Rondreis door het noord-westen van Amerika en een deel van Canada 2018 herfst.

Voor een overzichts kaart van onze trip, klik  hier. 

VERENIGDE STATEN.

Maandag 3 september 2018.

Vertrek van Schiphol met een tussenlanding op Houston (Texas) naar Seattle in de Verenigde Staten.

Bij de tussenlanding op Houston hadden we nog geen twee uur de tijd om over te stappen op een binnenlandse vlucht. Maar omdat de douane faciliteiten nu digitaal zijn waren we snel door de controle, daarna nog de koffers invoeren  en dan naar de gate. Hier waren we precies op het moment dat het boarden begon. Bij aankomst in Seattle bleek dat de koffers het niet hadden gehaald en dus een vlucht later komen. Op het vliegveld worden we hartelijk verwelkomd door Yifat, Dolev en de kinderen. Op weg naar huis gaan we in een Thais restaurant wat eten, en dan naar huis in Kirkland.  Dolev en Yifat laten ons in donker zien wat ze allemaal aan het huis hebben gedaan sinds ons bezoek van vorig jaar, en dat is heel wat. Tot slot nog een glas wijn, en dan na een lange, lange dag naar bed. 

Dinsdag 4 september 2018.

Om weer in het ritme te komen staan we normale tijd op en horen dan dat de koffers rond twee uur vannacht zijn afgeleverd.

Omdat de kinderen naar school zijn, kunnen we tijdens het ontbijt uitgebreid bijpraten.   Dolev werkt vandaag thuis en maakt wat tijd vrij om ons uitgebreid te laten zien wat hij in de tuin heeft gedaan. Ze hebben de tuin helemaal gerenoveerd en hij ziet er heel goed uit. Verder hebben we vandaag een rustige dag.

Woensdag 5 september 2018.

Het eerste wat we doen na het ontbijt is een bezoek aan de electronica winkel “Best Buy”. Hier koop ik drie “smart voice speakers”. Eén voor Swen, één voor Jorrit en natuurlijk één voor mijzelf. Vervolgens gaan we naar Seattle waar we Dolev ontmoeten, hij geeft ons een kleine rondleiding door het centrum van de stad.

Rond om ons heen zien we enorme kantoren flats die allemaal in gebruik zijn door Amazon. Dolev werkt hier, en hij is één van de 60.000 personeelsleden in Seattle. Wereldwijd werken ruim een half miljoen mensen voor Amazon. In Seattle is Amazon met zijn hoofdkantoor het grootste bedrijf, ook is hier het hoofdkantoor van de koffieketen “Starbucks” In het centrum van de stad tussen de enorme kantoorgebouwen heeft Amazon drie enorme glazen bollen laten bouwen waarin een tropische plantentuin is gemaakt. Er staan hier tropische planten uit de hele wereld.

Tussen deze plantenpracht zijn zitjes gemaakt waar medewerkers kunnen relaxen of met collega’s wat zaken door spreken. Een prachtige kantoortuin is dit, ik heb nog nooit zoiets moois gezien. Na de bezichtiging hiervan lopen we nog wat door de stad tot het tijd  is om de kinderen van school op te halen. Als we thuiskomen werk ik onder het genot van een kop lekkere espresso ik het verslag bij. 

Donderdag 6 september 2018.

Vanuit het “Lake Union” bij Seattle stroomt het water via de “Salmon bay” naar de stille oceaan. Halverwege is een afsluiting die lijkt op een kleine Haringvliet dam, de “Ballard Locks”.  Hiermee wordt de waterstand van het Lake Union geregeld. Omdat hier een niveauverschil van soms wel zes meter is, zijn twee schutsluizen naast elkaar  aangelegd. Het eerste schip ging hier in 1916 doorheen. Deze schutsluizen zijn belangrijk voor de schepen, en om verzilting van de achterliggende meren tegen te gaan.

Er is een kleine schutsluis voor als er weinig scheepvaart is en een grote sluis voor de grotere schepen en wanneer er veel schepen zijn. Zo wordt de zoutwater aanvoer beperkt. We kijken hier hoe de schepen geschut worden. Omdat de baai van zee is afgesloten, kan de zalm niet meer zoals bij een open doorgang, naar de paaigronden. Om te voorkomen dat hier geen zalm meer zou zijn is gelijk een vistrap met tien treden aangelegd om de zalm terug te laten keren naar de paaigronden waar ze dan eitjes te leggen.

We zien hier flink wat zalm de trap gebruiken. Ook zijn er zeehonden die hier zalm vangen. Af en toe worden deze zeehonden met vuurwerk knallen verjaagd, omdat er anders maar weinig zalmen overblijven.

Onze lunch gebruiken we bij de dam in een “Fish en chips” restaurant.  Na de lunch is het weer tijd om de kinderen uit school te halen, dus huiswaarts.

Vrijdag 7 september 2018.

Vandaag een dag rond de deur, wat gelezen en de leuning van de trap naar het deck steviger gemaakt. Vanavond is het erev Shabat, dus uitgebreid eten. Voor het eerst hebben we een bewolkte dag maar het is nog lekker buiten zitten.

Zaterdag 8 september 2018.

Omdat het weekend is hoeft Dolev niet te werken en kan hij thuis wat doen. Het blijkt dat hij een wand in de garage wil maken, maar hij weet niet hoe. Ik beloof hem te helpen. Eerst gaan we naar een doe het zelf zaak waar we het nodige hout kopen. Een prachtige zaak om te bekijken, ik kan hier zeker een halve dag rondkijken naar de gereedschappen en de materialen die ze hier hebben. Maar helaas, ik heb beloofd te helpen. Als we thuiskomen nemen we eerst een kop koffie en dan start de bouw.

Eigenlijk is het maar een klein wandje, maar voor Dolev een hele onderneming. Als we voor vandaag stoppen staat het frame bijna. We besluiten volgende week verder te gaan. Inmiddels is buiten in een stookplaats een vuur gemaakt waar we in het donker gezellig rond omheen zitten met een goed glas wijn.

Zondag 9 september 2018.

We starten de dag met een feestelijk ontbijt, dit omdat vandaag het nieuwe joodse jaar start. Volgens de Joodse jaartelling is het nu 5779 !! Na het ontbijt de auto in, voor een road trip. Omdat er regen dreigt maken we geen wandeling maar maken we een rit naar de bergen. We willen naar de  ruim 1600 meter hoge “Chinook pass”. Door de enorme sneeuwval (tot vijf meter) in de winter is deze pas maar een paar maanden per jaar open. Hierboven krijgen we een uitzicht naar de berg Reinier.

Boven aangekomen ziet het weer er toch goed uit, dus besluiten we een stukje te wandelen. Janny loopt met haar kleinzoon aan de hand totdat deze uitglijdt, Janny stapt hierdoor extra naar voren om hem omhoog te houden en verstapt zich hierbij waardoor ze valt. Gelukkig valt de schade mee, maar ze heeft wel een lelijk verstuikte voet. Omdat het erg pijnlijk is besluiten we naar huis te gaan. Thuis met de voet omhoog en vroeg naar bed. De komende dagen heeft ze dus “Rust”

Maandag 10 september 2018.

Vandaag houden we een rustdag om de voet van Janny rust te geven. Heel langzaam gaat het wat beter, maar we nemen geen risico door overhaast wat te ondernemen. Hopelijk is de voet volgende week weer beter omdat dan onze trip naar Canada begint. Na het diner vanavond duiken Dolev en ik weer de garage in om daar nog een uurtje aan de nieuwe wand te werken.

Dinsdag 11 september 2018.

Omdat we de voet van Janny nog wat rust willen geven blijven we vandaag ook thuis. Ik ga verder met de wand in de garage waar ik het frame afmaak. Daarna zet ik er een raam in en hang de deur af.

Omdat er verder geen materialen zijn houd ik vanmiddag ook rust.

Woensdag 12 september 2018.

Ik sta vandaag vroeg op omdat ik met Dolev de vliegtuigfabriek van Boeing ga bezoeken. Deze enorme fabriek is op een uurtje rijden vanaf huis.  Bij de info balie wordt ons verteld dat fotocamera’s en mobile telefoons absoluut verboden zijn, dus gaan de camera en de telefoons terug naar de auto. De tour begint met een video en daarna gaan we met een bus het terrein op. We bezoeken enorme hallen waar de vliegtuigen worden geassembleerd. Op andere plaatsen worden delen van de vliegtuigen gemaakt en dan hier samengesteld. De eerste hal waar we binnengaan is de hal waar de Boeing 747 wordt gebouwd. Een Boeing 747 is 72 meter lang en heeft een spanwijdte van 68 meter. In deze hal staan er tien opgesteld, in twee rijen van vijf, die hier afgebouwd worden. De hal is minimaal 450 meter lang en 200 meter breed, onvoorstelbaar zo groot. het valt op dat het werk rustig verloopt, geen herrie en geen haast.

