ISRAEL

VAN 31 DECEMBER 2003 T/M 7 JANUARI 2004

Woensdag 31 december 2003.

Opgestaan om kwart voor vier in de morgen. Om half vijf kwam Kees met Swen, Monique en Kim binnenlopen. Gert was inmiddels ook gearriveerd.

Het wachten is nu nog op Bert, die Edwin, Ingrid en Levi gaat ophalen in Lopik. Die kwamen om kwart voor vijf binnen, maar moesten eerst Levi nog een schone luier geven.

Om kwart over vijf vertrokken we naar Schiphol. Om kwart voor zes waren we daar en namen afscheid van onze wegbrengers.

Een heel gedoe om 9 mensen in te checken en om buggies te voorzien van een sticker, zodat ze weer klaar staan als we ze in Israel nodig hebben.

Het was nog moeilijk om wat te eten te krijgen voor zeven uur in de morgen, maar de Mc Donalds ging om half zeven open dus……

Daarna nog wat parfum ingeslagen en ook nog wat te lezen voor in het vliegtuig.

Om half acht moesten we bij de gate zijn, waar we tot 9 uur gewacht hebben.

Toen mochten we het vliegtuig in. Vanwege cateringproblemen vertrokken we pas een uur later.

Om 1 minuut over drie landden we na een voorspoedige reis op vliegveld Ben Goerion bij Tel Aviv in Israel. Er was onderweg weinig te zien. Bijna overal hing bewolking.

De kleintjes hebben zich kranig gehouden in het vliegtuig. Levi heeft nog een poosje geslapen en Kim was ook nog een poosje onder zeil.

Kim zat later bij mij op schoot en zwaaide door het raampje.

Levi zat eigenwijs op een eigen stoel tussen pappa en mamma. Het ging voortreffelijk.

Op het vliegveld hadden we de koffers zo te pakken en heeft Frans eerst geld gepind.

Daarna begon het wachten. Om tien voor vier stonden we buiten het vliegveld te wachten op het busje dat ons naar het verhuurbedrijf bracht.

Daar konden we pas om half zes vertrekken richting Nes Ammim omdat eerst de bus nog schoongemaakt moest worden en ook de kinderzitjes nog geplaatst moesten worden.

Toen we vertrokken was het bijna donker en onderweg was het vreselijk druk. Om half negen reden we het plein voor de kibboets op. De koffers hebben we maar laten zitten. Eerst naar de eetzaal.

We konden gelijk aan tafel en begonnenmet soep vooraf, daarna een schaal met vlees en diverse andere gerechten, zoals maïs, gekruide aardappels, rijst, koude bietjes, worteltjes, gemengde kool en gebakken aubergines. Een vruchtentoetje toe en een schaal met fruit.

Daarna werden we naar onze appartementen gebracht. Gauw de koffers gehaald en de kleintjes naar bed gebracht. Die zijn vandaag fantastisch geweest.

Tijdens het eten zaten ze nog te stralen, maar eenmaal in het appartement was het toch tijd om naar bed te gaan.

We kregen nog een uitnodiging voor het nieuwjaarsfeest in de kibboets. We hebben even een kijkje genomen, maar het was alleen een barretje, waar een man of tien was, die de avond met oliebollen en een drankje probeerden door te komen. We hebben daar wat te drinken gekocht om mee te nemen naar ons appartement en kregen nog wat oliebollen mee.

Om elf uur gingen Frans en ik naar ons eigen stekje, want we hadden het gehad voor vandaag. Om twaalf uur hoorden we in de verte nog wat geknal.

Het jaar 2004 is begonnen. Wat zal het ons brengen?

Donderdag 1 januari 2004. (Nieuwjaarsdag)

Om kwart over acht opgestaan. Vreemd om elkaar hier in Israel “gelukkig nieuwjaar” te wensen.

Het zonnetje schijnt en het lijkt een mooie dag te worden. Om negen uur gaan we naar de eetzaal. Het wordt bewolkt en als we na het ontbijt buiten komen regent het.

