Wintersport Tsjechië 5 maart t/m 12 maart 1994
Zaterdag 5 maart 1994.
Om kwart over twaalf van vrijdag op zaterdagnacht opgestaan en Monique, Swen, Ingrid, Edwin en Jorrit wakker gemaakt. De laatste dingen ingepakt, koffie gezet en om half twee vertrokken richting Arnhem.
Het was erg rustig op de weg en we konden Edwin goed in de gaten houden, omdat hij rode disco-lampjes tussen de koplampen van zijn golf heeft gemaakt.
Om half vier waren we bij Dortmund en om half acht bij Erfurt. We zijn bij Kassel de snelweg naar Würzburg opgegaan en om half negen hebben we lekker ontbeten in een motel bij afslag Zwickau.
Het zonnetje schijnt lekker. Om kwart over zes begon het al licht te worden en het is droog weer dus het rijdt lekker. Edwin wil zo lang mogelijk doorrijden en dat gaat goed, maar in de Mazda heb ik eerst 2 uur gereden, toen Frans ± 1 uur en daarna is Swen achter het stuur gekropen en zijn wij achterin gedoken.
Jorrit heeft vannacht nog wat geslapen en Frans wilde niet onder doen.
Om elf uur getankt in het plaatsje Burkau, 22 km voor Bautzen. Nog bij de Pools-Tsjechische grens. Als je naar Polen ging moest je loket 1 aandoen en als je naar Tsjechië ging loket 2. Ik was de enige die een stempel in het paspoort kreeg, omdat ze ontdekten dat Jorrit bij mij in het paspoort stond (bij Frans ook, maar dat zagen ze niet). Om tien over half drie waren we na toch behoorlijk wat skiërs gezien te hebben op de plaats van bestemming.
Horni Branna.
Het meest noodzakelijke was in het huisje aanwezig, maar verder was het kaal ingericht. Vanuit onze slaapkamer, die erg groot is, heb je een prachtig uitzicht over de besneeuwde bergen. Het viel ons op dat nergens overgordijnen aanwezig waren, maar inkijk was er bijna niet.
Entree voor de auto van Edwin.
Grote raam keuken, klein rechts Slaapkamer klein links, douche + wc Beneden openhaard met bar.
Onze slaapkamer met balkon.
Nadat we alles naar binnen gesleept hadden hebben we nog wat gedronken en zijn we om ± 5 uur naar Vrchlaby gereden en hebben lekker gegeten in restaurant Lyon. Kosten DM 53,- voor zeven personen. Om half acht waren we terug en hebben nog een borreltje gedronken en om kwart voor negen lag iedereen plat.
Lekker eten in restaurant Lyon in Vrchlabij
Zondag 6 maart 1994.
Om acht uur opgestaan en rustig met z’n allen gegeten. Om ± half elf vertrokken naar Pec Pod Sneskou om te kijken hoe het skigebied daar is. Het was een heel stuk rijden en om half twaalf waren we er.
Chocolademelk drinken in Pec Pod Sneskou.
Sneeuwballen gooien in Pec Pod Sneskou.
Het is volop skigebied. Leuk om te zien. Chocola gedronken en om half een naar Spindleruv Mlyn gereden om daar te kijken. Daar was meer sneeuw en het was dichterbij.
Even rondgewandeld en daarna ski’s en skiles besteld voor morgen. ’s Middags terug naar het huisje, maar we konden weer geen worsttent voorbij komen. Jorrit vindt hier nogal wat kronen. Nog wat spelletjes gedaan en daarna gaan eten in Vrchlaby.
Spindleruv Mlyn.
De rivier de Elbe ontspringt in het reuzen gebergte en loopt dwars door Spindleruv Mlyn.
De piste Svalty Petr.
Maandag 7 maart 1994.
Om zeven uur iedereen wakker gemaakt en om half acht moest iedereen aan tafel zijn. Om acht uur vertrokken en om half negen bij de verhuur van de ski’s. Daarna moesten we wel een stuk lopen met de ski’s en schoenen om bij de skischool te komen.
