Van 3 juli t/m 29 juli 1992

 

 

Vrijdag 3 juli 1992.

Gisteren is oma van Vrouwerff naar het ziekenhuis gebracht voor haar knie. Dat zorgde er voor dat we vandaag wat chaotisch bezig zijn. Frans heeft de hele morgen in het ziekenhuis doorgebracht en na wat gunstiger berichten zijn we dan toch om half vier vertrokken. Om vijf uur zijn we bij de grens en drinken we op de eerste de beste parkeerplaats koffie. Om kwart over zeven getankt en gegeten en om 8 uur weer verder. We waren toen bij Hurth. Om tien uur weer koffie gedronken en we constateerden dat het niet druk was, dus we konden lekker opschieten. Om half een zijn we gestopt en toen waren we 170 km van de Zwitserse grens. Op een kleine parkeerplaats overnacht, vlakbij Bühl

 

Zaterdag 4 juli 1992.

Om kwart over zeven opgestaan en precies om half negen vertrokken. Half elf de Zwitserse grens bij Weil am Rhein gepasseerd. Veel auto’s voorbij gereden die bij de grens in de file stonden. Omdat wij geen vignet hadden moesten we rechts voorsorteren. Zodoende gingen we de file rechts voorbij en nadat we vignetten gekocht hadden konden we snel verder. Voor de afslag naar Lausanne, dus richting Frankrijk nog even file gehad i.v.m. de blokkades in Frankrijk. Daardoor gaan veel Belgen en Fransen via Zwitserland. Om één uur kwamen we de camping oprijden en Lenie keek zeer verrast toen ze ons zag. We konden een ruim plekje uitzoeken en de kinderen (wist ze nog van de vorige keer) graag aan de andere  kant.

Dit is nog leuk werk.

Het regende, dus het was lastig om de tentjes op te zetten. Het was niet druk op de camping en ik zag nog geen Nederlanders.

Camping Urmiberg Brunnen.

 

Receptie.

Er was een nieuw toiletgebouw gekomen met een wasmachine en een droogtrommel. Zaterdagavond om half acht naar oma van Schajik gebeld dat we er waren. Ook gevraagd of ze de betaalkaarten van Swen wilde opsturen want die had hij vergeten. In Benschop regende het ook. Opa van Vrouwerff was nog niet terug uit het ziekenhuis. ’s Avonds nog even naar Morschach gereden en nog even verder gereden richting Stoos, waar we bij een boer prachtig uitzicht hadden over Swyz. Daarna nog even in Brunnen langs de boulevard gelopen en toen we een telefooncel zagen nog even naar opa van Vrouwerff gebeld. Met oma was het nog hetzelfde. Ze had veel pijn. Marlies had ook net gebeld. Die was ook goed aangekomen in Lausanne. Toen we gebeld hadden moesten we ons haasten naar de auto, want het begon hard te regenen. Allenaal vroeg naar bed gegaan.

 

Zondag 5 juli 1992.

De hele nacht heeft het geregend. Tot kwart over tien op bed gelegen en nog regen, dus lekker rustig aan gedaan. De kinderen kwamen allemaal koffie drinken. Het was heel gezellig. Sabine had niet goed geslapen en voelde zich grieperig. Ze is om één uur weer in bed gedoken. Zondagmiddag nog een ritje langs het meer gemaakt. Het zonnetje kwam er waterig door, maar het was droog en gelijk warm. We gingen langs Gersau en Vitznau. Met Swen en Monique nog doorgereden naar Morschach om Monique Morschach te laten zien, daar waar de jongens de vorige keer zoveel uren hebben doorgebracht. Ook Monique nog een blik over Swyz laten werpen. Zondagavond allemaal bij ons in de caravan doorgebracht.

 

Maandag 6 juli 1992.

We begonnen met mooi weer. Lekker rustig de dag begonnen. Sabine is weer wat opgeknapt. ’s Middags boodschappen gedaan in Swyz. Toen we terugkwamen liepen Monique en Swen op ons te wachten. Monique kreeg veel meer last van haar mond. Vorige week maandag heeft ze twee verstandskiezen laten trekken en dat begint nu te ontsteken. Ze heeft a1 verschillende dagen Finimal lopen slikken, maar het wordt nu steeds erger. Dus wij naar Brunnen om een tandarts te zoeken. Bij de V.V.V. kregen we verschillende adressen en allemaal geprobeerd. Niemand thuis. Daarna een noodnummer gebeld en daar kregen we te horen dat we maar in Swyz moesten proberen en anders naar een arts in Luzern moesten gaan. Het begon inmiddels te hozen. Frans werd het gedoe zat en is regelrecht naar het ziekenhuis in Swyz gereden. Daar was een zuster op de Eerste Hulp-afdeling die ons vertelde dat er geen tandarts was verbonden aan het ziekenhuis, maar ze zou een tandarts bellen in Swyz. Eerst geen gehoor, later bij tandarts Arnold Euw kon er een afspraak gemaakt worden voor dinsdagmorgen 8 uur. Monique zei ia, naar ze bedoelde nee en het huilen stond haar nader dan het lachen. Frans zag dat en zei dat we wel naar Luzern zouden rijden en toen de zuster dat meedeelde aan de assistente van de tandarts mochten we toch gelijk komen.