Frans belt Jannie om te vragen of het uitkomt als we een bezoekje brengen. Het komt uit, dus we stappen even later in de bus en rijden naar Shavei Zion. Daar krijgen we een warm welkom. Ook Joniet en haar man Micky zijn er.

We raken aan de praat en het blijkt dat Joav werkt op de fabriek van zijn schoonvader. In deze fabriek worden mallen gemaakt van medische artikelen. Dit wordt met computers geregeld. Dat is ook een beetje Swen zijn vakgebied.

Jannie belt gelijk naar haar zoon en we kunnen gelijk komen kijken. Jannie rijdt met ons mee en Joniet en haar man komen achter ons aan.

We worden door Joav rondgeleid en zijn vrouw Revital komt ook kennismaken met ons. Zij is zwanger en hoopt in april te bevallen.

Het is een erg schone en opgeruimde fabriek, vrij nieuw en ligt in Shlomi, vlakbij de grens met Libanon. Bovenop de berg waar we langs rijden zie je de radarinstallaties van de Hezbollah beweging, die daar zijn bolwerk heeft.

Daarna werden we uitgenodigd in een restaurant door Joav en zijn vrouw. Daar hebben we heel gezellig en erg lekker gegeten. Allerlei liflafjes, waaronder humus, uitgesproken als “choemoes”, een kikkererwtgerecht met olijven. Er worden ook pitabroodjes geserveerd en dat wordt gedoopt in de choemoes. Het hoofdgerecht is kebab met patat. Inmiddels was het kwart voor vier en hebben we afscheid genomen van de familie Shabtai, nadat we beloofd hebben nog een keertje te komen voor we weggaan.

We rijden door naar Akko waar we nog wat rondkijken in het oude gedeelte. Dan wordt het donker en doen we op de terugweg nog wat boodschappen in een nieuw winkelcentrum op de hoek van de afslag naar Nes Ammim.

Dan is het kwart over zes en laden we onze boodschappen uit. Daarna is het tijd om te gaan eten.

Het eten is goed, maar niet zo lekker als vanmiddag.

Daarna bij de kinderen nog wat gedronken en op tijd naar bed.

Vrijdag 2 januari 2004.

Om acht uur aan het ontbijt. Dat was heerlijk. Veel tonijn en ei. Zelfs cake toe. Om half tien in de bus op weg naar het meer van Tiberias.

Om half elf waren we bij de berg van de Zaligsprekingen. Daar hebben we een prachtig uitzicht over het meer. De kleintjes hebben daar hun fruithapje gehad. Zij genieten ook van zoveel mensen om hen heen.

Dan gaan we verder naar Tabgha, waar de vermenigvuldiging van het brood en de vissen plaatsvond. (Lucas 8:2).

Ook daar even rondgekeken en weer ingestapt om naar Kapernaum te gaan, waar Jezus en ook Petrus hebben gewoond.

In de synagoge waar Jezus ook geweest moet zijn rondgelopen. Wel bijzonder. (Marcus 1:21, Marcus 2:1, Marcus 2:3)

Dan rijden we door naar Ein Gev, waar we in het visrestaurant de petrusvis gegeten hebben. Ook pizza Marguerita werd geserveerd met veel kaas. De kleintjes krijgen de fles en groentehap.

We hebben prachtig uitzicht over het meer van Tiberias.

Verder naar beneden gereden en de Jordaan overgestoken. Toen in Tiberias uitgestapt en wat rondgekeken. Tiberias is bekend van zijn vulkanische bronnen en was lange tijd de zetel van het Sanhedrin. Tiberias is door de Romeinen gebouwd en genoemd naar keizer Tiberius.

Daarna via Kafr Kana, (waar Jezus op de bruiloft water in wijn veranderde) en Nazareth naar Nes Ammim.

