Rondreis USA / Canada 2019 najaar.

Amerika en door het zuid-westen van Canada 2019 herfst.

 

Voor een overzichtskaart van onze trip, klik hier.

Plannen maken.

Begin februari maken we een schema voor ons volgende verblijf in de Verenigde Staten en Canada. Deze keer willen we Vancouver eiland vanaf Victoria tot de noordelijkste plaats Port Hardy bezoeken, en vandaar per veerboot via de Inside Passage naar het vaste land. Bij Britisch  Ferry’s boeken we de overtocht  naar Bella Coola. Dit doen we wel wat vroeg, maar omdat aan boord maar plaats voor een veertigtal auto’s, en om zeker te zijn van een plaats moeten we wel zo vroeg boeken. Ook regelen we de tickets voor het vliegtuig.

In mei maken we de definitieve route: eerst naar Yonit en Miki in Moraga bij San Francisco, en vandaar vliegen we naar Seattle waar we één nacht bij Yifat en Dolev slapen en vandaar start onze trip door Canada. Alle hotels worden geboekt en de auto besproken. Na de route door Canada blijven we nog wat bij Yifat en Dolev, en vandaar weer naar huis. Dus vanaf nu is de trip gepland.

VERENIGDE STATEN.

Dinsdag 20 augustus 2019.

Vandaag is de grote dag, Ton brengt ons naar Schiphol, en om kwart voor drie vertrekken we met United Airlines naar San Francisco. Door het tijdsverschil komen we om half vijf dezelfde middag aan.  Bij aankomst staat Yonit al op ons te wachten, de bagage gaat in de auto en dan naar Moraga. Miki heeft al een lekker maal voor ons gekookt, dus kunnen we gelijk aan tafel.

Tijdens het eten praten we wat bij, en dan vroeg naar bed om wat slaap in te halen na een lange dag.

Woensdag 21 augustus 2019.

Een dag om wat te acclimatiseren, we staan wat later op en ontbijten daardoor ook laat. Yonit heeft deze week nog vakantie, dus kunnen we er met z’n drieën op uit. De dames willen  wat shoppen, dus op naar de Costco, een groothandel zoals de Makro. Bij de ingang scheiden onze wegen, ik naar de electronica en de dames naar kleding en voedsel. Leuk om hier rond te neuzen. Ik maak wat foto’s van de aanbiedingen, dan kan ik ze vanavond beter bekijken op internet. Na de Costco door naar Best Buy, een echt grote electronica zaak. Ook hier gaan we bij de ingang uit elkaar. Hier neus ik op mijn gemak wat rond bij de  home automatisering. Er wordt hier veel via wifi gewerkt, maar jammer genoeg is er geen standaard.  Vanavond maar verder neuzen op internet. Weer op tijd naar huis omdat de kinderen uit school komen.

Donderdag 22 augustus 2019.

Ik besteed de dag aan het uitzoeken van het vervangen van een deur. Op de kamer waar wij slapen is een normale deur, maar omdat er weinig ruimte is moet hier een schuifdeur komen. Yonit heeft een poos geleden bij Amazon rails gekocht en hiermee moet een nieuwe deur een schuifdeur worden. Het wordt passen en meten om dit te doen. Het is namelijk een gipswand en de rail moet aan het vulhout vast gezet worden, een uitdaging!!

Vrijdag 23 augustus 2019.

Verjaardag.

Feest, de tweeling is vandaag jarig en is nu twaalf jaar. Dit is de eerste keer dat Janny op de verjaardag van de meiden is. Als ze naar school zijn ontbijten we en daarna naar wat winkels om eerder gekochte spullen terug te brengen, en om een deur te kopen. Terug brengen gaat hier makkelijk, bijvoorbeeld nieuwe schoenen waar je al op hebt gelopen en die toch niet bevallen kun je gewoon terug brengen. In een enorme doe-het-zelf zaak koopt Yonit een nieuwe deur met wat toebehoren.

Rond het middaguur eten we wat in een Sushi restaurant, en juist voordat de kinderen thuis komen zijn we weer thuis.  Als Miki thuiskomt van de universiteit stappen we in, en gaan we voor de afwisseling naar een Sushi restaurant dineren. Dus deze keer eten we uitgebreid Japans.

De kok die een halve jongleur is maakt de gerechten voor onze neus klaar op een grote bakplaat. Ik kies deze keer beef Teriyaki wat prima smaakt. Na dit heerlijke maal gaan we huiswaarts. Onderweg stelt Miki voor om  bij de universiteit langs te gaan om ons zijn nieuwe MRI scanner te laten zien. Goed idee, dus op naar de universiteit. Miki gaat ons voor naar de kelder en laat ons de scanner zien.

Heel indrukwekkend.

Voordat we erbij kunnen moeten we eerst onze zakken leegmaken, horloge afdoen, enz. We mogen namelijk geen metaal bij ons hebben omdat dat gevaarlijk is in verband met het sterke magnetische veld rondom de scanner.

Miki laat ons met wat testen zien hoe sterk het magnetische veld is. Ook kijken we in de “machine kamer” van de scanner. Het is heel indrukwekkend om te zien hoe hier met de enorme spanningen wordt gewerkt. De hoogspanningskabels zijn zelfs hol en worden hiermee van binnenuit gekoeld, hier had ik nog nooit van gehoord. Heel indrukwekkend allemaal. En dan naar huis waar de tweeling hun cadeaus verder uitpakken.

Zaterdag 24 augustus 2019.

Vandaag vieren we de verjaardag met kennissen. De broer van Shiri komt met vrouw en kinderen en ook komt er nog een ander stel met hun kinderen. het wordt een gezellige middag. Voor de verandering gaan we vanavond naar een chinees restaurant waar de tweeling omdat ze jarig zijn geweest een speciale muts opkrijgen.

Na het diner gezellig naar huis om nog wat na te praten.

Zondag 25 augustus 2019.

Vanmiddag komt Miki op het idee om te gaan varen, hij heeft een kano en een kajak dus met wat passen en meten moet het lukken. De kano en de kajak binden we op de auto en rijden naar het “San Pablo” reservoir. Dit is een groot meer dat als drinkwater reservoir dient.

We maken een mooie tocht over dit meer met een stuk van de rivier die in het meer uitkomt. Hierbij spotten veel vogels, ganzen, reigers, maar ook een gier en nog meer bijzondere vogels waarvan ik de naam niet ken. Na een uur of drie gaan we weer huiswaarts voor een douche en het eten.

Maandag 26 augustus 2019.

Schuifdeur.

Op de studeerkamer die vrij klein is, is een inloopkast waarin kleding hangt. Omdat de studeerkamer weinig ruimte heeft is een normale deur die opendraait lastig. Yonit heeft mij gevraagd om hier een schuifdeur van te maken zodat er meer nuttige ruimte overblijft. Ze had al rails gekocht met bijbehorend hang en sluitwerk. Dus vandaag aan de slag, het is een uitdaging omdat de klus met weinig gereedschap geklaard moet worden. Maar aan het einde van de middag hangt er een schuifdeur.

