Rondreis 2015 door het noordwesten van Amerika.

Klik hier voor de route rondreis USA 2015.

ZATERDAG 10 oktober 2015.

Swen  stapt om zeven uur binnen om ons naar Schiphol te brengen. Tot onze verassing is Kim er ook bij om ons op Schiphol uit te zwaaien, héél erg leuk.

Aanbiedingen op Schiphol doornemen.

Als we in het vliegtuig stappen belt Levi nog om te vertellen dat gisteravond zijn eerste disco was, hij vond het geweldig. En dan begint de trip, eerst negen uur vliegen naar Chicago met een Boeing 767-300. In Chicago moeten we overstappen voor de vlucht naar Denver met een Airbus A320. Deze vlucht duurt twee en een half uur.  Als we in Denver bij de bagageband op onze koffers wachten blijken deze er niet bij te zijn. Janny kijkt wat rond en ziet verderop de koffers. Het blijkt dat deze een vlucht eerder meegegaan zijn. In het bezit van alle bagage gaan we naar buiten waar we met een shuttlebus naar het autoverhuur bedrijf Fox worden gereden. En daar staat onze “Jeep Compass” al op ons te wachten. Bagage erin en dan naar Denver, naar het Double Tree by Hilton hotel.  Een mooi luxe hotel waar we twee nachten zullen blijven.

Maar nu eerst “Slapen”

ZONDAG 11 oktober 2015.

Denver.

Omdat we de vorige keer maar één nacht in Denver zijn geweest gaan we de stad nu bekijken. Het is de hoofdstad van Colorado en heeft 650.000 inwoners. Met de voorsteden erbij zijn het er ruim drie miljoen. Dus een enorme stad die voorzover wij konden zien geen echt centrum heeft. De bijnaam van deze stad in “Mile High City”. Dit omdat de stad één mijl boven zeeniveau ligt. In de trap van het Colorado State Capital Building zit een koperen markering op precies één mijl hoog.

Denver Capital Building.

Omdat het zondag is zijn de straten erg rustig. we besluiten daarom naat Littleton te gaan. Deze plaats ligt in het zuiden van Denver tegen Denver aan gebouwd, een rit van een half uurtje via de snelweg. Dit plaatsje straalt nog wat uit van vroeger, met leuke gevels en terrasjes. Het is hier gezellig.

Littleton.

We drinken en eten wat en gaan dan weer naar het hotel om nog wat bij te slapen. Aan de overkant van de weg vinden we een burgerrestaurant waar we eten en een poosje gezellig zitten en mensen kijken.  Wat ons weer opvalt is de ruimte, niet voor te stellen. Als we uit ons hotelraam kijken zien een enorme stad waar bijna geen hoogbouw is. Een middenberm in een hoofdstraat is ongeveer vijftig meter breed, ruimte, ruimte. Onvoorstelbaar.

MAANDAG 12 oktober 2015.

De Rocky Mountains.

Vandaag is het zover, we gaan het wilde westen in naar de Rocky Mountains. De Rocky Mountains zijn bergen die vanaf New Mexico over een afstand van 5000 kilometer tot aan Alaska doorgaan. Denver ligt aan de oostzijde van de Rocky Mountains. De route voor vandaag is naar het westen via weg nr. 70 de Rocky Mountains in. Onderweg zien we nog een aantal vervallen gebouwen van vroegere goudmijnen. De Gold Rush is hier in de omgeving rond 1850 begonnen, maar nu zijn de mijnen uitgeput.

Zomaar een plaatsje onderweg.

Na een uurtje rijden verlaten we de snelweg en gaan we binnendoor via weg nr. 40 naar “ Granby “ Het is een prachtige rit door de bergen.

Bij Granby zien we het Grand Lake een groot meer waar veel aan watersport wordt gedaan. ’s Winters is het hier een groot ski gebied op 2500 meter hoogte.

Vanaf hier gaan we de beroemde weg 34 volgen de “Trail Ridge road” Deze weg gaat door het prachtige “Rocky Mountains National Park”. We komen ogen tekort, een prachtig ruig berggebied. Het is woest, ruig en een veelal ontoegankelijk gebied.

De bergen gaan tot 4000 meter, en zijn kaal door de altijd koude harde wind. Op een pas, lezen we dat de temperatuur hier acht maanden per jaar onder het vriespunt is.  We kunnen niet omschrijven hoe mooi dit gebied is.

De route door het park is ongeveer tachtig kilometer en een groot deel is boven de boomgrens. De hoogste pas is 3500 meter. Hier kijken we wat rond en besluiten weer snel verder te gaan omdat de temperatuur bij een snijdende wind min drie is. Een heel verschil met de temperaturen tot nu toe, die waren in Denver negen en twintig graden. Vanaf de pas gaan we weer langzaam naar beneden naar Estes Park waar we een motel geboekt hebben.

Iedere keer als we  een bocht omgaan hebben we weer een schitterend uitzicht. We blijven foto’s nemen om te proberen deze machtige bergen vast te leggen, maar dat lukt helaas niet. Onderweg zien we plotseling een kudde herten (Elk) waarvan het mannetje heel dicht bij ons komt om rustig te grazen.

Dit levert natuurlijk mooie foto’s op. Dan verder naar ons motel dat juist buiten het dorp ligt. We laden de koffers uit en gaan op zoek naar een restaurant. Het wordt een Mexicaans restaurant waar we op een veranda eten. Vanaf hier hebben we een mooi uitzicht over het dorp. In het motel is het weer tijd om het verslag bij te werken onder het genot van een glas wijn.

DINSDAG 13 oktober 2015.

Een leeg land.

Vandaag staat een lange rit in de planning, dit om op tijd in West Yellowstone aan te komen waar we donderdag Miky en Yonit ontmoeten.

Voordat we vertrekken maak ik nog wat foto’s van het uitzicht vanuit de hotelkamer. Vanuit Estes Park rijden we nog een uurtje door de prachtige bergen en veranderd het landschap snel in onafzienbare prairies. Dit zijn golvende grasvlaktes zonder bomen. Af en toe wat rotsen, maar verder uren achter  elkaar het prairie landschap. We verlaten de staat Colorado en komen dan in de staat Wyoming. Deze staat is zes keer zo groot als Nederland en heeft maar een half miljoen inwoners. Dit kun je duidelijk zien, het land is leeg. Als Nederland dezelfde bevolkingsdichtheid had, zouden er in Nederland zo’n 80.000 mensen wonen. We rijden honderden kilometers en zien dan maar twee of drie plaatsen, en verder wat gehuchten met een tientallen huizen of stacaravans. Verder soms een enkele ranch met een farmhouse en wat schuren. Verder is er niemand te zien en op de weg kom je op een honderd kilometer rijden maar hooguit tien auto’s tegen.  Onvoorstelbaar wat een ruimte. Vroeger woonden hier Cheyenne en Shosone indianen. Nu is Wyoming vooral bekend door zijn lage belastingen en laag misdaadcijfer. Het wordt een wat saaie rit.

Onderweg moet ik tanken en raak hierbij aan de praat met de pompbediende. Ik zei dat we het gebied zo leeg vinden. De pompbediende vertelde dat hij hier vrijheid heeft, en het meest bijzondere van Wyoming is naar zijn zeggen, “de mensen”.

Onderweg smeren we een broodje.

Tijdens het laatste uur van de rit begint het landschap te veranderen. Het wordt bergachtig, en er zijn wat bomen. Ons motel is in de plaats “Dubois” die in het gebied van de “Wind Rivier” ligt dat weer onderdeel is van een indianen reservaat. Als we aankomen op de “Longhorn Ranch” is het aan het schemeren. We gaan naar onze kamer, en eten hier wat. Omdat het motel een stuk van het dorp af ligt, brengen we de avond met een glas wijn op onze kamer door.

WOENSDAG 14 oktober 2015.

Yellowstone park.

Er staat voor vandaag een korte rit, dus zijn we vanmiddag op tijd in het hotel. Natuurlijk eerst nog wat foto’s gemaakt en daarna met oma geskypt.

Na het ontbijt gaan we via het “Grand Teton NP” naar het “Yellowstone park”. We rijden door een prachtige omgeving met bossen, meren en bergen.

Bij de entree van het Grand Teton park kopen we eerst een “Amerika Beautiful Pas”, deze pas kost $ 80,= en daarmee kun je een jaar lang alle Nationale parken vrij bezoeken.

Bij de ingang van het “Yellowstone Park” gebruiken we hem direct en hoeven dan geen $50,= te  betalen voor vijf daagse toegangs pas.

Een werkende vulkaan.

