Rondreis 2014 door het zuidwesten van Amerika.

Dinsdag 24 juni 2014.

Swen brengt ons naar Schiphol waar we met een vertraging van een half uur vertrekken. Bij het inchecken krijgen we te horen dat we de business balie kunnen gebruiken en we de wachttijd in de United Airlines lounge kunnen doorbrengen. Dit hebben we te danken aan Miki, de schoonzoon van Janny. Hij vliegt heel veel, en altijd met United Airlines en krijgt daarom altijd een VIP behandeling. En wij dus nu ook. Een verademing, ongelofelijk zoveel beenruimte. De zitplaatsen zijn zo ruim dat als ik rechtop zit ik  20 cm beenruimte over heb. Als ik er aan denk zal ik Miki voor deze service bedanken. Tien voor twee plaatselijke tijd landen we na een vlucht van ruim acht uur op de luchthaven van Washington waar we drie uur op de aansluiting naar Denver moeten wachten.

Wachten op de luchthaven van Washington. 

Gelukkig komen we zonder problemen door alle controles en gaan we wat eten. De aansluitende vlucht verloopt ook prima en ook hier enorme beenruimte. Na vier uur vliegen landen we om zeven uur op het vliegveld in Denver. Na enige discussie met de auto verhuurder, die het voor ons noodzakelijk vindt om een grotere auto te nemen. Helaas voor hem blijven we bij onze Ford Focus en sluiten we geen extra verzekeringen. 

Dan op naar ons eerste hotel in Denver, het “Best Western” hotel. Heerlijk luxe met een jacuzzi op de kamer. Een kop koffie en dan naar bed.

Woensdag 25 juni 2014.

We staan vroeg op en zitten om acht uur aan het ontbijt. Negen uur rijden we weg richting Moab in de staat Utah. Een rit van 600 kilometer.

Bij Denver is het landschap erg vlak maar na een vijftig kilometer zien we reusachtige bergen, de “Rocky Mountains”. Dit is een rotsgebergte vanaf Mexico  tot in Canada, en heeft een lengte van 4800 kilometer. De hoogste top is 4400 meter en erg ruig. Het is niet te begrijpen hoe hier vroeger wegen en een spoorweg zijn aangelegd. Onderweg zien we een paar verlaten goudmijnen als herinnering aan de goldrush.  Midden tussen de ruige bergen waarvan er een aantal zijn met eeuwige sneeuw ligt het plaatsje Georgetown. Hier stappen we uit de auto om wat te drinken en kijken wat rond in de oude hoofdstraat.

Dan weer verder door het ruige gebergte. Langzaam veranderen de ruige bergen in een wat meer glooiend landschap. Het is een land van enorme afstanden, we rijden zeker een honderd kilometer over een hoogvlakte met hier en daar een heuvel.

Over het algemeen is de weg recht met af en toe een auto.  Bij de grens met de staat Utah gaan we van de hoofdweg af en nemen we een binnenweg (nr. 128). De bedoeling is dat we langs de Colorado River gaan rijden. Hier veranderd het landschap onmiddellijk in ruige bergen en steile kliffen en daar tussendoor stroomt de Colorado River. Soms rustig, soms wild. We zien hier een natuur die we niet kunnen beschrijven. Bij iedere bocht in de weg worden we overdonderd door de prachtige natuur. Ongelofelijk zo mooi.

Aan het einde van de middag na 600 kilometer komen we in Moab aan bij de “Redstone Inn” waar we twee nachten gaan slapen.

Donderdag 26 juni 2014.

Als we opstaan schijnt de zon weer uitbundig. Hier in Utah heerst een landklimaat, dus koude winters en hete zomers. Dat laatste klopt wel want vanaf gisterenmiddag wees de  thermometer van de auto tussen de 35° en 38° Celsius aan. Dit zal de komende dagen wel meer worden, zeker als we richting Death Valley gaan. Maar eerst naar de overkant van de weg naar “Moab Grill” voor een ontbijt.

Na dit heerlijke ontbijt vertrekken we naar het “Arches Nationaal Park”. Het park heeft een oppervlakte van 297 kilometer en heeft de grootste verzameling van natuurlijke rotsbogen van de wereld. Het is adembenemend hoe de natuur in zandsteen enorme bogen heeft uitgesleten.

Toen in een ver verleden de bodem werd opgestuwd tot zo’n 1500 meter boven zeeniveau kwamen er rotswanden te staan. Door wind, water en temperatuur verschillen zijn deze rotswanden blijven staan en het omringende materiaal is verdwenen. Nu zien we rots muren waar weer de wind, water en temperatuur verschillende gaten in hebben gemaakt. Het is niet te beschrijven hoe mooi en indrukwekkend de natuur is. Ik hoop dat de foto’s wat duidelijk maken.

De bedoeling was om vandaag twee nationale parken te bezoeken, maar helaas! Omdat we zo onder de indruk zijn van het Arches Park brengen we daar bijna de hele dag door en is er geen tijd meer voor het andere park. Volgende keer, zullen we maar zeggen.  Het is vandaag weer warm en de voorspelling is dat het morgen ruim 40° gaat worden. De auto trip die voor morgen is gepland komt goed uit met de airco in de auto.

Vrijdag 27 juni 2014.

We gaan weer aan de overkant van de weg ontbijten, daarna uit checken en rond tien uur vertrekken we zuidwaarts naar het volgende hotel in het plaatsje “Bluff”. Het landschap glooit steeds meer, maar de typerende rode aarde en rotsen blijven. Bij Blanding gaan we naar het westen, naar de “Natural Bridges” kijken. Onderweg klauteren we naar een enorme kloof waar in vroeger tijden de Anasazi Indianen in grotten leefden. Goed voor de spijsvertering. Het Natural Bridges National Park is een enorm groot rotsplateau waar een zijrivier van de Colorado River een bedding heeft uitgesleten van 50 tot  60 meter. Deze rivier kronkelde nogal en heeft soms een stuk afgesneden door het zachte gesteente onder de harde rots uit te slijpen. Hierdoor zijn drie natuurlijke bruggen ontstaan.

De grootste is de Sipau met een spanwijdte van 82 meter, en is daarmee de grootste natuurlijke brug ter wereld..  Daaropvolgend de Kachina met een spanwijdte van 62 meter en tenslotte de Owachomo met een spanwijdte van 55 meter.