Dinsdag 27 augustus 2019.

De deur hing gisteren wel, maar de afwerking moet nog gedaan worden. Er moet nog een creatieve geleiding onderaan bedacht worden en hij moet natuurlijk geschilderd worden. Voor de geleiding heb ik snel een oplossing, en daarna naar Moraga voor gereedschap om te schilderen. Omdat de verf binnen wordt gebruikt (onze slaapkamer) kies ik voor verf op waterbasis, FOUT. Bij deze temperaturen droogt de verf zo snel dat je de aanzet blijft zien. Dus morgen nog maar een keer.

Woensdag 28 augustus 2019.

Na het opstaan schilder ik de deur nog een keer, maar nog steeds zie je de streken  van de verfroller, (zucht) dan nog maar een keer, maar dan als het wat koeler is. Miki heeft in Plaesanton samen met een andere professor een bedrijf waar hij een dekentje ontwikkelt waarmee je op een eenvoudiger manier MRI scans kunt maken.

Speciaal voor kinderen.

Hij vraagt aan Janny of ze een paar dekentjes kan maken. Dat wil ze graag proberen dus vertrekken we met de naaimachine van Yonit naar Pleasanton.Bij aankomst worden we hartelijk ontvangen door de CEO Peter en een medewerkster Gilian. Eerst krijgen we een rondleiding door dit nieuwe bedrijf. Op dit moment is er nog veel ontwikkel werk en is er nog maar één techneut aan het werk. Er wordt hier een speciale scan techniek gebruikt die in een klein hoeslaken past. De afmetingen zijn ongeveer dertig bij veertig centimeter. Met  een speciale hoes lijkt het op een gewatteerd dekentje. Deze stof neemt geen vocht op en is makkelijk te reinigen. Het motief op de stof is van dinosaurusen, dit is om het voor kinderen vriendelijk te maken.

De bedoeling is nu dat Janny van deze stof vier hoesjes maakt. Helaas valt dit niet mee, de speciale stof is lastig te bewerken en na een paar uur heeft ze er nog maar drie af. Het wordt inmiddels te laat voor de vierde hoes. In overleg met Gilian besluiten we de naaimachine hier te laten en gaan wij naar huis. Het was heel interessant om te zien hoe hier aan een nieuwe vinding wordt gewerkt, misschien horen we er later meer over in Nederland.

Donderdag 29 augustus 2019.

Deze vakantie zijn we nog niet in San Francisco geweest, dus vandaag gaat dt gebeuren Met de Bart, de ondergrondse gaan we naar de Embarcadero, het eerste station in San Francisco.

Bij de uitgang is ook het eindstation van de beroemde tram van San Francisco. Deze wordt met een ondergrondse kabel vooruit getrokken, er is nog maar een klein deel van de oorspronkelijke lijn in gebruik. Onze eerste gang is naar “Peets koffie”, want deze koffie vind ik  heerlijk. Janny neemt een kop thee en dan maar genieten van het uitzicht over de baai.

Wandelend door de overdekte markt in het oude ferry gebouw, gaan we richting “Fischerman’s Warff”. Hier zijn we vaker geweest, maar het blijft gezellig om hier over de pier te lopen. En natuurlijk weer langs de zeehonden waar het altijd weer leuk is om naar te kijken. Voor het eerst gaan we de marinewerf op waar een paar historische schepen aangemeerd zijn.

Via een automaten museum lopen we naar een ander deel van het werf gebied, dit deel hadden we nog nooit verkend en ook dit deel is best leuk. Inmiddels geeft de stappenteller ruim zevenduizend stappen aan, dus tijd om weer terug te gaan. Via de overdekte markt in het ferry gebouw waar we nog wat winkels bezoeken richting ondergrondse. De ondergrondse  is nu aanmerkelijk drukker als vanmorgen, dus erg vol. Na een half uur komen we in Orinda aan waar we de auto hebben achtergelaten dan verder naar huis.

Vrijdag 30 augustus 2019.

Vanmorgen aan tafel vertel ik dat het gisteren een leuke dag was, en dat ik een volgende keer wel weer naar China Town wil. Dit is een gezellig chinees stadsdeel van San Francisco. Miki vraagt waarom we nu vandaag niet gaan, en ja waarom ook niet. Dus weer naar het Bart station in Orinda om weer naar San Francisco te gaan.

De Bart

de Bart.

Na een stukje lopen komen we in China Town aan, heel leuk al die winkeltjes waar je van alles kunt kopen wat je niet nodig hebt. Allerlei prullaria, shirts met opdruk, petjes, enz enz.

De Dragon Gate.

Na een poosje te hebben rondgelopen besluiten we weer richting Market Street te gaan, dit is de hoofdstraat van San Francisco die bij het Ferry gebouw begint, en dan een stuk door het financiële  centrum, en verder als een gezellige winkelstraat.

Natuurlijk drinken we wat op het terras bij “Peets coffie” en verbazen ons over de mensen die voorbij komen. Het meest verbazen we ons over de honden bezitters  die hun viervoeter vertroetelen, er zijn er zelfs die hun hond in een wandelwagentje vervoeren. En natuurlijk de zwervers, ook deze horen bij het straatbeeld, heel triest om te zien. We eten nog wat in een burger restaurant en dan zegt Janny inmiddels naar huis te willen, omdat er nog wat gewassen moet worden zodat we na het weekend onze Canada trip kunnen starten met schone kleding, dus op naar huis. Na het eten schilder ik onder het toeziend oog van Janny nog twee deuren. De nieuwe schuifdeur en de binnenkant van de badkamerdeur. Deze laatste omdat de deur door de jaren heen nogal beschadigd is.

Zaterdag 31 augustus 2019.

Omdat het een vrije dag is staat iedereen wat later op en nemen we ruim de tijd om te ontbijten. Janny gaat wat spelletjes doen met de tweeling, en ik ben nog wat bezig met m’n site. We besluiten om verder vandaag een luie dag te nemen.

Zondag 1 september 2019.

Als we opstaan zie ik Miki met zijn arm in een mitella, gisteravond ging hij nog even weg op zijn “uni-wheel”, dit is een elektrisch apparaat met één wiel. Hij is hiermee gisteravond in het donker gevallen en heeft daarbij zijn schouder gebroken. Omdat dit gebeurde toen we al op bed lagen hebben we niets gemerkt, en horen we vanmorgen pas wat er is gebeurd. In de loop van de dag besluiten we om naar een “ruimte wetenschap” museum te gaan in Oakland. Hier zien we een kopie van de spoetnik en een originele Russische Soljoez ruimtecapsule. Onbegrijpelijk hoe hier drie mensen in geperst worden om naar een ruimte station te gaan. Verder een planetarium waar een film wordt geprojecteerd over zwarte gaten. Een heel interessant museum. Yonit en Miki stellen voor om vanavond naar een nieuw restaurant te gaan. Er is vlakbij een nieuw restaurant en brouwerij, bij aankomst blijkt het een Amerikaanse uitvoering van een Duitse “biergarten” te zijn.