Op deze vestiging werken 25.000 mensen en je ziet geen drukte, zo te zien is de organisatie hier goed georganiseerd. Na de Boeing 747 gaan we naar de Dreamliner 767 hal. Ook hier is rust in de enorme ruimte. Nadat we ook de hal van de Boeing 777 hebben gezien zijn we aan het einde van de 90 minuten durende tour gekomen. Bij de uitgang kunnen we ook de “Dreamlifter” zien. Dit enorme vliegtuig vervoert de onderdelen die ergens anders zijn gemaakt, zoals vleugels, cockpit tot zelfs  complete rompdelen.

Jammer dat ik geen foto’s mag maken. We nemen nog een kop koffie in het Boeing restaurant en dan op naar de doe het zelf zaak om gipsplaat te kopen. Dan kan ik thuis de wand afmaken.

Donderdag 13 september 2018.

Dolev klaagt over zijn rug, deze doet nogal pijn, hij besluit dan ook om vandaag ziek thuis te blijven. De voet van Janny gaat steeds beter, maar toch houd ze vandaag nog rust. Ik ga dan maar verder met de scheidingswand, dan is hij misschien dicht voordat Janny en ik verder reizen. Omdat er in Nederland wat computer probleempjes waren start ik pas om half twaalf. Als ik net begonnen ben komt Dolev ook beneden en samen klussen we tot een uur of zes. Zo zie je maar weer, als je wat klust gaat de rugpijn vanzelf over. Omdat het donker begint te worden in de garage moeten we stoppen. Morgen nog een uurtje en de wand is dicht. Dolev is vandaag met de electra bezig geweest, maar dit lukt hem niet erg, misschien kijk ik daar morgen ook even naar. 

Vrijdag 14 september 2018.

Voor de afwisseling werk ik nog wat aan de wand in de garage, de gipsplaten zitten erop en er zit nu een slot in de deur. Verder een rustige dag. Janny gaat met Yifat in kopen doen in een grote supermarkt. Omdat Janny nog wat rustig aan moet doen, vindt Yifat een oplossing.

Ik neem aan dat ze Maandag genoeg rust heeft gehad, want dan start onze trip naar Canada.

Zaterdag 15 september 2018.

Na het opstaan ga ik samen met Dolev naar “Home Depot” om materiaal te kopen voor de elektra. Omdat ik een wand gemaakt heb moet hier ook licht komen, en dit is een leuke klus voor Dolev. Vanmiddag gaat Janny nog even mee naar de “Costco”, deze zaak is vergelijkbaar met de Makro, voor grootverbruikers. Verder ondernemen we niets. Vanavond nodig ik ze uit om gezellig te gaan eten in een Thais restaurant als afscheid diner. 

Zondag 16 sept 2018.

Yifat en Dolev hebben voor vandaag de buren uitgenodigd voor een barbecue, dit is vanaf vier uur en iedereen brengt zelf eten en drinken mee.  Vanmorgen regent het, dus moet de party binnen of buiten? De verwachting is dat er een twintig mensen komen, en dat is binnen heel wat. Voordat deze party begint ga ik eerst de huurauto in Seattle ophalen. Het is een witte Nissan Roque geworden, iets groter dan een Qashqai, met 7152 mijl op de teller, dus bijna nieuw. Rond vier uur komen de eerste buren met stoelen en eten, en gelukkig het weer klaart op. De party is dus buiten in een najaar zonnetje. Het is een gezellig samenzijn. Iedereen vertelt over zijn beroep en z’n hobby, zo leren de buren elkaar kennen onder het genot van een hapje en een drankje.

Dit gaat door tot het gaat schemeren en dan pakt ieder zijn stoelen en overgebleven drank en gaat naar huis, een heel geslaagde middag.  Wij gaan ook naar binnen voor de laatste avond hier in Seattle, dit omdat we morgen naar Canada gaan 

CANADA.

Maandag 17 september 2018.

We staan op met een bewolkte lucht, maar het is gelukkig droog. Koffers pakken, ontbijten en dan afscheid nemen. Dit afscheid nemen is altijd lastig omdat we niet weten wanneer we elkaar  weer zien. Wij pakken dan de auto en gaan op weg naar Vancouver eiland in Canada. Na een uur rijden krijgen we de eerste veerboot, van Edmonds naar Kingston over de baai. Deze overtocht duurt een half uur en dan verder naar Port Angeles. Onderweg kopen we nog een broodje en arriveren ruim op tijd bij de ferry die ons vanuit Noord-Washington naar Victoria op Vancouver-Island brengt. Deze trip duurt anderhalf uur en helaas zien we  geen walvissen. In het voorjaar worden hier vaak walvissen gezien, maar wij zijn hiervoor dus in het verkeerde jaargetijde.  

Vancouver Island ligt voor de kust van Vancouver. Het eiland is vierhonderd en zestig kilometer lang en honderd kilometer breed, dus ongeveer zo groot als Nederland. Victoria – vernoemd naar de Britse koningin Victoria – is een van de oudste steden in het noordwesten van Amerika. Ook is het de hoofdstad van de provincie British-Columbia die heeft ongeveer 4,5 miljoen inwoners en is met een oppervlakte van 945.000 km² bijna net zo groot als Frankrijk, Duitsland en Nederland samen

Bij aankomst van de ferry nog even langs de douane, en dit is altijd weer een beetje spannend. Je mag geen groenten, vlees, sigaretten of wijn invoeren. Glashard vertellen we dat we geen wijn bij ons hebben en de beambte gelooft ons onmiddellijk, en wij mogen dan met zes flessen wijn achter in de auto, Canada in. In de stad Victoria vinden we snel ons hotel, en brengen onze bagage  naar de kamer. Omdat het al wat later is gaan we gelijk op zoek naar een restaurant om wat te eten. Het wordt een pizza restaurant waar we wat eten. Het is al donker als we door de mooi verlichte straten lopen. Dan op naar onze kamer voor een glas wijn en dan naar bed. 

Dinsdag 18 September 2018.

Naast het hotel is een ontbijt restaurant waar we op ons gemak ontbijten. We besluiten dan om de planning wat aan te passen i.v.m. de voet van Janny. Vandaag gaan we eerst een rondrit maken en het verkennen van de stad stellen we uit tot morgen. Eerst rijden we naar het noorden via de kustweg naar “Port Renfrew”. We rijden door prachtige bossen die al beginnen met hun herfst kleuren.  Ook rijden we stukken waar we uitzicht hebben over de “Pacific” (stille of grote oceaan). De uitzichten zijn adembenemend, zo mooi.

In alle rust rijden we daar, met heel af en toe een tegenligger. Vanaf Port Renfrew steken we het eiland dwars over richting “Crofton”. Het landschap verandert, nu rijden we door de bergen waar vooral veel bossen zijn en ook veel meren zijn. Een enorm uitgestrekt eiland met prachtige natuur.

Aan het laatste deel van de oversteek ligt de plaats “Kaatsa”, en hier zie ik een bijzondere stoomlocomotief. Normaal heeft een stoomlocomotief liggende cilinders, maar deze heeft horizontale cilinders. Dit had ik nog nooit gezien, deze locomotief is niet gebouwd op snelheid maar alleen op kracht.

(Voor de liefhebber, ik heb er een fotoreportage van). Omdat we hier toch zijn eten we een broodje, en dan verder naar het zuiden. Via een snelweg zijn we mooi op tijd voor een glas wijn in het hotel. Als we vanavond na het eten nog wat buiten lopen valt het ons op dat hier in Victoria erg veel daklozen rondhangen. Dit is hetzelfde beeld als vorig jaar in Vancouver. Heel triest.

Woensdag 19 September 2018.

Na het ontbijt gaan we vandaag de stad Victoria bekijken, we starten onze trip richting haven. De haven heeft naast de ferry schepen veel ruimte voor de pleziervaart, ook is hier een komen en gaan van watervliegtuigen. Door de vele eilanden is het watervliegtuig het ideale vervoermiddel hier.

We wandelen langs de haven naar het parlement gebouw. Bijna iedere bezoeker aan British Columbia denkt dat Vancouver de hoofdstad van de Canadese provincie is, terwijl het toch echt Victoria is. Bij de bouw van dit mooie gebouw zijn zoveel mogelijk plaatselijke materialen gebruikt. 

Als we hier aankomen blijkt dat we dit parlementsgebouw kunnen bezichtigen, wat we natuurlijk doen. Binnen is het een rijk versierd gebouw met een paar historische voorwerpen, speciaal een indiaanse kano die centraal geplaatst is. Ook kunnen we via een hek in de vergaderzaal kijken.