Het Yellowstone park is het oudste Nationale park in de Verenigde Staten. Het park is zo bijzonder omdat diep in de grond een actieve vulkaan is die eens in de 600.000 jaar uitbarst. De laatste uitbarsting was 640.000 jaar geleden, dus ieder moment kan er een nieuwe uitbarsting plaatsvinden. Deze enorme ondergrondse vulkaan zorgt voor een bijzonder verschijnsel, namelijk warme bronnen en geisers. Deze ontstaan doordat regen en smelt water  de grond in zakken en uiteindelijk bij de ondergrondse lava komt. Omdat deze lava enorm heet is wordt het water verhit tot stoom, en deze stoom kan daardoor wel een paar honderd graden heet worden. Hierdoor ontstaat er diep in de grond een enorme druk, en uiteindelijk wordt de stoom naar de oppervlakte geperst. Aan de oppervlakte zie je dan soms de stoom uit de grond omhoog komen en soms komt er een modderstroom uit de grond.  Als de stoom onderweg afkoelt komt er kokend water naar boven. Niet in een constante stroom, maar alleen als er voldoende druk is opgebouwd spuit het water de grond uit. Zo zijn er in dit gebied ongeveer twee honderd geisers waarvan  de “Old Faithful”  degene is die het vaakst spuit namelijk iedere 92 minuten. Het kokende water spuit dan gemiddeld 45  meter hoog. Er zijn daarnaast ongeveer 10.000 bronnen die of warm water of modderwater geven. Kortom de bodem werkt hier overal.

Als wij het park binnenkomen zien we rond om ons heen de stoom uit de grond komen. Als we wat verder rijden zien we bij een parkeerplaats modder bronnen.

Hier komt de modder met geweld uit onderaardse bronnen spuiten. Het stinkt hier enorm naar zwavel en sulfer. We zijn diep onder de indruk van dit schouwspel. Maar we moeten verder.

Bizons.

Plotseling zien we langs de weg een kudde Bizons die daar rustig aan het grazen zijn. Auto uit, en dan lopen we heel rustig zo dicht mogelijk naar de Bizons toe en kunnen dan prachtige foto’s maken. Als we uiteindelijk verder rijden raken we niet uitgepraat  over de Bizons, maar dan ziet Janny een bijzonder grote Elk, een hertensoort die we eergisteren ook al hadden gezien.

Maar deze is bijzonder groot met een machtig gewei. Dus auto uit en weer proberen zo dicht mogelijk te benaderen en dan foto’s nemen. Geweldig. Onderweg naar het hotel bekijken we nog een geiser die nu maar een paar meter hoog komt. Soms kan deze wel één en negentig meter hoog spuiten en is daarmee de hoogst spuitende geiser in het park. Eigenlijk missen we vandaag alleen de beren nog, misschien morgen?

DONDERDAG 15 oktober 2015.

Als we na het ontbijt op onze kamer aankomen krijgt Janny bericht dat Yonit, Miky en de kinderen over een uur bij het hotel aan zullen komen. We besluiten om nog even wat boodschappen te doen voordat ze komen. En dan arriveert de familie. Natuurlijk even bijpraten en dan gaan we het Yellowstone park in. Mike heeft expres een grote auto gehuurd zodat we er allemaal in kunnen, wel zo gezellig.

En dan het bekijken van het park, we stoppen bij een modder poel waar de modder in kookt, zo lijkt het. We vallen van de ene verbazing in de andere.

Stoom die uit de grond komt, even verder spuitende geisers. Je hoort bij gaten in de grond de sulfer uit het water komen, het lijkt dan of er een geest  kreunt. Uiteindelijk komen we half vijf bij de “Old Faithful aan” dit is de meest bekende omdat hij een regelmaat heeft in zijn uitbarstingen. We moeten een nog half uurtje wachten voordat hij gaat spuiten. Ik stuur gauw een berichtje naar Ingrid waarin ik zeg dat ik over twintig minuten voor de webcam ga zwaaien.

Nadat ik heb staan zwaaien ontdekte ik dat er geen telefoon ontvangst was dus het bericht is niet verstuurd, jammer. Nadat ik wat ben gaan rekenen blijkt dat het in Nederland één uur ’s nachts is, dus maar goed dat er geen ontvangst was. En dan de geiser, als deze gaat spuiten draait de wind en komen de stoom en de waterdruppels recht op ons af. Hierdoor kunnen we de waterkolom door de stoom niet goed zien, en worden we zelfs wat nat. Het duurt maar een paar minuten en dan is het feest over.

Jammer, volgende keer beter. Dan wordt het tijd voor wat eten en naar huis voor een glas wijn.

VRIJDAG 16 oktober 2015.

Na het ontbijt doen we even wat inkopen voor tussen de middag en weer het Yellowstone Park in. Het park is ongeveer één vijfde van Nederland met een hoofdweg die een acht vormt. Gisteren zijn we begonnen de onderste helft te verkennen en daar gaan we vandaag verder mee.

Beren.

Het begint inmiddels vertrouwd te worden, waar we ook stoppen of er komt kokend water ut de grond met daarbij mineralen die het water en de oever bijzondere kleuren geven, of er komt stoom uit de grond, of modder, alles pruttelt en borrelt.

Waar de gassen uit het kokende water ontsnappen hoor je dit. Ik weet niet hoe ik het moet omschrijven, zo bijzonder. Waren de eerste dag onder de indruk van de bizons, vandaag zien we ze regelmatig.Een prachtig gezicht, bizons met een uit de kluiten gewassen bizon stier erbij. Ze grazen rustig, maar je moet niet te dichtbij komen want dan kunnen ze agressief worden en dodelijk zijn.

We rijden van “hotspot” naar “hotspot” en opeens langs de weg staan wat mensen en een Park Ranger erbij. We stoppen ook, gaan de auto uit en dan heel bijzonder zien we een Grizzly beer. Dit is de grootste en gevaarlijkste berensoort die er is, twee maanden geleden is hier nog een man gedood door een grizzly beer.

Een Grizzly beer !!

Het is uitzonderlijk dat we zo’n beer zien. onder het toeziend oog van de park Ranger blijven we kijken, maar omdat de afstand te groot is kan ik geen goede foto maken. De Ranger is gewapend en in geval van nood weet  hij hoe te handelen. Verder zien we Enorme watervallen die in de Yellowstone rivier zijn. Bij een waterval gaan we naar beneden om van onder vandaan de waterval te zien. Een klus van 120 meter dalen  en natuurlijk weer omhoog, en dat voor een paar mooie foto’s. Maar het is de moeite waard.

Tegen het einde van de dag, het begint te schemeren, kijken we nog even bij het Yellowstone meer en dan zien we tussen de geisers eerst één Elk (hert) en daarna een hele kudde. Schitterend zo tussen de stoomwolken! We rijden in donker naar huis, na deze lange dag met veel wild voor een lekker glas wijn.

ZATERDAG 17 oktober 2015.

Vandaag is het bovenste deel van de  achtvormige weg aan de beurt. Het blijk algauw dat we de dagen hiervoor het meest spectaculaire deel hebben gezien, en we raken er aan gewend.

Natuurlijk rijden we langs hotspots waar de stoom met mineralen uit de grond komen, langs Bizons en Elk herten. We maken ons niet druk om een coyote die we zien.

De prachtige uitzichten zijn ongelofelijk, schitterende watervallen. Rustieke meertjes, enz, enz.

In het noord oosten zien we prachtige terrassen gevormd door kokend water wat uit de grond komt en waarvan de mineralen enorme terrassen hebben gevormd. Ondanks dat we wennen aan de natuur kijken we toch onze ogen uit.

Onderweg langs een stromend riviertje gaan we gezellig picknicken. Dan gaan we rustig richting hotel waarna we de plaats West Yellowstone even willen zien. Maar in dit park kan het wel eens anders lopen. Een flinke kudde bizons loopt gezellig over en naast de weg en dit prachtige schouwspel geeft algauw een uur vertraging. Dit is geen probleem, dan maar wat later eten en het plaatsje in.

ZONDAG 18 oktober 2015.

Als we ontbeten hebben vertrekken we weer naar het Yellowstone park om even bij de Norris geisers te kijken. Janny en ik zijn hier al geweest, maar Miky en Yonit nog niet. Hier is de hoogst spuitende geiser van de wereld te zien, de laatste keer was 4 september 2014. Op een nieuwe uitbarsting wachten heeft dus geen zin, het kan vandaag zijn of over een paar jaar. Dan breekt nu het moment aan dat we afscheid nemen van Miky en Yonit met de kinderen. Zij moeten morgen weer naar school of werken en wij trekken door.

Na het afscheid nemen (voor twee weken) rijden we naar Idaho Falls. Dit is een stad in het zuid oosten van de staat Idaho waar we twee nachten blijven. Onderweg hebben we wat regenachtig weer, en tegen vieren arriveren we in ons hotel. Hier hebben we eerst onze powernap en daarna wat eten.

MAANDAG 19 oktober 2015.

Idaho watervallen.