Monique werd geholpen en knapte gelijk flink op. Hans en Frieda hadden al een grote pan macaroni klaar voor de hele familie toen we om kwart over zes terug kwamen. Dat was heerlijk en ook nog heel gezellig, Zo met elkaar in een caravan. Monique heeft om 8 uur nog twee sneetjes brood met gebakken ei gegeten dus dat ging goed. De  jongelui hebben in onze caravan spelletjes gedaan en wij zijn bij hans en Frieda geweest. Monique heeft  ‘s nachts bij ons in de caravan geslapen en Sabine bij Hans en Frieda.

 

Dinsdag 7 juli 1992.

Prachtig weer, daar begonnen we mee. ’s Morgens nog even naar het Mythe centrum in Swyz geweest en ‘s middags bij de grote Mythe naar boven geweest bij Haggenegg. Daar wat gewandeld en veel verschillende soorten bloemen geplukt. Om vijf uur begon het te regenen en zijn we naar de camping gegaan. Toen we aankwamen was het op de camping nog droog en waren de vier groten, dus Peter, Sabine, Swen -en -Monique de Urmiberg op en zouden naar beneden lopen. Toen ze bijna halverwege waren begon het te hozen en glibberden ze naar beneden. Dat ging niet. Toen zijn ze terug gegaan naar boven en mochten ze gratis met de kabelbaan mee naar beneden. Ze waren doorweekt toen ze op de camping kwamen en gingen gelijk douchen. Daarna  zijn  ze in Swyz bij Mac Danny patat met schnitzel  gaan eten. Toen zijn ze bij ons in de caravan gekomen en hebben gezellig gezeten tot in de kleine uurtjes Swen en Monique hebben hun schoenen bij de kachel gezet (die niet brandde) zodat ‘s morgens hun schoenen helaas niet droog waren.

 

Woensdag 8 juli 1992.

Monique moest om tien over negen bij de tandarts zijn en die heeft weer een nieuw desinfecterend gaasje aangebracht. Om tien uur waren ze weer terug en toen zijn we met de boot naar Treib gevaren en met een treintje naar Seelisberg.

Oud Zwitsers huis in Treib. Gebouwd in 1658.

Daarvandaan zijn we Seelisberg doorgelopen en daarna het onderkomen van de Maharadja bezocht.

 Dit is een hoofdgebouw van de Trancedente Meditatie in Europa. Dit gebouw staat boven de Rütliwiese.

 

De Maharadja.

Daar kregen we een rondleiding en toen zijn we verder gegaan met onze wandeling. Die bestond uit een flinke afdaling naar de Rütliwiese.

Onderweg naar Rütli.

Daar is 701 jaar geleden het contract ondertekend door 4 kantons dat er een bond van Zwitserland moest komen.

De Rütliwiese.

 

Verleden jaar is dat in deze omgeving vooral herdacht.

 

Swen speelt voor meeuw.

Bij Rütli op de boot- gestapt en weer naar Brunnen gevaren lekker de wandelschoenen thuis uitgetrokken en toen nog boodschappen gedaan in Swyz. Frans heeft eindelijk wieldoppen voor de Mazda. ‘s Avonds bij Hans en Frieda in de caravan doorgebracht en aIIe kinderen kwamen ook nog gezellig 1angs.

 

Donderdag 9 juli 1992.

Hans is toch met, Sabine naar een huisarts gegaan, want ze voelde zich nog niet goed. Deze constateerde een verstijfde nekspier door spanning. Ze moet nu oefeningen doen. Ze is daardoor wel opgeknapt. De jongelui zijn verder op de camping gebleven en wij, Hans, Frieda, Frans, Jorrit en ik zijn met de trein naar Sisikon gereden en daarvandaan gaan lopen naar Morschach.

Van Sisikon naar Morschach.

 

Kijk op Sisikon.

 

Gras maaien met risico. Onder hen de bootjes op het meer.

Onderweg prachtig uitzicht over het meer. Deze wandeling maakt onderdeel uit van de “Weg der Swyz”. Deze routes zijn aangelegd i.v.m. de herdenking, vorig jaar.

Vader en zoon aan de arbeid.

 

Even een broodje eten.

 

Kerkje bij Morchach.

In Morschach op een terrasje nog wat gedronken. Toen in Hans z’n auto gestapt (die we eerst morgens in Morschach hebben gebracht) en naar Brunnen gereden. Daar bij de Coöp. nog wat boodschappen gedaan en toen naar de camping. ’s Avonds bij ons in de caravan nog wat gedronken. Er is flink onweer en regen geweest, maar toen het twaalf uur was, was alles weer voorbij.

