Een verslag van het bezoek van onze buren, Jos en Miep, aan Israël van          7 maart t/m 19 maart 2012

Woensdag 7 maart 2012.

Om zes minuten over vijf, een kwartier sneller dan verwacht, landde het El Al toestel met Jos en Miep aan boord. Ze vertelden dat het een rustige vlucht was, en aan boord was de verzorging prima. Ook Miep heeft kunnen genieten van de vlucht. In de aankomsthal stond ik te wachtten met de trein kaartjes voor vervoer van het vliegveld Ben Gurion naar Akko. Na een treinreis van twee uur kwamen we om acht uur in Akko aan, waar we overstapten in onze auto.

Na een kwartier rijden arriveerden we in Ness Ammim waar ze de kamersleutel in ontvangst namen. Ze kregen te horen dat er na een kwartier een maaltijd geserveerd ging worden. De koffers naar de kamer gebracht en gelijk de kamer even bekeken.

Na het diner neusden Jos en Miep nog wat rond en toen naar bed.

Donderdag 8 maart 2012.

Bij het opstaan scheen er een heerlijk zonnetje, het beloofde een heerlijke dag te worden. Bij het ontbijt kennis gemaakt met Sjoukje die hier de scepter zwaait. Het ontbijt was voortreffelijk, daarna hebben we één en ander doorgenomen, en dan op weg. Het eerste doel was Rosh Hanikra, dit zijn kalksteen grotten door de zee uitgesleten.

Deze grotten zijn precies op de grens met Libanon. Natuurlijk eerst het grens hek bekeken en daarna met de kabelbaan de grotten in. Schitterend om te zien. In de oude spoortunnel een film over deze grotten gezien waarin ook wat werd verteld over de aanslag die de Haganah op de trein heeft gedaan.

Daarna naar Naharia gereden want Jos had wat geld nodig, en in het centrum staat een bank waar je kunt pinnen. Vervolgens even naar Joop Sluis (Feisal) om pita broodjes te kopen.

Helaas deze waren op, maar het groenten en vruchten aanbod was overweldigend. Ongelofelijk wat hier stond. Omdat er toch broodjes nodig waren, ging de rit via het Arabische dorp Mazra naar de supermarkt. We reden langs een veertien kilometer lang aquaduct dat tot 1948 water transporteerde van Kabri naar Akko.

“Het lijkt hier wel een paradijsje!”

Inmiddels was het tijd om wat te eten, en dat deden we bij Janny. Tijdens het eten keek Jos om zich heen en zei “het lijkt hier wel een paradijsje”, zo mooi en rustig. Na het eten gaf Janny een rondleiding door de tuin met zijn bijzondere planten en archeologische vondsten.

Hierna een wandeling langs de Middellandse zee en door de Moshav “Shavei Zion” waar Janny woont. Janny gaf uitleg over de gebouwen, school e.d. van de moshav.

Na een glas fris, weer naar Nes Ammim, waar ik wat uitleg geef over deze kibboets met z’n prachtige botanische tuin. Er werd afgesproken om ze na het diner op te halen om de avond bij ons door te brengen. Na een gezellige avond weer terug naar Nes Ammim voor een heerlijke nachtrust.

Vrijdag 9 maart 2012.

“Het lijkt wel een droom!!”

‘s Morgens om kwart voor negen ontmoetten we elkaar in Nes Ammim, en na de traditionele kop koffie zijn we richting meer van Gallilea vertrokken.

Onderweg stopten we bij een pompstation voor een kop koffie en vanaf het terras hadden we een eerste blik op het meer van Gallilea. Het weer was heerlijk (24 gr.) dus even genieten van het zonnetje. Daarna verder naar de Berg der Zaligsprekingen. Hier rondgewandeld in de tuin en natuurlijk zijn we binnen in de kapel geweest.

Heel indrukwekkend te weten dat Jezus hier heeft gesproken. Miep zei “Het lijkt wel een droom”. Het uitzicht was adembenemend, we kwamen ogen tekort. Natuurlijk gingen we ook naar Tabga waar een klooster met een kerkje was gebouwd ter herinnering aan de wonderbare spijziging.