Een enorme keus uit verschillende bieren en daarbij een gitarist die zingt, dat laatste had hij beter niet kunnen doen. De avond was heel gezellig in deze beer-garden.

Maandag 2 september 2019.

Gisteravond is het plan bedacht om naar de kust te gaan en daar kunnen we misschien walvissen zien. Het is het hele jaar mogelijk om walvissen te spotten, maar september en oktober zijn de beste maanden, dus vertrekken we lekker vroeg naar de pacific. Als we bij de kust aankomen gaan we eerst in een restaurant ontbijten.

Best lekker zo’n Amerikaans ontbijt met gebakken ei en bacon. Na het ontbijt rijden we nog een klein stukje verder en gaan dan het strand op. We hebben vier verrekijkers bij ons zodat we niets hoeven te missen.

Na anderhalf uur hebben we begrepen dat de walvissen niet hebben doorgekregen dat wij er zijn, dus laten ze zich niet zien. Wel zijn er veel Amerikanen die hun vrije dag (Labor Day) aan het strand doorbrengen, dit ondanks dat het bewolkt is. We besluiten om weer richting huis te gaan. Als we langs Berkeley rijden vraagt Miki of ik een MRI scan van mijn hoofd wil hebben, en dit lijkt mij wel wat. Dus wijzigen we de route en gaan naar de universiteit. Natuurlijk moet ik alle metalen voorwerpen uit mijn zakken doen, horloge af en riem af. En dan door zijn nieuwe MRI scanner, dit is een heel speciale ervaring, zeker omdat je in Nederland hiervoor vaak moet wachten. En dit is zomaar omdat het leuk is. Miki zal morgen de scan naar mij door sturen. Omdat dit onze laatste avond is nodig ik Miki, Yonit en de tweeling uit om gezellig te gaan eten. Yonit weet een goed restaurant in Walnut Creek, dit is een bistro-wine bar (Va de Vi).

Hier bestel je kleine gerechten die dan door allen aan tafel gegeten kunnen worden. Zelf kies ik als drank voor een wine tasting. Ik kies voor drie wijnen uit de Nappa valley om te proeven, ik heb mijn best gedaan, maar eigenlijk moet ik het nog een keer doen voor een juiste keuze. Thuis nemen we nog een glas port en dan naar bed.

Dinsdag 3 september 2019.

Gisteravond bij het inchecken zie ik dat we omgeboekt zijn naar een vlucht die twee uur eerder is, daarom vroeg op vandaag en kwart voor acht rijden we weg. Gelukkig valt het verkeer mee dus arriveren we ruim op tijd op het vliegveld in San Francisco. De vlucht verloopt voorspoedig en zijn we lekker op tijd in Seattle. Even de auto ophalen, dit is net als vorig jaar een Nissan Rogue, deze is een slag groter dan de Nissan Qashqai

Het is een uurtje rijden naar Dolev en Yifat waar we gezellig worden onthaald door Yifat. Later komt Dolev thuis en maakt de barbecue aan voor een lekker stuk vlees.

Omdat het lekker weer is eten we buiten, en uiteraard nemen we er de tijd voor om wat bij te praten. Omdat het wat afkoelt gaan we na het eten binnen mee verder.

CANADA.

Woensdag 4 september 2019.

Vandaag start onze tocht door Canada. Eerst drinken we op ons gemak nog een kop koffie bij Yifat, en dan start de reis. Halverwege de grens bij Marrysville is een outlet, hier stoppen we even voor een fles wijn en wat fruit voor onderweg. Ook kijken we bij de Columbia outlet naar een leuke jas voor mij en uiteindelijk komt Janny met een paar nieuwe schoenen weer buiten. Bij de grens hebben we wat oponthoud omdat de douane wil weten wat we van plan zijn, als hij dan van onze plannen hoort zegt hij dat we een mooie rit gaan maken. We zijn nu in Canada, in de provincie British- Columbia en die provincie heeft ongeveer 4,5 miljoen inwoners en is met een oppervlakte van 945.000 km2  bijna net zo groot als Frankrijk, Duitsland en Nederland samen. Als we bij het hotel in Vancouver aankomen blijkt dit bij een kruising van een paar drukke wegen te zijn en wel erg dichtbij het vliegveld. Dit hoeft denk ik geen probleem te zijn. Vanavond blijven we op onze kamer om wat te lezen.

Donderdag 5 september 2019.

Van het vliegveld merken we niets, maar van het verkeer hebben we meer last. De hele nacht horen we de vrachtauto’s en af en toe een motor die ons zijn sportieve geluid wil laten horen. Inmiddels begin ik al aardig te wennen aan het Amerikaans/Canadees ontbijt, twee gebakken eitjes, bacon, twee sneetjes bruin brood en wat gebakken aardappels. Met zo’n ontbijt kun je de dag goed beginnen. Het hotel is aan de zuidkant van Vancouver gelegen, een kilometer of acht richting centrum ligt een schiereiland met de naam Granville. Dit schiereiland gaan we vandaag bezoeken,  het is een heel bekend toeristisch winkelgebied in Vancouver.

Het schiereiland was vroeger een bedrijventerrein, maar tegenwoordig is het een toeristisch gebied met veel winkels.

De kunstenaars straat.

Granville Island is eigenlijk een grote openbare markt, een uitgebreide jachthaven,   kunstgalerijen en verschillende winkelgebieden.  

De “indoor foodmarket”.

Een heel gezellig gebied om doorheen te lopen. Het diner gebruiken we in een restaurant direct naast het hotel, de “White Spot”. 

Vrijdag 6 september 2019.

Ten noorden van Vancouver, aan de “Sea to Sky Highway (Hwy 99)” ligt het Garibaldi Provincial Park. Het park is vernoemd naar de 2.678 meter hoge Mount Garibaldi. Het park is rijk aan besneeuwde bergen en gletsjers. We besluiten om in dit park de “Cheakamus Lake” wandeling te maken, het is wel een flink stuk rijden, maar we vinden het de moeite waard. Jammer, maar onderweg krijgen we een file die meer dan een uur duurt. Even omrijden is geen optie want dat is ongeveer 500 kilometer. Er zijn in dit berggebied namelijk erg weinig wegen, en moet je er dus via passen om de bergen heen.

De wandeling, die volgens planning een klein uurtje heen is en natuurlijk ook een klein uurtje terug, blijkt een stevige wandeling te zijn, niet de lengte, maar het hoogteverschil is het punt. Omdat Janny wat last van haar knie heeft, besluiten we om na een stukje lopen terug te gaan. Dit komt ook beter met de tijd uit omdat we vanmorgen nogal wat tijd verloren zijn door de lange file. Maar de terugweg naar Vancouver is geen straf, de aaaaahs en oooohs zijn niet van de lucht, het is een prachtige route die voor een groot deel langs een enorme baai gaat.