Daar waren we om vijf uur. Ons opgeknapt en om kwart voor zes naar de eetzaal gegaan waar we verwacht worden voor de sabbatsmaaltijd. We zijn daarvoor uitgenodigd door Peter van Promised Lands. Er waren tafels gedekt voor ongeveer 40 personen. We werden welkom geheten en er werd eerst gezongen (in het hebreeuws). Daarna kregen we soep en werd de sabbat begroet. Weer werd er gezongen. De rest van de maaltijd mochten we zelf halen. Heel eenvoudige maaltijd. Drilpudding en vruchten toe. Er zaten wel 10 Nederlanders aan tafel en we hebben gezellig gekletst. Ik zat naast een man die al 4 ½ jaar hier werkt als manager op de kibboets. Twee van zijn drie kinderen zijn hier geboren. Zijn vrouw werkt als geneeskundig verzorgster hier. Deze zomer gaan ze weer terug naar Holland.

Na het eten (Ingrid, Edwin en Levi gingen al eerder terug omdat Levi koorts had) zijn Frans en Ingrid, Edwin en Levi naar het ziekenhuis is Naharyia gegaan om te controleren of hij weer blaasontsteking heeft. Gelukkig had hij dat niet, maar was het een virus dat koorts veroorzaakt. Hij had 39,5 graden koorts vanavond.

Gelukkig gaat hij nu gelijk slapen als ze om negen uur terugkomen.

Intussen hebben Swen, Monique, Jorrit en ik ons vermaakt met Rummicub.

Zaterdag 3 januari 2004.

Om kwart over negen ontbijten we en daarna vertrekken we naar de Dode Zee. Levi is weer wat opgeknapt en we wagen het er maar op.

We gaan via de Westbank, nadat Frans bij Jannie nagevraagd heeft of het rustig is.

Het wordt wel wat warmer en de zon schijnt volop. Het duurt wel drie uur voordat we er zijn.

Toen bij Siesta Beach het water in gegaan.

Ze vinden het wel een belevenis om een boekje te lezen in het water. Ingrid verbaast zich dat zwemmen echt niet mogelijk is. Swen smeert zich helemaal met modder in en moet dan natuurlijk Monique omhelzen.

Opa en oma hebben al verschillende keren gedobberd dus die fungeren als oppas, zodat de ouders en Jorrit zich rustig te kunnen laten drijven.

Inmiddels is het half twee geweest en maken we ons klaar om te gaan eten in Qumran. Daar waren we om kwart over twee. Kim moest nodig de fles en Levi neemt hem overal koud, dus die had hem al op. Nadat we allemaal gegeten hadden wilden we toch ook even zien waar de Dode Zee-rollen gevonden zijn en begonnen we met een kort filmpje, waarin er met een vliegtuig over de bergen van Qumran gevlogen werd (alsof je er zelf in zat).

Daarna bij de opgravingen van de Zeloten gekeken en foto’s gemaakt van de bekende ronde bergen waar de gaten te zien waren waar de boekrollen gevonden zijn. De tijd begint te dringen en om kwart voor vier moeten we toch echt terug naar de auto.

Om half vijf vertrokken richting kibboets en om kwart voor zeven waren we terug. Levi had inmiddels weer meer koorts gekregen en daarom zijn Edwin en Ingrid eerst eten gaan halen, zodat ze thuis bij Levi kunnen eten. Daarna zijn wij gaan eten. We waren de enigste gasten.

In het huisje nog wat gedronken en om kwart over tien ben ik vast naar ons huisje gegaan. Hoe laat de anderen gingen weet ik niet meer.

Zondag 4 januari 2004.

Vanmorgen om kwart over acht aan tafel. Vandaag blijven we een beetje in de buurt. Eerst naar het ziekenhuis van Nahariya de rekening betalen van vrijdagavond. Deze moet in het Engels, anders vergoedt de verzekering niet. Om kwart voor elf vertrokken richting Nazareth. Het weer is goed. Het zonnetje is erbij en het is ongeveer 20 graden.

In Nazareth aangekomen bleek de kerk van de aankondiging van de geboorte tussen twaalf en twee gesloten te zijn. Wij op zoek naar een eethuisje dat open was, maar in Nazareth wonen heel veel Christen-Arabieren en die zijn dicht op zondag.