 

Vrij dag 10 juli 1992.

Monique moest om tien over half tien weer bij de tandarts zijn. Het is bewolkt maar droog en 17 graden. Onder de koffie beslissen we dat we bij Riemerstalden met het (melk)baantje omhoog gaan. Alles is nog vochtig dus we kunnen geen grote wandeling maken. Als we met de auto bij Gersau bij de pont aankomen om kwart over twaalf, blijkt deze net om twaalf uur vertrokken te zijn en de volgende komt om half twee. Dan beslissen we dat we het meer rondrijden, maar onderweg besluiten we om de Riqi dan maar op te gaan. Achteraf een goed besluit geweest, want we hebben daar alles gehad. We gingen bij Vitznau naar boven met de trein en onderweg begon het zachtjes te regenen.

Rigi-Kulm.

Toen we bij de Rigi-Kulm aankwamen was het droog maar wel fris. Later begon de zon te schijnen. Bij het station hebben we vast ons brood opgegeten en daarna begonnen we aan de tocht naar Rigi-Kaltbad.

← Natuurlijk de linker kant op !!!

Eerst achter het hotel Rigi-Kulm het hoogste punt opgezocht, en dat was een teleurstelling, want op dat moment trok de lucht net helemaal dicht. We hoorden het onweren in de verte en de wolken vlogen ons om de oren in een tijd van een ogenblik werd het vreselijk mistig.

 

Zijn we in beeld ?

Toen hebben we, want het begon inmiddels te regenen, eerst maar een kop koffie gedronken in hotel Rigi-KuIm. Als de deur daar open ging kwam een wolk mist naar binnen waaien. Na verloop van een half uurtje klaarde het weer op en kregen we prachtig uitzicht over de meren.

Geen gezicht maar…. niet koud en droog.

Het begon even later weer te regenen en in het tunneltje bij Rigi-Kulm hebben wij onze plastic jassen voor het eerst geprobeerd. Dat beviel best, want je bleef ook gelijk warm. Bij Rigi-Staffel, de volgende halte werd het weer droog en klaarde de lucht op.

 

 

                 Hier is het weer helder geworden.

 

 

Toen kregen we een prachtig helder uitzicht over Luzern en Kussnacht, de Zugersee, de Baldeggersee, de Hallwilersee, de Sempachersee (Sursee) en de Alpnachersee bij Stans. Hoe meer dat de zon ging schijnen hoe waziger het weer werd.

 

Vlakbij Rigi-Kaltbad. Daar met de kabelbaan naar Weggis.

Bij Rigi-Kaltbad hebben we de kabelbaan naar Weggis genomen. Onderweg in de kabelbaan kwam er opeens een wolk vanuit Kussnacht en in een ogenblik zaten we weer in de wolken. Toen we beneden kwamen regende het weer volop. We zijn het dorp ingelopen en hebben toen de bus terug naar Vitznau genomen, waar de auto stond. Om half zeven waren we weer thuis, waar Swen en Monique klaar stonden om hun cd. walkman te showen en Ingrid haar nieuwe Nike schoenen. Bij Lenie onder het afdak gegeten en daarna bij Hans en Frieda koffie gedronken. De grote vier zijn uitgeweest naar Gersau. Jeroen en Ingrid kwamen nog even langs om te melden dat hun geld op was. Op tijd het bed in gedoken.

Even de schade inhalen.

 

 

Zaterdag 11 juli 1992.

Lekker lang op bed gelegen want het regende weer eens. Rustig aan gedaan en toen boodschappen voor het weekend ingeslagen. Om 3 uur was het even droog en om zeven uur regende het weer. Het is halen en brengen. Vandaag zijn ook de Belgen gearriveerd die we 2 jaar geleden ook ontmoet hebben hier. We dachten al dat zij het waren die in de caravan naast Hans moesten komen. Dat zagen we aan de caravan en voortent. Leuk ze weer te ontmoeten.

Aan de koffie met Simone.

Ze vertelden dat ze vorig jaar hun enige dochter hebben verloren. Hersenbloeding. Ze waren net 4 dagen op de camping toen ze plotseling teruggeroepen werden. Na veertien dagen zijn ze met hun schoonzoon Luuk weer teruggekomen en toen dachten ze ons nog te ontmoeten. Maar nu is het leuk dat we elkaar weer zien. De grote vier zijn de hele avond in de caravan geweest. Ze waren eerst nog van plan uit te gaan, maar ze zaten best. Jeroen en Ingrid zijn met Maria en Werner naar Gersau geweest.

 

Zondag 12 juli 1992.

Opgestaan met regen. Om half twaalf kwam het zonnetje erdoor en toen besloten we om het Muothatal in te gaan, de Prägerpas en de Klausenpas te rijden.

Lekkere chocola op de Klausenpas.