In de reusachtige tuin is een originele totempaal die een geschenk was van een lokaal indianen opperhoofd.

Als we de weg oversteken zien we een toren met een carillon die door Nederland in 1967 is geschonken ter gelegenheid van de honderdjarige confederatie van Canada.  Tegenover dit parlement gebouw is het Empress hotel. Dit hotel heeft ook het prachtige ontwerp zoals het parlement gebouw, beiden zijn namelijk door dezelfde architect ontworpen. Via de gezellige winkelstraat gaan we noordwaarts, naar Chinatown. Het ziet er wel leuk uit maar is niet te vergelijken met Chinatown in San Francisco. Omdat Janny wat last van haar voet krijgt, gaan we naar het hotel om wat uit te rusten. We treffen het met het weer, wat aan de frisse kant maar zonnig en droog. Na wat rust zoeken we een restaurant in de buurt, en vinden “Flying Pig” waar we gegrilde zalm eten. Om de voet van Janny nog wat rust te geven zijn we vroeg op onze kamer en gaan dan ook vroeg slapen.

Donderdag 20 September 2018.

Vandaag gaat onze tocht weer verder richting Rocky Mountains. Deze rit doen we in twee delen, vandaag 450 kilometer en morgen ook zo’n afstand. Omdat we nog op Vancouver Island zijn, moeten we na een half uurtje rijden, eerst overvaren naar het vaste land. Natuurlijk waren we te vroeg bij de ferry in “Swartz Bay” en moeten daarom een goed uur wachten.

Omdat we net als de vorige overtocht vanuit Amerika hebben gereserveerd gaan we ook nu weer als één van de eersten de veerboot op. Daardoor kunnen we, gelijk als de vorige keer, op ons gemak een plaats vooraan uitzoeken. Als we hier we hier zitten vraagt een Duits stel of ze aan onze tafel mogen aanschuiven, en natuurlijk kan dat. Met dit stel krijgen we een gezellig gesprek over reizen en kinderen waardoor de anderhalf uur durende tocht snel voorbij gaat. Andere passagiers die niet aan de praat zijn letten daardoor meer op, en zien dan een walvis, tenminste een rugvin. Als dat inderdaad een walvis was, dan hebben ook wij nu een walvis gezien. Aan de overkant in “Tsawwasse” nemen we hartelijk afscheid en hebben nog een paar honderd kilometer te gaan naar ons volgende hotel in “Kamloops”. Vorig jaar hebben we hier ook geslapen en dat beviel ons goed zo halverwege de rit naar de Rocky’s. Onderweg hebben we een paar keer een regenbui, maar het grootste deel is droog. De rit gaat voor een groot deel over de “High Mountain Highway”. Dit is een driebaansweg op ruim 1400 meter hoogte over een hoogvlakte over een afstand van een paar honderd kilometer. Het is heerlijk ontspannen rijden op deze voor onze begrippen héél rustige weg. Aan het einde van de middag arriveren we bij het hotel “Riverland Inn” in Kamloops, de koffers worden uitgepakt. Na een kop thee vertrekken we naar een restaurant wat naast het hotel is om wat te eten.

Vrijdag 21 september 2018.

Het miezert een beetje als we vertrekken naar ons volgende hotel in de Rocky Mountains. De trip voor vandaag  is ruim vijfhonderd kilometer, eerst door heuvelachtig landschap maar daarna volgen de bergen van de Rocky’s. Het blijft miezeren met af en toe echte regen, als we over de helft zijn wordt het droger. We zien af en toe wat bewoning, maar verder is dit land leeg. Het hotel is in Hinton en dit is een tachtig kilometer voorbij de bekende plaats Jasper. Hier zijn geen huizen, er is alleen een weg. Janny ziet opeens naast de weg een kudde Elken met een mannetje erbij.

Natuurlijk de auto uit en foto’s maken, het blijft mooi deze dieren te zien, vooral het mannetje met zijn machtige gewei. Het begint steeds kouder te worden en er valt een lichte sneeuw. Het is voor ons een vroege kerst als rondom de bomen witte poeder krijgen. Omdat het rond het vriespunt is blijft de sneeuw ook op de bomen liggen.  Net voor Hinton  zien we  een wegwijzer met het opschrift “Scenic road Alaska”, misschien een idee voor een volgende keer??  Bij ons hotel moeten we de klok een uur verzetten omdat we nu in de provincie Alberta zijn, wat in een andere tijdzone ligt.

Zaterdag 22 september 2018.

-Sneeuw-

Verrassing!!!  Als we opstaan en naar buiten kijken zien we een witte wereld, er is een centimeter of tien sneeuw gevallen.  Wat een verschil met vorig jaar, we waren toen dezelfde tijd in dit hotel en hadden we heerlijk zonnig weer.

Voor deze weersomslag wordt je onderweg met borden uitgebreid gewaarschuwd, dit hoort bij de Rocky Mountains. Op de foto links in het midden staat de ondergesneeuwde witte auto van ons, daarnaast een rode pickup waarin de  bewoners hier rijden. Duidelijk is het verschil in afmetingen te zien, terwijl onze auto, een Nissan Rogue, in Nederland bij de grotere auto’s behoort.

-Beaver Boardwalk-

Vlak bij ons hotel in Hinton beginnen de bossen, het eerste deel is heel drassig en heeft allerlei stroompjes. Dit is een ideaal gebied voor bevers die daar hun dammen maken. Door dit gebied is een pad van een paar kilometer gemaakt wat voor een deel bestaat uit vlonders, dit wandelpad heet de “Beaver Boardwalk”.  

In een sprookjesachtige sfeer gaan wij deze wandeling doen. Er ligt 10 á 15 cm sneeuw, dus het is goed te doen. Waarschijnlijk omdat het nogal koud is blijven de bevers in hun onderkomen want we zien ze niet. Maar de wandeling is prachtig.

Na afloop gaan we in de Safeway (een supermarkt) wat inslaan voor morgen, als we onderweg zijn. Aan het einde van de middag gaan we bij Mr. Mike een steak eten, dit restaurant vonden we vorig jaar en dat beviel toen uitstekend.

Zondag 23 september 2018.

 Deze route hebben we vorig jaar ook gereden, en dit is wel één van de mooiste bergroutes van de wereld, de Icefields Parkway van Jasper naar Lake Louise. Vorig jaar was het prachtig weer, maar nu zien we deze weg in een winterkleed. Om stil van te worden. 

-Fotoalbum-

We komen ogen tekort om de prachtige natuur te zien, enorme bergen in de sneeuw.

We zien gletsjers en spiegelende meren, schitterend om te zien. Al rijdende zegt Janny ” het lijkt wel of we door een fotoalbum rijden, zo mooi”. Deze rit duurt zes uur door de Rocky Mountains, met uitzicht na uitzicht. Natuurlijk stoppen we hier en daar, maar als we bij alle mooie uitzichten stoppen komen we nooit op onze volgende bestemming in “Radium Hot Springs” aan.

Tegen vieren arriveren we bij ons volgende hotel “Mountain Springs” in Radium Hot Springs.  De man bij de receptie is zo laaiend enthousiast over de omgeving waar hij woont, dat ik bijna niet weg kan komen, en Janny maar wachten buiten. Hij vertelt van de wandelingen die we kunnen maken en geeft tips voor leuke rondritjes. Ik denk dat we ons hier niet hoeven te vervelen. We eten vanavond in “Helna’s Stube Restaurant”, hier is een wat Duitse sfeer en het eten smaakt uitstekend.

Maandag 24 september 2018.

Radium Hot Springs is een klein plaatsje bij het Kootenay NP in de Rocky Mountains, dit plaatsje is bekend om zijn warmwaterbronnen. In het hotel is geen restaurant, dus even een stukje lopen naar een Family restaurant waar we gaan ontbijten. Aansluitend gaan we naar de lokale supermarkt om te kijken of ze misschien zwembroeken verkopen, dit omdat mijn zwembroek in Israël ligt en ik toch hier de Hot Springs wil proberen. Als we weer naar het hotel lopen maak ik nog even foto’s van de vrachtauto’s en de caravans de op die kruising voorbij komen.

Even naar het hotel om de auto op te halen en dan een kleine trip naar “Hoodoo’s”, dit op advies van de beheerder van het hotel. Na een haff uurtje rijden komen we in het gebied van de Hoodoo’s aan. Dit zijn een soort pilaren die door de eeuwen heen uitgesleten zijn door wind en water. 