Veel foto’s gemaakt van de kerk en vooral ook van de mozaïek vloer. En dan voerde de tocht ons naar Capernaum, in deze grensplaats heeft Jezus gewoond en volgens de bijbel heeft hij hier vele wonderen gedaan. We denken aan de genezing van de lamme, genezing van het officiers dochtertje, genezing van de schoonmoeder van Petrus, enz. enz. Hier bezochten we één van de oudste synagoges van Israël.

En we bekeken de archeologische vondsten waaronder prachtig gebeeldhouwde pilaren en oude olijfpersen. De rit was rond het gehele meer, dus kwamen we ook bij de kibboets En Gev waar Jos en Miep volgende week een paar nachten gaan slapen. Op de kibboets Ein Gev gebruikten we een lunch aan het meer van Gallillea. De rust, het uitzicht en de sfeer zijn hier geweldig. Toen we vervolgens aan de zuidzijde van het meer kwamen, bezochten we de doopplaats van de Baptisten.

Tijdens ons bezoek werden een aantal mensen gedoopt. De doop is hier een volwassen doop, door driemaal geheel ondergedompeld te worden. Dit dopen wordt begeleid door zang van mede gelovigen. Als laatste bezochten we de relatief nieuwe stad Tiberias (2000 jaar oud) waar we wat rondgekeken hebben bij het haventje. Hier doet Jos een diepe investering door een hoedje te kopen.

Na nog een ijsje genomen te hebben gingen we huiswaarts via de noordelijke hoofdweg die ons langs de hoogst gelegen plaats “Sefat” leidde en ons vervolgens door de hoge bergen van Upper Gallilea weer naar de kust bracht. Na een lange dag met veel nieuwe indrukken was het heerlijk om even te relaxen voordat het Shabbat maal begon. Van Miep kreeg ik een dikke kus als dank voor deze dag.

Zaterdag 10 maart 2012.

“Dit is de vakantie van ons leven”

Het was weer een heerlijke dag, met een temperatuur van 22 gr waren de voorspellingen uitgekomen. Deze dag stond in het teken van het Carmel gebergte. We vertrokken goed negen uur naar Haifa. En omdat het shabbat was, was het op de weg heerlijk rustig.

Onderweg stopten we even om een foto te maken van de Bahai tuinen. Omdat Jos en Miep uit een tuinders geslacht stammen zijn we de tuin ingegaan. Ongelofelijk zo mooi deze tuinen zijn. Om deze tuinen te onderhouden komen de gelovigen uit de hele wereld om een jaar hier te werken. En het resultaat mag er zijn, schitterend.

Vervolgens bezochten we de grot van Elia bij het Carmeliten klooster, waar we in de grot rondkeken. De sfeer hier was indrukwekkend.

Daarna gingen we door Haifa heen naar een prachtig uitzicht punt, juist voorbij de universiteit, boven op het Carmel gebergte.

Hier hadden we een uitzicht over de vlakte richting Akko. Hier kon je goed zien hoeveel bebouwd was.

In december 2009 is er op de Carmel een grote bosbrand geweest, en deze brand was zo groot dat hij alleen geblust kon worden met blusvliegtuigen uit Amerika. We konden hier met eigen ogen zien welke enorme schade door de brand is aangericht. Ik geef ook aan waar een bus met cadetten in brand is gevlogen waarbij alle inzittenden waren omgekomen.Natuurlijk gingen we op de Carmel de Druzen bezoeken. Een vriendelijk volk met een wat bijzondere klederdracht. Deze mensen werken hard en bezitten een goede handelsgeest. Het gevolg is dat ze schitterende huizen bezitten en een welvarende indruk maken. Natuurlijk zijn we in Dalliat El Carmel een winkel ingegaan om wat rond te kijken. Naast de winkel is een restaurant van dezelfde eigenaar. Dit is een goed restaurant zodat er buiten een rij mensen stond te wachten. We wilden eerst wat eten, maar helaas geen plaats voor ons. Dus nog even de winkel in en daar werd ik herkend van een vorige keer.