Miljoenen jaren zijn er voor nodig geweest om de rivier zover te laten uitslijpen. Omdat het warm is hebben we ons beperkt om de bruggen vanaf meerdere lookouts te bekijken en niet via ladders e.d. naar beneden te gaan. Rond drie uur besluiten we de laatste 60 mijl te rijden naar het hotel “Kokopelli Inn” in Bluff. Bluff is een dorpje met driehonderd  inwoners. Bij de receptie vertellen ze ons dat er vlakbij een goed steak restaurant is, dit kunnen we vanavond proberen. In deze omgeving leefden de Navajo en de Ute indianen wat je kunt merken aan de Western sfeer die hier hangt. Het restaurant is helemaal in cowboy sfeer ingericht met paardenzadels, hoofdstellen, been kappen, geweren, revolvers, enz. aan de muur. Of je terug gaat naar de jongens boeken.

Zaterdag 28 juni 2014.

Na een matig ontbijt vertrekken we  verder naar het zuiden. Na een uurtje verlaten we Utah en komen we in Arizona.

We rijden over een hoogvlakte met af en toe enorme rotsen die prachtig zijn om te zien. De begroeiing bestaat uit kleine struiken die wel wat op heide lijken.

Indianen!!!!

We rijden het Navajo reservaat binnen. Dit is een enorm groot gebied waar  de afstammelingen van de Navajo indianen leven. Als we een pompstation zien waar een winkel bij is gaan we binnen kijken of er wat eten te koop is. Rondkijkend zien we heerlijke hotdogs die voortreffelijk smaken.

Deze winkel is denk ik de enige in een straal van twintig kilometer.  Als we verder rijden zien we vanaf de weg indianen tenten, de zogenaamde “teepee” (wigwam) en veel auto’s.

We rijden het terrein op, parkeren de auto in het gras en zien heel veel mensen onder een groot rond afdak van wel vijftig meter waarin in het midden  een heel groot gat is. Er zijn honderden mensen die onder dat afdak zitten en een vrouw houdt een toespraak. We lopen naar een paar mensen toe om te vragen wat dit is. Ze zijn erg vriendelijk en twee mannen staan op om ons hun stoel in de schaduw aan te bieden en we krijgen direct gekoeld water. Dan vertelt een man dat dit een “Powwow” is. Dit is een religieuze bijeenkomst die een eerbetoon is aan het verleden en de nadruk legt op de vier elementen, water aarde lucht en vuur.  De voorgangster vertelt hierover en legt uit dat dit de basis is voor alle leven waarop de Navajo cultuur is gebouwd, en zegent een aantal mensen. Het is een jaarlijkse conventie die nu voor de acht en veertigste keer wordt gehouden. Jammer is dat ik geen foto’s mag maken.

Helaas moeten we verder. Het landschap is aan het veranderen, glooiende bergen met struikgewas en later uitgestrekte bossen. Pas na vier uur rijden zien we een klein stadje waar ook een ziekenhuis is. Verder is dit land leeg, hier en daar een huis of een ranch en dat is alles. Vroeger was het natuurlijk nog veel stiller en zonder dorpen. Hier en daar was dan een handelspost waar blanken en later ook de indianen hun inkopen deden. Dit waren kleine vestingen want je moest deze kunnen verdedigen tegen rovers en indianen.

Onderweg komen we zo’n handelspost tegen. Hubbels Tradings Post is nu als openlucht museum ingericht. Deze post is in 1883 geopend, en je kunt er nog steeds voor alle noodzakelijke goederen terecht. Leuk om te zien wat je hier kunt kopen. Alleen nuttige dingen, luxe goederen was in die tijd onzin. Nadat we wat rondgekeken hebben, gaat de tocht weer verder naar  het zuiden naar Interstate nr. 40. Deze weg heette voorheen route 66, dit is een begrip onder motorrijders. Wij vinden deze weg maar saai en kunnen de ophef hierover niet begrijpen. Langs deze weg  is het “Petrified Forrest”, dit zijn versteende bomen. Miljoenen jaren geleden groeiden hier bomen die uiteindelijk als ze dood gingen omvielen.

Tijdens vulkanische uitbarstingen werden deze bomen met vulkaanas bedekt. In deze as zaten stoffen die zorgden dat de bomen versteenden. Er liggen hier honderden versteende bomen. Prachtig om zo in de tijd terug te kijken. Dan snel naar ons hotel voor deze nacht in Holbrook. We merken dat het hier een uur vroeger is dan wij denken terwijl we toch nog steeds in dezelfde tijdzone zitten. Internet geeft uitkomst, Arizona doet met uitzondering van de Navajo indianen niet aan de zomertijd. Je moet het maar weten. Als we in het hotel aankomen drinken we even wat en gaan dan bij de buren Mexicaans eten, heerlijk. En dan natuurlijk de trip voor morgen voorbereiden.

Zondag 29 juni 2014.

Vandaag hebben we de keuze om met een rit van twee en een half uur naar het volgende hotel te gaan, of een rit van vier en een half uur door de omgeving naar het volgende hotel. We kiezen er voor de lange rit, omdat we dan meer zien dan een Highway (snelweg).

Het wordt weer een prachtige rit die deels door het Hopi indianen reservaat gaat.  Weer verrast de natuur ons met geweldige kraters en kloven. We raken niet uitgekeken. Onderweg stoppen we even in de buurt van een restaurant waar op de parkeerplaats wat verkopers zijn die Hopi kunst proberen te verkopen.

Het ziet er best wel leuk uit, maar om nu te kopen…… nee. De poppen met religieuze betekenis zeggen ons niets terwijl het volgens de verkopers toch bijzonder moet zijn. Rond drie uur komen we bij het hotel aan, en voor het eerst valt de kamer ons tegen. Wel ruim, maar zonder koelkast en zonder mogelijkheden om koffie of thee te zetten. Maar goed, dit overleven we wel.

Maandag 30 juni 2014.

We hebben onderweg al de borden richting “Grand Canyon” gezien, maar nu is het dan zover. We gaan naar de Grand Canyon. De Grand Canyon is een kloof die door de Colorado river in het gesteente is uitgeslepen. De Canyon is meer dan 1600 meter diep en is tussen de 16 en 29 kilometer breed. De lengte is ongeveer 435 kilometer. De kloof is ontstaan doordat de rotsen door ondergrondse beweging werden opgestuwd. Dit proces is nog steeds bezig. Per 1000 jaar slijt hierdoor de kloof zestien centimeter dieper. Volgens deskundigen heeft het ontstaan van de kloof 6 tot 70 miljoen jaar geduurd. Zo, dit waren de feiten.  De rit er naar toe duurde een uurtje en het eerste bezoek is aan het visitors centrum. Hier krijgen we informatie, en dan begint het. Eerst met een bus richting het oosten.