Toen doorgereden via Kafr Kana naar de berg Tabor. Dan rijden we door en komen langs de Mc Donalds. Daar eten we wat. Er komen daar veel soldaten om te eten.

Om half drie gaan we omhoog naar de berg Tabor.

Daar kijken we in de kerk van de Gedaanteverwisseling en buiten op het dak kijken we overde vlakte van Jizreel.

Daar vertelt Frans dat er hier een strijd in de eindtijd zal plaatsvinden en dat het bloed zal staan aan de tomen der paarden. (Openb.16)

Om kwart voor vier gaan we weer naar beneden. Onderweg hebben we een prachtig uitzicht.

We gaan weer verder en maken een ommetje naar Nazareth, waar de kerk van de aankondiging nog net open is. Die sluit om vijf uur en we komen aan om kwart voor vijf. Snel even binnen gekeken, waar de plaats is waar Maria van de engel kreeg te horen dat ze zwanger zou worden van het kindje Jezus. Buiten om de kerk heen kun je zien welke landen een bijdrage hebben gegeven om deze kerk te bouwen.

Op hetzelfde plein is ook de kerk gewijd aan Jozef. Onder in de kelder zie je daar de timmermanswerkplaats van Jozef. (Lucas 4:16, Lucas 4:29 en Math.2:21-23)

Dan wordt het bijna donker en gaan we terug naar Nes Ammin waar we gaan eten en nog een glaasje drinken. Met Levi gaat het goed.

Maandag 5 januari 2004.

Vanmorgen om kwart voor negen vertrokken naar Jeruzalem. We gaan via de zeeweg over wegnummer 2. Veel oponthoud gehad tot na Haifa. Daarna gaat het snel en zijn we om kwart voor twaalf bij de Jaffapoort. Daar parkeren we de auto onder het Holylandhotel.

We gaan via de Jaffapoort, die in 1898 groter is gemaakt om keizer Wilhelm II van Duitsland met zijn koets de stad in te loodsen, naar het oude Jeruzalem en lopen via de Davidsstraat naar de Klaagmuur.

Eerst eten we nog wat op het hoekje van het plein bij de Hurvasynagoge.

Dan gaan we de trap af en zien we de Klaagmuur liggen. Eerst even wat foto’s maken. Hier heb je een prachtig uitzicht over het plein voor de Klaagmuur en ook van de Omarmoskee boven op het Tempelplein. De Omarmoskee wordt ook genoemd de Dom van de Rots. Dat herinnert aan Abraham die zijn zoon Izaäk moest offeren (Gen.21:1-19). Op deze heuvel was eerst Davids altaar en later de Tempel. Deze werd in het jaar 70 na Chr. Verwoest door de Romeinen. In 638 werd door Kalif Omar op deze plaats de moskee gebouwd. Ten zuiden hiervan ligt de in 710 gebouwde El Aksa moskee. Volgens de overlevering is deze gebouwd op de restanten van het paleis van koning Salomo.

Aan de oostkant van het plein ligt de dichtgemetselde Gouden Poort.

Dan gaan de dames naar de vrouwenafdeling bij de Klaagmuur en de mannen naar de mannenafdeling. De Klaagmuur is het laatste restant van de oorspronkelijke tempel van Salomo. Toen we bij de Klaagmuur stonden kwam er nog een jonge (westers, in spijkerbroek geklede) vrouw hollend en huilend naar de muur en stond daar echt te wenen. Heel aandoenlijk.

Als de mannen ook terug zijn komen we tot de ontdekking dat we deze keer weer niet naar het Tempelplein mogen. Jammer. We lopen via de winkelstraatjes in de oude stad naar de Via Dolorosa en gaan dan door naar de Damascuspoort.

Daar steken we over en gaan naar het Tuingraf, waar je je een voorstelling kunt maken van een graf waar Jezus in gelegen zou kunnen hebben. We zijn allemaal in de graftombe geweest.

Ook zijn we naar de plek gelopen waar Golgotha te zien is. Als je goed kijkt kun je er een schedel in herkennen.