Onmiddellijk werd geregeld dat wij niet in de rij bij het restaurant hoefden te wachten en bijna direct aan tafel konden voor een VIP behandeling. We vervolgden onze weg naar het standbeeld van Elia dat buiten de stad gelegen is.

Hier vond het wonder van het offer plaats. Op het dak van een winkeltje hadden we een prachtig uitzicht over de Jisreël vallei. Dit was erg mooi en maakte een diepe indruk, zodat Miep zei “dit is de vakantie van ons leven!!”. We hadden zoveel indrukken opgedaan dat we besloten om bij Janny ter afsluiting van deze dag een glas wijn te drinken.

Zondag 11 maart 2012.

“Het lijkt wel een droom”

Akko, dit was ons doel voor deze dag. Voordat we Akko bezochten, keken we eerst even bij Lochme Hagetaot waar we een goed beeld kregen van het aquaduct dat tot 1948 de watervoorziening voor Akko was.

 

Daarna naar Akko, waar ik eerst een beknopt overzicht van de geschiedenis gaf. Van de Foeniciërs tot Napoleon toe. We bezochten eerst de ondergrondse gewelven, gebouwd door de kruisvaarders met ridderzalen, hospitaal en een kerk.

 

Voor een deel nog ruw en een deel prachtig gerestaureerd. Toen vervolgden we onze weg via de shuk, waar je van alles kunt kopen, vooral vis en vooral allerlei rommeltjes die wij niet nodig hebben. Toch vonden Jos en Miep hier wat nuttigs, namelijk waterschoenen.

Ook bezochten we de “El Jazeera” moskee en het Turkse badhuis. Dan door de vlucht tunnel die de naam “Templars tunnel” heeft naar de veilige haven.

Miep verzuchtte wel een paar keer “het lijkt wel een droom”. We kwamen bij de Middellandse zee uit en volgden de verdedigingswerken van de kruisvaarders tot we een leuk restaurant, Abu Christu, aan de haven vonden. Hier gebruikten we een eenvoudige lunch, daarna weer door de Shuk naar de auto.

Voordat we weer naar huis gingen, reden we door twee Arabische steden om ook hier wat sfeer op te snuiven. Dit was de laatste dag aan zee, want morgen verhuizen we naar een kibboets aan het meer van Gallilea. Dus vaarwel Middellandse zee. De avond werd erg romantisch omdat om half negen de stroom op Nes Ammim uit viel. Jos en Miep hebben toen gezellig bij kaarslicht onder het genot van een glas wijn heerlijk met andere gasten zitten praten.

Maandag 12 maart 2012.

Ten oosten van het Carmel gebergte ligt Megiddo. Dit was het eerste doel voor die dag. Dit is een berg waar volgens het boek Openbaringen de eindstrijd zal plaats vinden. (armageddon). Deze berg is bekend vanaf farao Toetmozes III als een vesting. Toetmozes veroverde deze vesting in 1478 voor Chr. en latere heersers hebben deze berg uitgebouwd tot een onneembare vesting.

Om een lang beleg te kunnen doorstaan zijn er rond 800 voor Chr. twee graan silo’s gebouwd en door koning Achab is er een waterput gebouwd die 30 meter diep is en onderaan is een 70 m lang kanaal uitgehakt.

   

Boven op de berg waren stallen voor 500 paarden. Nu is deze berg een ruïne. Vanaf Megiddo gingen we noordwaarts naar Nazareth. Hier bezochten we de Kerk van de Aankondiging. Op de begane grond is de grot waar volgens de overlevering Maria de blijde boodschap kreeg en de bovenverdieping is het deel waar kerkdiensten gehouden kunnen worden. Jos kon geen genoeg krijgen van deze kerk die ondanks de moderne architectuur een serene uitstraling heeft. Jos heeft bijna alles gefotografeerd terwijl Miep in stilte alles op zich liet inwerken.

 Naast deze basiliek staat een kerk gewijd aan St-Josef. We gingen naar beneden waar in de crypte een Mikwe (Joods ritueel bad) is en ook is een trap te zien die mogelijk naar een werkruimte gaat.