In Idaho zijn mooie watervallen, hier willen we er één van bekijken. De beroemdste is de “Shoshone Fall” die een stad verder ligt (twee en een half uur autorijden). Deze waterval is met zijn vijf en zestig meter,  veertien meter hoger dan de beroemde Niagara watervallen. Natuurlijk willen we deze zien en na de twee en een half uur autorijden ligt deze waterval dan voor ons. Een hoge maar smalle waterval waar we niet van onder de indruk zijn, we hebben mooiere gezien. Wat blijkt, bij deze waterval is ook een elektriciteitscentrale die door de waterkracht van deze waterval elektriciteit opwekt. Laat nu aan de centrale een grondige renovatie bezig zijn en om dit te kunnen doen is de rivier voor de waterval met een dam omgelegd. Vandaar de tegenvallende waterval.

We rijden naar het plaatsje “Twin Falls” waar we wat rondneuzen bij een prachtige Canyon. Over deze canyon is een enorme 160 meter hoge brug gebouwd. Deze brug is één van de weinige bruggen ter wereld waar basejumping is toegestaan.

Bij deze sport hangt degene die springt aan een kussen parachute waarmee hij vanaf de 160 meter hoge brug naar beneden en springt dan met een koprol over de parachute naar beneden. Leuk om te zien, maar levens gevaarlijk. Als wij bij de brug staan springen er juist vier naar beneden, en ze komen heelhuids aan. We eten wat en gaan dan weer richting Idaho Falls om wat in de binnenstad rond te neuzen. Bij aankomst miezert het wat. Een echt oud gezellig centrum is er niet en we besluiten om bij een Mexicaans restaurant wat te eten. Het smaakte prima. Omdat het miezerde zijn we maar vroeg naar het hotel gegaan om wat te lezen en de route voor morgen door te nemen.

DINSDAG 20 oktober 2015.

We verhuizen naar ons volgende logeeradres in “Salt Lake City”. Deze stad ligt in de staat Utah, waar het ook de hoofdstad van is. Op 24 juli 1847 is de stad door mormonen gesticht. De mormonen vestigden zich hier omdat de staat Utah godsdienst vrijheid heeft en het hier was toegestaan om meer vrouwen te hebben. De mormonen wilden dit. Later is de wet aangepast en is het nu verboden om meer vrouwen te hebben. Het is niet zover rijden zodat we op tijd in Salt Lake City aankomen waar we drie nachten zullen blijven. Voordat we naar ons hotel gaan doen we eerst nog wat boodschappen, en verder een rustige dag.

WOENSDAG 21 oktober 2015.

De Mormonen.

De Mormonen zijn in Nederland bekend onder de naam “Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen”. De hoofdzetel van deze kerk is in Salt Lake City en heeft vijftien miljoen leden, waarvan een zevenduizend in Nederland. Deze kerk adviseerde tot 1890 om mannen met meerdere vrouwen te laten trouwen. Ook geloven zij dat in het heilsplan van God staat dat je alleen in de hemel kunt komen indien je gedoopt bent. Ze ontlenen dat aan een tekst uit het Johannes evangelie, namelijk “Voorwaar, voorwaar, Ik zeg u, tenzij iemand geboren wordt uit water en Geest, kan hij het Koninkrijk Gods niet binnengaan.” Om nu te zorgen dat je voorouders ook in de hemel kunnen komen, kunnen ze in hun tempel postuum gedoopt worden. Het is dus belangrijk om uit te zoeken wie je voorouders zijn. Dit heeft als gevolg dat de Mormonen alles in het werk stellen om de voorouders uit te zoeken. Inmiddels heeft de kerk een wereldwijde reputatie op het gebied van genealogie.  Ze hebben uitzonderlijk goede computerprogramma’s geschreven om snel gegevens op te vragen en te sorteren. En omdat de leden van de kerk door de hele wereld het als een opdracht zien om registers van kerken, begraafplaatsen, doopregisters, bevolking registers, notariële archieven, enz, enz te kopiëren, hebben ze een ongekend groot archief. Als wij in het religieuze centrum komen gaan we eerst naar het tempel plein.

De “Assembly Hall”

Hier staan een aantal gebouwen die we gaan bezichtigen, eerst bezoeken we de Assembly Hall waar de mormonen hun kerkdiensten houden. Daarna gaan we de tabernakel binnen. Een groot gebouw waar nu hun koor veel oefent. Een gebouw met een ongelofelijke akoestiek.

De “Tabernakel”

We krijgen hier een demonstratie van doordat een mevrouw op het podium een krant verscheurt en een potlood op een lessenaar laat vallen. Dit  is aan de andere kant van het gebouw prefect te horen, een afstand van zeventig meter.

Stamboom onderzoek.

En dan gaan we naar het uiteindelijke doel van ons bezoek. We komen in een prachtige ruimte waarin veel computers staan. Er komt direct een dame naar ons toe met de vraag of ze ons kan helpen. Omdat ik meer over mijn voorouders wil weten wordt er assistentie bijgehaald.

Een meneer begint te vertellen dat met hun computersysteem “FamilySearch” je enorm veel gegevens kunt vinden. Hij was verrast dat ik dit programma kende en er ook al een account van had. Hij vroeg mij in te loggen waarna we konden zoeken. Nu bleek dat hij niet meer gegevens kon vinden dan ik al had gevonden, hier of in andere archieven. Zijn advies was om naar een ander gebouw te gaan waar de digitale bibliotheek van de Mormonen is. Ook hier werden we uiterst vriendelijk ontvangen. Ook hier kregen we in de computerzaal een gastvrouw toegewezen die precies wilde weten wat ik zocht.

De “digitale bibliotheek”

Omdat ik al lange tijd per computer vanuit Nederland toegang heb tot dit systeem kan ze ons niet verder helpen. Ik had op meer gehoopt, helaas. Op het tempelplein staat de tempel, maar deze is voor ons niet toegankelijk. Alleen Mormonen die geen drugs, alcohol, tabak, koffie en thee gebruiken en de woorden van wijsheid naleven mogen hier binnen komen om onder andere overledenen postuum te dopen.

De Salt Lake Tempel.

Vanuit dit tempelgebied gaan we het centrum van Salt Lake City in. Dit hele gebied ademt een religieuze  sfeer uit. Iedereen  degelijk gekleed, vooral de dames en de heren over het algemeen strak in het pak.

We zien alleen maar dure winkels waar Janny af en toe een winkel binnen gaat, maar niets van haar gading kan vinden. Als we weer bij het hotel aankomen gaat Janny de was doen, dit was wel handig na anderhalve week reizen. In een naburig winkelcentrum gaan we wat eten. Ook hier valt het weer op dat er enorm veel ruimte is.  Voor ons als Nederlanders  is dit ongekend.

DONDERDAG 22 oktober 2015. 

Na het opstaan en ontbijten gaat Janny eerst nog wat wassen in de wasruimte van het hotel. Dan de auto in en naar America Fork, een  voorstad van Salt Lake City die in het zuidoosten ligt. Hier nemen we weg nr. 92 de bergen in De bijnaam voor deze weg is de “Alpine loop” of “Scenic road” , dit omdat je prachtige vergezichten hebt.

Een prachtige rit over passen waar de natuur in schitterende herfstkleuren is. De rit gaat rond de drieduizend meter hoge Timpanogos berg. De hoogste pas die we overgaan is vier en twintighonderd meter.

Even gaan we van de hoofdweg af en komen dan uit bij de Cascade spring. Hier stoomt het water over leisteen terrassen wat een bijzonder gezicht is. Het is een aaneenschakeling van  kleine watervallen.

Vanaf een parkeerplaats maken we een korte wandeling naar prachtige watervallen. We vervolgen weer de hoofdroute en genieten van de natuur. Een prachtige rit.

VRIJDAG 23 oktober 2015.

Utah.

Ons verblijf in Salt Lake City zit er op en nu gaan we verder naar het zuiden van de staat Utah. Via een vijf baans snelweg zijn we nog bijna een uur bezig om uit het gebied van Salt Lake City te komen. Dan laten wij de bebouwing achter ons. Eerst nog wat bergen en dan verandert het landschap in een golvend gebied met soms wat bergen. We rijden door een gebied met kolenmijnen, één van de belangrijkste van Amerika. Er moeten hier enorme kolenmijnen zijn, maar we zien er niets van.

Halloween in het pompstation.

Rond het middag uur stoppen we bij een tankstation voor een kop koffie en thee. Hier vragen we gelijk waar we wijn kunnen kopen. Het is namelijk onder invloed van de mormonen niet mogelijk om in een winkel wijn te kopen, je moet hiervoor in een speciale staatswinkel zijn. Als we na aanwijzingen van de pompbediende bij de staatswinkel komen, kunnen we daar in een gesloten glazen vitrine de wijn aanwijzen die we willen kopen. Een dame achter de toonbank geeft dan de uitgekozen wijn, afrekenen en dan verder met de tocht. We rijden een paar uur door enorm uitgestrekte gebieden en in de verte zien we bergen van de Rocky Mountains.

We stoppen om wat meegebrachte broodjes te eten onder het genot van het wijde uitzicht. Bij het vervolgen van de weg komen we in een gebied dat wat vlak is en het lijkt wel of er rotsformaties uit de grond omhoog gedrukt zijn.