De gids die eerder deze week in Nes Ammim was, een vrouw met een groep Amerikanen, herkende ons aan de kleintjes. Ze moest de kleintjes even vertroetelen, vooral Levi.

Ook een Arabische moeder met drie opgroeiende kinderen vroeg of ze met Kim op de foto mocht. Natuurlijk…..

Toen terug naar de auto via de smerige Arabische straat. Nog twee rondjes om de oude stad gereden, zodat we de Gouden poort en de Olijfberg met Getsemane.

Inmiddels was het kwart voor vijf en hoog tijd om terug te gaan naar Nes Ammim.

We hebben wegnummer 443 genomen tot Tel Aviv en later de 40, de 46, de 5 en de 2 naar Haifa. Wel een geslinger, maar we zijn er weer gekomen en wel in het donker.

Om kwart over acht waren we terug. Nog lekker gegeten. De kinderen hebben eerst even rustig gekraaid en sliepen later lekker.

Allemaal waren we moe en gingen op tijd naar bed.

Dinsdag 6 januari 2004.

Om kwart voor negen naar het ontbijt. Lekker met gebakken eitjes. Rustig aan gedaan en na het ontbijt hebben de kinderen nog even in de speeltuin gespeeld.

Om kwart voor elf vertrokken naar Akko, waar we de ondergrondse gebouwen van het oude Akko van de Kruisvaarders, de Tempeliers, de Pizzianen, de Genuanen de Johannieter orde bekeken hebben.

We zouden een telefoon met Engelse uitleg meekrijgen en kregen daarover wel uitleg in het Nederlands door een Belgische dame. Toen ik uit mijn mond liet vallen dat zij veel beter mee kon gaan (als grapje) nam zij dat serieus op en zei dat ze moest gaan vragen of dat mogelijk was. Nou, dat was mogelijk, dus wij onze toestellen weer ingeleverd. De rondleiding zou 2 uur duren en dat duurde het ook. Ze kwam uit Belgie en was met een Jood getrouwd en woonde vlakbij Nes Ammim. Haar dochtertje zat in Nes Ammim op Nederlandse les, want als ze naar Belgie ging, naar opa en oma moest ze toch Nederlands spreken. Onze gids was ook blij dat ze weer Nederlands kon spreken. Cassandra kwam uit Brugge en volgens mij had ze wel heimwee. Maar ze liet ons veel zien over het oude Akko en ook vertelde ze veel over de geschiedenis van Akko tijdens de Kruisvaarders tot nu toe. Ze liet ons de Ridderzaal zien en de kerk van de Johannieter orde, de galerij met de klok, een van de 6 die Saladin heeft laten plaatsen bij zijn 25 jarige regering. Bij de galerij of karavanserai, zoals wij dat ook wel noemen, kwamen de pelgrims voor onderdak en inslaan van goederen. Boven werd geslapen en beneden gehandeld. We liepen via een gangenstelsel (riool) naar zee. Dat was het gedeelte van de Tempeliers.

Daarna bracht Cassandra ons weer terug naar de parkeerplaats. Ze vond het leuk om ons rond te leiden en zeker omdat we uit Nes Ammim kwamen. Ingrid ging haar later nog een fooi brengen, maar ze weigerde pertinent deze aan te nemen.

Toen terug naar Nes Ammim, maar we konden de Mc Donalds niet voorbij komen.

Om half drie waren we terug en toen hebben we lekker een tukje gedaan en wat gelezen.

Om zes uur gaan we eten en daarna brengen we de laatste avond in Israel door bij Jannie.

Daar ging net een vriendin van Jannie naar huis. Die komt uit Woerden en woont ook al geruime tijd in Israel, in een kibboets vlakbij Shavei Zion. Zij had oud en nieuw bij haar moeder in Woerden gevierd en kwam even bij Jannie langs i.v.m. het overlijden van Jair.

Daarna kwam Jiffat binnen met een vriendin uit Amerika.

Wij hadden de bedjes uit het huisje meegenomen. Het was makkelijk dat ze ingeklapt konden worden.