Hier was het verzamelen voor de eerste les.
Met vallen en opstaan moet je het leren,Jorrit.
de eerste morgen!!!!!!!!
Om tien uur stond de skileraar al klaar. We liepen met elf mensen een stukje omhoog en daarna begon “het”. Dwars omhoog en “im Flug” remmen leren. Dat was het ’s morgens. ’s Middags gingen we naar een andere plek en moesten we proberen om slalom te skiën en remmen “im Flug”.
Frans: “im flug”
Edwin: “snel”
Ingrid: “beheerst”
Monique: “allemaal opzij”
Jorrit: “ik glij”
Swen: “ik zal het leren”
Weer dat hele eind omhoog klimmen.
We waren ‘s middags wat later bij de les omdat we in het dorp gingen eten. Het heeft de hele dag gesneeuwd en toen de les afgelopen was waren we dan ook doodmoe en kletsnat. We hadden 2 skiboxen gehuurd om de ski’s en skischoenen op te bergen, zodat je niet iedere dag hoeft te zeulen met je uitrusting.
Gezicht op de lift.
Bij slecht weer, tent dicht.
En bij mooi weer open.
Eerst naar ons huisje om alle natte spullen uit te trekken en te drogen en daarna naar het dorp om een telefoon te zoeken en boodschappen te doen. Eerst opa en oma van Vrouwerff geprobeerd te bellen, maar daar werd niet opgenomen. Toen oma van Schajik geprobeerd en die was thuis.
Daarna de boodschappen gedaan en thuis de anderen (Edwin, Ingrid en Jorrit) opgehaald om te gaan eten bij Lyon in Vrchlaby.
Thuis nog koffie gedronken en zo langzamerhand droop iedereen af naar bed. Tien uur is hier alles donker.
Dinsdag 8 maart 1994.
Om kwart voor acht opgestaan en om kwart voor negen vertrokken naar Spindleruv Mlyn. Eerst in Vrchlaby nog wat geld gewisseld. Het is vandaag droog, dus dat belooft een lekkere dag te worden.
Vanmorgen moesten we een kaartje kopen voor de lift en ons om tien uur melden bij de skileraar.
Op weg naar de lift.
Jorrit werd apart genomen met nog een Nederlandse vrouw, want zij hadden het remmen nog niet goed onder de knie en wij gingen naar boven met de stoeltjeslift. Het is alleen al een kunst (voor mij tenminste) om uit de lift te komen.
de ski klas.
De skileraar stond al op ons te wachten. Toen gingen we allemaal achter elkaar zigzaggend naar beneden. Nou, ik lag al gauw en Frans kon er ook wat van. Ingrid is niet gevallen en Edwin en Swen gingen supersnel, maar vielen ook gedegen. Monique zag het vanmorgen eigenlijk niet meer zitten, want ze dacht dat ze van de berg zou rollen, toen ze de tweede keer naar beneden kwam.
Maar toen we na het eten weer moesten beginnen had de skileraar een andere oplossing. Er was halverwege een iets minder steile route. Ook Jorrit, die vanmorgen had gehuild omdat hij naar zijn moeder wilde (hij kon het Duits moeilijk verstaan) is vanmiddag mee omhoog gegaan en onder leiding van de skileraar naar beneden gegaan.
Dagkaart.
Ik was er wel bang voor maar de skileraar zag het wel zitten, dus die zal het wel weten. Nou, het ging rustig, maar goed en hij is de tweede keer ook weer met ons meegegaan. Ook Monique is na de andere route, die goed ging, enthousiast geworden. Ze zei dat ze het zelfs leuk begon te vinden. Boven miezerde het wat, omdat de wolken laag hingen, maar beneden was het droog.
Na het skiën hebben we in het dorp in de Bistro nog wat gedronken en voor 70 kronen waren we weer klaar. Toen naar Vrchlaby naar het postkantoor, waar Edwin naar zijn moeder heeft gebeld en Frans naar kantoor. Ook nog wat boodschappen gedaan. Daarna weer naar Vrchlaby om te eten. Weer om acht uur thuis, koffie gedronken en weer vroeg onder de wol. Om negen uur lag iedereen plat.