Onderweg stappen we een paar keer uit en zijn dan onder de indruk van de enorme kloof. We zijn er stil van. De overkant is goed te zien door de lage luchtvochtigheid. Het lijkt wel een maanlandschap, maar we zien geen rivier. Aansluitend gaan we westwaarts met een bus langs de kloof. En dan, diep héél héél diep onder ons zien we de rivier.

Dit is adembenemend, zo’n mooi en woest landschap met ver beneden ons de rivier. We brengen de hele dag door met ahhh’s en oooh’s van verbazing.

Naar beneden gaan daar zien we vanaf, omdat het dieper steeds warmer wordt en er is geen enkele beschutting tegen de zon. Waar wij kijken is het al 36° en dat vinden we ruim voldoende. Aan het einde van de dag eerst terug naar het hotel om even bij te komen en daarna uit eten.

Dinsdag 1 juli 2014.

Voor vandaag hebben we geen plan, dus vrij ter besteding. Eerst wil ik wat vertellen over ons verblijf. We zijn in het stadje Williams, een historische plaats aan Route 66. Route 66 is in Amerika wereld beroemd omdat het de eerste highway van Oost naar West was. De weg begint in Chicago en eindigt in Los Angeles en heeft een lengte van 3940 kilometer. Als je na de tweede wereldoorlog een auto had was het een wens om deze route te rijden als symbool van auto en vrijheid. Later hebben de motorrijders dit symbool van vrijheid overgenomen en “Route 66” wereldberoemd gemaakt. Williams is een historische plaats aan deze route en dat kun je in het stadje zien. Er zijn winkels waar ze alleen souvenirs van Route 66 verkopen. Op iedere straathoek zie wel iets wat aan Route 66 herinnerd. In het begin van dit verslag heb ik wat over het weer gesproken. Tot nu toe hebben we met uitzondering van de hoogvlaktes temperaturen tussen de 32° en 38 °. Op de hoogvlaktes is de temperatuur een graad of zes lager, dus niet echt koud. De komende week zullen de temperaturen zo blijven. En natuurlijk geen regen. We besluiten om vandaag een rustige dag te houden en gaan naar Flagstaff waar een groot winkelcentrum is. Het blijkt dat je daar Jeans kunt kopen van een model en kwaliteit die je in Nederland of Israël niet kunt kopen, en zeker niet voor deze prijs. Dus…….  ja hoor twee spijkerbroeken rijker gaan we weer naar ons hotel. Onderweg zien we een goederentrein die ongelofelijk lang is. Bij de eerstvolgende afslag gaan we van de High way af om de trein van dichtbij te zien.   We tellen 116 wagons en op iedere wagon staan twee 45 voets containers op elkaar zodat er 232 containers per keer worden vervoerd. Om dit in beweging te brengen staan er vier diesel locomotieven voor. Als we samen wat zitten te rekenen komen we op ruim twee kilometer trein, het is dat we het zelf zien anders zouden we het niet geloven. Internet vertelt dat de langst toegestane containertrein 3600 meter is. Heb ik vanmorgen verteld over het weer, blijkt het ook anders te kunnen. Onderweg wordt het bewolkt en ja hoor, het gaat regenen. De temperatuur daalt naar 18° , dus dit kan ook. We rijden naar het hotel om een goed glas wijn te drinken en de trip voor morgen voor te bereiden.

Woensdag 2 juli 2014.

Als we opstaan is de lucht weer strakblauw dus prachtig weer om wat te doen.

Na het ontbijt voor de derde keer in hetzelfde restaurant gaan we naar de Sedona Valley. Dit is een prachtige kloof van twintig kilometer lang en heeft een weelderige begroeiing. De omgeving is vergelijkbaar met Zwitserland, met uitzondering van de rode kleur van de rotsen.

Onderweg kopen we bij Indiaanse handelaren een souvenir voor Kim en Jade. Als we verder rijden komen we in de plaats Sedona. Dit is een plaats van kunstenaars. Heel gezellig allerlei winkels met een wat Mexicaanse uitstraling. Omdat het zo warm is zijn we blij met de veranda voor de winkels waardoor we in de schaduw kunnen lopen.

De temperatuur loopt namelijk langzaam op tot 40° en dat is best warm. Nadat we wat hebben rondgelopen gaan we lekker in de auto met airco verder naar Oak Creek. Dit is wat kleiner dan Sedona, maar erg leuk. Gelet op de temperatuur besluiten we lekker in de auto te blijven en richting hotel te gaan. Vlak voor Williams is een dierenpark met zwarte beren wat we gaan bezoeken.

We rijden door het park en zien wat wilde dieren, maar het is niet echt spectaculair. Omdat de lucht betrekt besluiten we nu naar het hotel te gaan om wat te drinken en om de reis van morgen voor te bereiden. We gaan dan naar Las Vegas wat in de woestijn van de staat Nevada ligt. We zijn benieuwd hoe de temperatuur daar is.

Donderdag 3 juli 214.

Na een heerlijk ontbijt in ons vaste restaurant vertrekken we richting Las Vegas. Bij Seligman verlaten we Interstate Highway en gaan we de oorspronkelijke route 66 op. We volgen deze route ruim tachtig mijl (130 km.) Een lange rustige weg waar we naast een paar keer een tiental huizen verder geen plaats meer zien. Een uitgestrekt prairie landschap waar we af en toe een koe zien. Dertig mijl voor Las Vegas verlaten we de weg en gaan we naar de Hoover dam.

De “Hoover dam”.

Omdat deze regio vaak overstroomde door de Colorado river,  besloot de overheid in 1922  in deze rivier een dam te bouwen, die het omringende land zou beschermen. Deze dam moest dan gelijktijdig energie op wekken en de drinkwater voorziening veilig te stellen. Het gevolg hiervan was een ongeëvenaard technisch hoogstandje, dat in de geschiedenis ongekend was.