Iedere keer als we weer een bocht omgaan zijn we onder de indruk van de uitzichten. Jammer dat we niet overal kunnen stoppen. Omdat we toch nog verschillende keren de auto uitgaan komen we net voor donker in het hotel aan.

Tijd voor een glas wijn.

Zaterdag 7 september 2019.

Natuurlijk starten we weer met ons Canadese ontbijt in het “White Spot” restaurant. Koffers pakken, uitchecken en dan op weg naar de haven in Tsawwassen waar we de ferry “Spirit of British Columbia” oprijden om naar Swarts Bay te varen. Na anderhalf uur komen we in Swarts-Bay op Vancouver eiland aan.

Vancouver eiland ligt net voor de kust van Vancouver. Het eiland is vierhonderd en zestig kilometer lang en honderd kilometer breed, ongeveer zo groot als Nederland. In het zuiden ligt de stad Victoria waar we de eerste twee nachten willen doorbrengen. Onderweg stoppen we nog even bij een leuk winkelcentrum voor een flesje wijn, en dan door naar ons hotel “The Bedfort Regency Hotel” Dit hotel is aan de hoofdstraat in het centrum van Victoria. Even relaxen op de kamer, en dan naar de gezellige hoofdstraat.

We zoeken een plek waar we kunnen eten, en vlakbij het hotel is een terrasje waar we ons oog op laten vallen. Natuurlijk moeten we in deze aan zee grenzende stad vis eten, dus het wordt zalm. Na het diner lopen we de stad wat verder in en kijken vast waar we morgen kunnen ontbijten.

Zondag 8 september 2019.

De stad Victoria is genoemd naar de voormalige koningin van Engeland, Koningin Victoria. Het is de hoofdstad van de provincie British Columbia in Canada, en hier is de conservatieve invloed van koningin Victoria nog het best te merken. De hoofdstraat doet wat Engels aan met zijn bouwstijl, en ons hotel heeft ook deze stijl, met een hoog bewerkt plafond waaraan koperen hanglampen hangen. Dit alles doet nogal verouderd aan, maar het is zeker in de hoofdstraat de stijl. Omdat we twee jaar geleden een goede ervaring hadden met het ontbijt restaurant “Cora”,  gaan we hier in Victoria ook naar een ontbijt restaurant van die keten. Als we de menukaart bekijken blijkt dat ze nog steeds dezelfde menu’s hebben, dus het kiezen is niet zo moeilijk. Dit restaurant is zo druk dat er altijd wachtenden zijn, en omdat het ons plan is om morgen op tijd te vertrekken willen we niet bij dit restaurant wachten, dus bespreken we een tafel voor morgen ochtend. Dan is het tijd om de stad in te gaan. De tocht gaat naar de haven die in een baai ligt, hier wordt een ballet met vijf watertaxi’s opgevoerd. Dan verder langs de haven naar de plaats waar de watervliegtuigen starten en landen.

Het is boeiend om de haven te zien, grote ferry’s, de watertaxi’s, watervliegtuigen en de pleziervaart. Een bruisende haven.

Iets naar het noorden is “China Town”, dit is de oudste China Town in Canada. Bij de toegang staat een grote Chinese poort met veel tekst die we niet kunnen lezen.

Het is hier gezellig om door te lopen, schilderachtige straatjes waar we in de patio van een klein restaurant wat drinken. Er zijn straatjes van nauwelijks een meter breed, waar winkeltjes zijn. Dan via een kleine markt komen we weer terug bij het hotel waar het inmiddels tijd is voor een momentje rust. We eten vanavond in het “The Flying Pig” restaurant, anders dat de naam doet  vermoeden staat er geen varkensvlees op het menu. Maar het is wel lekker, dit weten we nog van vorig jaar. Na het diner wandelen we nog wat rond en verbazen ons over het aantal keren dat we wiet ruiken. Het lijkt erop dat dit het nieuwe roken is. Waarschijnlijk heeft dit als gevolg dat er zoveel daklozen zijn. Maar gelukkig hebben wij dak boven ons hoofd in het hotel, dus op naar het hotel voor een glas.

Maandag 9 september 2019.

We moeten op tijd op omdat we een flinke rit naar het noorden van Vancouver eiland waar we morgen de ferry opgaan. Maar eerst naar ons favoriete ontbijtrestaurant Cora.

Ruit ingetikt.

Iets vroeger dan gepland komen we bij restaurant Cora aan, en het ontbijt is weer heerlijk. Na het ontbijt halen we op onze kamer de koffers op, en dan de auto halen die in de parkeergarage staat. Als ik richting hotel rijd hoor ik wat gerommel achterin de auto, als ik bij het hotel stop om de bagage in te laden hoor ik wat vallen. Als ik uitstap om te kijken wat er aan de hand is zie ik dat de ruit in het achterportier is ingeslagen en mijn camera is gestolen.

Op de achterbank de ravage van het glas, gelukkig is het een huurauto.

Bij de receptie van het hotel vraag ik of ze de politie voor mij willen bellen om aangifte te doen. Omdat we nog een paar duizend kilometer voor de boeg hebben is het niet te doen met deze auto, dus neem ik contact op met het verhuurbedrijf “Alamo”. Er blijkt een gelijkwaardige auto bij het vliegveld van Victoria aanwezig te zijn en ik kan mijn auto omruilen. Na zeker twintig minuten wachten heeft de receptioniste eindelijk contact met de politie zodat ik telefonisch aangifte kan doen. Dit lukt allemaal en het bewijs van aangifte zal de politie van Victoria naar mij toe mailen. Dan richting vliegveld om de auto om te ruilen, de auto die voor mij klaarstaat is een Chevrolet Equinox en wel de meest luxe uitvoering met een twee liter turbo die 252 pk levert. Zo zie je maar weer “ieder nadeel heb zijn voordeel”. Dan met anderhalf uur vertraging gaan we uiteindelijk naar het noorden. Het eerste stuk is nog wel bewoond, maar de laatste 300 kilometer zien we hooguit vijf huizen en een klein dorpje. Verder is het land dicht bebost zonder bewoners, dit is echt afgelegen.

Tegen zessen arriveren we bij ons motel in “Port Hardy” dit is de noordelijkste plaats van Vancouver eiland. We checken in  en dan gaan we eerst kijken waar de haven is om morgen  in te schepen, dan hoeven we morgen ochtend niet te zoeken. Vervolgens gaan we op zoek naar een restaurant. In het centrum vinden we “Bar en Grill” en hier gaan we eten. Het blijkt ook het plaatselijke cafe te zijn, heel gezellig. Dan vroeg naar bed omdat we morgen héél vroeg op moeten.

Dinsdag 10 september 2019.

Om half zes komen we in donker aan bij de haven in Port Hardy. Na een klein uurtje wachten moeten we achteruit de veerboot op rijden.

De “Northern Sea Wolf”

Het is een kleine boot waar maar vijf en dertig auto’s of campers op kunnen.

