Wintersportvakantie Tsjechië 18 feb. t/m 25 feb. 1995
Zaterdag 18 februari 1995.
Vanmorgen vroeg om tien over twee vertrokken richting Arnhem. Om twee uur twintig hadden we de eerste alcoholcontrole al achter de rug. De politie dacht vast dat Edwin de pineut was, want hij kon zijn raampje aan de bestuurderskant zelfs niet open krijgen. Na veel proberen lukte eerst het achterraam en daarna, jawel het voorraam. En wij maar lachen achterin. Hij reed met de auto van Frans, dus de bediening was vreemd voor hem, maar dat wist de politie niet, dus…..Blààààzen.
Kwart over zeven zagen we rechts langs de snelweg kasteel de Wartburg bij Eisenach liggen. Het is nu licht geworden en Ingrid ligt nog lekker te slapen. Van Monique hoorde ik bij tankstation Hasselberg West dat Jorrit ook sliep.
Nu op naar de ontbijttafel in Zwickau. Om negen uur stopten wij bij het Topmotel en hebben lekker genoten van een ontbijtbuffet.
Na het ontbijt begon het geëmmer al gauw: omleiding en file. Om kwart voor twee waren we bij de grens en toen kwam de klap op de vuurpijl. Tot half vijf in de file gestaan voor de grens. Daarna nog een stuk door Tsjechië en om half zeven waren we, na veel zoeken, bij het huisje.
We werden vriendelijk bij gestaan door een Tsjechisch echtpaar dat liep te wandelen op de weg waar ons huisje aan lag. Ze zijn met ons meegereden naar ons huisje en toen we daar waren vroegen we ook waar we konden eten. Frans heeft ze thuis gebracht en toen heeft de man zijn eigen auto gepakt om ons voor te gaan naar een eetgelegenheid.
Vlakbij ons huisje was ook een eetgelegenheid, maar dat was volgens zijn vrouw niet perfect.
We reden naar restaurant Gabriëlla achternaam in het dal en daar is hij naar binnen gestapt en heeft voor ons geregeld dat we nog konden eten. Wel wat de pot schaft en aan twee verschillende tafels. We kregen eerst een soort erwten-koolsoep en toen goulash en daarna een ijscoupe. Toen thuis alles uitgepakt en koffie gedronken en om half elf naar bed.
Zondag 19 februari 1995.
Tsjechië
Eerst lekker uitgeslapen en toen….wat een verrassing. Het heeft gesneeuwd en ons huis ligt heel mooi tegen een helling. Naast het huis stonden sleeën en de mannen waren daar druk mee bezig.
Lekker ontbeten en overal even de stofzuiger doorheen geslingerd. Om kwart over twaalf in de sneeuw vertrokken via de bergweg Jestrabi naar Spindleruv Mlyn.
Dat liep dus verkeerd af. Onderweg kwamen de auto’s vast te zitten. De weg liep iets omhoog en daar konden we niet tegenop. Swen had iets betere banden en die redde het net tot zijn grote vreugde.
We kregen van alle kanten hulp aangeboden om opgetrokken te worden, opgeduwd te worden en later toen we de weg kwijt waren werden we door Tsjechen begeleid naar de hoofdweg.
Toen we op de hoofdweg kwamen bleken we op de weg van Vrchlaby naar Spindleruv Mlyn te zitten en om half twee waren we daar. Er lag sneeuw zat op de piste en toen hebben we de ski’s gehuurd en les besproken voor drie dagen.
Omdat de heer Hartman, onze skileraar van vorig jaar, niet normaal in de les besproken kon worden maar wel privé, hebben we dus drie dagen privéles gehad van half elf tot vier uur. Het was druk, dus geen schoenen genoeg voor iedereen. Voor Monique zijn we naar een hotel gegaan om schoenen en ski’s te huren.
Daarna wat gedronken en friet gegeten in de bistro.
Om tien voor half zes verlieten we de parkeerplaats richting Vrchlaby. Aangekomen daar hebben we gegeten in de stad. Om kwart voor zes waren we daar en het was er vol. Eerst aan de bar gewacht en toen aan tafel gewacht. We moeten wel leren wachten hier. Om acht uur waren we klaar met eten en om negen uur aan de koffie thuis.
Maandag 20 februari 1995.
Om half acht opgestaan en het heeft vannacht iets gesneeuwd, maar nu giet het. Om tien voor negen in de auto gestapt en om tien over half tien waren we in Spindleruv.
Koffie gedronken in de lounge van een hotel en daarna naar de skiverhuur. Daar werd alles gauw afgeleverd en toen alles naar de piste gesjouwd.