Men bouwde een stuwdam met een hoogte van 221 meter, een breedte van 379 meter in een kloof die 201 meter breed is. Deze dam is gebouwd in een ruige woestijn waar de temperaturen hoog kunnen oplopen. Tijdens ons bezoek stijgt het kwik tot 43 graden, natuurlijk in de schaduw gemeten. De rotsen zijn ruw, geen enkele begroeiing. Een ongelofelijke klus. De planning was om deze dam in zes jaar tijd te bouwen, maar ze deden dit in vier jaar. Het was in die tijd een technisch wonder om de grootste stuwdam ooit te bouwen. Deze dam levert met 17 generatoren 2080 megawat aan elektriciteit wat voldoende is voor 1,3 miljoen gezinnen, zorgt voor de bevloeiing  van een half miljoen are grond in Mexico en levert drinkwater aan meer dan 20 miljoen gezinnen.

We bezoeken deze dam en kunnen ook in de dam kijken bij een aantal generatoren. Prachtig om te zien. Maar de klok draait door dus moeten we verder naar Las Vegas, en verlaten we de staat Arizona.

Las Vegas!!!!

Las Vegas ligt in de staat Nevada. Dit is een woestijnstaat, die zeven keer zo groot is als Nederland en  2,6 miljoen inwoners heeft waarvan de meesten in Las Vegas wonen. Las Vegas is Spaans voor “de weiden”. De stad ligt in de woestijn en is over de hele wereld bekend als gok stad. De staat Nevada is namelijk de enige staat in Amerika waar je onbeperkt mag gokken. In Las Vegas struikel je over de casino’s waar je je geld kwijt kunt, en sommigen zijn hier in één klap rijk geworden. In ons hotel is ook een casino en een aantal restaurants. De keuze voor het diner voor vandaag valt op een Mexicaans restaurant waar we heerlijk eten. Na het diner gaan we naar onze kamer om het verslag bij te werken en zoals inmiddels gebruikelijk de krant van morgen te lezen.

Vrijdag 4 juli 2014.

Natuurlijk hebben we weer een heerlijk ontbijt en dan zijn we er klaar voor: Las Vegas ontdekken!!! Las Vegas zelf heeft 600.000 inwoners  en met de voorsteden erbij zijn er 2 miljoen inwoners. De stad heeft een oppervlakte die  drie en een half keer groter is dan de stad Utrecht, en is midden in de woestijn gebouwd. In 1905 werd de stad gesticht en omdat gokken in de staat Nevada is toegestaan heeft de stad zich helemaal toegelegd op gokken. Het gevolg hiervan is dat hier enorme hotels en casino’s zijn. De hoofdstraat, de “Vegas boulevard” wordt hier de strip genoemd en langs deze straat staan de enorme hotels, casino’s, eetgelegenheden, winkelcentra,  nachtclubs, enz. enz.

Vanuit ons hotel is het een paar honderd meter lopen en dan worden we overspoeld door indrukken en mensen die lopen  te flaneren langs de strip. We gaan eerst naar het zuiden en omdat het nogal warm is ( 40 gr. in de schaduw) gaan we een stuk door een winkelcentrum waar het heerlijk koel is.

Weer buiten zien we een eifeltoren restaurant en nog meer gebouwen die nagemaakt zijn van bekende gebouwen. We kijken onze ogen uit. Na de zuid strip gaan we naar de noord strip waar het Cesar Palace  is.

Volgens Janny is dit een hotel en volgens mij zijn het wat winkels. Om te weten wie het goed heeft gaan we naar binnen en het blijkt een kolossaal gebouw te zijn waarin een gigantisch hotel is, en een enorm casino.

We hebben wat lopen tellen en komen op meer dan 1000 gokkasten. Er is ook een enorme ruimte voor pokeren en roulette. En het is onvoorstelbaar, maar bijna alle gokkasten en roulettetafels zijn bezet. We zien ook oudere mensen, vrouwen, stelletjes allemaal met fanatieke gezichten aan de gokkasten. Er gaat hier met gokken een vermogen per dag om. Ook blijkt hier een gigantisch winkelcentrum te zijn waar je vooral kleding en schoenen kunt kopen, maar alleen de topmerken. Volgens ons moet je eerst de bingo in de gokhallen hebben voordat je daar kunt winkelen.

Het complex is zo enorm groot dat we echt niet meer weten waar de uitgangen zijn. Uiteindelijk nemen we een nooduitgang, en na nog even de weg gevraagd te hebben lopen we naar ons hotel om bij te komen van de indrukken en de warmte. We zijn het er over eens, het is niet uit te leggen hoe groots dit is. Je moet het ff zelf zien.

Zaterdag 5 juli 2014.

Omdat we geen afscheid kunnen nemen van onze luxe hotelkamer in Las Vegas vertrekken we wat later. We gaan eerst een tachtig kilometer via weg nr. 15 naar het noord oosten om het “Valley of Fire State park” te bezoeken. Het eerste stuk is een vlakke woestijn waar alleen kleine dorre struiken staan. Als we van de hoofdweg af gaan komen we in een heuvelachtig landschap. De heuvels zijn grijs, soms tegen zwart aan. Als we het park binnen rijden zien we opeens tussen de donkere heuvels  rode rotsen uit de grond oprijzen.

Een prachtig gezicht. Deze rotsen zijn van zandsteen en door de wind in de meest vreemde vormen uitgesleten. Bij een rots een meter of vijf boven de grond vinden we tekeningen die door indianen vier duizend jaar geleden zijn gemaakt.

Door het droge klimaat zijn deze afbeeldingen goed bewaard gebleven. Ook vinden we hier Cabins (verblijfplaatsen) die in 1930 voor de reizigers zijn gebouwd. Het is niet te begrijpen waarom ze dit hier gebouwd hebben en ook niet waarom hier indianen geleefd hebben.