Half acht vaart hij weg, eerst een deel langs de Pacific kust en het laatste deel tussen de eilanden door, een tocht van tien uur. Onderweg zien we nog een paar keer vinnen boven water waarvan iedereen het over eens is dat dit Orka’s zijn.

Op het schip ontbijten we en later gebruiken we ook de lunch aan boord. Onderweg, vooral tussen de eilanden hebben we prachtige uitzichten. Het is een indrukwekkende natuur. Als we aankomen in Bella Coola blijkt het een kleine haven te zijn waar volgens mij alleen plaats is voor onze veerboot. Na een paar minuten komen we bij ons motel aan in het centrum van Bella Coola, van hieruit hebben we een prachtig uitzicht bij een ondergaande zon.

Natuurlijk even de koffers wat uitpakken en dan naar een dorps-restaurant, twee deuren verder, en daar gaan we wat eten.  Op tijd slapen na een lange dag, en dan morgen weer verder.

Woensdag 11 september 2019.

Voor het ontbijt gaan we naar Ferry’s restaurant waar we gisteravond ook hebben gegeten, het smaakt weer uitmuntend. De rit vandaag gaat naar het oosten, het binnenland in. Buiten het dorp moeten we even zoeken naar een tankstation, maar in een winkel waar we wat inslaan vertelt een mevrouw dat we twee huizen verder bij een bandenhandel moeten zijn. Dus gaan we daar tanken en dan start de reis.

We rijden een anderhalf uur door dichte naaldbossen langs een rivier, en dan stopt de verharding. De onverharde weg, die nog steeds een High way is, gaat fors stijgen tot ruim 1500 meter op de Heckman Pass, soms is de weg wat smaller en langs afgronden die honderden meters diep zijn, dit natuurlijk zonder vangrail. De klim is soms stevig, maar de moeite waard. De weg is spectaculair met zijn uitzichten over het diepe dal waar we vandaan komen.

Minstens zestig kilometer lang genieten we van de uitzichten. Tegen het einde van de middag komen we bij het volgende verblijf aan, de “Eagle Bear Lodge” bij het Tatla Lake. Kilometers rijden van de hoofdweg over een onverharde weg door een bosachtige omgeving vinden we de lodge. Een mevrouw die ons opwacht geeft een rondleiding over een prachtig terrein aan een meer. Er liggen kajaks die we kunnen gebruiken, en over het terrein loopt vaak een Linx, dit is een grote katachtige die konijnen vangt maar ons niets zal doen. Even buiten het terrein moet een adelaars nest zijn waar nog één jong in zit, het andere jong is vorige week uit het nest gevallen en heeft dit niet overleefd. Ook krijgen we de aanbeveling om een wandeling naar de andere kant van het meer te maken, hier moeten we wel opletten. Er loopt hier namelijk een zwarte beer, op zich geen punt, als je maar niet weg rent. We krijgen de instructie om als we de beer zien te blijven praten en de beer aan te blijven kijken, daarbij langzaam al pratende achteruit lopen. Geen onverwachte bewegingen maken en zeker geen arm of hand boven het hoofd houden omdat de beer dit als een aanvals houding kan zien. Foto’s maken kan wel maar onder het achteruit lopen en zeker niet de camera naar voren steken. Hier is de beer namelijk niet op gesteld. Omdat wij morgen weer verder trekken hebben we denk ik geen tijd om de instructies uit te testen. Misschien wel jammer.

Onze cabin “The Eagle”.

Het appartement is een mooie blokhut met een uitzicht op het meer en daarachter de bergen. Vanavond gaan we in een bijgebouw dineren en morgen is daar ook het ontbijt.

Donderdag 12 september 2019.

Een wat korte rit vandaag naar het volgende verblijf in “Lac La Hache” aan de Cariboo road, dit is dichtbij  het plaatsje “100 mile House” aan dezelfde weg.

Mile House.

Deze weg werd aangelegd voor de tienduizenden goudzoekers die in de negentiende eeuw de binnenlanden van British Columbia bezochten. Zij gingen op weg naar Barkerville, in de Cariboo-regio om goud te zoeken, deze weg wordt daarom ook wel de “Gold Rush Trail” genoemd . Langs deze Cariboo Road liggen hier en daar rustpunten die aangeduid werden met het aantal mijlen dat ze van het vertrekpunt in de plaats “Lillooet” liggen, hier ligt een steenhoop die het begin markeert. Ons verblijf is op een afstand van 120 mijl van fort Yale, dus “120 mile house”. Vandaag hebben we voor het eerst een miezerige dag, terwijl we tot nu toe mooi weer hadden, de laatste twee dagen waren wel bewolkt, maar droog.

Cariboo Log Guest House.

Als we bij “Cariboo Log Guest House” aankomen worden we hartelijk verwelkomd door de beheerder, een Chinees. Op zich is dat geen probleem, maar onze ervaring tot nu toe is dat het Engels met een zwaar Chinees accent  lastig te verstaan is, maar het lukt en we hebben een mooie kamer met uitzicht op het meer.

Vrijdag 13 september 2019.

Deze dag gebruiken we om in de omgeving wat rond te kijken langs de Cariboo high way. We vertrekken richting zuiden en stoppen eerst bij de “108 Heritage-site”. Hier is een beperkt openlucht museum, waar goed te zien is hoe de mensen hier vroeger leefden.

Zo te zien was het een hard leven in de kleine huizen(hutten). Wat verder naar het zuiden vinden we “100 mile House” een gezellig plaatsje waar we eerst een Farmers markt bezoeken. Deze markt stelt niet zo heel veel voor, producten van eigen bedrijfjes. Ook zijn er wat lokale kunstenaars die hier hun kunst proberen te verkopen. Langs deze plaats stroomt ook een rivier die bij het centrum een waterval heeft.

Van deze waterval werd door een houtzagerij gebruik gemaakt om de zaag aan te drijven, dit door met een dikke pijp in de waterval water om te leiden.  We wandelen nog wat rond  in 100 mile house en gaan dan weer richting hotel. Dineren doen we bij de buren, even een stukje lopen en dan het restaurant in. Een gezellig dorps restaurant dat vanavond bijna vol zit en daardoor best gezellig is.

Zaterdag 14 september 2019.

Om acht uur ontbijt en om half tien rijden we weg voor een lange rit van vijfhonderd vijf en zestig kilometer. Voordat we vertrekken komt de eigenaar van het hotel naar mij toe en zegt dat mijn auto wel heel erg vuil is. En ondanks dat ik zeg dat dit niet nodig is pakt hij een tuinslang en begint de auto schoon te spuiten.

Dit is mij één keer eerder overkomen en dat was in Zuid Afrika. Toen Jorrit en ik daar s’morgens uit Kaapstad wilden wegrijden bleek dat als verassing de auto schoon gemaakt was, terwijl Jorrit en ik de vuile auto leuk vonden. Dus met een schone auto op stap, dit land is zo enorm groot en leeg, niet voor te stellen. Op deze rit komen we geen grote plaatsen tegen, een paar gehuchten en dat is alles. Wat we wel veel zien is een prachtige natuur, bergen, meren, bossen, en prachtige uitzichten. Het is vandaag bewolkt en af en toe wat regen. Wel is bijzonder dat we geen wild zien, pas op een zestig kilometer voor het hotel zien we de bekende Elk’s, dus auto uit en fotograferen.