Spindleruv Mlyn.
Meneer Hartman herkende ons gelijk en hij hielp ons met het kwijtraken van onze spullen, want alle cabines waren verhuurd. Onze snowboots en rugzak konden in het kantoor van de skischool staan.
Toen we met de heer Hartman naar boven gingen vertelde hij dat hij een moeilijk jaar achter de rug had, want zijn vrouw was in juli plotseling op 58-jarige leeftijd overleden en twee maanden geleden kwam hij uit het gips, vanwege een gebroken onderbeen.
Toen we aan het skiën waren werd het droog en zelfs de zon liet zich vrij regelmatig zien. We dachten dat we weer van voren af moesten beginnen, maar het is net als schaatsen, je verleert het niet meer. Aan het eind van de dag gingen we als een speer naar beneden. We hebben ook van de zwarte piste het bovenste gedeelte gehad en ook de rode piste.
We voelen ons echte skiërs. Zelfs Frans had al last van de beginnelingen zei hij (en toen viel hij). Om vier uur gestopt en boodschappen gedaan in Vrchlaby (Hohenelbe). In de lift naar boven zat ik een keer naast de skileraar en toen vertelde hij dat hij ook kamers met ontbijt verhuurde voor DM 15,- p.p.p.d. en hij woont in Spindleruv dus dat is lekker dichtbij. Dat is misschien wat voor volgend jaar.
Vanavond in restaurant Lyon gegeten en de bediening was uitstekend. Om acht uur waren we thuis en hebben lekker koffie gedronken en ik denk dat we allemaal op tijd in bed liggen.
Dinsdag 21 februari 1995.
Om acht uur opgestaan en op ons gemak ontbeten want vandaag hebben we geen les. Meneer Hartman moest vandaag naar de notaris i.v.m. het overlijden van zijn vrouw. Om half tien vertrokken en eerst met de auto naar de piste gereden om iedereen met de skischoenen uit te laden. Frans en Swen de auto’s weggebracht en dat duurde lang. Toen we bij de piste kwamen stond er een hele lange rij voor de lift. We hebben echt de verkeerde periode gekozen. De skileraar zei dat Maart de beste periode was om te komen.
Jorrit. Frans.
Monique.
Swen.
Skileraar. Ingrid Edwin.
We hadden besloten om vandaag niet zo lang te skiën, zodat we Vrchlaby eens van dichtbij konden zien. Eindelijk hadden we een cabine om de ski’s in te zetten. Dat scheelt al veel sjouwen. Frans en Swen de auto’s weer gehaald en ik nog een keer geprobeerd nog een cabine te bemachtigen. En ja hoor, we hebben geluk. De schoenen konden we nu ook hier laten.
In Vrchlaby een nieuw winkelcentrum ontdekt. Hele luxe voor Tsjechië. Ook ligt er een rondweg om Vrchlaby heen. Veel gaten in de wegen zijn gerepareerd. Er is echt veel gedaan dit jaar.
In het winkelcentrum is een luxe restaurant en daar hebben we heerlijk gegeten. Edwin nodigde ons uit om morgen hier op zijn kosten te eten. Dat is tegen geen dove gezegd, dus morgen zitten we hier weer. Om acht uur thuis koffie gedronken en nog een paar die gedoucht hebben. We worden geroutineerd, we gaan om half elf pas naar bed.
Woensdag 22 februari 1995.
Vanmorgen was het prachtig weer, na een nacht waarin het stormde, hagelde en sneeuwde. Alles was weer bedekt met een vers laagje wit, wat hier geen kwaad kan. De weg van Jestraby naar Polnika was wit, maar goed te rijden.
Met een kop koffie beginnen.
Om kwart voor negen vertrokken naar de piste en vooraf nog een kopje koffie gedronken onder de paraplu op de piste. Het was weer druk vandaag. Vanmorgen twee keer en vanmiddag twee keer de blauwe piste, die wel eens vers laagje sneeuw had, maar de onderlaag was ijs. Moeilijk skiën en veel moeten kanten.
Om vier uur vertrokken we naar Vrchlaby en onderweg hebben we nog in de file gestaan omdat er vier Duitse auto’s en een Tsjechische auto betrokken waren bij een ongeluk. Nog wat boodschappen gedaan en toen weer gegeten in het I.T.-centrum. Er liep een meisje te bedienen dat Edwin bekend voorkwam uit restaurant Lyon, vorig jaar.
