Ik hoop dat jullie deze antwoorden zullen gebruiken als springplank voor formele en informele discussies.

Door Redactie Israel Today |  25 juni 2024  | Onderwerpen: Israel

Mijn goede vriend, Taglit-Birthright Israel’s CEO Gidi Mark, daagde me onlangs uit: “Kun je korte, rake antwoorden geven op enkele van de dringende vragen die onze deelnemers hebben – en op enkele van de beschuldigingen die naar hen worden gegooid?” Hier is mijn beste poging….

Ik bied deze back-and-forths – die mijn beste poging vertegenwoordigen, zonder te spreken voor Birthright of een andere organisatie – aan met een enorme disclaimer: Pas op! Elke vraag verdient een boek op zichzelf, niet slechts een kort, 100 woorden tellend antwoord.

Ik hoop dat jullie deze antwoorden zullen gebruiken als springplank voor formele en informele discussies om te verduidelijken waar je het met mij, met Israël en met anderen eens bent en waar je het niet mee eens bent. Als verdedigers van de democratie hebben we er nog steeds baat bij om respectvol te discussiëren over moeilijke kwesties, terwijl we ook duidelijke rode lijnen hebben die onderscheid maken tussen goed en kwaad.

1. Is Israël geen apartheidsstaat?

Het racistische apartheidsregime van Zuid-Afrika vaardigde 148 wetten uit die mensen definieerden als “blank”, “gemengd” en “gekleurd”. Geen enkele Israëlische wet heeft ooit iemand gedefinieerd op basis van ras of huidskleur. Israëlisch-Arabieren genieten gelijke rechten. In de betwiste gebieden worden Palestijnen en Israëli’s vaak uit elkaar gehouden op basis van veiligheid en/of wederzijdse voorkeur. Maar apartheid is geen apartheid. De apartheidsbelasterij probeert het Israëlisch-Palestijnse nationale conflict te racialiseren. De vijanden van Israël willen Israël demoniseren en nazificeren door het schuldig te verklaren aan biologisch racisme. Deze beschuldiging maakt Israël slecht en de internationale doodstraf waardig, in plaats van een land in een ingewikkeld, pijnlijk grensconflict.

2. Is Israël geen koloniale onderneming?

“Kolonialisme” betekent het vestigen van een ver land om grondstoffen te winnen of macht uit te breiden. Israël “kolonialistisch” noemen ontkent de inheemse banden van Joden met hun thuisland en verwerpt ook het christendom. Jezus ontstond in een diep-Joods Land: Israël, dat ook Judea wordt genoemd. Joden zijn het oorspronkelijke inheemse volk. Zij zetten de “in” in inheems, omdat ze verbonden zijn met hetzelfde land, tot dezelfde God bidden en al duizenden jaren dezelfde tradities en cultuur onderhouden. Of je nu religieus bent en de Bijbel gelooft of historisch georiënteerd en vertrouwt op archeologisch bewijs – of allebei – “Eretz Yisrael”, het Land Israël, heeft altijd centraal gestaan voor “Am Yisrael”, het Joodse volk.

3. Hebben Israëli’s geen wit privilege?

Er zijn Palestijnen met een lichte huidskleur, terwijl de meeste Israëli’s een donkere huidskleur hebben. Het conflict tussen Israëli’s en Palestijnen is nationaal, niet raciaal. Deze verklaring erkent het Palestijnse nationale bewustzijn, niet alleen het zionisme, terwijl het diegenen uitscheldt die de rassendynamiek van Amerika in het Midden-Oosten willen injecteren alleen maar om Israël in een slecht daglicht te stellen. Het is waar dat de Israëli’s in een paar decennia, ondanks weinig natuurlijke hulpbronnen, met behulp van hun intelligentie en hun zweet een sterk land hebben opgebouwd met een bloeiende start-up scene. Israëli’s moeten zich niet verontschuldigen voor hun succes. Bovendien zijn er nog steeds “arme blanken” in Israël en elders – misschien is de term “white privilege” ook problematisch.