Aan het einde van de middag komen we bij ons motel Twin Pine Inn & Suites in Hinton aan. Dit hotel ligt aan de oostkant van de Rocky Mountains dus in de provincie Alberta, dit is in een andere tijdzone, dus horloge verzetten. Verder is het hotel nogal vertrouwd omdat we hier voor het derde jaar overnachten. 

Zondag 15 september 2019.

Bij het vertrek is het nog droog, maar wel dreigend. De bedoeling is de “Beaver walk” van vorig jaar over te doen om te vergelijken, toen had het gesneeuwd en nu niet. Omdat de lucht dreigend is besluiten we deze wandeling niet te doen en gelijk maar aan de rit te beginnen.

Na een paar kilometer begint het te regenen en omdat de bewolking zo laag hangt zien we de toppen van de bergen niet. Dit is wel jammer, maar zoals een Canadees tegen mij zei “het is zoals het is”, dus doen we het hiermee. Van uitstappen bij de watervallen komt niets omdat het regent. Onderweg maken we wel foto’s van een paar gletsjers, dit blijft indruk maken. Onze eerste stop na een paar uur rijden is bij “Lake Louise”, hier willen we wat foto’s maken om te vergelijken met vorig jaar. Langer dan nodig blijven we hier niet omdat het nog steeds regent. We besluiten om direct door  te rijden naar ons volgende motel Mountain Springs in “Radium Hot Springs”. Even relaxen dan naar een restaurant vlakbij voor de warme hap, en dan een rustige avond. Omdat we nogal wat kilometers maken heb ik eens gekeken wat de benzine hier in Canada kost, en dit varieert tussen € 0,87 en € 0,92, dus even wat goedkoper dan in Nederland.

Maandag 16 september 2019.

Omdat we de laatste paar dagen vaak in de auto hebben gezeten hebben we vandaag een luie dag. Wat later opstaan, heerlijk ontbijten en wat in de omgeving rondkijken. Het weer is zwaar bewolkt maar droog. Op onze rondrit hebben we een paar keer met de mensen van hier gesproken over het weer. Het blijkt dat deze zomer verregent is, teveel regen en te lage temperaturen. De bewoners zijn hier wel blij mee want daardoor is er weinig risico voor bosbranden en hoeven ze daardoor niet geëvacueerd te worden. Dus hier geen “Global Warming” of zo. In het ontbijtrestaurant worden we herkent, een serveerster zegt dat ze zich ons herinnert van vorig jaar, heel knap. Na het ontbijt stappen we toch nog even in de auto om de plaats “Invermere” te bezoeken, we zijn hier al eerder geweest, maar toch leuk om te bezoeken. Natuurlijk is het onderweg weer genieten van het uitzicht, zelfs met bewolking maken we mooie foto’s. In het dorp doen we nog wat inkopen (flesje wijn e.d) en dan wat luieren op onze kamer. Als we de schade door de ingeslagen ruit doorpraten ontdekken we dat ook de verrekijker van Gert is gestolen, dit moeten we thuis gaan regelen. Vanavond gaan we weer naar het bekende “Familie restaurant” om lekker te eten.

Dinsdag 17 september 2019.

Langzaam begint het einde van onze rondrit in zicht te komen, maar eerst naar Nelson wat en hele mooie stad moet zijn. Goed en wel onderweg verandert de tijd van Mountain Standard Time naar Pacific Standard Time, dus het horloge een uur terug, de telefoons doen dit automatisch. Het weer start redelijk, maar onderweg neemt de bewolking nogal toe, het gaat zelfs af en toe wat regenen. We rijden naar het zuiden tot bijna de grens met Amerika, dan verder  over de “Crownest Highway” parallel aan de grens naar het westen. Naar het Oosten hebben we deze “Crownest Highway” vorig jaar al een stuk gereden. Tussen de buitjes door hebben we weer prachtige uitzichten, prachtige bergen met mooie valleien. In Creston stappen we even uit om de benen te strekken. Dit is een typisch Canadees stadje geen hoogbouw en brede straten. Bij de bakker drinken we wat en sommigen van ons eten ook wat lekkers. Door de hoofd straat, die druk is, rijdt ook het zware verkeer.

De zware jongens.

En dan het laatste stuk naar Nelson waar ons motel op het “Kokanee Glacier Resort” is. Als we aankomen drinken we op ons gemak een glas wijn en dan gaan we het restaurant opzoeken.

Uitzicht vanaf de veranda voor onze kamer.

Woensdag 18 september 2019.

Bij het opstaan schijnt de zon, daardoor hebben we een prachtig uitzicht. In de directe omgeving is geen ontbijt restaurant, dus moeten we met een lege maag naar de stad “Nelson”.  Deze stad staat bekend als de mooiste kleine stad in British Columbia, dit omdat een groot deel van het centrum prachtig gerestaureerd is. Er zijn hierdoor in het oude centrum driehonderd en vijftig historische gebouwen, waarvan de mooiste in de Baker street staan. We parkeren de auto bij een oud station waar ook de toeristen info is. Hier halen we een wandelroute op en duiken zo het oude centrum in. Er staan prachtige gebouwen in de oude western stijl, maar eerst willen we ontbijten. Halverwege de Baker street vinden we het “Full Circle cafe”, dit was  ons bij het toeristen info aangeraden. Hier ontbijten we traditioneel, dus een paar gebakken eieren die “sunny side up” zijn gebakken, een paar plakjes bacon, een paar sneetjes geroosterd brood met wat gebakken aardappelschijfjes. Met zo’n bodempje kan ik wel een paar uur vooruit. Als we klaar zijn vraagt een dame aan een tafeltje achter ons waar we precies uit Nederland vandaan komen. Natuurlijk vertellen we dat, en ze vertelt dat haar moeder oorspronkelijk uit Assen komt. En zo hebben we wat vaker gebeurt, onverwacht een gezellig gesprek. Omdat we toch meer willen zien gaan we verder de hoofdstaat in, maar na een kwartiertje begint het te regenen en de lucht trekt helemaal dicht. Vlakbij is een historische “Street tram” waarmee je een rit langs het meer kunt maken. Omdat je dan droog zit besluiten we om een ritje te maken.Nat geregend komen we bij een mooi gerestaureerde  elektrische tram.  Deze tram wordt  in stand gehouden door vrijwilligers en wordt vandaag bedient  door een gepensioneerd echtpaar, zij bestuurt de tram en hij is de conducteur. Omdat er verder maar één reiziger is heeft de conducteur alle tijd om te praten. De hele rit heb ik met hem gesproken, over Trump, de historische tram, het weer, drugs beleid, dus over van alles. Voordat we het weten zijn we rond en moeten we de tram weer uit. En het blijft maar regenen, we lopen nog een stukje door de hoofdstraat, maar in de regen is dit niet leuk, dus naar ons verbijf waar we wat lezen en tv kijken. Morgen komt er beter weer, maar dan vertrekken we hiervandaan naar het volgende verblijf

Donderdag 19 september 2019.