Deze formaties zijn misschien wel een honderd meter hoog. Heel indrukwekkend allemaal. Dan verandert het landschap in bergen en kale rotsen, een woest landschap. Hier rijden we op  ons gemak doorheen. Onderweg zie ik een bord dat het volgende benzine station zes en negentig mijl verder is, zeg maar een kleine honderd zestig kilometer verder. Gelukkig hebben we de gewoonte om als het mogelijk is te tanken, we willen geen risico om zonder benzine te komen. Waar we rijden wonen geen mensen, heel soms zien we een huis, maar verder een leeg land. Uiteindelijk komen we bij Hanksville aan. Deze plaats was al een honderdtwintig kilometer van te voren aangegeven, dus moet hij wel groot zijn.

We  gaan bij Hanksville tanken en drinken er wat in een hamburger restaurant. Als we rondkijken komen we aan een twintig huizen en een aantal caravans. Dat is het hele dorp. Wij moeten nog een twintig kilometer verder en dan zien we ons hotel in Cainville. En dan in “The Middle of Nowhere”, vinden we ons hotel. Er is verder niets, het hotel is niet te missen want het is het enige gebouw hier.

Maar het belangrijkste is er wel, vanuit ons hotel een fantastisch uitzicht over de woeste bergen, hier kunnen we geen genoeg van krijgen. Vanuit het balkon is het heerlijk genieten van de natuur. Om te gaan eten moeten we weer een twintig kilometer terug, naar Hanksville waar we een hamburger gaan eten. Na het eten is een goed glas wijn op onze kamer heerlijk. Het is bijzonder dat buiten een verlicht bord van het hotel er buiten totaal geen licht is. Dat wordt lekker slapen.

ZATERDAG 24 oktober 2015

Vorig jaar heeft Janny een kalender van Yonit gekregen met foto’s van Amerika. Één van die foto’s was gemaakt bij de Glenn Canyon, en Janny vond die foto prachtig en wilde daar ooit ook wel een keer heen. Nu vandaag is het zover, de Canyon is honderdtwintig mijl rijden van ons hotel dus daar gaan we heen.

We laten algauw het woeste ruige gebied achter ons en komen in een glooiend landschap met daarin bergen die boven plat zijn, de zogenaamde tafel bergen.

Na een uur wordt het weer ruiger en zijn de rotsen rood van kleur met hier en daar groene en bruine lagen. We kruisen de Dirty Devil River en de Colorado River. Deze laatste stroomt een honderd mijl later de Grand Canyon in.

Het gebied is weer woest met diepe kloven waarin de Colorado River stroomt. Als we bij een brug over de Dirty Devil River komen zien we dat hier ook een paar jongelui bezig zijn met Base Jumping, dus het op z’n kop met een parachute van de brug af springen. Al rijdende zijn de aaaaaahhh’s en oooooohhh’s niet van de lucht, het is prachtig. Zo ongelofelijk mooi.

Ik hoop dat ik op de foto’s een beetje kan laten zien van deze prachtige rotsformaties en kloven. Op de terugweg moeten we toch even kijken of mijn Jeep met vierwiel aandrijving wat ruiger terrein aankan. Dus slaan we een zijweg in naar het Lake Powel, maar dan door het ruige terrein.

En bij deze, Jeeps kunnen dat. Geen enkele slip, het gaat gesmeerd. Na een paar mijl vinden we het schudden en schokken genoeg en hebben we geen zin om als geklutst ei bij het meer aan te komen. Zo gauw als het mogelijk is keren we de auto en gaan terug naar de geasfalteerde hoofdweg. Dan weer richting hotel. Nu we van het zuiden komen zien de bergen er weer heel anders uit.

Iedere keer stoppen en weer foto’s maken. Dat wordt thuis selecteren. Als we na een rit van vijf uur weer in het hotel zijn hebben we alleen de twintig huizen in Hanksville gezien en verder niets wat op bewoning lijkt. Onvoorstelbaar.

ZONDAG 25 oktober 2015.

Tijdens het ontbijt komt één van de twee jonge eigenaren even een praatje maken. We vinden dat dit hotel nogal afgelegen ligt. We moeten de ene kant op twintig minuten naar Hanksville rijden en de eigenaar zegt dat naar de andere kant van de doorgaande weg het een uur rijden is voordat er bewoning is. In de winter is het heel stil in het hotel, en om de twee weken wordt het bevoorraad. Het lijkt ons wel erg eenzaam. Met de buren zul je niet gauw problemen krijgen omdat volgens ons het hotel het enige gebouw in Cainville is. We vertrekken richting Torrey, en onderweg zien we een parkeerplaats waarvandaan je naar een natuurlijke brug kunt lopen. Het is maar één mijl (1600 m.) lopen. Natuurlijk gaan we naar de natuurlijke brug kijken. En wat blijkt, 1600 meter lopen over een rotsachtig pad en een paar honderd meter klimmen is toch heftig.

Maar als we bij de brug komen is het wel de moeite waard. Ooit heeft hier een rotswand gestaan met een kleine doorgang voor een rivier en door erosie is aan de onderkant steeds een stuk rots naar beneden gevallen. Nu na duizend jaren is het een prachtige natuurlijke brug geworden. In Torrey stoppen we voor benzine en een kop koffie en dan gaan we de beroemde weg nr. 12 op. Vanaf ons vertrek hebben we nog steeds het ruige woeste berglandschap maar langzaam zien we de omgeving veranderen in bossen.

We rijden door grote sparrenbossen met daar tussen berkenbomen met prachtige gele herfstbladeren. Tussendoor hebben we prachtige vergezichten. Dan verdwijnen de bossen en zien we een zacht glooiend landschap waar aan beide zijden van de weg ranches liggen. Grote boerderijen met enorme weilanden waarin honderden koeien lopen. Ook lopen de koeien vrij door de natuur. Hier en daar zien we veekarren bij corrals, dit zijn openlucht hokken gemaakt van hout. Even verder zien we weer een corral waarin koeien, dus de auto uit en even kijken.

Wat blijkt de koeien worden bijeen gedreven door………… een Cowboy, een echte, te paard. Dit is leuk om te zien hoe in alle rust het vee bijeen gedreven wordt. Natuurlijk maken we foto’s en dan gaat onze tocht verder. Weer verandert de omgeving, deze wordt weer ruiger en we zien meer bergen. Hele stukken loopt de weg over een bergkam. Deze bergkam is zo breed dat er precies de weg oppast, een meter of zeven.

En daarnaast aan beide zijden zonder vangrail honderden meters lager een dal waarin heel diep onder ons een rivier te zien is. Fantastisch om te zien, we blijven stoppen en maar foto’s maken voor later. Als we in de buurt van het hotel komen worden we door de TomTom een onverharde weg op gestuurd en na een kilometer of vijftien moeten we de onverharde weg verlaten en werkelijk de bush in. Dit wordt te gek. We hebben wel een Jeep 4×4 maar om nu tegen schemer nog een half uur stapvoets in de bush te rijden trekt ons niet. We pakken het reserve navigatie systeem erbij en wat blijkt we zitten helemaal verkeerd, dus weer schuddend en schokkend terug naar de hoofdweg en daar vinden we na een haf uurtje zonder problemen het hotel. Wat blijkt, ik reed niet op het adres maar op de coördinaten en deze waren foutief opgegeven. Dankzij het tweede navigatie systeem zijn we toch keurig aangekomen bij ons hotel “The Best American Inn in het dorp Tropic. Bij de buren in het restaurant eten we een heerlijke New York Steak en hebben verder een rustige avond in het hotel.

MAANDAG 26 oktober 2015.

Bryce Canyon.

Op het programma staat voor vandaag het “Bryce Canyon Nationaal Park”. Eigenlijk is het geen Canyon, maar een lang gerekte hoogvlakte waar aan de oostkant  Bassins. Ze hebben de vorm van een hoefijzer waarvan de wanden uit zestig verschillende lagen kalksteen bestaan die allemaal hun eigen kleur hebben. Rood, rosé en bruin door het ijzergehalte en bijvoorbeeld staan een soort van kolommen. Vroeger, miljoenen jaren geleden, was dit een min of meer vlak gebied. Door inwerking van dooi- en regenwater wat in kleine scheurtjes kwam, en omdat het tweehonderd dagen per jaar nachtvorst kent, heeft het bevriezen van het water de scheuren groter gemaakt, met uiteindelijk dit als resultaat. Dit verschijnsel is uniek in de wereld. We rijden een  vijf en twintig mijl naar het zuiden.  Juist binnen het park zien we een kleine kudde herten, ik weet alleen niet hoe ze heten, maar wel leuk.

Als we aan het einde komen van de hoogvlakte, op 2700 meter hoogte, keren we en gaan dezelfde weg terug  om de bassins die langs deze weg liggen te bekijken.

Een stukje rijden en dan weer bewonderend kijken. Ook hier komen we ogen tekort. Vooral bij de Natural Bridge is het uitzicht fantastisch.