Maar we willen ze wat dichterbij zien, dus gaan we de auto parkeren op een parkeerplaats aan een zijweg en dan wandelen. Het blijkt een uur lang een pittige klim te zijn.  Als we boven komen zien we de Hoodoo’s van boven.

Hier hebben we een prachtig uitzicht over een stuk van de “Wetlands” een drassig gebied met rivieren dat zich over een afstand van honderd en tachtig kilometer uitstrekt. Vanaf ons uitzichtpunt moet er verderop een beter uitzicht over de Hoodoo’s zijn, maar omdat de enkel van Janny wat protesteert besluiten we dat ik verder zal gaan om daar foto’s te maken en Janny gaat terug naar de auto. Na een kwartier verder gelopen te hebben, kom ik bij een pad dat omhoog gaat, en na een klein stukje komt ik tot mijn verbazing Janny tegen. Het blijkt dat ik een rondje door de bossen heb gelopen en weer op het oorspronkelijke pad ben uitgekomen. We besluiten dat het voor vandaag voldoende is geweest, dus terug naar de auto en via een andere route weer terug naar het hotel.

Dinsdag 25 september 2018.

Bij het ontbijt worden we verrast door een paar “Bighorn” schapen, deze lopen hier in het wild rond. Voordat we op pad gaan halen we bij een Subway broodjes voor onderweg.

Precies voor deze Subway staat een enorme tankwagen, met de chauffeur. Deze chauffeur vertelt me dat deze tankwagen met aanhanger twee en tachtig voet lang is (25 meter), ook vertelt hij dat dit zeker geen lange auto is. Er rijden volgens hem fors langere combinaties rond in Canada, tot maximaal 38 meter. En dan te weten dat de lengte van de trekkende truck niet meetelt.  Er staat voor vandaag een rondrit op het programma, eerst honderd kilometer naar het noorden, vervolgens een goede honderd kilometer naar het oosten door het “Yoho National Park” en dan weer richting het hotel, een rit van ruim driehonderd vijftig kilometer. Het eerste stuk gaat langs de Wetlanden waar we gisteren ook al een deel van zagen, een gebied met veel stroompjes, moerasachtig gebied en natuurlijk bomen. Een weids gebied, dit rijden we tot de plaats Golden. Hier maken we een stop om dit plaatsje verder te bekijken en voor een koffie.

Dan verder oostwaarts de bergen over richting Banff. De weg klimt steil omhoog door het “Yoho National Park” en onderweg zien we de “Kicking Horse Natural Bridge” naast de gelijknamige rivier.

Hier kun je mooi zien hoe door de kracht van het water, een voormalige waterval door duizenden jaren veranderd in een kloof waar het water zich doorheen perst. Als we weer verder gaan komen we via een zijweg bij de “Takakkaw Falls”. Dit is een smalle waterval die uitzonderlijk hoog is, en met zijn hoogte van 384 meter zeven keer zo hoog is als de Niagara watervallen.  

Na deze waterval uitgebreid gefotografeerd te hebben trekken we verder naar “Lake Louise”. Dit is een prachtig bergmeer waarvan de de mineralen in het water alleen de turquoise kleur weerkaatsen waardoor het water een mooie blauw-groene kleur heeft. Heel mooi om te zien.

Vanaf hier gaan we verder naar het zuid-westen, via het “Kootenay NP”  richting hotel. In de berm zien we onderweg een “Moose” (Eland) die daar rustig aan het grazen is. Als we in Radium Hot Springs aankomen, is het al zo laat, dat we maar direct doorrijden naar een restaurant. Als we onze bestelling hebben gedaan, en wachten tot deze gereed is kijken we naar buiten en zien daar een kudde dikhoorn schapen voorbij komen. De Rocky Mountains blijven ons verrassen, de uitzichten zijn onvergetelijk, de ruimte, de natuur, alles bij elkaar is het overweldigend.

Omschrijving van de Rocky Mountains:

Dit is een hooggebergte wat zich uitstrekt vanaf New Mexico in Amerika tot Akaska in Canada over een afstand van 4800 kilometer. Het gebied wat wij nu bezoeken bestaat uit vier Nationale parken, Jasper NP, Banff NP, Kootenay NP en het Yoho NP. Het gebergte wordt gevormd door bergen van drie duizend meter hoog en hoger. Het hart van het gebied wordt gevormd door de Columbia Icefields, de grootste ijsvlakte van het Noord-Amerikaanse continent. Volgens wetenschappers is de ijsmassa in de afgelopen 125 jaar anderhalve kilometer kleiner geworden. Het is in die jaren de helft van zijn volume kwijtgeraakt. De gletsjers leveren water aan maar liefst drie zeeën: de Atlantische Oceaan, de Stille Oceaan en de Noordelijke IJszee. Maar het ijs voedt ook meren, zoals Lake Louise. Diverse dieren kunnen hier vaak worden gezien en relatief dicht worden benaderd. Zoals eland, wapiti, sneeuwgeit, dikhoornschaap en zelfs wolf en zwarte en de bruine beer.

Woensdag 26 september 2018.

Aks ik vanmorgen naar buiten kijk om te zien hoe het weer is, zie ik Bighorn schapen voor onze kamer. Het zijn er maar drie, meestal is het een kudde van zo’n vijftien Bighorn schapen.

Onze laatste dag hier in Mineral Hot Springs gaan we luierend doorbrengen. Op ons gemak ontbijten we en daarna gaan we de plaats “Invermere” bekijken. Zoals gebruikelijk heeft deze plaats, omdat er zoveel ruimte is, een uitgebreid bedrijven terrein. Aansluitend, ook ruim opgezet de buitenwijken, en dan een in verhouding tot de totale oppervlakte, een klein centrum. Omdat het nu buiten het seizoen is, zijn er nogal wat winkels gesloten. We wandelen hier rond en drinken wat in een bakkerij annex thea-room. Onderweg vlakbij het hotel komen we de grotere kudde Bighorns nog tegen. Na zoveel inspanningen zijn we nu dan echt aan een middagrust toe.

Donderdag 27 september  2018.

Na onze laatste nacht in Mineral Hot Springs trekken we verder naar het zuiden. De afstand is niet zo groot vandaag, dus willen in Kimberley kijken naar een oude mijn  die bezocht kan worden. Als we aankomen blijkt dat de mijn gesloten is omdat het seizoen voorbij is. We rijden verder naar “Fort Steele” De geschiedenis van Fort Steele begint met de ontdekking van goud in de Wilde Horse Creek in 1860. Goudzoekers overspoelden het gebied, dat vervolgens behoorlijk op de schop werd genomen: men legde bruggen, wegen en hele dorpen aan.

Met de voltooiing van de Canadian Pacific Railway naar Golden in 1885 kwamen meer en meer mensen naar het gebied. Dit leidde tot spanningen en onenigheden over grondbezit. De North West Mounted Police, bestaande uit opzichter Samuel B. Steele en 75 andere leden, moest de problemen oplossen. Een jaar later was het weer rustig en verdween het korps. Ter nagedachtenis aan Steele, veranderden de inwoners van het dorp de oorspronkelijke naam “Galbraith’s Ferry”  in de nieuwe naam “Fort Steele”. In 1904 werd er geen goud  of zilver meer gevonden en vertrok iedereen, sinds die tijd staat het dorp dus leeg. Nu is dit Fort een openlucht museum waar oude gebouwen uit de omgeving naartoe gebracht zijn. Je kunt hier door de geschiedenis van het Wilde Westen dwalen.

We drinken wat in een historische bakkerij en zien een paar oude kerkjes. We brengen een groot deel van de middag hier door. Dan moeten we naar ons volgende verblijf, een B&B. Tot nu toe hebben we altijd in wat eenvoudiger hotels geslapen, maar nu voor het eerst een Bed en Breakfast bij particulieren.

St. Marys B & B. in Cranbrook.

Als we aankomen kijken we onze ogen uit, een prachtig huis met een grote, héél grote tuin aan een snel stromende rivier. De eigenaresse verwelkomt ons hartelijk en showt ons het verblijf. Hier kan een gezin leven, een grote keuken-woonkamer en drie slaapkamers allen met een eigen badruimte. We gaan even verderop in Marysville in een pub wat eten, dit is geen succes. Voor het eerst tijdens deze trip viel het eten wat tegen. Jammer, volgende keer beter.  

Vrijdag 28 september  2018.

Verrassing: als we vanmorgen opstaan staat er een geweldig ontbijt voor ons klaar. Omelet, muffin, toetje, enz. enz. Een feest om hier te zijn.

Toen zagen we dat het deze nacht gevroren had, ook was het wat mistig. Daardoor hadden we een prachtig uitzicht vanuit de kamer.