 

Jammer dat het regende.

Onderweg begon het weer te regenen en we waren om half acht thuis. Nog steeds regen. We hebben even onder het afdak wat gegeten en kennis gemaakt met de Denen, die we 3 en 2 jaar geleden ook ontmoet hebben hier. Hij vertelde dat hij onze 19-jarige trouwdag nog op de video had staan. Om 9 uur bij Hans en Frieda koffie gedronken.

 

Maandag 13 juli 1992.

Opgestaan met zonneschijn. Heerlijk van genoten. Frans en Hans hebben de Deen geholpen met het opzetten van de voortent. Ik ben ook kennis wezen maken met zijn vrouw. Die heeft al zeven jaar de M.S. ziekte en kan één been bijna niet meer gebruiken. Ze was trots op hun nieuwe caravan en ik moest erin om te zien hoe hij was. Het was een Burstner met treinzit. Koffie gedronken en het bleef maar zonnig. Vanmiddag zijn Hans en Frieda, Peter en Sabine de Urmiberg opgegaan en met de kabelbaan terug. Behalve Peter, want Swen en Jorrit zijn ook gegaan en Jorrit is met de kabelbaan mee teruggegaan en Swen en Peter hebben ook naar beneden gelopen. Dat werd spierpijn! ! Ik vroeg aan Jorrit, waarom liep jij niet terug en toen zei hij: Ik had geen zin meer. Jorrit heeft daarna bij de vier groten pannenkoeken gegeten.

‘s Avonds zijn wij, dus dat zijn Hans, Frieda, Frans en Joke nog even naar Brunnen gewandeld. Prachtig uitzicht, telkens weer over het meer. Op een terrasje nog wat gedronken en op tijd naar bed.

 

Dinsdag 14 juli 1992.

Vandaag valt het weer iets tegen, want de voorspellingen waren goed, hoewel het droog is en het zonnetje er toch af en toe doorkomt. Vandaag gaan we naar Luzern, met de trein heen, dat duurt een uur en met de boot van vijf voor half vier (twee uur) terug.

 

 

 

 

 

 

We zijn met z’n, allen gegaan en kwamen elkaar in Luzern steeds weer tegen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Iedereen was op tijd voor de boot. Nog gauw een ijsje gegeten. Op de boot was het heerlijk. Het zonnetje brandde fel. Het kon niet lang genoeg duren en iedere keer een ander uitzicht. Om half zes in Brunnen en vanavond hebben we voor het eerst lekker lang buiten kunnen zitten.

 

Woensdag 15 juli 1992.

Vandaag een rustdag gehouden. Het was af en toe bewolkt maar lekker warm. De groten zijn na het middageten gaan zwemmen. Ingrid en Jeroen kwamen ook nog even langs en hebben bij ons brood met vis gegeten. Ze zeiden dat ze al hadden gegeten, maar er kon nog zat bij. Van het huishoudgeld was volgens hen het meeste al op want voor vanavond vonden ze het geloof ik ook wel lekker om mee te eten. Als ze geld genoeg hebben zie je ze meestal niet. Jorrit heeft inmiddels ook een vriendje van een gezin uit Bodegraven. Hij heeft vanmorgen met Koen gemonopolyd en vanmiddag is hij met de moeder van Koen en zijn drie broertjes naar het zwembad geweest. Daarna weer gemonopolyd en ook nog gevoetbald.

Die heeft zijn draai gevonden. Wij vieren hebben vanmiddag een nieuw spelletje kaart gespeeld. Canasta. Leuk om te doen. Vanavond op bezoek geweest bij de vier groten. Het was mooi weer dus we hebben buiten voor de tent, gezeten. Oma van Vrouwerff komt morgen uit het ziekenhuis, maar kan nog niet veel.

 

Donderdag 16 juli.

Vanmorgen is het een beetje bewolkt en a1s de zon er door komt is het warm. Boodschappen gedaan in de Migros en vanmiddag de Prägelpas opgereden.

 

 

 

 

 

 

Een meertje onderweg bij de Prägelpas.

 

 

 

 

De HöIlgrotte opgezocht, maar deze zijn niet open. Ze liggen in een kloof en kunnen alleen maar bezichtigd worden met een gids. Het weer werd steeds minder en bovenop de Prägelpas regende het een beetje en werd het koud. Toen we op de camping kwamen had het ook een paar spatjes geregend, maar verder niet. De lucht trok steeds dichter. Swen en Monique hebben bij ons in de caravan gekookt, want het begon te regenen en Ingrid en Jeroen hadden net voor de bui pannenkoeken gebakken. Jorrit mocht mee eten. Die is vandaag twee keer door een daas geprikt en heeft twee flinke bulten. Van de Belgische mevrouw, die Simone heet kregen we nog wat om erop te smeren. Later op de avond kregen we nog fikse buien met hagel erbij en ook onweer. Dat wordt binnen blijven vanavond. Jeroen en Ingrid komen koffie drinken. Vanmorgen heeft Frans zijn moeder aan de telefoon gehad. Ze klonk opgewekt. We zaten vanavond bij Hans en Frieda in de caravan en later kwamen Swen en Monique ook nog. Peter en Sabine waren na het eten gaan slapen en zijn doorgegaan tot de volgende morgen.