Na dit rustig bekeken te hebben gingen we bij een Arabisch restaurant een broodje eten, wat heerlijk smaakte.

Omdat het toch wat later is geworden besloten we via Tiberias naar Ein Gev te gaan waar Jos en Miep de nacht gaan doorbrengen. Ik ging weer naar Janny in Shavei Zion.

Dinsdag 13 maart 2012.

Om kwart over negen kwam ik aan op En Gev om Jos en Miep op te halen. Ik had er al een rit van anderhalf uur op zitten omdat ik thuis was gaan slapen. Na een kop koffie vertrokken we naar de Golan hoogte. Ein Gev ligt aan de voet van de Golan, en op de Golan hoogte is de eerste stop bij een uitzichtpunt vanwaar je een prachtig uitzicht hebt op Ein Gev.

Tot de zesdaagse oorlog was dit uitzicht punt bezet door het Syrische leger die vandaar op alles wat bewoog schoten, waardoor er op de kibboets Ein Gev regelmatig doden vielen. Vandaar reden we verder naar het noorden, en onderweg keken we even bij The White Falls. Dan komen we bij een berg waarop we een prachtig uitzicht hebben, de “Mount Bental”. Hierboven zien we Syrië met daarin de door de Syriërs kapot geschoten plaats Qunetra. De berg Mt. Bental is op de top aangepast aan het leger.

Hier vinden we loopgraven waarin de Israëlische soldaten een overzicht hadden van de activiteiten van het Syrische leger. Eend week eerder lag hier meer dan een meter sneeuw, maar deze is nu helemaal verdwenen. Ook hadden we hier een uitzicht over het tranen dal waar de grootste tankslag ooit heeft plaats gevonden. Hier stonden tijdens de Jom Kippoer oorlog achthonderd zes en twintig Syrische tanks tegenover honderdtwintig Israëlische tanks. Vijf en zeventig procent van de Israëlische tanks werd vernietigd, maar de tankslag werd uiteindelijk door Israël gewonnen. Toen we weer terug gingen richting auto, kochten we bij een Droes eerst nog vijf potjes vijgen jam, met een leuke korting. De tocht werd vervolgd naar Majdal Shams, een grote Droezen plaats. Hiervandaan werd de berg Hermon bezocht die onder de sneeuw zat.

Een wonderlijk gezicht, deze berg in het warme Israël onder de sneeuw. Onderweg was de kruisvaarders vesting “Nimrod” te zien. Bij de waterval Sa’ar stapten we uit de auto om deze te bezichtigen, prachtig de waterval en de natuur.

Via weg nummer: 99 verder naar het westen waar we bij kibboets “Misgav Am” een scherm zagen waarmee raketten die door de Hezbollah worden afgeschoten, richting kibboets, worden tegen gehouden. Heel indrukwekkend allemaal. Uiteindelijk gingen we via de hoofdweg weer terug naar Ein Gev aan het meer van Galilea. Jos en Miep overnachten hier nog één keer omdat we de volgende dag ver naar het zuiden gaan richting Kalia (Qumran).

Woensdag 14 maart 2012.

“Ik kan het niet geloven!”.

Goed acht uur vertrokken Janny en ik uit Shavei Zion om Jos en Miep in Ein Gev op te halen. Tegen elven startte de rit naar Kalia. De rit ging door de Jordaan vallei, en onderweg stopten we bij Beit Shean.

Dit is een belangrijke plaats van de Romeinen geweest. De opgravingen laten wat zien van de bouwkunst van de Romeinen. Een prachtig amphitheater, wat deels in oude glorie hersteld is. We zagen hier ook een badhuis met verwarmde vloeren waar je niet alleen in bad ging, maar ook naar de kapper of de masseur. Het moet een geweldige stad geweest zijn, waar cultuur en handel prima samen gingen. In de oude hoofdstraat wat wandelen gaf je een beetje het gevoel hoe het vroeger was. Dan verder naar het zuiden. Onderweg zagen we het landschap veranderen van weelderig groen naar woestijn gebied. Omdat het aan het einde van de winter de meest vruchtbare tijd was, zagen we hier en daar toch wat groen in de woestijn. Janny verzekerde ons dat over een maand de bergen en de vlakke delen helemaal kaal zijn door de brandende zon. Dan onverwachts, toen de weg verder daalde, zagen we de Dode Zee. Miep was erg onder de indruk, ze kon het niet geloven wat ze allemaal zag. Bij een cafeetje met een prachtig uitzicht op de dode zee, stopten we en dronken wat. Ook was hier een kameel, maar zowel Jos als Miep besloten om hier geen ritje op te maken. Vervolgens kwamen we in kibboets Kalia aan waar na het inschrijven eerst een glas wijn werd gedronken.