4. Waarom houdt Israël de Palestijnen nog steeds bezet?

In 1967 won Israël, onder vuur, de Sinaï en Gaza van Egypte, de Golan van Syrië en de Jordaanse “Westelijke Jordaanoever”, wat Joden sinds bijbelse tijden “Judea en Samaria” noemden. Israël gaf de Sinaï in 1979 terug aan Egypte in de hoop op vrede. Israël begon zich terug te trekken uit zes steden in Judea en Samaria onder de Oslo Akkoorden in de jaren 1990, alleen om te lijden onder golven van Palestijns terrorisme die meer dan 1.000 onschuldigen vermoordden. In 2005 trok Israël zich volledig terug uit Gaza, om vervolgens te zien hoe Hamas op 7 oktober meer dan 1.200 mensen afslachtte. De meeste Israëli’s blijven zich afvragen waarom de Palestijnen zo bezig blijven met hun pogingen om hen te doden.

5. Waarom pleegt Israël genocide in Gaza?

Dat is het niet. Genocide betekent het uitroeien van een ras. Jarenlang had Gaza een gemiddelde groei van 1,99%, de 39e ter wereld. Omdat Hamas deze oorlog is begonnen, is Hamas 100% verantwoordelijk voor elke dode, vooral omdat haar terroristen zich verschuilen achter Gazanen en Israëlische gijzelaars. Toch heeft Israël het aantal burgerdoden in zijn rechtvaardige zelfverdedigingsoorlog tot een minimum beperkt. Stedelijke oorlogvoering, bovenop honderden tunnels, is verraderlijk. Een door de VS geleide coalitie doodde 10.000 onschuldigen om ISIS in Mosul te verslaan. Na 7 oktober, toen Israël zijn burgers moest beschermen tegen Hamas en anderen moest afschrikken om onschuldigen af te slachten, wat had Israël anders kunnen doen?

6. Waarom kan niet iedereen gewoon vrede sluiten in het Midden-Oosten?

Israëli’s zingen en bidden voortdurend voor vrede. Israël heeft vrede gesloten met Egypte, Jordanië, de VAE, Soedan en Marokko. Israël ging het Oslo Vredesproces aan in 1993 en trok zich 100% terug uit Gaza in 2005, in een poging om vrede te sluiten met de Palestijnen. De Arabische burgers van Israël genieten volledige rechten. Daarentegen roepen de leden van Hamas en de meeste Palestijnse documenten op tot de vernietiging van Israël “van de rivier tot de zee”. Het gezang “Globalize the Intifada” onderschrijft de massamoord op Joden. Israël is niet perfect, maar de apocalyptische ideologie van te veel Palestijnen die oproepen tot de vernietiging van de Joden (niet “alleen” die van Israël) is perfect verschrikkelijk.

7. Waarom haat iedereen ons?

Meer dan 70% van de Amerikanen steunt Israël en houdt van Joden. Maar een rabiate minderheid, links en rechts, haat Joden. Ze sprongen zelfs op 7 oktober uit hun vel toen Joden onbeschrijflijk geweld moesten verduren. Die vreugde toonde aan dat ze haten wat Israël is, niet wat Israël doet. Sommigen hebben een hekel aan Joden omdat we genoeg op elkaar lijken om erbij te horen, maar toch verschillend genoeg zijn om te blijven opvallen. Helaas heeft elke democratie onschuldigen gedood uit zelfverdediging. Maar pro-Palestijnse intifadisten vieren verkrachting, verminking, doelgericht doden en ontvoeren. Ze verbranden Amerikaanse en Canadese vlaggen, verstoren nationale ceremonies en vallen Amerikaanse iconen aan. Aan welke kant sta jij liever?