 

Vrijdag 17 juli 1992.

Vandaag gaan we naar Liechtenstein. Alleen Ingrid en Jeroen gaan niet mee. Het is mooi weer. Om iets voor tienen vertrekken we en om kwart voor twaalf zijn we in Vaduz. Daar was het, dat Hans zijn eerste kras op de auto kreeg. Nou, dat heeft hij dan maar weer gehad.

Naar het slot gewandeld en onderweg brood gegeten.

We zijn naar boven gelopen, naar het slot waar prins Adam van Liechtenstein woont. Even leuk om te zien, maar verder was er boven weinig te beleven. En beneden alleen maar souvenirwinkels en verschillende banken.

 

 

 

 

 

 

 

 

Slot Vaduz.

Op tijd weer terug gegaan en in Swyz de weekendboodschappen gedaan. Morgen willen we de Fronalpstock op om te wandelen. Vanavond zijn we uitgenodigd bij de Deense familie. Die komen hier al 19 jaar en kennen Maria vanaf haar geboorte. Ze hebben een vakantieboek en daar mogen al de campinggasten waar ze contact mee hebben in schrijven. Wij kregen vanavond het boek ook mee, met de vraag of hij morgen een foto van ons mocht komen maken om erbij te plakken. Leuk idee. Toen we naar huis gingen begon het te regenen en vannacht heeft het ook nog wat geregend.

 

Zaterdag 18 juli 1992.

Vanmorgen overleg gepleegd met Hans en we hebben besloten niet te gaan wandelen, want het was erg bewolkt en wazig. Zonde om dan te gaan wandelen want je ziet erg weinig. Peter was zijn portemonnee kwijt en heeft zijn tent op zijn kop gezet, is toen aan de overkant van de heg gaan zoeken in het gras. Frieda, Ingrid, Jeroen, Peter, Sabine, Maria en Joke liepen allemaal te zoeken, totdat Sabine zei dat, hij ook nog met, Jorrit in de tent gestoeid had. Ingrid gauw naar haar tent gehold en jawel, daar kwam de portemonnee vandaan. Het is warm en drukkend weer. Swen en Monique hebben voor ons spaghetti gekookt. Het was heerlijk. Wij de afwas gedaan. Vanavond met Jorrit naar Brunnen geweest. Er was kermis. Jorrit is met Peter en Sabine in het spookhuis geweest. Jeroen en Ingrid gingen met ons mee terug. Buiten nog wat gedronken. Het was heerlijk weer.

 

Zondag 19 juli 1992.

We begonnen met warm weer. Vanmorgen heerlijk rustig koffie gedronken. Gelukkig geen last van wegwerkzaamheden.

Vanmiddag met Jorrit en de familie van de Brule naar het zwembad geweest. Jorrit geniet en de kinderen van de Brule ook. Vanavond weer even naar Brunnen geweest zonder Jorrit. Lekker op een terrasje met uitzicht over het meer en Livemuziek. Ingrid en Jeroen zijn oppas geweest voor de kinderen van de Brule. Die hebben allemaal genoten, hoorden we achteraf van Hans en Willemijn.

 

Maandag 20 ju1i 1992.

Een hete dag vandaag. Na de koffie eerst boodschappen gedaan in het Mythecentrum. Daarna gegeten en met Hans en Frieda naar het zwembad gegaan. Heerlijk aan het water. Lenie en Frede, de Denen, kwamen ook nog even bij ons. Teruggegaan om half zes omdat het begon te onweren. Toen we op de camping kwamen begon het wat te regenen. Later klaarde het weer wat op. Hans en Willemijn kwamen vanavond nog wat drinken en de grote kinderen kwamen ook langs. Het was heel gezellig met z’n al1en onder de luifel bij Hans en Frieda. Later begon het weer te onweren, te regenen en te waaien. De peren van de boom achter onze caravan vielen op het dak.

 

Dinsdag 21 juli 1992.

Een benauwde dag. Bewolkt begonnen. Veel lawaai, want de weg wordt vandaag geasfalteerd. Vanmiddag de Urmiberg opgeweest, richting Rigi-Scheidegg. Het eerste stukje was een fikse klim en Sabine moest omhoog gelokt worden met een plak chocola.

Het was vreselijk warm en drukkend weer. Om kwart over vijf waren we bij Burggeist en daar hebben we wat gedronken en gevraagd of het baantje nog ging. Ja, maar dan tot Gschwand.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Oh, wat was het warm.