Op advies van de eigenaresse gaan we naar “Fernie”, volgens haar is dit een prachtige route om te rijden.  En dit klopt, we rijden deels door bossen vaak ook langs een snelstromende rivier. Rondom zien we bergen met hier en daar wat sneeuw op de toppen.  Het is een prachtige route naar Fernie.

In dit dorp kijken we wat rond en in een koffieshop drinken we wat. We kopen wat fruit voor morgen omdat we dan een flinke rit voor de boeg hebben. En dan weer terug naar ons B & B, onderweg gaan we in Cranbrook wat eten. Als we in de B & B aankomen maken we eerst wat foto’s voor onszelf, maar ook voor de reviews die ik van alle  hotels schrijf. Janny gaat beneden langs de rivier wat wandelen  en ik begin mijn verslag bij te werken. Als ik net zit komt de eigenaresse vragen of alles naar onze zin is. Nou we zijn enorm tevreden en we raken aan de praat over kinderen en kleinkinderen. Uiteindelijk komt Janny terug van de wandeling en ik ben nog steeds aan de praat, dit is best gezellig en we horen zo wat over het leven in Canada. Als het donker begint te worden wordt het tijd om de rit van morgen door te nemen bij een glas wijn. 

VERENIGDE STATEN.

Zaterdag  29 september 2018.

Aan alles komt een eind, dus ook aan het verblijf in dit prachtige B & B. We nemen afscheid van de gastvrije familie en gaan richting grens met Amerika.

Het ontbijt.

Net voor de grens koopt Janny in een tax-free winkel één en ander voor de tweeling die we volgende week zaterdag zien. Na het afrekenen stapt één van de medewerksters met de inkopen in haar auto en rijdt een klein stukje naar de grens, wij daar achteraan en bij de grens overhandigt ze onze aankopen. Deze procedure schijnt hier gebruikelijk te zijn. Dan volgt een lange rit naar het zuiden door de staat Idaho. Het landschap verandert van bossen op de berghellingen,  naar enorme graanvelden in een heuvelachtig gebied. Onderweg verbazen we ons over de enorme goederen treinen, we hebben al eerder verteld dat de goederentreinen hier 3,2 kilometer lang mogen zijn. We zien een flink aantal van deze bijzonder lange goederen treinen.

Iedere locomotief heeft een 16 cilinder motor met 4000 pk.

Zelfs een trein die vijf enorme locomotieven nodig heeft om vooruit te komen. Héél indrukwekkend!! Rond half vier arriveren we in ons hotel in “Lewiston” waar we even rustig bijkomen, waarna we een restaurant opzoeken om wat te eten.

Zondag 30 september 2018.

Vanuit Lewiston is het maar een paar uur rijden naar “Enterprise” waar het volgende hotel is. Lewiston ligt in een dal langs een rivier en direct als we de stad verlaten klimt de weg fors naar een hoogvlakte. De hoogvlakte is een enorm agrarisch gebied, zover als we kunnen kijken zien we gemaaide graanvelden. Op een paar gebouwen na is het land leeg. Halverwege gaan we de “Rattlesnake pass” over en dan veranderd het landschap wat. De weg slingert over de bergen en door diepe dalen met de mooiste uitzichten onderweg.

Jammer dat we niet overal kunnen stoppen, dit omdat het te gevaarlijk is in verband met het andere verkeer op de bochtige weg.

Enterprise ligt in een valei, en al dalende zien we net voor het plaatsje een kudde Bisons grazen. Er is hier een boerderij die deze dieren fokt voor het vlees.

Als we bij ons hotel “Eagle’s View Inn & Suites” aankomen blijkt onze kamer nog niet gereed te zijn, en moeten we een klein uurtje wachten. Deze tijd gebruiken we om voor vanavond in  Enterprise een restaurant te vinden en om wat rond te kijken. Als we op de afgesproken tijd weer bij het hotel terug komen blijkt onze kamer nog steeds niet gereed te zijn, als oplossing krijgen we een update naar een kamer met uitzicht over de valei met daarachter de bergen. Met deze oplossing kunnen we goed leven. 

Maandag 1 oktober 2018.

Op de grens in het noord-oosten van de staat Oregon, met de staat Idaho stroomt de “Snake” rivier. Deze rivier heeft in miljoenen jaren een kloof in de Rocky;s uitgesleten van 2400 meter diep en gemiddeld zestien kilometer breed. Deze Canyon heet “Hells Canyon” en is dieper dan de Grand Canyon. Vanuit Enterprise rijden we door de plaats Joseph en gaan dan via de “Bear Gulch road” naar de top van een berg in de Blue Mountains, na een vijftig kilometer vooral klimmen en soms wat dalen komen we aan een zijweg die ons na een paar kilometer bij de “Hells Canyon Overlook” brengt. Vanaf dit punt hebben we een magnifiek uitzicht over de “Hells Canyon” en de “Seven Devils Mountains” in Idaho.

Van boven is de rivier moeilijk te zien, alleen de enorm diepe kloof. We besluiten om nog een tachtig kilometer verder te rijden naar de ingang van de kloof in “Copperfield”, vanaf hier kunnen we langs de rivier de kloof inrijden. In deze kloof is na ongeveer veertig kilometer in 1968 een stuwdam gebouwd om elektriciteit op te wekken. Voor deze dam heeft zich tussen de ruige woeste bergen  een stuwmeer gevormd. Aan de kant waar wij rijden is alleen een weg en verder kale woeste rotsen van tientallen meters hoog. Aan de overzijde is geen weg, daar gaan de kale bergen recht het meer in.

Na een prachtige rit komen we bij de stuwdam, waar we overheen rijden.

Met deze dam wordt er per jaar ruim twee miljoen megawatt aan elektriciteit opgewekt, genoeg voor 150.000 huishoudens. Achter deze dam gaat de rivier door een onherbergzaam gebied verder.

De natuur is hier overweldigend woest. We gaan weer langs de rivier terug naar Copperfield en proberen dan via een andere weg naar Enterprise terug te gaan, alleen is deze weg onverhard. We rijden een stukje, maar deze weg is zo slecht dat we besluiten de heenweg weer terug te rijden. We rijden ruim twee uur door de bossen en tussen de bergen door en genieten van de natuur. Prachtige herfst kleuren, een lust voor het oog. Al met al hebben we bijna zes uur  in de auto gereden, en besluiten in een Chinees restaurant wat uit te blazen en te eten. Onder het eten nemen we op ons gemak deze mooie trip door.

Dinsdag 2 oktober 2018.

Eigenlijk is er weinig te melden voor vandaag, eerst tanken, dan nog even naar de bizons voor een close-up en daarna richting “Baker City”.  Eerst door de “Wallowa” vallei en verder door de Wallowa bergen. Wallowa is een gebied ter grote van 1/5 van Nederland en er wonen nu ongeveer zeven duizend mensen (telling uit 2000). Oorspronkelijk leefden hier in een veel groter gebied indianen van de “Nez-Perse” stam, een onderdeel van het “Nimiipuu” volk. Oorspronkelijk bezette het Nimiipuu-volk een gebied dat delen van het huidige Idaho, Oregon en Washington omvatte. Omdat hier in de omgeving  goud werd gevonden is veel van het gebied van het indianen  woonden door de Amerikaanse staat afgenomen. Nu leven er in de Wallowa vallei nog maar 3500 afstammelingen van de Nez-Perse stam, de rest is in het verleden door ziekten en door allerlei oorlogen met het Amerikaanse leger gestorven.

Onder het rijden zien we het landschap waar we doorheen rijden geleidelijk veranderen  in vlak land met onafzienbare graanvelden. Omdat we alle tijd hebben stoppen we in “La Grande”, genoemd naar de Grande rivier die hier langs loopt.  

De hoofdstraat ziet er gezellig Amerikaans uit, wat winkels en hier en daar een mogelijkheid voor een kop koffie. Bij een boekhandel gaan we naar binnen, achterin de winkel de trap op naar het café. Dit is een knus cafeetje waar je koffie, thee, gebak en salades kunt bestellen. Onderweg laat ik bij een rommelige schoenmaker nog even voor $2,- dollar het stiksel van mijn schoen repareren en dan verder voor het laatste stuk van vandaag.