We vroegen het haar en ze bevestigde het en ze zei er gelijk achteraan dat Lyon niet zo goed was. Nou, dat hebben wij ook gemerkt. De bediening is hier perfect. Het eten heerlijk en we hebben zelfs pianomuziek (live) op de achtergrond. Er is een garderobe waar de jassen netjes worden aangepakt en waar wij in ons ski-kloffie hartelijk welkom zijn. Zo lopen er gelukkig nog meer rond, anders zou je je opgelaten voelen. Edwin heeft gelijk weer gereserveerd. Om acht uur thuis. De jongelui nog een poos “gemext”, een kaartspel waar Frans en Jorrit ook mee konden doen. Je kan merken dat we het skiën beter onder de knie krijgen, want we blijven toch wat langer op. Weer half elf vanavond.
Donderdag 23 februari 1995.
Vanmorgen om half acht opgestaan en om negen uur zaten we in de auto. Toen we in Ponikla waren, kwamen we erachter dat ik de deur niet op slot had gedaan. Swen is teruggereden en wij gingen vast door naar de piste. Daar konden we nog net een kopje koffie drinken, want de “paraplu” ging pas om tien over tien open. Swen kwam ook al gauw. De piste was iets beter, maar er lag nog wel veel ijs.
Frans. Ingrid Jorrit Jorrit.
Swen.
Edwin. Ingrid.
Ingrid had vandaag haar dag niet, althans vanmorgen, maar vanmiddag ging ze weer vrolijk mee. Tussen de middag gingen Edwin en Swen nog een keer de zwarte piste op, maar dat beviel Swen niet zo goed. Die kwam bebloed beneden en was tegen een ijswal opgeskied. Blauw oog en wat schrammen op het gezicht was het resultaat. Edwin bleef ook lang weg, maar hij bleek boven wat foto’s gemaakt te hebben.
Na de laatste les zijn we nog met meneer Hartman naar zijn huis geweest om te kijken of dat wat was voor ons volgend jaar. We hebben de badkamer en de ontbijtkamer gezien en dat zag er netjes uit, maar ’s avonds gezellig zitten is er niet bij. We zien nog wel!
Hij gaf ons zijn naam en telefoonnummer nog: J.Hartman, Spindleruv Mlyn 81 B, tel.0438-93460. Weer naar Vrchlaby gegaan en lekker gegeten. We werden deze keer getrakteerd door Monique en Swen. Dat sloegen we dus weer niet af. Om acht uur thuis, nog wat gedronken en op tijd naar bed.
Vrijdag 24 februari 1995.
Om acht uur opgestaan en om kwart over negen vertrokken naar de piste. Het was lekker weer en de zon scheen heerlijk. Eerst koffie gedronken onder de paraplu en toen de skispullen gepakt en de rij in naar de lift. Een afdaling gemaakt en toen in het zonnetje gegeten.
We besloten om te stoppen en naar het dorp te skiën om de ski-uitrusting in te leveren. Toen naar het huisje terug om de tassen in te pakken en het huisje op te ruimen. Om half vier weer in de auto gestapt naar Vrchlaby waar de mannen nog in de autoshop wilden kijken en daarna nog wat boodschappen voor onderweg gedaan in het winkelcentrum.
Monique skies wegbrengen. Brug bij de piste.
Afscheid van SpindleruvMlyn.
Toen was het tijd voor onze gereserveerde tafel in het luxe restaurant in het winkelcentrum. We hebben weer heerlijk gegeten. Soep vooraf, hoofdgerecht en ijs toe en daarbij nog de diverse drankjes voor 1447 kronen. (is f.94,- voor 7 personen).
Half acht thuis. Koffie gedronken en een spelletje gedaan en op tijd naar bed, want morgen willen we om negen uur vertrekken.
Zaterdag 25 februari 1995.
Ons onderkomen.
Uitzicht vanuit ons huis.
wat is de natuur toch mooi.
Kwart over negen vertrokken, nadat we net op het laatste nippertje nog de eigenaar het huisje tegenkwamen op de hoek van het huis. De taal is nog steeds een probleem en we begrepen dat het zo goed was, dus we zijn maar vertrokken na nog uitvoerig bedankt te hebben voor de gastvrijheid. Het sneeuwde licht, maar dat duurde niet lang of het ging over in regen toen we wat lager kwamen. Onderweg niet veel problemen tegen gekomen en in een wegrestaurant nog een broodje gegeten en koffie gedronken.
Om acht uur waren we bij A.C. Zevenaar en hebben daar nog een broodje en soep gegeten, waarna we de laatste loodjes nog moesten afleggen.
Dit was weer een vakantie waarvan iedereen heeft genoten en ook beter heeft leren skiën. En dat was tenslotte de bedoeling.