Dat is een gehucht boven Gersau. Daarvandaan was het vijf kwartier wandelen naar Gersau. Boven werd ons geadviseerd een V.W. busje te nemen dat ons naar Gersau zou brengen.

 

Dit hadden we verdiend.

 

Hier hebben we getelefoneerd voor een taxi-bus.

Die moesten we boven eerst bestellen. Daarna met de kabelbaan naar beneden. Onderweg in het busje vroegen we ons af of hij ons naar de camping zou willen brengen en dat hebben we toen ook maar aan de chauffeur gevraagd. Maar dat deed hij niet. Later zei hij dat hij ons voor 20 Zfr extra naar de camping zou brengen. Nou, dat zouden we met de bus ook zijn kwijt geweest, dus dat hebben we met beide handen aangegrepen.

We hoefden niet te wachten en we werden op de camping afgezet. Ingrid en Jeroen zagen het busje de camping oprijden en toen ze ons zagen uitstappen was het of ze water zagen branden. Jullie! ! . Prachtig gezicht.

Toen zijn we bij Lenie onder het afdak wat wezen drinken, want het was inmiddels half zeven.

Niets aan de hand. Net terug van de Urmiberg-wandeling.

We hebben gelijk wat gegeten, althans dat waren we van plan, maar ondertussen werd het zo vreselijk slecht, weer dat de mannen naar de tenten en de caravans moesten, want er kwamen windstoten.

Zwaar weer op komst.

De luifel van Hans moest eraf, want de wind stond er precies in. Daarna begon het te gieten. We hebben daarna toch nog lekker gegeten en toen er een paar naar het toilet moesten, o.a. Peter, is bij hem de nagel van de grote teen opgewipt. Hij verging van de pijn.

 

 

 

 

 

 

 

Peter gewond aan zijn teen.

Frans heeft de teen verbonden en toen viel Peter bijna flauw. Frans heeft zijn hoofd naar beneden gebogen en toen moest Peter proberen zijn hoofd omhoog te duwen. Toen ging het beter. Even later kwam Willemijn langs en die vroeg wat Peter had. Ze zei gelijk: Laat Hans er maar even naar kijken (hij is namelijk huisarts). Toen Hans (de huisarts) de vaat klaar had kwam hij even langs onder het afdak en zei dat hij over een uurtje nog wel even langs kwam bij de caravan. Zo is het gebeurd. Nog opnieuw verbonden en toen ( inmiddels was het over negenen) konden we koffie gaan drinken. (dachten we) Net toen ik koffie wilde inschenken viel de stroom uit. Frans er gelijk op af en Swen erachteraan. Even later weer geen stroom. Frans er weer heen. Zo ging dat een paar keer, totdat ze de caravan vonden die zorgde dat de stroom uitviel. Die meneer zei dat alles goed was, maar ‘s avonds is het niet meer voorgekomen. ’s Nachts ging de stroom er weer af en Hans heeft de volgende morgen de hoofdschakelaar weer omgezet.

 

 

Woensdag 22 juli 1992.

Het was bewolkt, maar niet koud. Met z’n allen koffie gedronken. Behalve Jeroen en Ingrid. Later werd het weer regenachtig. ‘s Middags heeft Frans eerst een tukje gedaan. Jorrit is mee gaan zwemmen met de vader van Koen, in Brunnen. Videofilm gekeken met Hans en Frieda, Swen en Monique, Peter en Sabine. Later kwam Frede ook nog even langs om een pilsje te drinken. Later bij Hans en Frieda koffie gedronken. De grote vier waren daar ook de hele avond. Hans en Willemijn kwamen om kwart voor elf nog even een afscheidsdrankje drinken.

 

Donderdag 23 juli 1992. (onze trouwdag)

We zouden op tijd opstaan (kwart over acht) om Hans en Willemijn met de kinderen uit te zwaaien. Die zouden om negen uur vertrekken. Toen we buiten kwamen zagen we dat de hele caravanvoortent was versierd met wc. papier.

Onze trouwdag 21 jaar.

De ramen waren afgeplakt. Met vuilniszakken en een plaat voor de luifel met “al 21 jaar bij elkaar”. Frede kwam gelijk filmen en we werden door hem en Hans en Frieda en Hans en Willemijn gefeliciteerd.

Hans en Willemijn van de Brule.

Het weer was bewolkt. Hans en Willemijn hebben nog een kopje koffie gedronken voordat ze gingen. Dat vonden ze heel leuk.

Jorrit met Koen en Pim.

Toen begon het afscheid nemen en het zwaaien. Daarna hebben wij ontbeten en later gezamenlijk koffie gedronken. Inmiddels besloten wij om naar het Verkeersmuseum te gaan en Hans en Frieda besloten de Grimsel en de Furkapas te rijden. We waren om half een in Luzern in het Verkeersmuseum en hebben tot sluitingstijd (zes uur) lopen genieten.