Het mooiste uitzicht bewaren we in verband met de stand van de zon tot het laatst. Het Bryce Amfitheater, hier is het uitzicht adem benemend.

Ik hoop dat de foto’s iets kunnen laten zien van de geweldige natuur.

Vanaf 1875 tot 1880 leefde hier een mormoonse pionier Ebenezer Bryce. Deze was hier naartoe getrokken met zijn gezin. De mormoonse kerk had hem uitgezonden om zendingswerk te doen en vooral ook nieuwe nederzettingen te stichten.  Naar deze pionier  is dit prachtige park genoend.

DINSDAG 27 oktober 2015.

We verlaten het dorpje Tropic, en koersen naar ons volgende hotel in Cedar City. We gaan nog even naar de ingang van het Bryce Canyon park waar een schitterende winkel is. In “Ruby’s shop”, zoals deze winkel heet, kun je ieder denkbaar souvenir uit het westen van Amerika te kopen, waaronder ook door indianen met de hand gemaakte kunst. Echt leuk om hier een poosje rond te neuzen.

De rit gaat verder  door een prachtig gebied met diep rode rotsen. Na een uurtje rijden gaan we door de “red Canyon” waar we de auto aan de kant zetten voor een wandeling door een stukje van de Red Canyon.

Nou ja, een wandeling?

We maken tijdens de wandeling prachtige foto’s van de rode rotsen. Weer bij de auto aangekomen rijden we door een veranderend landschap. Er zit hier veel ijzer in de rotsen waardoor deze grauw gekleurd zijn. De bergen worden wat minder ruw en er is plaats voor weilanden met koeien. Soms zien we honderden, misschien wel duizend koeien bij elkaar. Gelukkig mogen deze zomer en winter buiten lopen. De Nederlandse politiek zou hier blij mee zijn. Als we rond het middaguur bij de Plaats “Panguitch” aankomen is het de gebruikelijke routine om benzine te tanken en wat rond te neuzen.

Het is een klein oud plaatsje, in western stijl gebouwd. We zien een winkel in Cowboy artikelen, natuurlijk hier naar binnen. Het is een winkel met items voor verzamelaars van alles wat hier ruim honderd jaar geleden in het Wilde Westen door cowboys werd gebruikt.

Laarzen, revolver holsters, kleding, hoeden, bedenk het maar of het is er. Als we weggaan vertelt de eigenaresse ons dat de plaatsnaam “Panguitch” uit de taal van de  “Paiute” indianen komt en “Grote Vis” betekent.

Bij de ingang van de winkel is wat aan Halloween sfeer gedaan met poppen, leuk. Als we onderweg op een mooie plek even stoppen om een meegebracht broodje te eten controleer ik even de kaart voor de juiste route. Ook nu hebben we een verschil van mening met de TomTom, omdat ik de kortste route wilde rijden en we in werkelijkheid mijn alternatieve route rijden. Deze alternatieve route is wat langer maar heeft heel mooie uitzichten. Halverwege de middag komen we bij ons hotel “Abbey Inn” in Cedar City aan. Koffers binnen brengen en mijn verslag bijwerken. Nadat we even zijn bijgekomen van de vermoeienissen van de reis gaan we aan de overkant van de straat bij KFC eten. Vandaag  eten we dus voor de afwisseling “Kip”.

WOENSDAG 28 oktober 2015. 

Zion National Park.

Vandaag gaan we het laatste park van deze trip bezoeken, het “Zion Nationale Park”. Dit park is op een wat andere wijze ontstaan dan bv het Bryce Canyon park. Hier in het Zion Canyon was tweehonderd miljoen jaar geleden een zestienhonderd meter diepe zee. Langzaam werd deze zee ondieper door afstervende planten, vissen en natuurlijk modder die door rivieren in zee spoelden. Zestig miljoen jaar geleden begon hier de bodem te stijgen door ondergrondse druk. Deze stijging ging door totdat de massa, die tot net onder de zeespiegel was, een hoogte van vijftien honderd meter boven zeeniveau bereikte. De aardbodem scheurde en zo ontstond er een prachtige valei, die over een stuk van vier en twintig kilometer een kloof vormt. De Mormonen ontdekten deze kloof en noemden deze  “Zion Canyon”. Ook in de kloof gebruikten ze bijbelse namen. Voordat we naar het Zion Canyon park gaan bezoeken we eerst de iets noordelijker gelegen “Kolob Canyons”. Hier is een vijf mijl lange weg tussen de bergen aangelegd.

Vanaf deze weg zien we kolossale rots formaties in een prachtige rode kleur. De rode kleur komt door het hoge ijzergehalte in de zandsteen. Na  de rit tussen de rotsen gaan we naar het Zions Nationaal Park. Eerst rijden we door een vallei, tussen de zandsteen heuvels. Als we bij de ingang van het park komen gaan we eerst naar het visitors centrum voor wat informatie en dan gaan we naar de Shuttle bus. Het is verboden om hier met eigen auto te rijden omdat dit veel te druk zou worden op de smalle wegen. Met de Shuttle bus rijden we de kloof in. Fantastisch, we rijden langs rotswanden die direct naast de bus een paar honderd meter omhoog rijzen. Aan de andere kant van de weg stroomt de rivier de Virgin.

De enorme rotskolommen hebben ook bijbelse namen. Namelijk  Abraham, Izaak en Jacob. Een andere onmogelijk te beklimmen rotskolom heet Angels Landing, dit omdat alleen een engel hierop kon landen. Aan het einde van de kloof is de ” Temple of Sinawatva”, een naam die door de plaatselijke Indianen werd gegeven.

Hier maken we een mooie wandeling langs de rivier en raken niet uitgekeken. Zo overweldigend om aan de voet van de enorme rotswanden te lopen. Uit de rotswanden sijpelt water en op veel plaatsen is er tegen de rotswanden toch een begroeiing, de Hanging Baskets. En dan komt ook aan deze dag een einde en moeten we weer naar het hotel. Hier eten we wat en gaan we ons voorbereiden op morgen, dan hebben we de langste reisdag van deze trip.

DONDERDAG 29 oktober 2015.

Nevada.

Vandaag hebben we een flinke reis voor de boeg. Vanuit Cedar City in Utah moeten we naar Lake Tahoe in Californië, een trip van bijna negenhonderd kilometer dwars door de staat Nevada. Deze staat is zeven keer zo groot als Nederland en van alle staten valt hier de minste regen. Eigenlijk is Nevada één grote woestijn met in het zuiden de grote stad Las Vegas en in het noorden de plaats Reno. Zomers is deze woestijn erg heet, rond de veertig graden. ’s Winters kan het erg koud zijn vooral in de hoger gelegen gebieden. Het midden van het land is leeg  Als we uit Cedar City vertrekken regent het wat, maar als we een half uur verder zijn is het zo goed als droog en zien we af en toe de zon. Eerst zien we nog wat huizen, maar binnen het uur zien we geen huizen meer.

We zien een onafzienbare prairie met struiken van een halve meter hoog en wat cactussen. Na een poosje komen we bij een dorpje waar geen winkel of tankstation is. Hier staat langs de weg die we moeten gaan een bord met als opschrift “Het eerste tankstation is pas over twee honderd veertig kilometer”. Kijk hier kun je wat mee, of terug gaan of vertrouwen op de benzinemeter van de auto. Wij doen het laatste.

Het rijden door deze woestijn is een belevenis op zich. De eerste drie uren rijden we door een min of meer vlak gebied omringd door bergen. De afstand tussen de omringende bergen is negentig tot honderd kilometer.

Onderweg ontmoeten we hooguit twintig auto’s en zien we een stuk of vijf Ranches. Ongelofelijk wat een uitgestrektheid. Je moet er niet aan denken om hier zonder benzine of met pech te komen staan.

Van horizon tot horizon.

De weg loopt van horizon naar horizon, en af en toe buigt hij wat met de bergen mee, en dat is alles. Uren rijden over een rechte weg en waar je pas na een honderdvijftig kilometer een andere weg kunt inslaan. Onderweg zien we een paar keer vanuit de auto een dode koe. Hier loopt vee  gewoon vrij buiten, en door de uitgestrektheid kan de boer zijn vee onmogelijk regelmatig controleren. Dus als een koe ziek is en dood gaat vind je later alleen een afgekloven skelet.  Omdat de winter hier al spoedig invalt is het nu door een gemene wind snijdend koud. Dit komt ook omdat we op een hoogte van achttienhonderd meter rijden, en er is geen boom of struik die de wind tegen houdt. Als we in de eerste plaats “Tonopah” aankomen en natuurlijk tanken hebben we het hart van de woestijn achter de rug. Langzaam zien we wat meer huizen, die vaak verlaten zijn. We zien ook de eerste elektriciteitsmasten verschijnen, dus er is weer wat beschaving.  Langzaam zien we meer bewoning en wat kleine dorpjes, en natuurlijk bomen waarvan het blad alle denkbare kleuren heeft, heel mooi om te zien.