8. Hoe zit het met degenen die zeggen: “Ik ben niet antisemitisch, ik ben gewoon anti-Israël”?

Als het Joodse volk, dat in het Jodendom gelooft, een nationale bevrijdingsbeweging “Judeanisme” zou oprichten om Judea te stichten, dan zouden weinigen beweren: “Ik hou van Joden maar haat Judeeërs.” Het is net zoiets als zeggen: “Ik haat Italië, maar hou van Italianen.” In plaats daarvan richtten Joden, in navolging van het Jodendom, een nationale beweging op: Zionisme, genoemd naar die legendarische heuvel in Jeruzalem. Daarna stichtten ze de staat Israël op het Land Israël. En wat gebeurde er op 7 oktober? Degenen die Israël haten doodden met een traditionele Jodenhatende ijver, terwijl degenen die Joden haten de haat tegen Israël gebruikten om het Jodenhaten te rechtvaardigen. De meeste Jodenhaters combineren antizionisme, anti-Israëlisme en antisemitisme en richten zich op alle drie tegelijk.

9. Zijn er niet veel Joden die Israël haten en het zionisme afwijzen?

Sommige Amerikanen haten Amerika ook. Maar opiniepeilingen tonen aan dat de overweldigende meerderheid van de Joden – jong en oud – het zionisme en Israël zien als de kern van hun Joodse identiteit. Veel meer Joden steunen Israël en het zionisme dan dat ze in God geloven of de meeste geboden in acht nemen. Het is waar dat een paar uitgesproken Joden die veel aandacht trekken Israël afwijzen. Maar die niet-joden proberen de kernconsensus ongedaan te maken die de meeste joden hebben aanvaard – vooral sinds de Holocaust en de oprichting van de staat Israël. De consensus is dat jodendom, zionisme en steun voor Israël met elkaar verweven zijn en elkaar versterken.

10. Kom op, heb je geen kritiek op Israël?

Natuurlijk heb ik die! Zoals de meeste weldenkende burgers heb ik vaak kritiek op elke regering, maar ik verwerp mijn land nooit. Israëli’s zijn verscheurd en staan voor moeilijke dilemma’s. Zeventig procent wil een nieuwe regering, maar zeventig procent juicht de nultolerantie van deze regering voor de militaire strategie van terroristen toe. Net als de meesten zal ik geen kritiek leveren op de gijzelaarsfamilies, maar ik vrees dat toen Hamas weigerde om de 18 vrouwen vrij te laten die het vorige herfst had beloofd, het misbruik dat deze heilige vrouwen moesten doorstaan te duidelijk werd en de kans dat iemand via diplomatie wordt vrijgelaten kelderde. Het is ingewikkeld. Maar patriottisme betekent soms van je land houden vanwege de politici, maar altijd ondanks de politiek.

11. Wat is zionisme eigenlijk?

Zionisme, weerspiegelt de liefde van Joden voor de berg Zion in Jeruzalem, begrijpt dat zowel het Joodse volk als de Joodse religie geworteld zijn in het thuisland van de Joden. Zionisme is Abraham en Sarah, Deborah en David. Het is het glas breken als je trouwt en “Volgend jaar in Jeruzalem” zingt bij de seder. Vandaag de dag hebben Joden het recht om hun oude-nieuwe staat op te richten in hun thuisland, net als 192 andere lidstaten van de Verenigde Naties. Tot 1948 probeerde het zionisme, de Joodse nationalistische beweging, de Jood te herbouwen en een Joodse staat op te richten; vandaag verdedigen zionisten de staat wanneer dat nodig is, maar werken ze aan de vervolmaking ervan, terwijl ze altijd dromen van een betere toekomst.

12. Bent u niet bezorgd, nu Israël het doelwit is van Hamas en andere Gazanen, terroristen in Judea en Samaria, Hezbollah in Libanon, Iran, zelfs de Houthi’s uit Jemen en de wereld?

Soms ben ik niet bezorgd, maar ben ik doodsbang! We hebben gezien hoe Gazanen onze kinderen afslachten, hoe Hezbollah huizen in het noorden bombardeert en hoe 320 Iraanse raketten ons proberen uit te roeien. In reactie daarop haastten 200.000 Israëli’s zich naar huis, ons gekke land mobiliseerde zich heldhaftig en jullie, onze broeders en zusters in het buitenland, huilden met ons, vochten voor ons en steunden ons. Wij historici weten hoe kwetsbaar Israël is en zelfs was in de jaren 1970. Dus, zorgen, ja – maar wanhoop, nee. Golda Meir zei dat je geen zionist en pessimist kunt zijn. Ik ben een zionist. Omdat ik de Joodse en Israëlische geschiedenis ken, blijf ik een optimist en ben ik gezegend met het zionisme, het grootste Joodse renaissanceproject van vandaag.