 

We begonnen met oude locomotieven en berglocomotieven en daarna auto’s vanaf het begin tot nu toe, daarna oude fietsen, daarna koetsen en wagens. Jorrit is voor het eerst in een vliegtuig geweest. Daar kon je voor in- en achter uit lopen.

Er was een hal met oude vliegtuigen, waaronder dubbeldekkers, helikopters en vliegtuigen met doek bespannen. Een vluchtleidingscentrum werd nagebootst.

Verkehrshaus Luzern.

Er was ook een hal met kabelbanen en scheepvaart van vroeger. We zijn in het Swizzorama geweest. Dat was werkelijk geweldig. Dat was een ronde filmzaal met 5 synchroon lopende camera’s die 380 graden filmden. De ene keer leek het net of je in een vliegtuig zat en over de bergen vloog. Dan kwam je bij een stuwmeer. Dat was een prachtig gezicht. Je kwam ogen te kort want overal rondom kon je op het scherm kijken. Even later was je op een schip en was je op het meer tussen surfers, of je reed in een auto door de stad. Ook liepen we tussen een optocht. Opeens waren we op het plein in Glarus, waar volksstemming werd gehouden. Dit was echt een belevenis. Frans wil er nog wel een keer naartoe. Toen we thuis kwamen om kwart voor zeven moesten we nog eten. Daarna tompoezen klaarmaken, want de kinderen zouden koffie komen drinken voor onze trouwdag. Om negen uur was iedereen present. Toen we de koffie ophadden kwamen Guillaume en Simone de Wo1ff en Luuk ook nog een glaasje drinken en dat duurde tot in de kleine uurtjes. Maar we hebben de avond heerlijk buiten kunnen doorbrengen. Het was een leuke dag met toch nog mooi weer.

 

Vrijdag 24 juli 1992.

Vandaag scheen de zon weer. Vanmorgen na de koffie eerst naar de Migros geweest, want er was een behoorlijk gat in de voorraad geslagen. Een broodje hamburger gegeten in het Mythecentrum en thuis gelijk naar het zwembad gegaan. Heerlijk de hele middag gezond en gezwommen. Om vijf uur begon de lucht te betrekken en zijn we naar de caravan gegaan. Het heeft ook iets geonweerd en geregend en om half acht was het, weer over. Later begon het weer te regenen en flink te onweren. Om half tien zijn we naar binnen gegaan in de caravan van Hans en Frieda. De vier groten waren nog niet thuis. Die zijn vandaag een ritje naar Grindelwald gaan maken. Daar zitten Lex en Atie op een camping. We begonnen ons flink ongerust te maken, want zelfs op de radio werd gezegd dat de snelweg bij Kussnacht was afgesloten. Maar niemand zei wat. Iedereen werd stil. Later hoorden we dat de hoofdweg bij Kussnacht ook was afgesloten, dus zouden de kinderen over Zurich terug moeten. Dat was wel een paar uur om. Maar gelukkig, eindelijk tegen twaalf uur kwamen ze terug. We slaakten een zucht van verlichting. Achteraf hebben ook zij over ons gedacht dat we in de rats zouden zitten. Ze hebben de ravage gezien en zijn flink door het water gereden, maar gelukkig zijn ze zonder problemen thuis gekomen. Na hen is de weg afgezet. Bij Lex en Atie hebben ze het heel gezellig gehad. Ze zijn blijven eten en na de koffie vertrokken.

 

Zaterdag 25 juli 1992.

Het was nog bewolkt, maar het weer knapte zienderogen op. Lekker buiten koffie gedronken en Simone, onze Belgische buurvrouw heeft bij ons koffie gedronken.

‘s Middags zijn Frans, Jorrit en ik naar Swyz geweest om nog wat te kopen voor de ouders. De kerk in Swyz nog bezichtigt en later in de Coöp. In Brunnen nog wat boodschappen gedaan. Daar ontmoetten we Lenie en Frede, de Denen en hebben ze gelijk op de koffie gevraagd als ze thuis kwamen. Dat was heel gezellig. Later kwam Frede nog Deens brood brengen om te proeven. Het leek wel op ons roggebrood. Zaterdagavond naar Brunnen gewandeld met Jorrit. Lekker op een terrasje koffie gedronken en een drankje. Later kwamen Ingrid en Jeroen ook nog wat drinken. Toen gingen wij weer naar de camping. Het was inmiddels al over elven maar het was nog zo lekker buiten. We zijn zolang blijven zitten totdat a1le kinderen in bed lagen. Peter en Swen moesten nog even een fiets van Werner gebruiken. Dat was voor Peter heel hard nodig die avond. En toen werd het toch nog gezellig. De rest horen we thuis wel.

 

Zondag 26 juli 1992.

Vandaag om acht uur opgestaan want we zouden een boottocht heen en terug naar Luzern maken. Het was nog bewolkt, maar de lucht klaarde langzamerhand op. Om kwart over tien vertrokken naar Brunnen, want om half elf vertrok de boot. De zon kwam er al flink door en bij Vitznau zijn we al op het dek gaan zitten.