Californië.

Na een rit van tien uur komen we bij ons motel “7 Seas Inn” in Zuid Lake Tahoe. We zijn hier vorig jaar ook geweest, en dit was ons goed bevallen. Het is alleen vreemd dat wij de enige gasten zijn. Dan vertelt de eigenaresse dat wij één van haar laatste gasten zijn omdat ze het motel heeft verkocht. Per één november gaat ze met pensioen. Nadat we de koffers binnen hebben gebracht gaan we vlakbij een pizza eten, dan terug naar onze kamer voor een goed glas wijn.

VRIJDAG 30 oktober 2015. 

Lake Tahoe.

Vandaag hebben we een rustige dag bij het “Lake Tahoe”.  Dit meer is één van de diepste meren van Amerika, namelijk vijfhonderd meter. Het ligt op de grens van Nevada en Californië en is vijf en dertig kilometer lang en negentien kilometer breed. Het meer is bekend om zijn helderheid.

Rond dit meer is veel tourisme, zomers watersport, en omdat het rondom in de bergen ligt, ’s winters de wintersport. Echt een vakantie luilekkerland. We rijden een stuk langs het meer en zien nog een hotel waar we eerder hebben geslapen. Vlakbij ons hotel is een leuk centrum met hotels en winkels, hier kijken we wat rond en drinken een kop thee. De dag sluiten we af met een bezoek aan een Sushi restaurant.

ZATERDAG 31 oktober 2015.

Vandaag het laatste stuk van onze trip. Tijdens ons ontbijt praten we even met de nieuwe eigenaar van het hotel. Tijdens het gesprek vroeg hij waar wij vandaan kwamen. Ik vertelde dat ik uit Nederland kom, hij vertelde dat hij daar ook bekend was vooral  Amsterdam. Toen ik vertelde dat Janny uit Israël komt, vertelde hij dat hij als kind een paar jaar in Kiryat Shmona in Israël heeft gewoond. En al pratende over Israël gaat de tijd voorbij en vertrekken we wat later dan gepland. Vlak bij het hotel laten we in een prachtige supermarkt broodjes voor onderweg klaar maken en dan gaan we richting Moraga waar Miky en Yonit wonen. Halverwege stoppen we voor een kop koffie in Placerville. Hier zijn we drie jaar geleden ook al eens geweest. Het heeft een historisch centrum met oude winkels waar je leuke dingen kunt kopen. Ik koop hier een peper- en een zout molen voor thuis omdat de oude het slecht doet. Omdat we wat laat vertrokken zijn blijven we hier maar kort. Het is hier best leuk en we willen hier terug komen en dan wat langer blijven.

Mike en Yonit.

Dus weer verder en tegen vieren arriveren we bij Miky en Yonit waar we met open armen worden ontvangen. Vandaag is het Halloween, en dat wordt hier algemeen gevierd. De kinderen Noga en Neta-li lopen al verkleed rond.

Noga en Neta-li verkleed voor Halloween !!

Als het donker wordt gaan Janny met Miky, Yonit en de kinderen de deuren langs met de vraag Trick or treat. Er wordt dan open gedaan en de kleding bekeken. Hoe vreemder uitgedost hoe beter. Omdat ik wat moe ben ga ik vroeg naar bed.

ZONDAG 1 november 2015.

Vandaag laat ontbeten en wat rond de deur gekeken. En dan het grote moment, de auto terugbrengen. Ik ga naar de luchthaven van Oakland en lever de auto onbeschadigd in. We hebben met deze Jeep Compass in de afgelopen drie weken 5576 kilometer gereden. In totaal 481 liter benzine gebruikt, wat neerkomt op een verbruik van 1 op 11,59 kilometer. De gemiddelde prijs per liter is € 0,64 per liter. Een stuk autorijden voor je plezier is hier nog goed te doen.

Miky heeft mij opgehaald bij het vliegveld en op de terugweg besluiten we om bij de Chinees te gaan eten. De smaak is heel anders als in Nederland, maar wel lekker.

Als we terug kijken naar het weer hebben we weinig  regen gehad, alleen ’s morgens 8 okt. en donderdag  29 okt. een uurtje. Twee dagen bewolkt en verder prachtig weer. Temperaturen tussen twintig en vier en twintig graden, ideaal. Vorig jaar hadden we temperaturen tot veertig graden, maar toen waren we in de zomer. We weten nu dat de herfst en het voorjaar de beste tijden voor een bezoek aan Amerika zijn. Vanaf nu zijn we veel bij Miky en Yonit thuis en gaan af en toe een daagje weg. Alleen als we uitgaan zal ik dit in het verslag opnemen, maar een dag rond de deur niet.

MAANDAG 2 november 2015.

Vandaag hebben we geen vervoer, dus blijven we thuis. We lezen wat, rusten wat, dus gewoon een luie dag.

DINSDAG 3 november 2015.

San Francisco.

We worden door Yonit naar de Bart gebracht. Dit is een supersnelle metro die vaak bovengronds rijdt. Met de Bart gaan we naar San Francisco. Hier neuzen we wat rond in de Market street, dit is de hoofdstraat van San Francisco. Als we langs de City Hall komen gaan we even binnen kijken, het is een prachtig gebouw.

De “Town Hall”

Er worden hier aan de lopende band huwelijken gesloten. Boven aan de monumentale trap naar de eerste verdieping sluit de ambtenaar een huwelijk en onder aan de trap staat het volgende bruidspaar al te wachten.

Lunch in San Francisco.

Het valt op dat er nogal wat mensen zijn die hier buiten de boot vallen. Er wordt gebedeld, ongewassen figuren, en zo te ruiken roken hier nogal wat vreemde figuren drugs. Echt een wereldstad.

WOENSDAG  4 november 2015.

Het is weer een thuisdag. Janny is aan het wassen en ik probeer een paar keuken laatjes te repareren. Omdat er geen goede materialen in huis zijn ben ik een paar keer naar de doe het zelf zaak hier in de buurt geweest. Dit is een schitterende winkel waar ik mijn ogen uitkijk naar de gereedschappen en de materialen. De keuze is enorm, en er zijn vaak ook handige zaken. Voor mij een soort snoepwinkel. Helaas door het vele zoeken blijft er weinig tijd over voor de keuken laatjes, dus schuif ik het gewoon een paar dagen verder.

DONDERDAG  5 november 2015.

Omdat er vandaag zelfs twee auto’s beschikbaar zijn trekken we er op uit. Niet zover hiervandaan ligt de plaats Walnut Creek. Vaak hebben we deze plaats op de borden zien staan, maar nooit bezocht. Dus vandaag is het zover. Eerst gaan we naar een prachtige electronica zaak in Pleasant Hill, dit is Best Buy. Hier koop ik eerst een Chromecast voor thuis en dan heerlijk rondneuzen tussen alle electronica en de nieuwe ontwikkelingen. Voor mij is dit een soort snoepwinkel. Bij een Peruaans restaurant eten we wat, en daarna lopen we gezellig door de downtown van Walnut Creek. We zien dat je in Amerika geen honger hoeft te hebben, waar je ook kijkt er is altijd wel een eettent. Voor het eten zijn we weer thuis.

VRIJDAG 6 november 2015.

Vandaag een aanrecht dag. Inkopen gedaan voor de keuken en levensmiddelen gekocht. Een lade front van de keuken mooi strak geplamuurd en verder vandaag aan de studie gegaan over “Internet of Things”. Ik denk dat we hier in de toekomst veel over zullen horen. Dit is een stuk toekomst zoals cloud computing dat was.

ZATERDAG 7 november 2015.

Mike en Yonit hebben vrij dus trekken we er op uit. We gaan richting San José en ten westen hiervan zijn schitterende bergen met prachtige bossen. In het Castle Rock State Park gaan we wandelen. Hier in de bossen zijn veel kale rotsen, en veel jongelui zijn hier de eerste beginselen van het bergbeklimmen aan het leren. Er worden onder de klimplek dikke kussens gelegd, en dan maar proberen te klauteren. Als het niet lukt dan val je zacht op de kussens.

Na een paar uur wandelen gaan we weer naar de auto. Onderweg vraagt Miky aan Yonit waar ze zijn  tasje heeft gelaten. Hij had deze bij Yonit in bewaring gegeven zodat hij met de tweeling kon klauteren. Grote schrik, Yonit heeft het tasje met geld, rijbewijs, sleutels en creditcards in een openbaar toilet laten hangen. We lopen snel naar de auto, auto in en als een speer naar het toiletgebouw. Helaas het tasje is weg, maar dan is er nog een parkwacht met een klein kantoortje. De parkwacht is inmiddels weg, maar door het raam is het tasje te ZIEN!!! Via via wordt de parkwacht opgetrommeld en heeft Miky zijn tasje weer. Onderweg naar huis stoppen we nog even bij vrienden van Miky en Yonit. Wij kennen deze Tal en Karen ook van vorige bezoeken. We worden uitgenodigd voor een heerlijk maal, en dan toch echt naar huis.