Het is een woestijn, gort droog en heet. Het is vandaag 40 graden en het wordt daarom afgeraden om hier rond te wandelen. En waarom men hier dan ooit is gaan wonen, is onbegrijpelijk. We rijden het park rond en besluiten dan naar ons volgende hotel te gaan. Dit hotel ligt vlakbij Death Valley dus hier moet het ook warm zijn. We rijden vanaf het Fire State Park weer richting Las Vegas en buigen dan met weg nr. 95 naar het noorden af. Nu krijgen we een “freeway” (snelweg) aan één stuk van Las Vegas naar Beatty, een afstand van 160 kilometer.  Tijdens onze trip hebben we verschillende waarschuwings borden gezien waarop is aangegeven dat iets uit de auto gooien bestraft wordt met een boete variërend van $ 500,= tot $ 2000,=. Het gevolg hiervan is dat de wegen en omgeving brandschoon zijn, nergens een papiertje of plastic te vinden. Het enige wat we zien is soms een stuk loopvlak van een vrachtwagen band. Het landschap waar we doorrijden is echt een woestijn, glooiend en begroeid met wat kleine struikjes waartussen cactussen staan. Rechts zover je kunt zien het glooiende landschap en links zien we aan de horizon donkere bergen. Na een zestig kilometer zien we het eerste plaatsje, Indian Springs. Dit is dan ook gelijk het laatste plaatsje voordat we op onze bestemming zijn. We zien we de lucht wat veranderen, er komen donkere wolken opzetten.

Maar dit deert ons niet want per slot van rekening is het hier woestijn en daar regent het nooit. Tot onze verassing vallen er toch een paar druppels water en steekt er een forse warme wind op. De laatste zestig kilometer is het nogal mistig, door de harde wind waait er zoveel stof op dat het zicht beperkt is. Als we dan eindelijk in Beatty aankomen begint het tot onze verbazing echt te regenen en korte tijd is het een hoosbui. Omdat we nog moeten eten gaan we naar een Subway waar we hard lopend naar binnen vluchten. Na een kwartiertje gaat de regen over in een druilerige bui. Dan gaan we naar ons hotel de “Death Valley inn & RV park”. Bij de receptie vertellen ze ons dat de gemiddelde neerslag 5 cm. per jaar is en dat een bui als vandaag ooit wel eens eerder is voorgekomen. Dan snel naar onze kamer om op internet naar de uitslag van het voetbal te kijken, gelukkig 4-3 voor Nederland. Wel via strafschoppen, maar toch…….. Op de kamer weer het gebruikelijke verslag en natuurlijk weer de krant van morgen.

ZONDAG 6 juli 2014.

Aan de overkant van de weg is een eenvoudig restaurantje waar we kunnen ontbijten. Het is echt een lokale eetgelegenheid waar we heerlijk ontbijten. Ons eerste doel is een verlaten gouddelvers dorp, Rhyolite. Het is echt verlaten, volgens de gegevens was het vroeger een flink dorp met 3500 inwoners. Er was elektriciteit, waterleiding en een spoorlijn, maar nu alleen een paar ruïnes, en dat is alles. In een periode van elf jaar van niets tot een stad en weer tot niets.

Er is niets, maar dan ook niets te beleven. Dan gaat de weg verder in westelijke richting naar “Death Valley”. Dit is een vallei met een lengte van 170 kilometer en een breedte variërend van tien tot dertig kilometer. Aan beide zijden wordt de vallei begrensd door bergen die aan de westkant ruim drieduizend meter hoog zijn. Hierdoor regenen wolken die vanuit het westen komen voor de bergen leeg. Vanuit de andere windstreken  komt er droge wind uit de woestijn, waardoor er bijna geen regen valt. Het gemiddelde per jaar is 50 mm. Ter vergelijking, in Nederland is de gemiddelde neerslag 700 tot 900 mm per jaar. De bodem van de vallei is erg kaal waardoor de rotsen veel warmte opnemen en weer uitstralen.

Hierdoor kan het hier erg warm worden, tijdens onze trip door de vallei wees de thermometer 45 gr. aan. Dit is de gemeten in de schaduw. Als eerste komen we een plaats tegen waar vroeger Borax werd gewonnen.

Dit is een mineraal dat als bestrijdingsmiddel  wordt gebruikt, in laboratoria en ook als ontsmettings middel. Dit Borax werd door Chinezen opgeschept en in ovens gedaan, zij werkten tot maximaal 50 graden en daarboven werkte het proces niet meer. Onvoorstelbaar om bij deze temperaturen te werken.

Iets verder komen we bij “Furnace Creek” (betekent: hoogoven) Hier is op 3 juli 2013 de hoogste temperatuur ooit gemeten op aarde, namelijk 58,3 graden Celsius. Het blijkt dat deze vallei vroeger door indianen werd bewoond en honderdvijftig jaar geleden was hier een Goldrush. Vanuit heel Amerika kwamen de gelukzoekers hier naartoe om goud, zilver, koper en andere mineralen te vinden. Er waren in die tijd wel 10.000 mijnen waaruit geprobeerd werd een fortuin te maken.

Onvoorstelbaar om hier te werken, zeker deze zware lichamelijke arbeid. Vervolgens gaan we naar het noorden naar “Scotty’s Castle”. Scotty was een oplichter die de miljonair Albert Johnson overhaalde om hier te investeren in goudmijnen. Nadat dit bedrog werd ontdekt door de miljonair Johnson die dit warme klimaat, met name in de winter wel kon waarderen. Dus heeft hij hier in 1905 een prachtig pand laten bouwen.

Dit Castle is nu te bezoeken, wat we natuurlijk hebben gedaan. Ja als je maar voldoende geld hebt kun je een paleis laten bouwen in één van de meest onherbergzaamste plaatsen op aarde. Omdat we nu wel voldoende zijn opgewarmd gaan we via een Subway voor een grote cola naar ons hotel. Even uitrusten en dan even wat gaan eten.

Maandag 6 juli 2014.

Na het opstaan en het uit checken  gaan we weer naar de overkant voor een paar heerlijk gebakken eieren met bacon en brood. Dan starten we met onze trip naar het noorden, naar “Lake Tahoe” waar ons volgende hotel is. Eerst volgen we 120 kilometer de weg door de Nevada woestijn en dan gaan we linksaf richting Californië.

De eerste 160 kilometer hebben we een licht glooiende woestijn met hier en daar een cactus. Daarna rijden we tussen de heuvels die langzaam overgaan in het hoog gebergte dat de naam “Siërra Nevada” heeft. Er zijn hier toppen van ruim vier kilometer hoog. In dit gebied is het belangrijk veel water bij je te hebben zodat je bij eventuele pech niet van de dorst omkomt. Ook is het handig om te zorgen dat de benzine voorraad op peil is. Zoals vandaag komen we vanaf ons hotel pas na 112 kilometer een pomp tegen. De weg die we volgen gaat soms door Californië en soms door Nevada. Het rijden hier is een belevenis, voor en achter je zover je maar kunt zien geen of hooguit één auto.