Voordat we verder rijden wil Janny nog even bij een auto dealer naar de auto’s kijken zoals ze hier gebruikelijk zijn, volgens mij net een maatje te groot. Precies bij de afrit voor Baker-City is de highway afgesloten, wij kunnen gelukkig nog net de afslag nemen om naar het hotel naast de Highway te gaan. Later horen we dat de weg is afgesloten omdat er verderop een vliegtuig door brandstof gebrek op de snelweg moest landen en er stond een vracht hooi in brand, vandaar de wegafsluiting. Als ik  bij het hotel ingecheckt heb loop ik naar buiten en zie daar een schitterende vrachtauto en daarnaast een “fifth-wheel” caravan. Als ik er naar toe ga vertelt de “Truck-driver” dat zijn combinatie 70 voet lang (21 meter) is, en zijn oplegger 52 voet ( zestien meter). Hij rijdt samen met een vrouwelijke partner  en leeft min of meer in zijn truck, op uitnodiging van de vrouw mogen wij in de slaapruimte achter de cabine kijken. Hier zijn twee stapelbedden, een koelkast en een magnetron, heel comfortabel.

Maar dan staat er buiten nog de Pick-up met daaraan de fifth-wheel caravan met een lengte van tien meter en een hoogte van net iets meer dan vier meter. Ook hier worden we uitgenodigd om binnen te kijken, maar voordat we naar binnen kunnen wordt eerst een stuk van de zijwand elektrisch naar buiten geschoven waardoor de caravan een 60 cm breder wordt. Als we dan binnenkomen stappen we in een klein huis, met een mooie ruime douche cabine, een toilet en een riant twee persoons bed. In de zit ruimte staan drie leren fauteuils  en een klein leren bankje. Wat een ruimte en comfort, niet te vergelijken met onze caravans of campers. We worden uitgebreid voorgelicht over het comfort en de rijeigenschappen en natuurlijk de prijs, dit is 50.000 dollar. Als ik hier zou wonen, zou dit mijn keuze zijn. Uiteindelijk gaan we naar onze kamer om dit verslag bij te werken en daarna het diner. Omdat de highway is afgesloten staan er bij het hotel veel vrachtauto’s die niet verder kunnen en hier op de parkeerplaats in hun auto of in het hotel overnachten. Bij ons hotel is een restaurant en een pub, en hier gaan we eten. Tot onze verassing zien we dat het echt een chauffeurs pub is waar je goed kunt eten en waar het gezellig is.

Na het diner drinken we hier nog wat omdat deze pub zo gezellig is. Terug op onze kamer drinken we nog een glas wijn, en dan plat.

Woensdag 3 oktober 2018.

Door de problemen gisteren op de snelweg zijn veel chauffeurs blijven overnachten op de parkeerplaats of in het hotel. Deze mannen en vrouwen staan wat vroeger op dan wij waardoor we al heel vroeg gewekt worden door de vertrekkende trucks. Na het ontbijt in een restaurant dat volledig gerenoveerd word, dus rommelig, vertrekken wij naar “Burns”. De afstand is ruim driehonderd kilometer, dus voor ons een rustige dag. We kiezen voor een route over de bergen en door de bossen. Na dit bosachtige gebied komen we in de wijde prairies. Een grote golvende vlakte.

Rond het middaguur stoppen we bij een klein plaatsje met de naam “Prairie City”, een gehucht midden in de prairie. Dit plaatsje zou zo uit de cowboy boeken van vroeger kunnen komen.

Als we een restaurant binnen gaan zien we de muren volhangen met oude foto’s. De geschiedenis start hier zo’n honderd vijftig jaar geleden met de komst van de blanke gelukszoekers die de indianen verdreven.  In dit restaurant eten we wat, en vervolgen dan onze trip naar Burns. Het is wat saai om te blijven vertellen, maar het landschap is zo ongelofelijk mooi, met de prachtige herfsttinten van de bomen en de struiken. En ook de enorme vlakte van de prairie maakt indruk op ons. Na een paar uur komen we bij ons hotel aan waar we even onze mail doornemen. Het diner voor vanavond is een originele Amerikaanse steak in een Steakhouse!!

Donderdag 4 okt 2018.

Ons laatste hotel komt in zicht, in “Susanville”. Maar voordat we hier zijn hebben we een flinke rit voor de boeg, bijna vijfhonderd kilometer. Vanaf dinsdag morgen hebben door de staat Oregon gereden en het hotel voor vandaag ligt in de staat Californië. Dit land is zo onmetelijk groot, dit is niet uit te leggen. De bijna vijfhonderd kilometer van vandaag gaat grotendeels over de “Oregon Scenic byway” die overgaat in de Californië highway 395. Het is zo’n zes uur auto rijden  door een gebied waar maar twee plaatsen liggen en een paar boerderijen .

Verder is het golvende land leeg, alleen veel struiken van ongeveer een meter hoog waartussen af en toe een paar koeien lopen. De weg loopt door een golvend gebied, en iedere keer als we een heuvel overkomen is er weer een lang leeg stuk weg voor ons. We zien bijna geen auto’s, ook achter ons niet.

De enige afwisseling die we tijdens de rit hebben zijn de twee plaatsen waar we doorheen rijden en een meer waar we langs rijden, ook dit is een belevenis. 

Deze rit doet ons verschillende keren denken aan onze vorige trips door het binnenland van de Verenigde staten, met name onze rit door Nevada. Het grote verschil is dat in de woestijn de zon scheen, en vandaag  hebben we voor het eerst een druilerige dag. Tot vandaag toe hebben we wel koud weer gehad maar eigenlijk geen regen. Steeds meer kregen we het gevoel dat we voor de winter uitreden, in de Rocky Mountains, in Canada  moesten we vanaf 1 oktober al sneeuwbanden hebben en daar waren al enkele passen afgesloten. Hier in Idaho en Oregon hebben we al verschillende pick-ups met sneeuwschuiven ervoor gezien.

Zij zijn echt klaar voor de winter die hier vaak veel sneeuw geeft.  Voor ons is dit niet belangrijk, wij gaan zaterdag naar het warme deel van Californië naar Moraga bij San Francisco. Voordat we daarheen vertrekken gaan we morgen eerst nog naar het “Lassen Volcanic National Park”, maar daarover morgen meer.

Vrijdag 5 oktober 2018.

In de buurt van ons hotel in Susanville ligt het “Lassen Vulcanic National Park”. In dit park lagen twee vulkanen die tussen 1914 en 1921 met een reeks uitbarstingen het hele landschap veranderden. We gaan een rondrit maken rond het meest vulkanische deel van het park. Van grote afstand is de hoogste vulkaan de “Lassen Peak” al goed te zien, hij heeft een hoogte van 3181 meter en de top is met sneeuw bedekt.

Bij het binnenrijden van het park halen we langs bij de Rangers die hier een informatie punt hebben. Dan verder het park in, na een stukje rijden valt hier een vreemde lucht op. Als we uitstappen zien we hier en daar damp uit de aarde komen en er is een modderpoel die staat te borrelen alsof de modder kookt. Dit blijkt ook het geval te zijn, vanuit die ondergrondse bronnen komt water als stoom omhoog en onderweg lost sulfer (zwavel) uit ondergrondse aardlagen op, dit geeft de vreemde lucht.

Verderop is de “Bumpass Heel” een wandelpad op vlonders door een gebied  met gekleurde modderpoelen, stoomgaten en hete bronnen. De plek dankt zijn naam aan een kolonist die ernstig verbrand raakte toen hij in het kokende water viel.  Volgens metingen is de temperatuur in de aardspleet 161 graden. De wandeling is 4,8 kilometer, maar helaas kunnen we niet maken omdat het pad gesloten is, erg jammer. Onderweg komen we meer bijzondere plaatsen tegen die gesloten zijn, mogelijk bereiden ze zich al voor op de winter. Ook hier is de natuur overweldigend mooi, prachtige bergen waarbij de hoogste pas die wij tegenkomen 2800 meter hoog is. Onderweg zien we het “Loomis Museum”  Het museum is ter herinnering aan B.F. Loomis, de man die de laatste uitbarsting van Lassen Peak fotografeerde. Een rit die de moeite waard is.

 

Zaterdag 6 oktober 2018.

Het wordt vandaag een lange rit, ongeveer 470 kilometer naar Miki en Yonit. Onderweg, ongeveer halverwege stoppen we voor een kop koffie. Verder rijden we door omdat Janny graag haar dochter wil zien.

Om half drie rijden we voor de deur, en dan volgt een hartelijk weerzien. Het is drie jaar geleden dat we voor het laatst hier op bezoek waren. Het gezin hebben we dit jaar nog in Nederland gezien, ze hebben toen bij ons gelogeerd. Uitgebreid worden de veranderingen aan het huis doorgenomen en daarna bespreken we alles onder het genot van een hapje en een drankje in een Japans restaurant. Daarna doen we nog wat boodschappen voor morgen en dan natuurlijk een glas wijn. 

Zondag 7 oktober 2018.