Even later kwamen Revital en Joav met de kleine Mika van 2 jaar langs. In april verwachten ze hun tweede kindje (een jongetje). Omdat we vorige keer na het bezoek aan de fabriek van de vader van Revital uitgenodigd waren voor een maaltijd hadden we cadeautjes gekocht voor Mika en voor de baby die binnenkort komt. Daar is het heel ongebruikelijk om iets te kopen voor een ongeboren kind. In Nederland wordt dat steeds meer gedaan.

Gezellig zitten kletsen met de hele familie.

Voor we het wisten was het weer kwart over elf en tijd om naar de kibboets te gaan. Het regende en het waaide, echt Hollands weertje. Bij aankomst bij de kibboets was de poort gesloten. Wel was er iemand die deze voor ons opendeed.

Waarschijnlijk is de slagboom iedere avond dicht, maar dit is de eerste keer dat we zo laat thuis komen.

Woensdag 7 januari 2004.

Om half negen naar de eetzaal. Om tien uur in de auto en toen begon het te stortregenen. Het hield maar niet op.

Bij Ceasarea gestopt, maar het weer was te slecht om eruit te gaan. Langs de parkeerplaats konden we de mozaïekvloeren nog zien die steeds nog opgegraven worden. Zelfs de ingangspoort was dicht. Toen we bij de uitgang gingen kijken kon je daar nog in. Maar het was veel te slecht om eruit te gaan.

Bij de arena heeft Ingrid nog geplast en toen zijn we maar doorgereden.

Even door de hoofdstraat van Netanya gereden, maar daar was het heel druk. We zijn ook daar niet uitgestapt.

Onderweg bij een wegrestaurant wat gegeten.

Om kwart over twee waren we bij het vliegveld, nadat we bij Budget alles uitgeladen hadden (en weer ingeladen) omdat we door een chauffeuse in dezelfde bus weer naar het vliegveld werden gebracht.

Wij waren blij dat we de bus zonder schrammetje konden inleveren, maar de chauffeuse reed bij de parkeerplaats te krap langs een bus om in te parkeren en schramde behoorlijk de schuifdeur van onze bus.

We moesten tot half vier wachten om in te checken en dat duurde met alle veiligheidseisen tot ruim half vijf. We zouden om half zeven gaan vliegen, maar toen we op de luchthaven aankwamen wisten we al dat we een uur vertraging hadden. Daarna was het wachten tot kwart over zeven om aan boord te gaan.

Ook dat liep niet helemaal soepel. Om half acht gingen we het vliegtuig in en om acht uur vertrokken we van de luchthaven. De kinderen waren erg lief en werden door iedereen bezig gehouden.

Swen en Monique troffen het. Er zat een Jood naast hen met een hoed en krulstaartjes. Kim vond dat wel interessant. Levi en Ingrid en Edwin en ik zaten daarachter. En naast mij zaten Frans en Jorrit in de rij tegenover het middenpad. Levi had slaap, maar kon niet slapen op schoot. Toen op de stoel geprobeerd en Ingrid op de punt van de stoel, maar dat ging ook niet. Toen kwam Ingrid op het idee om de tafeltjes uit te klappen en een kussentje en een deken aan de stewardess te vragen. Nou, hij had zijn hoofd nog niet neergelegd of hij sliep al. Een mooi gezicht. Kim sliep lekker op schoot bij pappa of mamma.

Om 3 minuten over twaalf landden we op de Polderbaan bij Schiphol. Na tien minuten taxiën stond het vliegtuig bij de slurf en moesten we nog een eind met de kleintjes op de arm lopen voordat we de koffers en de buggy’s van de band konden halen.

Toen stonden Kees, Gert en Bert op ons te wachten. Gezellig met elkaar nog een kopje koffie gedronken en daarna ieder weer in de auto en naar huis, zo gauw mogelijk het bed in.

Het was een gezellige reis. Veel gezien in een korte tijd. We hebben er allemaal heel erg van genoten.

SHALOM ISRAEL