Woensdag 9 maart 1994.
Half acht opgestaan en om kwart voor negen weggereden. Om tien uur begon de les weer. We begonnen weer met de blauwe piste en ik verloor mijn ski al onderaan bij de lift. Toen ik boven kwam met 1 ski was het weer een probleem uit de lift te komen, maar mijn verloren ski kwam met het volgende stoeltje gelukkig ook naar boven. Jorrit ook weer met ons mee en het ging fantastisch. De tweede keer ging de lift goed, maar toen deden we een stuk van de zwarte piste. Nou, dat heb ik geweten. Ik ging in de spagaat en voor vandaag vond ik het genoeg. Swen en Edwin gingen tussen de middag nog 2 keer extra naar boven. Die gaan zo hard. Vanmiddag ging iedereen weer mee naar boven (behalve ik) en Jorrit ging zelfs 3 keer. Ook weer de zwarte piste op. Iedereen heeft nu de slag wel te pakken.
Morgen de laatste lesdag. Nog even boodschappen gedaan en de salopette van Frans was stuk, dus we zochten naald en draad. In de supermarkt was geen klosje garen te vinden en wij dus verder gereden. We zijn Horni Branna ingegaan en in een winkeltje waar ze paraplu’s, schoenen en onderbroeken verkochten naar garen gevraagd. Het vrouwtje daar verstond geen buitenlands, dus wij aangewezen wat kapot was. Zij begreep het en schudde nee, maar kreeg een idee en ging naar achter. Ze kwam terug met een doos met klosjes en een naald. We konden de kleur uitzoeken en meenemen. Frans wilde betalen, maar dat mocht absoluut niet. Wij onder veel bedankjes vertrokken en de salopette is gerepareerd. Dat was een staaltje van gastvrijheid. Thuis nog warme chocolade gemaakt en de vaat gewassen en toen was het tijd om te gaan eten. Toen we terug kwamen gingen we om ongeveer negen uur weer naar bed, voorzien van een dosis spierpijn.
Donderdag 10 maart 1994.
Om half acht opgestaan en om kwart voor negen weer vertrokken naar de skiles. Het dooit intussen al aardig en de sneeuw rond ons huisje is helemaal verdwenen. Ook bij Spindleruv Mlyn wordt het een paptroep. Op de piste wordt de sneeuw ook zachter en worden hopen gevormd. Vanmorgen zijn we begonnen met 2 keer de blauwe piste en vanmiddag de zwarte met een stukje rood en het laatste stukje weer zwart. Iedereen deed het goed, al viel Frans veel. Monique is maar 1 keer gevallen, Ingrid ook 1 keer, Jorrit ± 6 keer, Edwin ± 5 keer. Ik ben vanmiddag op het eerste stuk van de zwarte piste gevallen en even daarna weer en wilde verder gaan lopen.
Onze skileraar de heer Hartman.
Wat een uizicht!!!
Toen wachtte de skileraar mij onderweg op en die zei: ruhig hinter mir “im Flug” und keine angst. Dus ging ik de zwarte piste achter hem aan. Toen de rode piste een stukje op en het laatste stukje van de zwarte piste weer. Ik had vreselijk veel moeite, mijn benen bibberden. Maar we hebben het gered.
Vader en dochter op de uitkijk naar Swen en Edwin.
Edwin en Swen deden de zwarte piste nog een keer en de skileraar ging met Jorrit nog een van de blauwe piste. Verder hadden Ingrid, Monique, Frans en ik geen puf meer. Aan het eind van de lessen kregen we van de skileraar een kaartje, met daarop aangetekend wat we geleerd hebben deze week. Daarna afscheid genomen en nog wat gedronken in de Bistro in Spindleruv Mlyn.
Thuis nog warme chocolademelk gemaakt en daarna gaan eten in Vrchlaby.
