Deze bewering is onjuist; ik zal dit later in dit artikel uitleggen. Maar afgezien daarvan, is het hele scenario van de door Hamas geleide uitbarsting van onrust in de Gazastrook een verschrikkelijk verraad door de Arabieren en allen die hun aspiraties hebben gesteund.
De naties, die de voormalige Israëlische premier Ariel Sharon aanmoedigden om zich in 2005 uit de enclave terug te trekken in een ruil van ‘land voor vrede’, hebben bloed aan hun handen. Want er is geen vrede voor de Joodse bewoners die gemakkelijk met raketvuur te bereiken zijn vanuit Gaza. Een fototentoonstelling uit Noord-Wales, getiteld De Hoop (Hatikvah), laat dit uitdrukkelijk zien.
Student-fotografe Grace Fryer was als kind getuige van aanslagen met mortieren en raketten in Israël. In 2016 keerde zij terug naar de Joodse gemeenschappen van Sderot en Kfar Aza, net iets meer dan anderhalve kilometer van Gaza, om het lijden vast te leggen van kinderen wier dagelijks leven verscheurd wordt door het geluid van sirenes, waarna zij slechts enkele seconden hebben om een schuilplaats te vinden. Een aantal van hen is omgekomen, terwijl anderen getraumatiseerd zijn en niet in staat zijn een normaal leven te leiden.
Grace vertelt het verhaal van de zeventienjarige Ella Abukasis, die stierf terwijl ze haar jongere broer beschermde tegen granaatscherven. Grace’s tentoonstelling bevat foto’s van het kindercentrum die Yonatan, vader van Ella, ter nagedachtenis van haar oprichtte. Ook worden er granaatscherven van een Kassam-raket tentoongesteld, die overgebleven zijn na een soortgelijke aanval.
Restanten van vanuit de Gazastrook afgeschoten raketten, bewaard in het politiebureau van Sderot
Grace wijst erop dat ‘de Israëlische gemeenschappen rond Gaza niet alleen voortdurend bloot staan aan de angst voor raketaanvallen. Zij hebben ook te maken met de realiteit dat terroristen onder hun huizen een tunnel aan het graven zijn, met als enige doel gijzelaars te nemen en burgers te doden.’
‘Er zijn ook tijden waarop het raketvuur zo extreem wordt, dat Israël Gaza binnen moet vallen om zijn burgers te beschermen.’
Stelt u zich eens voor dat u in Kent woonde en onderworpen was aan een eindeloos spervuur van raketten die over het Kanaal werden gelanceerd. U zou ongetwijfeld verwachten dat uw regering daar iets aan doet. Toch wordt Israël bijna altijd als belager bestempeld wanneer het terugschiet naar de Hamasterroristen die al dit tumult hebben veroorzaakt.
Toen Israël in 1967 de controle over Gaza van Egypte overnam, bouwden de gemeenschappen rond Sderot goede relaties op met de Arabieren in Gaza. Joden verkochten hun fruit en groenten op de stranden van Gaza en Arabische monteurs repareerden Joodse auto’s.
Maar Yasser Arafat maakte daar een einde aan toen hij in 2000 een intifada (opstand) startte. Onder zijn leiding begonnen terroristen Joodse gemeenschappen in Gush Katif – in de Gazastrook – aan te vallen. Dit leidde vijf jaar later uiteindelijk tot de terugtrekking vanuit Gaza door Ariel Sharon. Met een bevolking van slechts 8000 mensen produceerde deze Joodse gemeenschap meer dan twaalf procent van de Israëlische zuivel- en tuinbouwproducten.
‘De overeenkomst was dat als deze gemeenschap al hun bezittingen en zaken aan de Arabieren van Gaza zou geven, de Arabische leiders de terreuraanvallen op de Israëlische gemeenschappen zouden stoppen,’ legde Grace uit.
Velen in Gush Katif, zelf kinderen van vluchtelingen uit 1948, werden gedwongen hun huizen te verlaten om in een tijdelijk onderkomen in Israël te wonen; en dat deden ze in ‘De Hoop’ dat er vrede zou komen – maar die kwam er nooit!’
‘Arabische terroristen uit de Gazastrook braken hun belofte door het lege gebied wat voor hen was achtergelaten te gebruiken om raketten en mortieren af te vuren op Sderot en de omliggende gebieden.’
Zoals u zich wel kunt voorstellen, is het een verschrikkelijke en beangstigende situatie voor kinderen die spelen op schoolpleinen, of openluchtmarkten, winkels en synagogen bezoeken. Nergens lijkt het veilig en de gezichten van hen die nog nooit vrede hebben gekend, zijn door de pijn getekend.
Flatgebouwen in Sderot werden voorzien van een ‘strongroom’, met dikke muren en daken en een klein raam, afsluitbaar met een stalen plaat.
Het is dan ook niet verwonderlijk dat het leven met dit constante gevaar een enorme tol eist van deze gemeenschappen. Het leidt tot het uiteenvallen van gezinnen en ziekte, veroorzaakt door stress en angst. Toch wordt geen van deze problemen erkend door de Verenigde Naties, individuele regeringen of mensenrechtenorganisaties.
Wat betreft de misvatting van de ‘Mars van Terugkeer’: de vluchtelingensituatie waarin het Palestijnse volk verkeert, is een crisis die zij zelf hebben veroorzaakt. Het was aan henzelf te wijten. Ongeveer 800.000 van hen gehoorzaamden de waarschuwing van de omringende Staten. Deze Staten wilden Israël vernietigen en waarschuwden de Palestijnen om weg te gaan uit Israël. Hen werd beloofd dat, nadat de Staten Israël vernietigd zouden hebben, de Palestijnen snel terug konden keren, samen met de overwinnende Arabische legers. Intussen hadden de Israëlische leiders hun best gedaan om hen ervan te overtuigen te blijven, maar tevergeefs. Zo werd er een volstrekt onnodige humanitaire crisis gecreëerd die handig wordt gebruikt als excuus om Israël de schuld te geven van bijna alles wat er mis is met de wereld.
Bovendien werden er minstens evenveel echte Joodse vluchtelingen tegelijkertijd verdreven uit Arabische landen. En Israël heeft ze allemaal met succes geïntegreerd. De omringende landen weigeren echter nog steeds hun verantwoordelijkheid te nemen voor het welzijn van degenen die zij hebben overgehaald om Israël te verlaten.
Zoals Walter Scott het uitdrukte ‘Oh, wat een verward web weven we, wanneer we beginnen te bedriegen!’
Charles Gardner is auteur van Israel the Chosen, en Peace in Jerusalem.
Wilt u meer nieuws ontvangen over Israël? Klik hier voor de dagelijkse gratis e-mail nieuwsbrief.