ZONDAG 8 november 2015

Vandaag een dag rond de deur. Ik werk wat aan de keuken en ’s middags gaan we gezellig uit eten. Verder een rustige avond.

MAANDAG 9 november 2015.

Deze morgen ga ik verder met de keuken en Janny ruimt wat rommeltjes op. Vanmiddag doen we inkopen en bezoeken de Best Buy. We hebben daar een prachtige Bose soundbar gezien en hier willen we meer van weten. We krijgen wat uitleg en gaan dan weer naar huis om na te denken over een mogelijke koop en hoe we deze installatie naar Israël krijgen.

DINSDAG 10 november 2015.

Op naar de Best Buy om de Bose installatie te kopen. Helaas hangt er een verkeerd prijskaartje bij het demo model, hij moet tweehonderd dollar duurder zijn dan het verkeerde prijskaartje aangeeft. Nou… dan maar niet. We rijden verder richting Sacramento en onderweg stoppen in Vacaville voor een broodje. We besluiten hier om in de delta van de Sacramento river wat rond te rijden. Eerst binnendoor richting Rio-Vista. Een vlak gebied met akkers , boomgaarden en veeboeren. Alles is hier groot, bij de akkers kun je het einde niet zien en de nieuwe aanplant van de boomgaarden is ook kilometers groot. En koeien, geen idee hoeveel maar ongelofelijk veel. Als we in Rio-Vista  aankomen rijden we over de brug van de Sacramento river en zien dan direct een landwinkel. Natuurlijk de auto uit en even neuzen.

Winery Trail.

Een echte landwinkel waar we wat wijn kopen. Het blijkt dat hier langs de Sacramento river een “Delta Farm & Winery” keten is die bij deze winkel start. Leuk om te weten, en misschien rijden we deze route nog wel een keer.

Een eerste stuk rijden we langs de rivier en zien dan een bijzondere  brug die we al eerder gezien hebben,  op 15 maart 2011. Omdat het donker begint te worden gaat de neus van de auto richting Moraga waar we de rest van de familie  weer treffen.

WOENSDAG 11 november 2015.

In Amerika heb je een algemene feestdag ter herinnering van alle veteranen die ergens op de wereld actief zijn geweest voor Amerika.

Western Style.

En vandaag is het die dag, “Veterans day” en zijn de scholen gesloten. Janny en ik gaan vandaag voor de tweeling zorgen en nemen ze mee uit. Na lang aarzelen gaat Miky ook met ons mee. Op ons programma staat de stad Sacramento.

Deze stad is in 1849 opgericht op de plaats waar een militair fort was. Omdat in de omgeving goud werd gevonden kwamen hier steeds meer gelukzoekers en daardoor ontstond een stad aan de Sacramento rivier die nu een half miljoen inwoners telt. We arriveren aan het begin van de middag in het historische deel van Sacramento en starten met een ijsje of een donut die we buiten opeten.

Het is hier nog de oude Western Stijl, voor de winkels en hotels is het ruime voetpad overdekt, zoals in de westerns.

Na het ijs kijken we in dit oude Sacramento op ons gemak rond. Dit historische deel ligt aan de Sacramento rivier waar we een rondvaart gaan maken Er ligt een oude radarboot aangemeerd, maar helaas, deze is als hotel-restaurant in gebruik en vaart niet meer. Met een moderne boot varen we een stuk de rivier op en krijgen onderweg uitleg over wat we zien.

Een leuke tocht. Na afloop is het tijd om te eten en gaan we aan boord bij de radarboot voor een lekkere steak.  Na afloop wandelen we nog wat rond en lopen ook nog even naar de hoofdstraat waar  aan het einde het “Capitool” staat. Hier vergadert de regering van de staat Californië waar Sacramento de hoofdstad van is. Omdat het inmiddels donker begint te worden gaan we weer huiswaarts voor een kop thee en een glas wijn.

DONDERDAG 12 november 2015.

Bij het opstaan besluiten we vandaag thuis te blijven, een rustige dag. Ik kan dan vandaag de lade frontjes van de keuken schilderklaar maken.

VRIJDAG  13 november 2015.

Het wordt vandaag een San Francisco dag. Yonit brengt ons naar de BART, waarmee we naar San Francisco gaan. Op het Embarcadero station stappen we uit en we lopen naar het voormalige marktgebouw waar vroeger de scheepsladingen verhandeld werden. Nu zijn er in de hal gezellige winkeltjes en restaurantjes. Bij Peets Koffie gaan we naar binnen voor een dubbele espresso. Deze koffiezaak is een deel van een keten van koffiezaken, en hier is de koffie is overheerlijk. Als we onderweg een Peets koffie zien probeer ik als we de kans hebben even een dubbele espresso te drinken, dus ook nu. We zitten voor het raam en hebben zo een mooi uitzicht over de pier en de baai van San Francisco. We slenteren langs de pieren tot we bij de Fisherman’s Warf aankomen. Deze pier is één van de meest toeristische plaatsen van San Francisco. Het is hier gezellig met winkeltjes, restaurantjes enz.

Aan het einde, en gedeeltelijk naast deze pier is een haventje met een aantal vlotten. Hierop liggen tientallen zeehonden te zonnen. een prachtig gezicht. Iets verder hebben we een prachtig uitzicht op Alcatraz, dit is een eiland met daarop de beroemde en beruchte gevangenis met de strengste bewaking van Amerika waaruit nooit iemand ontsnapt is.

Het verhaal gaat dat twee gevangenen hebben geprobeerd zwemmend te ontsnappen. Omdat hier de stroom erg sterk is en er nooit lichamen zijn gevonden neemt men aan dat ze verdronken zijn. Alhoewel, een paar weken geleden hoorde ik dat familie van de gevangenen nu bekend maakten dat ze wel succesvol ontsnapt zijn en nog jaren onder een schuilnaam in een andere staat geleefd hebben. We wandelen nog wat rond en gaan weer naar het station waar we de BART weer  richting Orinda nemen en hier pikt Miky ons op. Jammer is dat we vandaag via internet te horen kregen van de verschrikkelijke aanslagen in Parijs. Onbegrijpelijk dat mensen zich zo als beesten gedragen. Onbegrijpelijk dat terroristen uit geloofsovertuiging zo’n bloedbad aanrichten.

ZATERDAG 14 november 2015.

Fietsen.

Geen school en niet naar het werk, we kunnen er met z’n allen op uit. Mike weet dat er in het noorden van de “Bay” een mooi eiland is, dus daar gaan we heen. Na een goed uur rijden komen we bij de Ferry waarmee we in tien minuten naar “Angels Island” varen. Miky heeft hun fietsen meegebracht, en Janny en ik huren bij aankomst op het eiland een fiets.

Dan zijn we er klaar voor om het eiland rond te fietsen. Een trip van vijf mijl (acht kilometer) dit over een heuvelachtige weg gaat. Soms best wel lastig met een huurfiets die soms spontaan wat remt en die is afgesteld voor de gemiddelde fietser, dus voor niemand echt goed. De prachtige uitzichten maken alles weer goed.

Fantastische uitzichten over de baai. Als we rond gefietst zijn gaan Janny en ik rechtstreeks naar huis en de rest gaat even bij kennissen van Yonit langs. Weer een bijzondere dag.

ZONDAG  15 november 2015.

Een rustige dag. Ik werk vandaag wat aan m’n site en verder een luie dag.

MAANDAG 16 november 2015.

De frontjes van de keukenladen geschilderd en nu zijn ze klaar. Rond het middaguur gaan we wat boodschappen doen en natuurlijk een paar flessen wijn kopen. Janny verrast Mike en Yonit door lekker voor ze te koken, de tweeling smult hiervan.

DINSDAG 17 november 2015.

Eerst Gert gefeliciteerd met zijn verjaardag, negen  en vijftig jaar. Tijdens het ontbijt besluiten we om naar de Napa Valley te gaan. Deze vallei staat bekend om zijn wijngaarden. Vooral de Zinfandel druif is hier bekend om zijn heerlijke wijn, naast de Cabernet Savignon die hier het meest voorkomt. Dit wijngebied is wereldwijd bekend, vooral omdat de vallei een prachtig klimaat voor de druiventeelt heeft. Als we hier rijden zien we grote wijngaarden met de superluxe huizen van de eigenaren. We rijden eerst naar Calistoga waar we in 2009 al een keer overnacht hebben.

Hier wandelen we eerst wat  door de staat en kijken in leuke galeries, antiek winkels en snuisterijen winkels. Uiteindelijk krijgen we zin in een kop koffie en gaan we het Napa koffiehuis binnen. De heerlijke koffiegeur ruik je direct bij binnenkomst. We zoeken een tafel en ik bestel een dubbele espresso, HEERLIJK, een “triple A” kwaliteit. Ook de thee voor Janny is prima.