Ik vertelde hier dat deze kibboets voorheen woestijn was, maar door te bevloeien en te beplanten is hier een klein paradijsje ontstaan. Bij deze kibboets ligt Qumran, waar in 1947 een herdersjongen bij het zoeken naar een schaap een bijzondere ontdekking deed. Hij vond hier aardewerken kruiken, die bij nader onderzoek papyrus rollen van meer dan tweeduizend jaar oud bevatten. Dit waren “De Dode Zee” rollen. Door deze vondst zijn deze grotten wereld beroemd geworden.

Inmiddels was iedereen wat vermoeid, dus ging ieder even wat rusten om later uitgerust aan het diner te verschijnen. Na het diner gingen we in de tropisch aandoende tuin wat wandelen.

Donderdag 15 maart 2012.

“Dit is onvergetelijk !!!”

Gezellig met elkaar in de eetzaal van de kibboets genoten van een uitgebreid ontbijt. Dan op naar Jerusalem. De rit startte met regen, en ook onderweg was het regenachtig. Bij de Jaffa poort in de parkeergarage de auto geparkeerd, en dan de ontdekkings tocht.

Via de Jaffa poort de David straat in, dit is een shuk waar alles te koop is, maar vooral souvenirs. De handelaren klampen je aan om je in hun winkel te krijgen.

  

We sloegen linksaf naar de Graf kerk. Ik gaf eerst wat uitleg over de deur, en dan naar binnen.

Het eerste wat we zagen was de steen waar volgens de overlevering Jezus op gebalsemd is. Dan onder de koepel, waarvan vroeger door de kerk werd aangenomen dat dit het middelpunt van de christelijke wereld was, zien we een monument op de plaats waar het graf van Jezus is geweest en vanwaar hij is opgestaan.

Jos en Miep zijn even binnen in het monument gaan kijken. Vervolgens gingen we naar beneden, naar de plaats waar volgens overlevering de kruisiging heeft plaats gevonden.

Na de graf kerk weer een stuk David straat en dan via de Cardo, de oude Romeinse hoofdstraat, naar de zaal van het laatste avondmaal.

Op het dak van deze zaal genoten we van een prachtig uitzicht over Jerusalem, en dan dalen we af om bij de tombe van David uit te komen. Deze tombe is niet de plaats waar David begraven is, maar alleen ter gedachtenis.

Dan door allerlei straatjes naar de “Westelijke muur” (Klaagmuur) waar we rond keken en de mannen de Robinson boog ingingen.

Hier waren ze getuige van jongens die Bar Mitswa deden. Deze plaats is voor de Joden een plaats van gebed en studie, heel indrukwekkend allemaal.

Helaas was het ons door de moslims verboden om het tempelplein op te gaan. De moslims kennen helaas geen godsdienst vrijheid, en daardoor beslissen ze naar willekeur of het tempelplein toegankelijk is of niet voor anders denkenden. Vervolgens konden we nog juist op tijd met een rondleiding mee, die ons via een ondergrondse gang langs de fundamenten van de hele westelijke muur voerde.

Onderweg was een kleine nis waar vrouwen zaten te bidden. We zijn dan het dichtst bij de plaats waar vroeger ten tijde van de tweede tempel het Heilige der Heilige was. Ook konden we hier onder de grond de ongelofelijke bouwkunst zien die men tijdens Herodes kende. Jos keek rond en zei “dit is onvergetelijk”.