Het algemene advies voor dergelijke trips is dan ook: zorg dat je auto in orde is, met een volle tank en natuurlijk voldoende water meenemen. Voor normaal gebruik is vier liter per persoon voldoende, maar als je buiten moet lopen heb je een liter per uur nodig. Onderweg raak je niet uitgekeken, soms is het ruig en soms doet het wat aan Zwitserland denken.

Ook zien we hoog in de bergen een groot zoutmeer, het “Lake Mono”. Rond vijf uur komen we in het hotel aan waar we vriendelijk worden ontvangen. Het hotel ligt net in Californië. Dit is de op twee na grootste staat van de Verenigde Staten en is tien keer zo groot als Nederland en heeft 35 miljoen inwoners. Als we op onze kamer zijn skypt Janny met Miki haar schoonzoon om te vertellen dat we op schema zitten en woensdagmiddag bij de familie arriveren. Hij vertelt dan dat hij en Yonit het plan hebben om met ons naar de staat Oregon te gaan, als we bij hun thuis zijn horen we wel meer.

 Dinsdag 8 juli 2014.

Een hele luie dag vandaag, na een ontbijt en op ons gemak buiten een koffie en een jus gedronken te hebben, besluiten we om rond het meer te gaan kijken. We zijn hier twee jaar geleden ook al geweest en vonden het toen ook al  heel mooi, daarom nog een keer genieten van dit bergmeer.

Dit meer ligt op de grens van Nevada en Californië  en heeft een lengte van 35 kilometer en een breedte van 19 kilometer. Omdat de omgeving uit hoge bergen bestaat  is dit meer gevuld met dooiwater wat kristal helder is. Aan de oostkant van het meer, daar waar we vandaag zijn, is het erg toeristisch. Eigenlijk zitten we nu voor het eerst volop tussen de toeristen, en dus de drukte.

Gelukkig vinden we voor de lunch nog een gezellige lokale Burger tent waar de burgers overheerlijk zijn, een adres om te onthouden. Verder veel aaaahhhssss… en ooooohhhhss…  bij de vele mooie uitzichten. Op tijd naar het hotel om wat te rusten en daarna naar wat eten. Vanavond gaan we de reis voor morgen voorbereiden want morgen gaan we een flinke ruk rijden naar Miki en Yonit in Moraga. Op advies van de hoteleigenaresse gaan we bij een sushi restaurant dat vlakbij is wat eten. Echt een restaurant voor locals, maar heerlijk. Na het diner wat lezen en dan naar bed.

Woensdag 9 juli 2014.

Na het opstaan weer heerlijk buiten een kop koffie, en dan is het zover. Onze laatste etappe naar Miki en Yonit gaat beginnen. We rijden nu voor het eerst aan de westkant van het meer naar het noorden.

Het is een prachtige rit met schitterende uitzichten. Jammer van de vele werkzaamheden aan de weg, hierdoor schieten we slecht op. Gelukkig hebben we vakantie en willen we pas in de namiddag in Moraga aankomen.

Rond lunch tijd stoppen we langs de weg bij een “General store” waar we alleen een hot dog kunnen krijgen. Helaas is dit broodje met worst niet helemaal onze smaak maar bij gebrek aan beter werken we dit toch naar binnen. Janny wil graag nog een keer over de “Donnerpas” dus even de route aangepast om dit stuk mooie natuur nog een keer te bewonderen. Dan rechtstreeks via de Interstate highway naar Moraga waar we goed vier uur aankomen. We worden verwelkomd door Yonit met de tweeling die ons verassen met een lekkere zelfgemaakte cake. En dan natuurlijk gezellig wat bijkletsen.

Donderdag 10 juli 2014.

Midden in de nacht blijkt dat ons onvolprezen hoge luchtbed een klein geniepig lek heeft. Het lijkt wel of we samen in een zitkuil slapen, dus rusten we niet erg uit. Ontbijten en dan wat noodzakelijke inkopen doen, en dan breekt het moment aan dat ik de auto moet gaan inleveren. Janny blijft thuis bij de tweeling en ik ga naar de Oakland airport de auto inleveren. Eerst voltanken dan supersnel inleveren, een shuttle bus naar het vliegveld waar een bus gereedstaat met een chauffeur die aan mij meent te zien dat ik een senior ben, dus korting op de prijs. Met de Bart ondergrondse naar het Mac Athur station, hier overstappen dan verder naar Orinda, snel een taxi en een halve dag is voorbij.

Autogegevens

Om te weten hoe onze Ford Focus het heeft gedaan even wat gegevens;

Gereden 2812 mijl, dit is  4525 kilometer. Verbruik 1 op 15,8 kilometer !!!!

Gemiddelde literprijs $ 1,10 en dit is, schrik niet € 0,81 per liter

En nu eerst een glas wijn om dit te verwerken

 Vrijdag 11 juli 2014 en verder.

De tweeling heeft vakantie en nu mogen Janny en ik op de kinderen passen.Het zijn gezellige meiden die thuis heerlijk kunnen spelen. In hun boomhuis en met de zip-line (ik weet hier geen Nederlands woord voor). Zaterdag is de hele familie thuis en gaan we alleen wat weekend boodschappen doen, waarna we buiten eten. Miki steekt de buiten open haard aan en met een beamer kijken we buiten naar een film.

Zondag 13 juli 2014.

Op ons gemak staan we op, ontbijten heerlijk en dan gaat Miki plannen maken voor de rest van de dag. Hij vindt vlakbij een vulkanisch park met de naam Sibley. Hier wandelen we rond de top van een berg en zien prachtige lava structuren. Omdat het wel erg warm is gaan we op tijd naar huis waar het zwembadje wacht.

Maandag 14 juli 2014 en verder.

Omdat Miki en Yonit weer moeten werken passen wij weer op de kinderen. Dit gaat goed want ze kunnen in de achtertuin heerlijk spelen, en af en toe afkoelen in het opblaasbaar zwembad.

Woensdag 16 juli 2014.

We trekken er vandaag met de tweeling op uit. We gaan naar San Francisco !! Met de auto van Miki gaan we naar de ondergrondse, die vaak gewoon bovengronds rijdt, naar de hoofd straat de “The Market street”.  We besluiten hier vandaan naar de Fisherman’s Warf te gaan, maar omdat dit een flink stuk lopen is kiezen we ervoor om ons te laten rijden.

