Net als de As-mogendheden in de Tweede Wereldoorlog moet Hamas gedwongen worden zich onvoorwaardelijk over te geven en moet voorkomen worden dat het aan de macht blijft.
Door Eric Levine | 12 maart 2025 | Onderwerpen: Hamas, Gazastrook
Na de afsluiting van de eerste fase van het staakt-het-vuren tussen Hamas en Israël en met een nieuw Israëlisch offensief in de Gazastrook dat steeds dichterbij komt, hebben sommige Arabische staten haastig een plan gepresenteerd voor de “dag erna” als tegenvoorstel voor het plan van Trump om de inwoners van de Gazastrook te hervestigen en de mogelijke Amerikaanse aanwezigheid in de Gazastrook.
Arabische landen zoals Egypte, Saoedi-Arabië en Qatar zijn er voorstander van dat Hamas ontwapend wordt, maar in de toekomst een zekere regeringsrol behoudt in Gaza. Als onderdeel van de Egyptische visie zou Hamas zijn raketten en lanceerinrichtingen onder Egyptisch en Europees toezicht inleveren totdat er een Palestijnse staat is opgericht.
Het is geen toeval dat Egypte en Qatar Hamas willen redden.
De meeste wapens die Hamas tegen Israël heeft gebruikt, zijn vanuit de Sinaï door de Philadelphi-corridor over de grens naar de Gazastrook gesmokkeld. Daarom kondigde Israël onlangs aan dat het onder geen beding troepen uit de corridor zou terugtrekken. Deze illegale wapensmokkel was een schending van de Camp David Akkoorden van 1978, maar de winsten voor een corrupte Egyptische regering waren hoog genoeg om de andere kant op te kijken. Het zal niemand verbazen dat de meeste, zo niet alle wapens werden betaald door Iran en Qatar – de twee grootste financiële en politieke geldschieters van Hamas.
Wat betreft het voorstel van Egypte om samen met de Europeanen op te treden als bewaker van Hamasraketten en lanceerinrichtingen totdat er een Palestijnse staat is opgericht, dit idee alleen al beledigt de intelligentie van ieder weldenkend mens. Egypte heeft al laten zien dat het niet te vertrouwen is als het gaat om het voorkomen van wapensmokkel. De Europeanen hebben het niet veel beter gedaan, met landen als Ierland, Spanje en Noorwegen die eenzijdig een Palestijnse staat erkennen zonder vastgelegde grenzen, zonder functionerende regering en zonder internationale steun. Wat weerhoudt andere Europese landen en Egypte ervan om soortgelijke verklaringen af te leggen, waardoor een door Hamas geleide Palestijnse staat wapens kan krijgen die gebruikt kunnen worden in een nieuwe oorlog tegen Israël? Het is moeilijk om je een dommer idee voor te stellen.
Wat betreft de motivatie van Saoedi-Arabië om publiekelijk te verklaren dat het wil dat Hamas als politieke entiteit overleeft, dit kan het best worden verklaard door het feit dat de Saoedische kroonprins Mohammed bin Salman (MBS) zoveel mogelijk manoeuvreerruimte wil om met de fall-out in Gaza om te gaan. Mohammed bin Salman heeft tegenstrijdige prioriteiten.
Aan de ene kant is het zijn prioriteit om Saoedi-Arabië de 21e eeuw binnen te loodsen. Om dit doel te bereiken heeft hij de volledige steun van de Verenigde Staten nodig op economisch, politiek en militair gebied. Naast wat Amerika te bieden heeft, kan Israël geavanceerde technologie en bescherming tegen een hegemoniaal Iran bieden. Niets van dit alles is mogelijk tenzij MBS zich aansluit bij de Abraham Akkoorden. Daarom begrijpt hij dat zijn weg naar moderniteit door Jeruzalem loopt.
Aan de andere kant is hij bezorgd over zijn fysieke overleving. Als hij wordt gezien als iemand die de Palestijnen heeft verraden aan de zionisten, zal er een prijs op zijn hoofd worden gezet. Door te beweren dat hij wil dat Hamas overleeft als een politieke kracht in het naoorlogse Gaza, hoopt hij een geradicaliseerde, rusteloze en pro-Hamas Palestijnse bevolking te kalmeren. Openlijk steun geven aan Israëls verklaarde doel om Hamas te vernietigen, zou hem in sommige delen van de Arabische wereld tot een verrader maken.