Via een deel van de Via Dolerosa was de tocht weer naar de Jaffa poort om huiswaarts te gaan, zodat we voor het donker weer op de kibboets waren voor een glas wijn. Na een overvloedig diner was het zoals inmiddels gebruikelijk tijd om het thuisfront via de site van onze belevenissen op de hoogte te stellen.

Vrijdag 16 maart 2012.

“Dit is groots, dit is groots.”

Vroeg in de morgen kwam er een telefoontje uit Nederland van Christine met het trieste bericht dat haar man Peter juist was overleden. Frans en Janny besloten om deze trip gewoon af te maken omdat Janny niet mag vliegen. Janny wilde deze dag op de kibboets blijven om wat te rusten en om met Christine te praten. Na het gebruikelijke overvloedige ontbijt was de reis zuidwaarts naar Massada. Ik waarschuwde Jos om zijn camera gereed te houden omdat er in deze omgeving steenbokken voorkomen, en ja even voor Ein Gedi zagen we langs de kant van de weg een aantal steenbokken.

Omdat wij in de auto bleven waren de steenbokken niet bang en kon Jos ze rustig fotograferen.

Dan verder naar Massada. Hier aangekomen vertelde ik dat dit een vesting op de berg is. Hij is 400 meter boven de zeespiegel van de Dode Zee. De vesting is 600 meter lang en 300 meter breed. Koning Herodes liet rondom een muur bouwen van 5,5 meter hoog en 3,5 meter dik. Op deze vesting was aarde gebracht om groente te telen. Ook was er een ingenieus systeem om iedere druppel water die hier in de woestijn af en toe valt op te vangen. Toen we boven kwamen zagen we dat hier buiten de ruïnes van de opstandelingen verblijven, ook de restanten van twee paleizen zijn.

Het meest bijzondere is het noordelijk paleis, waar we een indruk kregen van de rijkdom van Koning Herodes. Deze vesting was later een vluchtplaats van de laatste Zeloten opstand met Eliëzer als leider. Deze vesting was zo goed als onneembaar door zijn steile bergwanden. Pas na een beleg van drie jaar kon het Romeinse leger door middel van een nieuw aangelegde helling deze vesting veroveren. Maar toen ze de vesting binnen kwamen vonden ze alleen maar doden. Eliëzer had voorgesteld: of overgeven of zichzelf doden. Ze besloten liever zichzelf te doden. Het lot wees tien mannen aan, die hun medestrijders met hun gezin doden. Daarna werd er een geloot die de overige negen doden en uiteindelijk zichzelf in het zwaard moest storten. Liever dood dan gevangen. Dit voorstel werd aangenomen en uitgevoerd. De Romeinen vonden naast 960 doden twee vrouwen met vijf kinderen die zich verstopt hadden en die als enige overlevenden dit konden vertellen. Miep zei , diep onder de indruk “dit is groots, dit is groots”.

We bekeken ook de grote Cisternen waarin de water voorraad werd bewaard, en daarna weer terug naar de Kibboets. Hier wat gedronken en daarna Erev Shabat.

Zaterdag 17 maart 2012.

Een dag zonder planning, wat te doen? Om niet met lege handen thuis te komen was de eerste trip naar de souvenir winkel van Qumran. Na lang gezocht te hebben vonden Jos en Miep wat. En daarna ging het gebeuren, naar de Dode Zee om te zwemmen. Alle bezwaren van Jos waren weggewuifd, dus moest het gebeuren, zwemmen in de Dode Zee. Helaas, Jos was zijn zwembroek vergeten in het hotel, maar dit werd opgelost door mij: ik bood Jos mijn zwembroek aan.

Jos en Miep gingen aarzelend het water in, terwijl Janny en ik toekeken. Eerst was het even wennen aan het zoute water, en natuurlijk de modder. Maar al gauw smeerden ze elkaar met zichtbaar plezier onder de modder. Dit was genieten.

  

De middag brachten we door met een wandeling naar de bronnen van Ein Gedi. Onderweg genoten we van de zon op de bergen, een geweldig uitzicht. De oase Ein Gedi is bekend van David die hier vluchtte voor koning Saul. Een prachtig gebied met veel planten en dieren, zoals de steenbok en bergmarmotten. Geweldig om dit te zien zo midden in de woestijn.