Na wat gedronken te hebben wandelen we nog even in het stadje en dan verder naar St. Helena. Dit is voor de wijnkenners een heel bekende plaats. Hier eten we wat en ook hier zien we winkels op niveau. Kunst galerijen en kledingzaken met echte topkleding, echt voor klanten uit de wijnbouw wereld. Leuk om te zien. Vanuit St. Helena gaan we verder naar het zuiden richting de stad Nappa. Omdat het vroeg donker wordt gaan we deze stad niet in, maar er omheen richting huis. Weer een schitterende dag!

WOENSDAG 18 november 2015.

Het moet er een keer van komen, winkelen. Eerst feliciteren we Cees met zijn verjaardag en dan naar het Broadway Plaza winkelcentrum in Walnut Creek, hier brengen we een paar uur door met winkelen.

Een gezellig centrum waar we nog een keer terug moeten omdat een deel nog in verbouwing is. Op de terugweg stoppen we in Lafayette waar een heerlijke broodjeszaak is, namelijk “Noach Begels”. Mocht je hier een keer in de buurt komen dan adviseer ik om hier een “Begel Salmon” met alles erop en eraan te bestellen. Ik heb nog nooit een lekkerder broodje zalm gegeten. We doen nog wat boodschappen en gaan de tweeling vroeg ophalen. Deze week hebben ze drie dagen dat ze ’s morgens een uur eerder beginnen en dus ook een uur eerder klaar zijn, dit omdat er tien minuten gesprekken gevoerd moeten worden en dit wordt hier overdag gedaan.

DONDERDAG 19 november 2015.

Vlakbij is de berg Diablo, deze zien we bijna iedere dag maar we zijn er nooit naar toe gegaan. Nu gaan we naar deze berg. Eerst via Walnut Creek naar Clayton, hier verlaten we de hoofdweg en rijden rond de berg.

Dit is een prachtige rit door het rijkere deel van Californië. We kijken onze ogen uit aan de enorme landhuizen als boerderij, onvoorstelbaar zo mooi. In Danville stopen we voor een broodje en genieten van de omgeving.

Ook deze plaats is ongelofelijk luxe. Prachtige huizen, goed onderhouden wegen en parken, en natuurlijk mooie auto’s. Dan rijden we op ons gemak naar huis waar we dahlia’s en anemonen gaan poten. Deze bollen krijgen anti mollen korrels en kunstmest mee. Als Yonit even komt kijken blijkt dat de anti mollen korrels bloemenzaad is. Dit moet volgend jaar wel mooi worden. Omdat het donderdag is gaat Janny zoals gebruikelijk pannenkoeken bakken.

VRIJDAG 20 november 2015.

Op één van onze laatste dagen in de Verenigde Staten vertrekken we naar Santa Cruz. Dit is een stad aan de Atlantische Oceaan langs de bekende weg nr.: 1 die van noord Californië naar zuid Californië helemaal langs de kust loopt. Aan de boulevard drinken we een kop koffie met een prachtig uitzicht over het water. Weg nr.: 1 volgen we verder naar het zuiden en we bezoeken alle plaatsen die aan de oceaan liggen.

Hier en daar zijn parkeerplaatsen waar we stoppen om te genieten van de uitzichten. Via Capitola, Watsonville, Marina en Seaside komen we uiteindelijk aan in Montery.

Dit is een gezellige toeristische plaats waar we wat eten en ook hier is een Fishermans Warf waar we wat rondneuzen. We lopen nog wat over de boulevard en zien dan in zee een rots waarop een paar pelikanen zitten, dus een foto.

Mooi om te zien hoe ze in zee duiken om vissen te vangen. Uiteindelijk rond half vijf gaan we weer richting huis waar we na bijna drie uur rijden wat laat aankomen. We zijn iets te laat vertrokken, en het verkeer zit nogal tegen. Gelukkig is het eten klaar en kunnen we direct aanschuiven.

ZATERDAG 21 november 2015.

Gisteravond vroeg Miky of ik mee wilde gaan om te kijken bij het afschieten van Raketten. Dus staan we om zeven uur op en vertrekken naar de plaats waar de raketten worden afgeschoten.

Nasa!!.

We rijden langs de uitgestrekte kantoren van Facebook. Het hoofdkantoor heeft een oppervlakte van veertig duizend vierkante meter,  en er werken acht en twintighonderd mensen. Het totaal aantal werknemers is meer dan tien duizend. En dat voor een gratis computer programma. Als we doorrijden naar de lanceerplaats van de raketten blijkt dat we het terrein van de NASA opgaan. Schitterend, het terrein bekend van de Amerikaanse ruimtevaart!!!!

Bij de ingang staat een Space Shuttle, en even verderop een enorme hangaar. In deze enorme hangaar waren na de eerste wereldoorlog de Zeppelins opgeslagen.

De hangaar zo ongelofelijk groot dat er twee Titanic schepen in kunnen. Achter deze hangaar ie een enorme betonnen plaat waar het eigenlijke afschieten is. Er zijn zes lanceer plaatsen waar de raketten afgeschoten worden.

Vijf van deze plaatsen zijn meer voor de speelgoed raketten, deze lijken wat op grote vuurpijlen. De zesde plek is voor het serieuzer werk. Hier proberen de echte hobbyisten een raket ter grote van anderhalve meter precies op de juiste hoogte te krijgen, niet te hoog en niet te laag. Dan moet hij binnen twee en veertig seconden weer beneden zijn en de eieren die mee omhoog geschoten zijn moeten na de landing nog heel zijn.  Her staan de hobbyisten met pen en papier te berekenen hoe brandstof, welke motor en wat voor een parachute gebruikt moet worden. Heel interessant om dit te zien. Als we weer weg willen gaan zien we dat er een beperkt museum van vliegtuigen is. Natuurlijk even kijken.

We zien op het buitenterrein een “Cobra” helikopter staan die bekend is uit de Vietnam oorlog. Een bewaker vraagt  of ik hier even in wil zitten, natuurlijk wil ik dat. Dus een de  helikopter in.

Naast deze helikopter staat een nog belangrijker vliegtuig, een U-2. Dit is één van de belangrijkste spionage vliegtuigen van de Verenigde Staten geweest. Dit vliegtuig kon vijf en twintig kilometer hoog vliegen en was daardoor onbereikbaar voor de russen. Het vliegtuig waar we bijstaan heeft werkelijk boven Rusland gevlogen. Nadat we hier hebben rondgekeken gaan we richting Lafayette waar we Janny en Yonit ontmoeten  waarmee we een restaurant ingaan. Een heel bijzondere dag.

ZONDAG 22 november 2015. 

Onze laatste dag bij Miky en Yonit. We staan wat later op en na mijn telefoontjes naar Oma en de kinderen gaan we op ons gemak ontbijten. We rommelen wat en dan vraagt Miky of ik mee wil naar de Apple store in Walnut Creek. Dit lijkt mij wel lijkt,  en de dames willen ook wel mee. De dames gaan niet mee voor de Apple store, maar voor het Broadway Plaza winkelcentrum. Bij aankomst splitsen we, de dames naar de overige winkels, Miky en ik naar de Apple store. Prachtig om in de Apple store alle nieuwste computers van Apple te zien en te testen. Maar de dames wachten inmiddels op ons, dus op naar het ontmoetingspunt waar we de dames ontmoeten. Nog even gezamenlijk winkelen, even wat drinken en dan naar huis voor de laatste avond met elkaar. Thuis gekomen worden de boardings passen geprint en gaan we eten. Samen een glas wijn en dan naar bed.

MAANDAG 23 november 2015.

Voordat we richting BART vertrekken maken we nog wat foto’s en help ik Miky nog even.

Hij wil een nieuwe antenne tussen twee grote Redwood bomen maken en in de bomen klimmen is geen optie. We proberen met een superkleine dromen een vislijn omhoog te brengen, en dit lukt. En dan is het toch tijd om te vetreken.

Airbus 380-800.

Miky brengt ons naar de BART, die ons vervolgens in een uur naar het vliegveld brengt. Hier is het bij de Gate enorm druk, de hele ruimte is vol met mensen. Als we het vliegtuig binnenkomen wordt alles duidelijk, we vliegennet een Airbus 380-800. Dit is het grootste passagiers vliegtuig wat bestaat, met de bemanning erbij zijn er vijfhonderd mensen aan boord van het vliegtuig.

Dit vliegtuig heeft een lengte van vier en zeventig meter en een spanwijdte van tachtig meter. De hoogte is vier en twintig meter en het heeft twee passagiers dekken. Binnen is het een erg luxe vliegtuig, met internet aan boord en je kunt uit twee en  dertig films kiezen. Na een vlucht van elf uur landen we dinsdagmorgen in Frankfurt.

DINSDAG 24 november 2015. 

Bet een kleiner vliegtuig, een Airbus 321 gaan we vanaf Frankfurt naar Schiphol. Tot onze verassing staan Swen en Monique ons samen op te wachten. En dan door de regen naar huis. Terug kijkend hebben we een prachtige vakantie gehad waarin we héiéééél veel hebben gezien, heerlijk om op terug te kijken.