Toen we terug kwamen om kwart over acht hebben de kinderen nog een spelletje gedaan en om kwart over negen lag iedereen weer op bed. Nog iets over het huisje. Toen we aankwamen werd ons gezegd dat we gebruik konden maken van de melk, frisdrank, bier en sterke drank, als we maar noteerden wat we gebruikten. Toen de melk bijna op was werd het gelijk aangevuld, dus veel boodschappen hoefden we niet te halen. Dat was wel prettig.
Vrijdag 11 maart 1994.
Een half uur later opgestaan dan anders, want we hadden vandaag geen les. Om tien uur in Spindleruv Mlyn en alle kinderen afgezet bij de piste. Die gaan vanmorgen nog skiën. Jorrit is ook mee en is 2 keer de blauwe piste afgegaan en 1 keer de rode. Monique en Swen ook 3 keer. Edwin en Ingrid 1 keer.
Laatste dag skiplezier.
Wij zijn ondertussen in het dorpje geweest en hebben daar wat rondgekeken, foto’s gemaakt en gefilmd. Toen we om kwart voor elf een kopje koffie wilden drinken in het restaurant waar we vaker kwamen was dit nog dicht.
Sneeuw ruimen.
Edwin’s trots.
links de zwarte piste, in het midden de rode piste gezien vanuit het dorp.
Onbegrijpelijk! Toen maar naar de lounge van een hotel gegaan. ’s Middags de kinderen opgehaald en wij ook onze ski’s aangetrokken en toen zijn we gezamenlijk naar het dorp geskied. 20 Meter voordat we bij het gebouwtje van de verhuur waren de ski’s afgedaan. Dat ging beter als de heenweg.
De Elbe in Spindkleruv Mlyn.
frans op de brud in de “stad”.
Alles ingeleverd en naast de Bistro wat gegeten en gedronken. Daarna zijn we naar Vrchlaby gegaan en hebben daar opa en oma van Vrouwerff nog gebeld. Gisteren ook geprobeerd, maar we konden het land niet uitkomen. (telefonisch) Daarna nog wat gewinkeld en om vijf uur naar het huisje waar we zoveel mogelijk hebben ingepakt. Toen was het weer etenstijd.
Voor de laatste keer eten in restaurant Lyonb in Vrchlaby.
Gegeten in restaurant Lyon, waarna we thuis nog wat gedronken hebben. Toen kwam de eigenaresse van het huisje om de boodschappen af te rekenen en dat ging allemaal in gebarentaal en het bedrag werd onder onze neus gehouden.
Afscheid genomen en een pak koffie gegeven voor de goede zorgen ook voor het stoken van de verwarming. Koud hebben we het niet gehad deze week. Nog geen koude voeten, ondanks de sneeuw.
Een half uur later kwam een familielid (die wel Duits sprak) om te zeggen dat de eigenaresse niet durfde uit te leggen dat ze nog 220 kronen kreeg voor toeristenbelasting. Nog even met haar nagepraat over het skiën en toen afscheid genomen. Tien uur gingen we naar bed. De kinderen lagen al een half uur.
Zaterdag 12 maart 1994.
Om zeven uur opgestaan en iedereen was snel klaar. Kwart over acht vertrokken en om elf uur bij de grens. Daar zijn we gebracht (met nog een Duitse auto, die ook verkeerd gereden was) door de Tsjechische politie.
In Hradek reden we verkeerd en de politie kruiste ons pad. Gelijk de weg maar gevraagd en toen werd ons duidelijk gemaakt dat we achter ze aan konden rijden. Bij de grens keerde de politie om en wij konden gelijk doorrijden en om half een waren we op de snelweg bij Bautzen.
Hoe moeten we nu naar huis?
Toen ging Edwin voorop en Swen er achteraan. Onderweg bij Erfurt om ± half drie een broodje gegeten in een Imbiss en toen doorgetuft naar IJsselstein, waar we om ± half acht aankwamen.
Groeten uit Spindleruv Mlyn.
Voor de verandering en als afscheid van de vakantie nog chinees gegeten en om negen uur waren we thuis, na een intensieve, vermoeiende, maar heel gezellige vakantie.