  

Na een leuke wandeling in de kloof weer terug naar de kibboets om te gaan dineren. Maar zoals inmiddels gebruikelijk namen we vooraf een goed glas wijn.

Zondag 18 maart 2012.

“We hebben in voorgaande vakanties heel veel gezien, maar dit is uniek.”

Op verzoek van Jos gaan we vandaag naar “Yad Vashem”, dit is het holocaust museum. Onderweg kwam Janny met het idee om even af te slaan bij Wadi Qelt om daar naar een uitzichtpunt te gaan waar het klooster St. George te zien is. We verlieten de hoofdweg en reden een kwartiertje de “woestenij van Judea” in. Kale bergen waar, omdat het winter is, hier en daar prachtige bloemen groeiden.

Onderweg kwamen we twee herders tegen, waarvan één op een ezel, die een kudde geiten bij zich hadden. Dan op een heuveltop zien we het klooster St. George liggen, op een voor ons onmogelijke plaats in de bergen uitgehakt. Een geweldig uitzicht! Ik kocht van bedoeïen een cadeau voor Dit de Jong die binnenkort jarig is. En dan weer verder richting Jerusalem. Miep zucht en zegt “we hebben in voorgaande vakanties heel veel gezien, maar dit is uniek”. We reden dwars door de stad Jerusalem heen om bij het museum te komen. Hier komen we diep onder de indruk van het lijden van de Joden in de tweede wereld oorlog. De beelden van de vervolging en de vernietigings kampen zijn niet om aan te zien.

Verschillende oude Joden geven hier een getuigenis van wat hun is overkomen, hoe ze hun familie kwijtraakten, hun afscheidsbrieven. We waren het er direct mee eens, Dit Mag Nooit Meer Gebeuren. Nog onder de indruk reden we weer naar kibboets Kalia waar we even rusten. Natuurlijk bespraken we de dag nog even na met een goed glas wijn voordat we gingen dineren.

Dan de laatste avond van de vakantie van Jos en Miep die de volgende dag weer richting huis gaan. Nog een glaasje wijn en dan naar bed.

Maandag 19 maart 2012.

Dan is het zover.
Dit was de laatste dag in Israël. Zoals iedere dag was de eerste tocht naar de eetzaal van de Kibboets. Hier lieten we ons het ontbijt weer goed smaken.

Even bij de receptie afrekenen, en toen richting vliegveld. Op een kleine file na in Jerusalem verliep de rit zo voorspoedig dat er nog even tijd was voor Emmaus, bekend vanuit de bijbel.

Deze opgraving is niet zo groot zodat er ook nog gelegenheid was om het klooster van Latrun te bezoeken. Dit klooster is door de Franse trappisten gebouwd en is nu bekend om zijn wijnen en likeuren. En toen definitief naar het vliegveld. Het interview doorstonden Jos en Miep prima, maar bij het doorlichten van de koffer van Miep zag de beveiliging een verdacht voorwerp. Dus de koffer moest even open. Janny en ik stonden nog even te kijken en zagen de spanning bij Jos en Miep toenemen. Wat bleek, Jos en Miep wisten de code van het kofferslot niet meer. En omdat het openen van het slot niet lukte, moest de koffer open. Uiteindelijk met behulp van het aanwezige beveiligingspersoneel werd de rits opengepeuterd en kon de inhoud gecontroleerd worden. En toen bleek dat het potje vijgenjam, gekocht bij de Droezen de boosdoener was. Toen dit door de beveiliging was gezien was verder alles oké en kon de koffer weer dicht.

Om de schrik weer wat te boven te komen dronken we eerst nog een kop koffie samen en dan het onvermijdelijke afscheid. Hierbij zeiden Jos en Miep nogmaals dat ze een onvergetelijke vakantie hadden gehad. En het zou mij en Janny niet verbazen als dit stel nog een keer in Israël komt.
Tot slot een welgemeend:

Shalom.