen na lange tijd!

Om tien over één vertrok de boot en toen hebben we ons horloge maar gelijk gezet en was het ineens tien over twee. Deze boot was een stuk luxer als de boot op de heenreis en we zaten heerlijk rustig vlak bij het restaurant, dus we hoefden niet ver te lopen voor een kopje koffie. Jorrit heeft nog geprobeerd te slapen maar dat lukte niet.

Nog een Engels ontbijt genomen om vier uur, maar dat was niet erg lekker. Flauwe worstjes en spek.

’s nachts kwart over vier: Engels ontbijt.

Om kwart over vijf vertelde de kapitein dat we de haven binnen voeren en om tien over half zes reden we door miezerig weer en een stuk koeler. We zijn gelijk doorgereden en bij de eerste parkeerplaats zouden we stoppen en daar stonden Hans en Frieda al op ons te wachten. ’t Was wel even afzien, maar om tien voor negen waren we thuis en hadden veel te vertellen over een prachtige vakantie in Engeland.

Hieronder correspondentie over de aanrijding.