Er dreef veel hout in het water vanwege het slechte weer van vrijdagavond. Om kwart voor een waren we in Luzern. Daar hebben we langs de boulevard ons brood opgegeten op een bankje.

Aan de boulevard een broodje gegeten.

 

← Hofkerk Luzern.

 

        Straattekening →

 

 

 

Daarna hebben we de Hofkerk bezichtigd. De kerk met de twee torens.

 

 

 

 

 

 

 

Daarna nog een ijsje gegeten en om tien over drie waren we weer bij de boot. Om vijf voor half vier vertrokken we weer naar Brunnen. Dat was bakken op het dek. Later zijn we naar de voorkant gegaan, nadat we eerst in de restauratie koffie hebben gedronken.

We zagen nog een vliegscherm met noodparachute in het water landen. Op de boot werd zelfs een verjaardag gevierd. Om half zes waren we weer terug en hebben bij Lenie onder het afdak nog wat gegeten. Tijdens ons eten zijn Jeroen en Swen nog de Urmiberg opgegaan. Dat moest nog steeds gebeuren. Alleen kon Peter nog niet mee, vanwege zijn teen. Maria, de dochter van Lenie is met Monique en Ingrid in de kabelbaan omhoog gegaan, nadat Maria eerst met de stopwatch de juiste tijd van vertrek heeft opgemeten. De jongens hebben het gered en hadden zelfs nog een halve minuut over, dus hadden ze ieder twee bier verdiend van Maria. Ze was trots op de jongens, Zei ze. A1lemaal, behalve Jeroen en Ingrid, vroeg naar bed gegaan.

 

Maandag 27 juli 1992.

Vandaag prachtig weer, maar we moeten opruimen, want morgen gaan we vertrekken. Na de koffie boodschappen gedaan in het Mythe centrum voor de laatste keer.

Alles ingepakt. Allemaal weer bij de caravan.

De tenten van de jongens afgebroken en ook de luifel van de caravan. Brood gegeten, met z’n zessen en toen nog even naar het zwembad. ‘s Avonds uitgenodigd door Guillaume en Simone de Wolff, onze Belgische buren om een afscheidsdrankje te komen drinken. Dat was heel gezel1ig. Op een gegeven moment begon het te druppelen en Simone merkte op dat het begon te lekken. Het is een mooi taaltje dat Vlaams.

 

Dinsdag 28 juli 1992.

Om zeven uur opgestaan en de laatste handelingen voor het vertrek gedaan. Afscheid genomen van Lenie en Frede en familie de Wolff. Ook Lenie, Anna en Maria gedag gezegd.

 

 

 

 

 

 

 

Dit hoort er ook bij.

Om negen uur vertrokken en om elf uur waren we aan de grens bij Basel. Om kwart over vijf stonden we op de camping in Worms.

Camping Worms.

‘s Middags nog een poosje in de file gestaan. Vanmorgen was het lekker bewolkt, maar vanmiddag was het warm om te rijden. Lekker in het zonnetje nog wat gedronken op de camping en daarna gaan eten in Worms. We hebben hetzelfde restaurantje opgezocht a1s vorig jaar, omdat we daar lekker buiten konden zitten. Dat was nu dus bezet. Vorig jaar moesten we erg lang wachten omdat de kok niet was komen opdagen. Dezelfde mevrouw die vorig jaar zo gestrest rondliep, liep nu weer, maar nu zeer kalm, te bedienen. Ik vertelde haar dat we vorig jaar hier ook waren en dat de kok er niet was. Ze zei gelijk: oh, jullie zaten buiten, wat leuk dat jullie toch weer gekomen zijn. Toen we afgerekend hadden vroeg ze of we nog een wijntje van het huis wilden drinken, dus kregen elf man een gratis consumptie aangeboden en zelf nam ze ook een glaasje met de wens  “Zum Wohl”. Wij zeiden: tot volgend jaar, maar toen vertelde ze dat ze stopte met werken. Zo zijn er toch steeds weer verrassingen. Later nog wat rond. Gekeken in Worms, dat een mooie stad is. Op de camping om tien uur nog koffie gedronken en toen op tijd naar bed.

 

Woensdag 29 juli 1992.

Om ongeveer negen uur vertrokken met een strakblauwe hemel, dus dat is bakken vandaag. Rond één uur waren we bij Keulen en vonden geen leuke gelegenheid om wat te eten. Toen hebben we ons laatste brood maar opgemaakt en zijn doorgereden tot “De Goudrenet” bij Tiel. Daar hebben we ons afscheidsmaal gegeten met z’n allen en zijn tot de conclusie gekomen dat het een fijne en gezellige vakantie is geweest. Om ongeveer zeven uur waren we thuis en gelukkig allemaal weer gezond en zonder ongelukken.