Met een stralende zon staan we op, kleden ons aan en rijden dan naar de de stad naar ons ontbijtrestaurant waar we gisteren ook ontbeten hebben. Hier trekken we een uurtje voor uit en dan verder naar ons volgende verblijf in Osoyoos, deze plaats ligt op de grens van Amerika en Canada ligt bij het Osoyoos Lake. Nog steeds rijden we op de Crownest route naar het westen. Onderweg weer prachtige uitzichten en bij “Grand Fork” stoppen we om even in het centrum rond te kijken. Dit is een wat ouder Canadees plaatsje en in het centrum vinden we een restaurant waar we wat drinken. Het is een leuke plaats om  te zien maar het valt wel op dat ook hier nogal wat winkels leegstaan. Ook op de route onderweg zien we erg veel huizen te koop staan, economisch kan het hier beter. Als we over de laatste bergpas komen zien we beneden ons Osoyoos, een prachtig uitzicht. Osoyoos ligt in een droog gebied met veel wijngaarden en is een van de belangrijkste fruitteelt gebieden van Canada. Er worden vooral veel zachte vruchten geteeld, zoals druiven, perziken en kersen. Het water in Osoyoos Lake is het warmste van heel Canada (in de zomer 24 graden) en daarom erg geschikt voor zomerse activiteiten. De flora en fauna hebben zich aangepast aan het voor Canada warme klimaat. Je vindt er kolibries, ratelslangen, schildpadden, coyotes en cactussen. Ook is deze plaats bekend om zijn wijn. We hebben hier een erg luxe hotel aan het Osoyoos Lake. Het hotel heeft voor ons een appartement met een  slaapkamer, living, keuken, badkamer en verborgen in een kast een wasmachine met daarop een droger. Alles ziet er nieuw en smaakvol uit. Omdat er een wasmachine is besluit Janny dat ons wasgoed geen twee dagen kan wachten tot we bij Yifat zijn en dus gaat ze wassen. Als de wasmachine draait gaan we aan de overkant in een Pub & restaurant  eten, met een glas wijn erbij hebben we het over deze mooie trip. De avond brengen we op  onze luxe kamer door.

Vrijdag 20 september 2019.

Jammer dat we dit hotel uit moeten want hier hadden we best langer willen blijven, het is het meest luxe tot nu toe, maar het volgende verblijf wacht weer. Aan de rand van Osoyoos zien we een “Familie restaurant” waar we gaan ontbijten, natuurlijk wel weer traditioneel met eieren en bacon. Al we weer verder rijden zien we buiten het stadje een aantal wijngaarden waarvan een aantal een proeverij hebben. Bij de Winery “Seven Stones” besluiten we een kijkje te nemen. We krijgen een rondleiding door de opslag van de wijn in de wijnkelder en natuurlijk eindigen we in de winkel. Eén witte wijn en twee rode flessen wijn kopen we  om thuis te proberen.

We rijden door het leefgebied van onder andere de Similkameen-indianen. Het is een heel andere omgeving dan dat we tot nu toe hadden, meer valleien waar boerderijen zijn en natuurlijk veel meren. Na een paar uur onderweg te zijn gaan we de plaats “Hope” in om wat te drinken. Hope is een kleine plaats met een mooi park waar een aantal mooie beelden staan die uit hout zijn gesneden. Het centrum stelt eigenlijk niets voor dus zijn we snel uitgekeken. Vijftig kilometer verder bij de “Bridal Falls” is een camping waar we een Cabin hebben gereserveerd, dit is een klein knus houten huisje echt geschikt voor ons tweeën. Heel efficiënt ingericht, een woondeel met keuken, een ouder slaapkamer, een badkamer en een kraaiennest voor de kinderen.Vlak bij de camping is een restaurant waar we wat gaan eten. En dan onze laatste avond op deze trip.

-VERENIGDE STATEN.-

Zaterdag 21 september 2019.

Voordat we weer naar Yifat en Dolev in Seattle gaan kijken we eerst bij de Bridal Falls. Een prachtige waterval waar het water als een sluier naar beneden komt.

We merken dat we inmiddels weer wat meer in de bewoonde wereld komen omdat we hier een bus met Chineese toeristen treffen, tot nu toe waren we meestal of alleen of met weinig mensen.

Dan toch maar weer verder richting Verenigde Staten. Bij de grens moeten we ruim een uur wachten, er is een file omdat hier erg serieus wordt gecontroleerd. Ook wij worden ondervraagd over wat we hebben gedaan, wanneer we in Amerika zijn gekomen, en natuurlijk wat we aan alcohol bij ons hebben. Alle auto’s worden hier gescand. Nog nooit een grens gezien waar zo streng wordt gecontroleerd. We hebben geen problemen en mogen dus zonder extra controle de Verenigde Staten in. Aan het einde van de middag arriveren we bij Yifat en Dolev, even wat vertellen en dan start Janny op verzoek met pannenkoeken bakken. de avond brengen we door op het balkon met gezellig vertellen over de trip die we gemaakt hebben.

Zondag 22 september 2019.

Vanmorgen ontbijten we uitgebreid en zitten gezellig tot het tijd wordt om de auto weg te brengen. Ik moet de auto in Seattle terug brengen, en omdat er geen openbaar vervoer is tussen Seattle en Kirkland gaat Dolev ook naar Seattle en komen we samen terug. Op de  terugreis krijgt Dolev een telefoontje van Yifat, die vertelt dat de gehandicapte buurman pech heeft met zijn installatie waarmee hij in de auto kan komen. Omdat de buurman bij een medisch centrum is besluit Dolev om de buurman daar op te pikken. Als we aankomen kunnen we de lift op hand bediening zetten en kan de buurman weer op eigen kracht naar huis. Thuis drinken we een kop koffie, en gaan dan kijken naar de elektra op de beneden verdieping. Dolev en Yifat willen een grote speelkamer in tweeën opdelen waardoor er een kleinere speelkamer komt, en voor Yifat een eigen kantoor. Na wat puzzelwerk vinden we een oplossing, wel moeten we naar Home Depot om wat schakelmateriaal te halen. Morgen kijken we weer verder.

Maandag 23 september 2019.

Na een rustige dag thuis starten Dolev en ik met de elektriciteit in de speelkamer aan de gang. Schakelaars moeten worden omgelegd zodat straks nadat de wand is geplaatst iedere kamer naast de deur een lichtschakelaar zit. Voorlopig maken we tijdelijke voorzieningen. Het is al wat later als we stoppen, maar het is gelukt.

Dinsdag 24 september 2019.