Congreslid Rashida Tlaib wil de “Nakba” officieel herdenken. Wat betekent dit echt?23 mei 2022

Congreslid Rashida Tlaib (namens de Democraten voor de staat Michigan) heeft via Twitter aangekondigd dat zij een resolutie zal indienen die oproept tot officiële erkenning van de “Nakba”. Zij en veel Palestijnse nationalisten omschrijven het als de “catastrofe” die plaatsvond in 1948, toen Israël 400 Palestijnse gemeenschappen verwoestte en 700.000 Palestijnen vluchteling maakte. Zij stelt dit voor als een kwestie van mensenrechten en rechtvaardigheid, maar in werkelijkheid is het een kwestie van onwetendheid over recente historische gebeurtenissen in de regio en de antisemieten die daar voor persoonlijk gewin op azen.

De voorstanders van de resolutie waren het normale kader van Israël-haters en antisemieten, namelijk de democratische: Alexandria Ocasio Cortez (New-York), Ilhan Omar (Minnesota), Betty McCollum (Minnesota), Marie Newman (Illinois), Jamaal Bowman (New-York) en Cori Bush (Missouri). De meeste, zo niet alle, van deze mede-indieners hebben consequent tegen Israël gekozen, de BDS-beweging gesteund, Israël een apartheidsstaat genoemd en gewerkt aan de ontbinding van de sterke alliantie tussen Israël en de Verenigde Staten. De resolutie zelf is een drogreden vol propaganda die typisch is voor zowel de Palestijnse Autoriteit als anti-Israël Joodse groepen als J Street en IfNotNow. Zij mist de context van de gebeurtenissen die voorafgingen aan en volgden op Israëls Onafhankelijkheidsoorlog van 1948 en legt alle schuld voor de daaropvolgende crises van het Palestijnse volk bij hun existentiële vijand – de Joden.

De Arabische uitdrukking “Nakba” betekent “catastrofe”. Tlaib beschrijft het in de resolutie als de “ervaring van ontworteling, onteigening en vluchtelingschap,” die volgens haar door Israël is veroorzaakt. Dit, aldus de resolutie, “verwijst niet alleen naar een historische gebeurtenis, maar naar een voortdurend proces van Israëls onteigening van Palestijns land en zijn onteigening van het Palestijnse volk dat tot op de dag van vandaag voortduurt”. Een onderzoek naar het werkelijke verhaal achter deze “catastrofe” verklaart echter waarom de Palestijnen het enige volk in de wereldgeschiedenis zijn dat vier generaties nadat zij werden verdreven nog steeds vluchteling is.

Nogal moeilijk om vrede te sluiten met een groep mensen die denken dat de vestiging van je land een voortdurende “catastrofe” is. (Foto: Jamal Awad / Flash90)

Voorafgaand aan het VN-verdelingsplan van 1947 – dat een Joodse en een Arabische staat wilde creëren in het Britse Mandaatgebied Palestina – dwongen antisemitische aanvallen in Europa en Rusland duizenden Joden te emigreren naar hun historische thuisland. Palestina was echter geen soevereine staat, maar een gebied dat gedurende twee millennia door een aantal keizerrijken werd gecontroleerd. Het meest recent door de Ottomanen, gevolgd door de Britten sinds 1917. Vóór 1948 heette de laatste soevereine staat in dat land Judea en die soevereiniteit behield het 102 jaar lang. Vanaf de verdrijving van de Joden na de verwoesting van de Tweede Tempel tot 15 mei 1948 was het land Palestina onder de heerschappij van niet minder dan negen verschillende heersers, die geen van allen veel op hadden met het oude Joodse thuisland. De naam “Palestina” werd zelfs bedacht omdat de Romeinen nog een schepje bovenop de belediging wilden doen. Zij hernoemden Judea naar de historische vijanden van de Joden – de Filistijnen.