We gaan met de fiets taxi, dit is schitterend. Het gaat niet te snel en je kunt vrij rondkijken. Op de oude werf neuzen we wat rond en kijken naar één van de beruchtste gevangenissen ter wereld, de Alcatraz gevangenis die op een eiland ligt. Men zegt dat er nooit iemand uit ontsnapt is. En natuurlijk de zeehonden.  Even wat eten en dan weer richting Bart (ondergrondse) en door naar huis waar de dames vermoeid aankomen.

Donderdag 17 juli 2014 en verder.

De volgende dagen passen we overdag op de tweeling. Ze kunnen thuis spelen, of we nemen ze mee naar een dieren hospitaal waar ze wat over vogels leren, enz, enz, enz.

Zaterdag 19 juli 2014.

Vandaag is het zover, Janny is jarig. Als we opstaan komen eerst de gelukwensen via de mail, facebook e.d. binnen. Natuurlijk heeft ze uitgebreid contact via skype met Yaron, Yifat en Yoav. Ze hebben allemaal wat te vertellen over de situatie in Israël. Jammer dat daar zoveel problemen zijn in de Gaza strook. ’s Middags gaan we naar San Francisco waar we Beverly en Billy ontmoeten. Dit is familie van Miki, en ik heb ze al een paar keer in Amsterdam rondgeleid. Billy trakteert ons op een heerlijke lunch en daarna wandelen we over de toeristische Embarcadero boulevard. Een heel gezellige middag. Als we thuiskomen, komen er andere kennissen van Miki en Yonit op bezoek en hebben we een gezellige avond. Ook krijgt Janny dan haar verjaardag cadeau. Uiteindelijk toch naar bed, want morgen op tijd op omdat we dan met Miki en Yonit vertrekken voor een weekje naar Oregon. Deze staat ligt ten noorden van Californië en is volgens Miki het bezoeken waard om zijn vulkanische bezienswaardigheden.

Zondag 20 juli 2014.

Rond half één vertrekken we naar het noorden, naar Oregon. Het eerste deel van de rit is door een heuvelachtig gebied met veel bomen. Langzaam verandert de omgeving in enorm uitgestrekte vlakten waar veel landbouw is. Als we verder naar het noorden gaan wordt het langzaam bergachtig.

Dit is een sterk vulkanisch gebied met enorme bergen, waarvan de hoogste een vulkaan is en een hoogte van 4200 meter heeft. Het landschap is ruw met scherpe rotsen die door lava uitbarstingen ontstaan zijn. Eerst is het nog een vruchtbaar gebied met enorme bossen, maar later slechts hier en daar een boom met kleine  struikjes. Na een uur of zes rijden verlaten we Californië en gaan de staat Oregon binnen. Vrij snel zien we langs de weg een bord dat we hier in het berengebied zijn. We zien nu weer grote vlakke stukken grond waarop veel weiden zijn met vleeskoeien.

Uiteindelijk rijden we langs een groot meer en komen in “Klamath Fals”  waar Miki  in Motel  “Aspen Inn”  voor ons twee huisjes heeft gereserveerd, heel gezellig.

Buiten staat een tafel met een bankje waar we heerlijk onder het genot van een glas wijn wat eten. En dan rust, heerlijk na zeven en een half uur autorijden.

Maandag 21 juli 2014.

Diep, diep, heel diep onder de grond is het zo ongelofelijk warm dat zelfs steen is gesmolten, dit is magma. Op sommige plaatsen waar de aardkorst wat zwakker is komt de magma, als de druk te groot wordt, in de vorm van lava met enorme kracht bij vulkanen naar boven. Langs de westkust van de Verenigde staten is een strook vanaf Californië tot Canada waar de aardkorst zwakker is. Deze strook loopt  door Oregon, en Miki brengt ons naar een plaats waar 400.000 jaar geleden de eerste uitbarstingen waren. Hier zijn heel veel vulkanen. Hij brengt ons bij het “Crater Lake”, een meer dat een heel bijzondere ontstaans geschiedenis heeft. Het begon met een uitbarsting waarbij lava naar buiten kwam en een heuvel vormde. Iedere keer als er een uitbarsting was werd de heuvel groter en uiteindelijk  ontstond er een enorme vulkaan van ruim vierduizend meter hoog.  Achtduizend jaar geleden werd de druk zo groot dat de vulkaan zijn druk kwijt wilde, maar hij was zo hoog geworden dat de lava makkelijker door de zijwand van de vulkaan kon uitbarsten. Het is een ongelofelijk grote uitbarsting geweest waarbij rondom nieuwe bergen zijn ontstaan, Toen uiteindelijk de vulkaan tot rust kwam was de ruimte diep onder de grond leeg en vormde er een enorme ruimte. Door het gewicht van de berg erboven stortte de vulkaan in en de berg zakte in de ondergrondse ruimte, zo diep, dat er een gat ontstond met een doorsnede van ongeveer tien kilometer. Door regen en sneeuw is dit gat vol gelopen met water en is het nu een prachtig meer geworden. Dit natuurverschijnsel is uniek en niet te begrijpen, maar prachtig om te zien. De hele dag gebruiken we om rond dit meer te rijden en alle bijzonderheden te zien.

Zo is er later op de bodem van het meer nog een keer  een uitbarsting geweest, en deze uitbarsting heeft in het meer een berg gevormd die nu als een eiland te zien is. Ook komen we bij een plaats waar ooit water als stoom uit de grond is gekomen. Deze gloeiende stoom heeft een soort schoorstenen gevormd zijn blijven staan toen rondom de lava weg erodeerde.

Nu zien we deze schoorstenen als pilaren omhoog steken. We komen ogen tekort om deze natuur te zien. Aan het einde van de middag zoeken we een motel op aan het “Diamond lake” een plaats zonder internet of telefoon. Hier  overnachten we om morgen de draad weer op te pakken.

Dinsdag 22 juli 2014.

Het thema voor vandaag is watervallen en hot springs. Miki heeft een route uitgezet waardoor we eerst een vijfhonderd meter bergop moeten lopen en dan zien we warmwater bronnen, hier komt heerlijk warm water uit de berg helling. Dit is regen- en sneeuw water wat in de ondergrond wegzakt, zo diep dat het bij de warme aardlagen komt.