Op tijd bed uit, want de auto moet ingeleverd worden, en ook moeten we nog op verjaardag visite bij een tweeling. Deze tweeling is familie van Yaron, de zoon van Janny. We gaan eerst naar het vliegveld in Oakand waar de auto gebracht moet worden. De teller geeft 10534 mijlen aan en de beginstand was  7152 mijl, dus hebben we 3382 mijl gereden en dat is omgerekend  5393 kilometer. We hebben dus heel wat afgereden !! Dan naar de verjaardag, hier praten we wat en dan naar huis.

Maandag 8 oktober 2018.

De tweeling heeft vandaag vrij van school dus passen we op de twee dames. Verder houden we een rustige dag na de trip die we gemaakt hebben.

Dinsdag 9 oktober 2018.

-Apple-

Kim heeft mij gevraagd voordat ik naar Amerika ging of ik voor haar een “Apple Watch” wide kopen. Vandaag hebben we een auto tot onze beschikking dus kunnen we naar de plaats “Walnut Creek” waar een Apple Store is. Vooraf hebben we Kim ingelicht, dan kan ze wakker blijven en kijken hoe het gaat. Als we aankomen maakt Janny eerst een foto van mij bij de ingang en dan gaan we naar binnen.

Binnen moeten we eerst even wachten tot er een verkoopster vrij is, en ondertussen start ik WhatsApp video op. Ik laat dan de “Store” zien, en de horloges die Apple verkoopt. Als er een verkoopster komt vertel ik dat ik voor mijn kleindochter kom en vraag ik of ze even “Hi” wilt zeggen naar Kim via de video, en dat doet ze.

Het verdere gesprek kan Kim zo zien en volgen en dan hoort ze dat het horloge met het bandje van haar keuze niet op voorraad is, misschien morgen. We spreken af dat we morgen voor tien uur even bellen om te vragen of het horloge binnen is, als het dan binnen is gaan we hem halen. Na afloop gaan we wat boodschappen doen en vervolgens naar huis voor een rustige middag. Ik repareer een spiegel en een douche en Janny duikt in wat herstelwerk.

Woensdag 10 oktober 2018.

Tegen tien uur bel ik naar de Apple Store om te vragen of het horloge voor Kim al binnen is. Uiteindelijk heb ik contact met Ben, de manager van de store. Hij vertelt dat het horloge nog niet binnen is, maar hij heeft tijdens het gesprek geïnformeerd bij andere Apple Stores, en bij één van de Stores is het raak. Ze hebben het horloge op voorraad en ze zullen zorgen dat het horloge morgen in Walnut Creek is. Ik moet daar morgen om twaalf uur zijn en  vragen naar manager Ben, deze zal dan zorgen dat ik het horloge kan kopen. Ik ben benieuwd. We doen vandaag nog wat boodschappen en halen de kinderen uit school. Met de kinderen gaan we naar de Universiteit van Berkeley waar Miki is. we gaan naar zijn kamer en even later komt Miki ook. Even een praatje en dan gaan we naar het laboratorium waar hij privé werkt.

Hier zien we de speciale vinding van hem, een grote slab dat het lichaam van een kind gedeeltelijk bedekt, en hiermee kan op een eenvoudiger manier bij een kind een MRI scan gemaakt worden. Ik hoor dat een model van zijn vinding al in het Leids UMC wordt gebruikt bij met name MRI scans van knieën. Hij werkt hier één dag per week, en voor de uitvoering van zijn ideeën werken daar drie mensen voor hem. Na dit laboratorium gaan we naar het laboratorium van de universiteit waar hij weer ander onderzoek doet met zijn studenten.

Hier staat een kleine MRI scanner die in Israel is ontworpen en eenvoudiger in een ruimte onder te brengen is. Hij maakt van mijn hand een MRI scan, zodat ik mijn botjes nog even kan controleren.

Mijn rechter hand

Gelukkig krijg ik veel uitleg over de werking van de scanner, zonder deze uitleg had ik er niets van begrepen. Omdat we trek krijgen gaan we even bij een Mexicaans restaurant eten en daarna gaan we naar een ander gebouw op het universiteits terrein waar een veel grotere ruimte in de kelder vrij is. Deze ruimte kan hij gebruiken om meer onderzoek te doen, maar dan met een grote MRI scanner. Het verbouwen van deze ruimte om deze geschikt en vooral veilig te maken kost vermogens. Maar hij heeft goede hoop dat het geld er voor vrij komt en hij zijn onderzoek kan uitbreiden. Het is heel bijzonder dat ik dit allemaal kan zien op een universiteit die tot de beste vijf ter wereld behoort. Inmiddels is het tijd geworden, dus naar huis

Donderdag 11 oktober 2018.

Zoals afgesproken  met Apple zijn we precies om twaalf uur bij de Apple Shop in Walnut Creek. Voordat we naar binnen gaan maak ik eerst streaming contact met Swen, die ervoor zorgt dat alles op de tv in Benschop gevolgd kan worden. Als dit ingesteld is gaan we naar binnen en vragen naar “Manager Ben”, het blijkt dat de portier hem niet kent, deze informeert weer bij een ander en dan blijkt dat Ben geen manager is, maar een verkoper. Na even gewacht te hebben komt Ben en deze vertelt dat het horloge uit “Palo Alto” moet komen, maar door de drukte bij het verzenden en het transport afgelopen nacht is het horloge nog onderweg. Hij verzekert ons dat het horloge er morgen rond deze tijd er wel is en vraagt of we dan terug willen komen, nou dat willen we wel. Dus morgen weer naar Walnut Creek. Dan nog even bij “Best Buy” langs, dit is een soort mediamarkt. Hier past Janny even een digitaal horloge  waarmee ze haar activiteiten kan meten, maar deze past niet. Jammer.

Vrijdag 12 oktober 2018.

Vandaag dus weer naar de Apple Shop, de portier doet de deur voor ons open en we worden opgevangen door een gastvrouw. Deze wil weten waar ze ons mee kan helpen, we zeggen dat we een afspraak hebben met Ben. Ze kijkt wel raar, maar uiteindelijk vraagt ze het intern na, en ja hoor, Ben weet ervan. Hij laat zich verontschuldigen, omdat hij druk bezig is en een collega stuurt. En dan, ja daar komt de collega aan met het horloge!!! Inmiddels was de video verbinding met Swen al opgestart en Kim kan nu meekijken, ze hoort hoe ik om een “Apple tasje” vraag en ziet mij afrekenen, missie geslaagd !!!! Onze volgende klus is naar een enorme doe het zelf zaak gaan (Home Depot) om hout te kopen. Ik heb Yonit belooft om in de kinderkamer een bankje te maken, dus laat ik hout op maat zagen zodat het als een bouwpakket in elkaar gezet kan worden. Dan heb ik thuis wat te doen.   

Zaterdag 13 oktober 2018.

Begin van de middag vertrekken we naar het “Oakland Museum”  in Oakland. In dit museum gaan we de afdeling “Geschiedenis van Californië”  bekijken. Wat opvalt is dat de indiaanse cultuur honderden jaren hetzelfde is gebleven. Een kleine tweehonderd jaar geleden kwamen de goudzoekers en vallen-zetters en sinds die tijd is de ontwikkeling in een stroomversnelling gekomen. De indianen zijn grotendeels uitgeroeid, de Chinezen, en ook de Mexicanen waren ook niet altijd gewenst. De Japanners in Californië waren in, en na de tweede oorlog hier ook niet welkom. Uit de Indiaanse cultuur zijn prachtige voorbeelden van kunstig gevlochten manden, schalen, enz. enz. Ook zijn hun traditionele kleding en wapens tentoongesteld

Er zijn uit de laatste tweehonderd jaar veel voorwerpen te zien  over de “Gold rush” en hoe de eerste pioniers leefden.  Ook de ontwikkelingen tot nu toe zijn te zien, vanaf de goudzoekers en indianen, tot de bouw van vliegtuigen nu. We brengen hier de hele middag door, heel leuk. Onderweg naar huis pikken we nog een Chinees restaurant.

Zondag 14 oktober 2018.

Zoals vaak wordt gedaan in Amerika, gaan ook wij vandaag naar een ontbijt restaurant. In Nederland zie je dit bijna niet, maar hier kun je overal buiten de deur ontbijten. Heerlijk een gebakken eitje (Sunny side up gebakken) met gebakken bacon en wat brood, dit lijkt mij voor iedere dag wel wat. Nog even naar de Organic markt voor wat verse groente en wat fruit en dan weer huiswaarts. Als we thuiskomen krijg ik van Miki nog wat instructies voor het vliegen met een Drone. Miki heeft een drone met een camera eronder waarmee ik het dak kan inspecteren. Verder blijven we vandaag  wat rond de deur.

Maandag 15 oktober 2018.