In de tijd die voorafging aan de oprichting van de Staat Israël bereidde het leger, dat ooit de Israel Defense Forces zou worden, zich voor op de invasie waarvan zij wisten dat die zou komen. De Arabieren die in het gebied woonden wisten dat die ook zou komen, dus deden zij wat hun was opgedragen – zij maakten zich uit de voeten. De Palestijnse vluchtelingensituatie was een crisis die zij zelf hadden veroorzaakt, omdat zij ervan uitgingen dat de Arabische legers van Jordanië, Syrië, Irak, Libanon, Sudan en Egypte alle Joden zouden wegvagen en zij zouden terugkeren naar hun huizen, nu zonder Joden.

Zij geloofden dit omdat hun leiders hen dit keer op keer vertelden. “We zullen het land platgooien met onze geweren en elke plaats waar de Joden een schuilplaats zoeken, vernietigen,” zei de Iraakse premier Nuri Saif. “De Arabieren moeten hun vrouwen en kinderen naar veilige gebieden brengen tot de gevechten zijn gestaakt.” De Jordaanse krant Filastin gaf hetzelfde toe na het staakt-het-vuren dat de oorlog beëindigde: “De Arabische Staten moedigden de Palestijnse Arabieren aan tijdelijk hun huizen te verlaten om de Arabische invasielegers uit de weg te gaan.” Dat de Arabieren er niet in slaagden de Joden af te slachten, noemden de Palestijnen hun “catastrofe”. Alle Arabieren die in Israël bleven, werden burgers met volledige rechten. Zij die vluchtten, werden overgelaten aan de tedere genade van hun nieuwe gastlanden.

Na de oorlog gingen de Arabische vluchtelingen naar andere Arabische naties: 100.000 naar Libanon, 75.000 naar Syrië en 70.000 naar Jordanië. Er gingen 280.000 vluchtelingen naar de Westelijke Jordaanoever, die door Jordanië werd geannexeerd, en 190.000 gingen naar de Gazastrook, waarover Egypte militaire controle uitoefende. Geen van deze Arabische naties heeft deze mensen gehuisvest. Tegelijkertijd verdreven Arabische naties massaal hun Joodse bevolking, zonder het voorwendsel van oorlog in hun land. Marokko verdreef er 260.000, Irak 129.000, enzovoort. En dan heb ik het nog niet eens over de honderdduizenden Europese Joden die na de Holocaust naar Israël kwamen. Geen van deze mensen kwijnde weg in kampen. Zij vonden hun weg naar Israël, waar een natie die nog in de kinderschoenen stond – en nog herstellende was van een existentiële oorlog – hen huisvestte en hun volledige burgerrechten gaf.

De Arabieren gingen door met hun pogingen om Israël te vernietigen en vertelden de vluchtelingen in hun landen dat zij zich geen zorgen hoefden te maken – zodra alle Joden dood waren, konden jullie naar huis gaan. Dit alles gebeurde onder het toeziend oog van de Verenigde Naties, die nutteloze organisaties in het leven riepen om de voortdurende onderdrukking van het Palestijnse volk door andere Arabische naties en hun eigen leiders te helpen vergemakkelijken. Toen Israël de Zesdaagse Oorlog won, veroverden zij niet het Palestijnse land op de Westelijke Jordaanoever en in de Gazastrook – zij veroverden Jordaans en Egyptisch land dat een Palestijnse bevolking bevatte die twee decennia lang in vluchtelingenkampen was weggestopt.

De Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO) koos er vervolgens voor om tientallen jaren van terrorisme tegen het Joodse volk te ontketenen. Israël heeft in de loop der jaren vele malen geprobeerd vrede te sluiten met de PLO en de Palestijnse Autoriteit. Wanneer land werd aangeboden, werd het afgewezen en werden terroristische aanvallen gelanceerd. Toen Israël Gaza in 2005 verliet, werd het een veilige haven voor Hamas en duizenden raketaanvallen.