Maar dit is allemaal maar theater. Er is geen liefde verloren tussen MBS en Hamas. Ter herinnering, de Saoedische kroonprins gaf opdracht tot de moord op en verminking van Washington Post journalist Jamal Khashoggi. Net als Hamas steunde Khashoggi de Moslimbroederschap, een organisatie die zich inzette om de Saoedische koninklijke familie omver te werpen. Mohammed bin Salman is heel blij met de vernietiging van Hamas. Hij wil alleen dat het lijkt alsof Israël dat doet over zijn “bezwaren” heen.
In tegenstelling tot de Arabische landen die vechten (of in het geval van Saoedi-Arabië doen alsof ze vechten) om Hamas te redden, willen sommige Arabische staten, zoals de Verenigde Arabische Emiraten, Hamas vernietigen. Ze hebben duidelijk gemaakt dat ze niet zullen deelnemen aan de wederopbouw van de Gazastrook als Hamas daar een rol in speelt. De Verenigde Arabische Emiraten willen dat een “hervormde” Palestijnse Autoriteit de Gazastrook gaat besturen. De term “hervormd” is met opzet niet gedefinieerd; het kan van alles betekenen. Vermoedelijk zal het betekenen wat de VAE in hun eigen belang achten.
Een van de lessen van het Arabisch-Israëlische conflict is dat de Arabieren nooit hebben geleerd hoe ze een oorlog tegen Israël moeten winnen of verliezen. Ze weten niet hoe ze moeten winnen omdat ze Israël militair niet kunnen verslaan, hoe vaak ze het ook geprobeerd hebben. Ze weten ook niet hoe ze moeten verliezen omdat de Verenigde Staten en Europa Israël nooit de klus zullen laten klaren en een duidelijke en beslissende overwinning zullen behalen.
Of het nu toenmalig president Dwight D. Eisenhower was .Eisenhower die de Egyptische president Gamal Abdel Nasserredde na een verpletterende militaire nederlaag in de Suez Crisis van 1956, voormalig minister van Buitenlandse Zaken van de VS Henry Kissinger die de Egyptische Anwar Sadat redde toen Israël op het punt stond het Egyptische leger te decimeren in de Yom Kippur Oorlog van 1973, of voormalig president Barack Obama, die Israël voortdurend onder druk zette om zich niet te verdedigen tegen het meedogenloze Palestijnse terrorisme, hebben de Arabieren geleerd dat er weinig nadelen kleven aan oorlog voeren. Het ergste wat er kan gebeuren is dat ze uiteindelijk niet slechter af zijn dan voordat de oorlog begon. Als er slachtoffers zijn gevallen, dan was dat voor een goed doel. Als er vernielingen zijn aangericht, dan hebben de Verenigde Staten, Europa en in de regel de Arabische Golfstaten die weer opgebouwd.
Aan deze dynamiek moet een einde komen.
De Tweede Wereldoorlog eindigde met de onvoorwaardelijke overgave van zowel Duitsland als Japan. De Asmogendheden gaven hun nederlaag toe. De Geallieerden regeerden vervolgens over hun voormalige vijanden totdat de Duitsers en Japanners de instellingen van hun respectievelijke naties opnieuw konden opbouwen en zichzelf konden besturen. Ze namen de verantwoordelijkheid op zich voor het voeren van een aanvalsoorlog. Om te voorkomen dat ze opnieuw ten strijde zouden trekken, beperkten de grondwetten van Duitsland en Japan de omvang en capaciteiten van hun strijdkrachten. De Verenigde Staten speelden een centrale rol bij het opstellen van deze grondwetten en het installeren van de regeringen van hun voormalige vijanden. Om succes te garanderen, zijn er 80 jaar later nog steeds Amerikaanse troepen in Duitsland en Japan.
De wederopbouw van Duitsland en Japan begon pas toen ze beloofden hun zwaarden in ploegscharen te veranderen en beloofden nooit meer oorlog te voeren. Dezelfde consequenties moeten gelden voor Hamas en Gaza.
Hamas moet gedwongen worden om zich onvoorwaardelijk over te geven en de vernedering en consequenties te aanvaarden die daarmee gepaard gaan. Nederlagen moeten een prijs hebben.