Van het hout dat ik vrijdag heb gekocht wil ik vandaag een bankje maken, maar eerst breng ik de tweeling naar school. Als ik terug kom drinken we eerst een kop thee en dan start ik met het bouwsel. Omdat Miki geen enkel stuk gereedschap heeft voor houtbewerken is het nogal lastig om iets moois te maken, maar uiteindelijk staat er een mooi bankje. Dan om beurten de meiden van school halen. Ik zet voor het eten het bankje even in de primer, en voor vandaag klaar.

Dinsdag 16 oktober 2018.

Gisteravond hebben we besloten om vandaag naar San Francisco te gaan. Yonit brengt ons naar de “Bart”, dit is de metro, en hiermee gaan we naar San Francisco. We stappen bij de markthallen uit.

Het is bijna traditie om hier te beginnen. We wandelen door deze hal met gezellige winkeltjes.  Aan het einde gaan we naar buiten en lopen dan naar de “Fischerman’s Wharf” wat een toeristen trekker bij uitstek is. Deze pier waar vroeger de vissersboten lagen is nu veranderd in een toeristen trekker met allerlei winkeltjes en restaurants. Aan het einde liggen een paar pontons in het water waar zeehonden op liggen te zonnen.

Inmiddels hebben we genoeg souvenirshops gezien en nemen we  de tram naar de Market street. Dit is de hoofdstraat van San Francisco waar veel banken enorme kantoren hebben.

Hier slenteren we een stuk door tot we weer een ondergronds station van de BART zien. We gaan naar beneden en met de Bart weer huiswaarts. 

Woensdag 17 oktober 2018.

Een thuisdag vandaag. Ik heb beloofd om het bankje te schilderen en om andere klusjes in huis te doen. Na het schilderen zet ik het bankje in de kinderkamer. 

Donderdag 18 oktober 2018.

Bij het ontbijt vertelt Miki dat wij vandaag de auto kunnen gebruiken, alleen moeten we hem even bij de universiteit afzetten. Dus we gaan op stap, wat ten noorden van de “Golden Gate Bridge”. Via  de “Richmond Bay Bridge” gaan we over de baai naar “Paradise Bay”, dit is een Amerikaanse plaats als uit een film, ongelofelijk mooie huizen. Prachtige auto’s in ruime rustige straten, echt Amerikaans. Omdat hier verder niets te beleven is, zelfs geen koffie tent, rijden we verder naar de zuidpunt van het schiereiland, naar “Belvédère Tiburon”. Hier kijken we op ons gemak even rond en drinken wat, hier zijn we al eerder geweest dus blijven we niet al te lang. Dan via de “Panoramic Highway” over de bergen verder naar het westen, naar de Stille Oceaan oftewel de “Pacific”. Langs de kust nemen we de beroemde kustweg nr. 1 naar het noorden. Deze weg loopt langs de hele west kust van Amerika, vanaf de Canadese grens in het noorden tot aan de Mexicaanse grens in het zuiden en staat bekend om zijn prachtige uitzichten.

Vanaf San Francisco naar het zuiden hebben we een paar jaar geleden al een stuk van deze weg gereden, en dus nu willen we een stukje naar het noorden rijden. Ook hier zijn de uitzichten prachtig. Vanuit het zuiden via “Muir Beach” rijden we naar “Stinson Beach” waar we wat eten. Het is wat aan de late kant, maar eerder vonden we langs de kust geen restaurant. Onder het eten nemen we het vervolg van de route door en besluiten weg nr.: 1 nog even te volgen en dan via het binnenweggetje “Bolinlas Road” weer terug te gaan naar de “Bay Bridge”.Dit blijkt een prima keuze te zijn, wat is dit mooi tussen de bergen door en langs meren, soms bossen en soms wat open gebied en bijna geen verkeer op deze bochtige bergweg. Via de brug gaan we weer naar de universiteit in Berkeley  waar we Miki oppikken en dan richting Moraga voor het diner. Inmiddels is het donker geworden en omdat de route vanaf de universiteit naar huis over een bergtop gaat hebben we onderweg leuke uitzichten over Berkeley. Bij een parkeerplaats stoppen we nog even voor een foto, en dan verder naar huis.

Uitzicht over Berkeley.

Vrijdag 19 oktober 2018.

Omdat vandaag de werkster komt zorgen we dat we op tijd opstaan. We hebben geen plannen voor vandaag dus doe ik wat klusjes in huis, Yonit vraagt of ik wil kijken naar een scherm dat ze heeft gekocht. Ze wil weten of dat wat is, en zo ja of ik er nog twee bij wil kopen en ook op wil hangen. Dus naar de bouwmarkt en schermen kopen. Thuis hang ik alles mooi op en Yonit is weer blij. Vanavond gaan we gezellig in een restaurant wat eten.

Als we weer thuis komen zet Miki in de tuin een scherm op en hij steekt het open vuur aan. Tuinstoelen worden klaargezet en kijken we in de tuin tussen de bomen naar de film “Anatevka”.

De musical van Anatevka heb ik ruim veertig jaar geleden al gezien, maar zo in de tuin kijken is toch wel speciaal.

Zaterdag 20 oktober 2018.

Ik heb met Miki afgesproken dat ik vandaag met hem mee zal gaan naar een bijeenkomst van radio-zend amateurs. We vertrekken op tijd naar de bijeenkomst, omdat Miki bang is dat de apparaten die hij wil kopen van andere amateurs later op gedag uitverkocht zijn. Bij aankomst moet ik mij eerst melden en dan krijg ik daar een badge zodat iedereen kan zien dat ik Frans uit Nederland ben.

Daarna lopen we langs allerlei standjes met antennes, accu’s, radio’s, alle vormen van kabels, enz, enz. Miki ontmoet daar nog een paar bekenden waaronder gepensioneerden die hem van de universiteit kennen. Onder de koffie vraagt hij of ik een lezing van mevr. Kirsten Mcintyre over schakelingen wil bijwonen, dit lijkt mij wel wat dus hebben we de lezing gevolgd, heel interessant. Rond het middaguur ontmoeten we Janny en Yonit en met zijn vieren eten we in een Mexicaans restaurant. De kinderen die vlakbij een verjaardagsfeestje hebben halen we op waarna we weer huiswaarts gaan.

Zondag 21 oktober 2018.

Héél jammer!!! Een kennis van Miki, Robin  heeft een vlieg brevet en een klein vliegtuig. Miki heeft geregeld dat wij met Robin vanmorgen een vlucht gaan maken boven San Francisco en de “Bay  area”, maar helaas. Robin belt al vroeg  op met de mededeling dat er boven San Francisco mist hangt en dat we niets kunnen zien. Heel jammer maar het vliegen gaat niet door. In de stad Oakland, op een half uurtje rijden, is een braderie bij een school en daar gaan we heen. Dit stond al op het programma na het vliegen, maar nu gaan we hier wat eerder naar toe.

Op het terrein van de school staan allerlei standjes gemaakt door de kinderen van de school, en natuurlijk  geholpen door de onderwijzers. Ook zijn er bedrijfjes  die hier wat laten zien. Bijvoorbeeld een glasblazer die hier een demonstratie geeft en daarbij leerlingen probeert te krijgen voor zijn glasblaas cursussen. Gezellig om hier wat rond te wandelen. Na afloop zoeken we wat te eten en komen uit bij een Koreaans restaurant. Het is wat lastig om uit het menu te kiezen, en over de smaak kunnen we later nog wat napraten. Ook de kruidenwijn is niet helemaal de smaak zoals we gewend zijn maar wel te drinken. Het is wel weer iets bijzonders. Verder hebben we thuis een rustige middag.   

 Maandag 22 oktober 2018.

Vandaag is de laatste dag van de zeven weken durende trip naar Amerika en Canada. Ik maak nog wat klusjes af, zoals een kastplank maken en een gescheurd houten kastdeurtje repareren. Rond het middaguur gaan Yonit, Janny en ik in het centrum van Moraga wat eten, en daarna doen we even een middagdutje zodat we morgen uitgerust kunnen reizen. Verder doen we vandaag rustig aan.

Dinsdag 23 oktober 2018.

Opstaan en de koffers pakken, Yonit brengt ons naar het vliegveld in San Francisco waar vandaan we naar Zurich in Zwitserland vertrekken. Op het vliegveld eten we wat en dan een lange vlucht van tien en een half uur naar Zurich waar we de volgende morgen aankomen.

Woensdag 24 oktober 2018.

In Zurich stappen we over voor het laatste stuk naar Amsterdam. Op Schiphol staan Swen en Kim op ons te wachten. Voordat we naar huis gaan moet Kim eerst haar Apple Watch uitpakken en omdoen. En daarna naar huis waar we wat bij moeten komen van een prachtige trip door Canada en de U.S.A.