Zoals deze tegen-protester aan de Universiteit van Tel Aviv opmerkte, zal Israël niet treuren om het falen van de Arabieren om de Joden de zee in te drijven. (Foto: Jamal Awad / Flash90)

De problemen waarmee het Palestijnse volk wordt geconfronteerd zijn inderdaad talrijk. Het ontbreekt hen aan middelen, banen, onderwijs en gezondheidszorg. Dit is niet de schuld van Israël. Het is te wijten aan decennia van uitbuiting door Arabische naties die hen gebruikten als politieke pionnen, totdat ze zich realiseerden dat Israël nergens heen gaat. Nu is de Arabische wereld verveeld met de Palestijnse “catastrofe” en is begonnen vredesakkoorden met Israël te ondertekenen om hun overleving tegen een aangemoedigd Iran te verzekeren. Israël is een economische en technologische grootmacht geworden met een leger dat door bijna elk ander land in de wereld wordt benijd. Toch zitten de Palestijnen gevangen in het verleden en geven ze de Joden de schuld van de problemen die hun eigen leiders hen hebben aangedaan.

De ouders van Tlaib zijn naar Amerika geëmigreerd en lijken hun dochter te hebben doordrenkt van de leugen dat alle problemen waarmee hun volk te kampen heeft, de schuld zijn van de Joden. De resolutie die zij heeft ingediend heeft niets te maken met feiten, geschiedenis of het rechtzetten van onrechtvaardigheden. Het gaat om het gebruik van haar positie als lid van het Congres om haar invloed te gebruiken tegen een volk dat niet de beleefdheid had om zich in de Middellandse Zee te laten duwen. Tlaib heeft ervoor gekozen haar macht en positie niet te gebruiken om de Palestijnen te helpen, ze gebruikt hen als wapen tegen de Joodse staat. Door dit te doen is ze net zo slecht – zo niet slechter – dan de naties die weigerden haar overgrootouders te helpen na 1948, en haar daden zullen ervoor zorgen dat het Palestijnse volk nog generaties lang in bittere armoede zal leven.

---

Moshe Hill is een columnist die te lezen is geweest in Daily Wire, Washington Examiner, CNS News en anderen. Moshe is te vinden op Facebook en Twitter en op zijn eigen website: www.aHillWithaView.com

door Jerold S. Auerbach / JNS

De Palestijnen hebben geen eigen geschiedenis en plunderen de Joodse geschiedenis om zichzelf te definiëren.20 mei 2022 

Met de recente uitbarsting van Palestijns geweld op de Tempelberg, gevolgd door de moord op drie Israëli’s uit de stad Elad, is het de moeite waard na te denken over de geschiedenis van een volk. Een volk dat tot voor kort niet bestond, maar dat vastbesloten lijkt te zijn zichzelf te definiëren door Joden te doden.

De moderne opvattingen over “Palestina” dateren uit het midden van de 19e eeuw, toen de Britse kunstenaar David Roberts het spoor volgde van de oude Israëlieten vanuit Egypte naar hun “Heilige Land”. Zijn lithografieën boden prachtige vergezichten van Hebron, Jeruzalem, Jericho, Nablus en andere oude Joodse plaatsen. Tot nu toe waren er nog geen “Palestijnse” locaties om op te nemen.

Niet lang daarna beschreef de Schotse schrijver Alexander Keith, die het Land Israël het “Heilige Land” noemde, de Joden als “een volk zonder land; zelfs als hun eigen land … een land is zonder volk.” De Britse Lord Shaftesbury noemde “de oude en rechtmatige heren van de grond, de Joden!” De Palestijnen werden niet genoemd.

Aan de vooravond van de Eerste Wereldoorlog zei Chaim Weizmann, die decennia later de eerste president van Israël zou worden: “Er is een land dat Palestina heet, een land zonder volk, en aan de andere kant is er het Joodse volk, en dat heeft geen land.” Wat was er anders nodig, vroeg hij zich af, “dan het juweel in de ring te passen, om dit volk met dit land te verenigen?”