Eerst nog even de laatste dingetjes afwerken van gisteravond en dan kijk ik even naar een stoel van de buren, de leuning is losgegaan van de zitting en dit wil ik repareren. Als Dolev thuiskomt gaan we inkopen doen, hout en schroeven e.d. dan kunnen we morgen direct beginnen.

 

Woensdag 25 september 2019.

Dolev heeft vandaag een thuiswerkdag georganiseerd, en daarom kunnen we vandaag starten met de wand te maken en dit gaat lekker vlot. Vanmiddag ligt het werk stil omdat Dolev vergaderingen heeft, dit kan wel vanuit huis, maar van werken komt niets. Het frame komt wel gereed, maar er komt niets van gipsplaten monteren, dan maar morgen verder. Wel kunnen we vast de elektra verder aanleggen, maar nu de definitieve versie. Vanavond haalt Dolev samen met Yifat de gipsplaten en het isolatie materiaal.

Donderdag 26 september 2019.

Yifat nodigt ons vanmorgen uit om vandaag met haar mee te gaan. Als architecte heeft ze een aantal projecten onderhanden die ze vandaag bezoekt om te overleggen met de aannemers. Het eerste project is een riant woonhuis in de bosrijke omgeving waar behalve de buitenmuren alles opnieuw wordt ingericht, een woonhuis met vier slaapkamers die allemaal hun eigen badkamer hebben. De ouder slaapkamer is groter dan mijn woonkamer en heeft een riante badkamer. Een project van ruim $ 200.000,=. Het volgende is een ouder huis in Seattle wat binnen nogal verwaarloosd was, maar nu is het binnen verbouwd tot vier appartementen met badkamer en wasmachine met een droger, een project van ruim anderhalve ton. De bedoeling is dat deze appartementen worden verhuurt via airbnb, dus eigenlijk een vorm van geld beleggen.  Prachtig hoe ze dit allemaal vorm geeft met mooie creatieve  ideeën. Omdat we toch in Seattle zijn lunchen we daar en kijken ook nog even op de markt. Op de terugweg halen we de kinderen op uit school en dan weer naar huis. Na het eten beginnen Dolev en ik aan de wand, eerst de elektra in de wand voorbereiden en dan bevestigen we aan één kant de gipsplaten.

Vrijdag 27 september  2019.

Ik wil vandaag wat klussen afronden omdat Miki en Yonit het weekend hierheen komen, dit omdat het morgen het joodse nieuwjaar is. Eerst maak ik de stoel voor de buren af en dan is een bankje aan de beurt. Yifat heeft onderweg een bankje gezien dat weggegooid is omdat het oud en slecht is, omdat ze het een leuk bankje vond heeft ze het meegenomen naar huis om op te knappen. Eerst het bankje uit elkaar halen en dan schuren. Na een halve dag schuren ziet het hout er weer goed uit, dan weer in elkaar zetten met nieuwe deuvels. Een leuk klusje, tussendoor tref ik voorbereidingen om vanavond de wand aan de andere kant, na isolatie, ook dicht te maken. Samen met Dolev lukt het om de wand te isoleren en aan beide kante dicht te maken.

De deur en het afwerken komen later, misschien moet Dolev dit alleen doen omdat de deur nog niet binnen is.  Vannacht komen Yonit, Miki en de kinderen aan, om samen het Joodse nieuwjaar te vieren.

Zaterdag 28 september  2019.

De hele familie heeft een rustige ochtend omdat het gisteravond nogal laat geworden is. Na de brunch overleggen we wat we vanmiddag gaan doen, omdat er nogal regen wordt voorspelt besluiten we om een korte wandeling te gaan maken. Na een uurtje rijden komen we bij de “Golden Creek pond” waar we gaan wandelen. We treffen het ondanks de dreigende lucht blijft het droog en hebben we een wandeling in weer een schitterende omgeving. Op de terugweg gaan we bij de Costco langs voor de barbecue, want steak en tuna steak staan vanavond op het menu.

Zondag  29 september 2019.

Vanavond bij zonsondergang start het joods nieuwjaar, het is dan het jaar 5780. Er  worden inkopen gedaan want de traditie vraagt om dit te vieren met een feestmaal. De dames verdwijnen in de keuken en Dolev en ik maken het laatste stuk van de wand dicht en de elektra wordt nu definitief aangesloten.

Om een uur of vier is de maaltijd gereed en komen de gasten. Gestart wordt met wat Joodse zang ter ere van het nieuwe jaar, en daarna een uitgebreid diner, een prima idee voor Nederland. Een goed maal en een glas wijn, gezellig.

Maandag 30 september 2019.

Het is vandaag nieuwjaarsdag, dus een feestdag, we ontbijten met elkaar en dan vertrekken Miki, Yonit en de meiden weer richting San Francisco. Dolev heeft veel werk voor Amazon dus die heeft weinig feest vandaag. Als hij vanavond thuis komt gaan we in de nieuwe wand schroefgaatjes dicht maken, Omdat we erg laat klaar zijn met het diner doen we niets meer.

Dinsdag 1 oktober 2019.

Feest, vandaag is Omer jarig, hij is negen jaar geworden. Thuis in Nederland is de drieling jarig en die zijn vijftien jaar geworden. Yifat heeft een deur voor de wand besteld en deze is klaar en kan opgehaald worden. Janny en ik gaan mee de kinderen naar school brengen en dan gelijk door naar de fabriek waar de deur gemaakt is. We laden de deur in en gaan verder met Yifat mee naar een klant waar we vorige week ook geweest zijn. Er valt veel te bespreken dus duurt het wat langer en is het inmiddels lunchtijd. Ze weet een leuk eetcafe aan het meer. Prachtig weer met een mooi uitzicht over het meer met op de achtergrond besneeuwde bergen. Ook ligt er een historische tweemaster aangemeerd, dit blijft mooi om te zien. Als we weer thuis zijn hang ik de deur af en dan is de verdere afwerking is dan voor Dolev. En dan de koffers inpakken, we willen vannacht om half zes met Uber naar het vliegveld dus is het beter om nu de koffers te pakken.

Woensdag 2 oktober 2019.

Om half zes staat de chauffeur van Uber voor de deur, Yifat komt even tot ziens zeggen, dan op weg naar het vliegveld. Op het vliegveld, waar het nog rustig is, ziet een medewerkster ons even kijken en komt ons direct helpen. We leverende koffers in de mevrouw wijzigt onze zitplaatsen, omdat de twee vliegtuigen niet vol zitten zet ze ons op lege rijen met tussen ons in een lege stoel.  Hierdoor hebben we meer ruimte. We moeten overstappen in Houston en de vlucht daarheen gaat over de Rocky Montains, omdat er verse sneeuw is gevallen hebben we een schitterend uitzicht over de Rocky’s. Verder hebben we voorspoedige vluchten naar Schiphol.

Donderdag 3 oktober 2019.

Door het tijdsverschil komen we vandaag om 09:20 uur aan op Schiphol, waar we worden opgehaald door Ingrid. Fijn om weer thuis te zijn.