In deze hete aardlagen wordt het water verwarmd en perst zich naar buiten. Je ziet dan een gat in de grond waar het hete water zo uitstroomt. Heerlijk zo genieten van de natuur.

Kleding uit en het water in. We blijven een poosje heerlijk relaxen  en dan met nog natte kleding de auto in. Vervolgens  gaan we watervallen bekijken. Iedere keer weer een andere waterval, waar we gaan kijken. Schitterend om te zien.

Aan het einde van de dag vinden we in Chemult, een klein plaatsje, een motel (loree’s chalet) waar we gaan slapen, nadat we eerst in een restaurant ernaast hebben gegeten. We zitten hier echt ver van steden en hebben al twee dagen geen internet gehad. De trouwe lezers van dit verslag hebben dus even geduld moeten hebben. Mogelijk gaan we morgen kamperen en dan hebben we zeker geen internet. Maar nu eerst een glas wijn en slapen.

Woensdag 23 juli 2014.

Vandaag moet een echte kampeer dag worden volgens Miki. We hebben een tent voor acht personen bij ons dus dit moet lukken.

Na een heerlijk ontbijt gaan we in een lokale winkel één en ander aan levensmiddelen kopen en kunnen we starten. We bekijken eerst een paar meren, gevolgd door twee prachtige watervallen. Helaas begint het te regenen, niet erg hard, maar toch… regen. Miki vindt weer een hot spring, de warmwater bron, dicht bij een rivier. Natuurlijk wil hij erin. Omdat het regent en het fris is besluiten Janny en ik om hier niet aan mee te doen. De rest natuurlijk wel.

Het is een vreemd gezicht, meerdere mensen in regenkleding bij de bronnen En Miki, Yonit en de tweeling in zwemkleding in het warme water. Het blijkt dat het water heel erg warm is, je kunt er niet echt in zitten. Doordat er koud water uit de rivier bijkomt is het wel te doen. Nadat iedereen uitgebadderd is gaan we naar het plaatsje Oakridge waar we in een heel eenvoudig motel onderdak vinden.

Donderdag 24 juli 2014.

We pakken de draad weer op en gaan in dit prachtige gebied rond rijden, we zoeken een leuke plaats op bij de langste overdekte brug in Oregon.

Hier gaan we voor het eerst buiten ontbijten. Na het ontbijt  eerst naar een Ranger station waar ze ons een prachtige route adviseren. Eerst zien we een paar schitterende meren en daarna besluiten we naar een waterval te lopen. Een tocht van ongeveer twee kilometer door de bossen, en dan een prachtige verassing. We zien hier midden in de ruige bossen een prachtige waterval. We klauteren over boomstammen en stronken en dalen een steile helling af en staan dan aan de voet van de waterval.

Schitterend om te zien. Dan op naar de plaats Sisters waarvandaan je  drie hoge bergen kunt zien die de Sisters worden genoemd. Onderweg komen we door een gebied waar enorme vulkaanuitbarstingen zijn geweest, kilometers lang rijden we tussen de gestolde lava. Onderweg stoppen we bij het Dee Wright observatorium. Deze man heeft hier midden in de lava woestenij een gebouw van lava stenen gebouwd van waaruit hij de vulkanische omgeving kon observeren. Ongelofelijk om te zien, ik heb geen woorden om dit stuk natuur te omschrijven, dus wat extra foto’s.

We lopen door een flink stuk van een lavaveld en komen ogen tekort.

Uiteindelijk moeten we toch vertrekken en komen we wat laat aan bij ons volgende onderkomen, het “Best Western” hotel in de plaats “Sisters”. We gaan inmiddels gebruikelijk lekker eten en dan algauw naar bed.

Vrijdag 25 juli 2014.

Vandaag onze laatste vakantiedag. We ontbijten in “Western sfeer” in ons Best Western hotel de Ponderosa. Het is heerlijk weer en we gaan eerst naar een wat verscholen meer kijken. Dan wil Miki graag zien waar de Metolius rivier begint. Na flink zoeken vinden we het begin van de rivier, een groot gat in de grond waar een grote stroom water uitkomt.

Nog nooit hebben we zoiets gezien, direct een flinke rivier uit de grond. Dan weet Miki een mooi meer, het “Clear Lake” hier staan mooie picknick tafels waar we heerlijk wat eten met een prachtig uitzicht over het  water. We zitten wat langer dan gedacht, kletsen wat en genieten van de omgeving. Dan moeten we toch aan een thuisreis gaan denken. Onderweg  bekijken we een stuk van de Mackenzie rivier waarin prachtige watervallen zijn.

We lopen een stuk door de bossen langs de rivier en komen heel dicht bij de watervallen, heel indrukwekkend. Als we de weg vervolgen richting oosten komen we bij High Way nummer 5 die we naar het zuiden gaan volgen, bijna tot thuis in Moraga toe. We  stoppen in Roseburg om te overnachten in de Windmill Inn, en gaan bij het restaurant ernaast wat eten. Verslag bijwerken en dan naar bed.

Zaterdag 26 juli 2014.

Een lange weg naar huis in Moraga, een rit van bijna negen uur. Weer door een mooi gebied. Vanavond heerlijk buiten, met een glas wijn, genieten van onze laatste avond in Moraga.

Zondag 27 juli 2014.

Koffers pakken en naar een hotel in Sacramento, afscheid nemen van Miki, Yonit en de tweeling. Vroeg slapen en maandag om vijf uur opstaan om met een Shuttle naar het vliegveld te gaan.

Maandag 28 juli 2014.

We staan om half vijf op en een uur later staat de shuttle voor om ons naar het vliegveld in Sacramento te brengen waar ons weer priority ontvangst wacht. We hoeven niet in de rij te staan, en in tegenstelling tot de andere passagiers, geen schoenen uit, geen laptop uitpakken, geen zakken leegmaken, enz. enz. Echt een VIP behandeling.

Omdat het inchecken zo snel gaat moeten we anderhalf uur wachten, dus de mail en het nieuws doornemen. Om acht uur stijgen we op en vliegen naar Washington. Hier anderhalf uur wachten op het vliegtuig naar Nederland, en dan een voorspoedige vlucht naar Schiphol.

Dnsdag 29 juli 2014.

Aankomst op Schiphol verwacht om kwart over zeven ’s morgens met vlucht nummer UA946, en met de Schiphol taxi naar huis om even bij te komen.