Hoewel Arabieren al eeuwenlang in kleine aantallen in Palestina woonden, met welvarende elitefamilies geconcentreerd in Jeruzalem, waren er vóór de Eerste Wereldoorlog geen tekenen van een Arabische nationale identiteit. Ironisch genoeg waren de ontluikende tekenen van Joods nationalisme – aangeduid als zionisme – de voornaamste stimulans. Maar het kostte tijd. Kort voor de geboorte van de staat Israël verklaarde de Arabische historicus Philip Hitti:“Er bestaat in de geschiedenis niet zoiets als Palestina, absoluut niet.” Zonder Palestina konden er geen Palestijnen zijn.

Pas toen Israël in de Zesdaagse Oorlog (juni 1967) de Arabische landen versloeg en vernederde en een eind maakte aan de Jordaanse controle over de Arabieren op de Westelijke Jordaanoever, begon zich een eigen Palestijnse identiteit af te tekenen. Hoe komt het, vraagt de schrijver Walid Shoebat uit Bethlehem zich af, “dat ik op 4 juni 1967 een Jordaniër was en van de ene dag op de andere een Palestijn werd”. Zelfs PLO militair commandant Zuhair Muhsin gaf toe: “Er zijn geen verschillen tussen Jordaniërs, Palestijnen, Syriërs en Libanezen. We maken allemaal deel uit van één natie.” De visie van een Palestijnse staat, erkende hij, was slechts “een nieuw instrument in de voortdurende strijd tegen Israël.”

Zonder een eigen geschiedenis, plunderden de Palestijnen de Joodse geschiedenis om zichzelf te definiëren. De oude Kanaänieten werden geïdentificeerd als de oorspronkelijke “Palestijnen”. Zo ook de Jebusieten, de Bijbelse bewoners van Jeruzalem. Op basis van deze fantasievolle beweringen werd een denkbeeldige “Palestijnse” geschiedenis van 5000 jaar in het Land Israël geïmplanteerd.

De identiteitsdiefstal van de Palestijnen heeft vreemde wendingen genomen. Zij hebben de nakba (“ramp” of “catastrofe”) van 1948, toen de Arabieren een oorlog van Joodse uitroeiing begonnen – en verloren -, absurd genoeg gelijkgesteld met de Holocaust. De ontkenning van de Holocaust vormde zelfs de kern van het proefschrift van Mahmoud Abbas, leider van de Palestijnse Autoriteit. Hij beweerde op absurde wijze dat de zionistische leiders “fundamentele partners” waren van de nazi’s, die gezamenlijk verantwoordelijk waren voor de slachting van 6 miljoen Joden.

De Palestijnen hebben zich gebaseerd op het model van de Israëlische Wet op de Terugkeer om te eisen dat miljoenen “vluchtelingen” – van wie er nog minder dan 30.000 in leven zijn – mogen terugkeren naar het land dat zij in 1947-48 hebben verlaten tijdens de Arabische oorlog om de Joden uit te roeien. Aan Arabische tienermeisjes is geleerd hun lot gelijk te stellen met dat van Holocaustslachtoffer Anne Frank.

Zo heeft een volk zonder nationale geschiedenis tot ver in de 20e eeuw getracht een goedgelovig wereldpubliek ervan te overtuigen dat de Palestijnen de rechtmatige erfgenamen zijn van de Joodse geschiedenis en het Joodse land. Ironisch genoeg werd zelfs de heilige Koran (die vaak melding maakt van Joden maar niet van Palestijnen) meer dan een millennium geleden door moslims geïnterpreteerd als een bevestiging dat het Land Israël door God aan “de kinderen van Israël” was gegeven als een eeuwigdurend verbond. Joden vermoorden werd niet genoemd. Maar zoals de geleerde en romanschrijfster Dara Horn haar nieuwe boek treffend titelt: ‘Mensen houden van dode Joden’.

Jerold S. Auerbach is de auteur van 12 boeken, waaronder “Print to Fit: The New York Times, Zionism and Israel (1896-2016).”