Afbeelding: In de zuidelijke stad Be’er Sheva werd een huis getroffen en zwaar beschadigd door een raket uit Gaza. Een moeder en drie kinderen raakten in shock en moesten daarvoor worden behandeld. (Foto: Yonatan Sindel/Flash90)

Een tweede raket viel in zee, in de buurt van een strand van een belangrijk bevolkingscentrum in centraal Israël, waarschijnlijk Tel Aviv.
Woensdagochtend klonk het Code Rood-alarm opnieuw in het gebied nabij de noordelijke grens van Gaza.

Het Israëlische leger bombardeerde verschillende doelen van Hamas in Gaza na de nachtelijke raketlanceringen. Volgens Palestijnse media werden door die bombardementen minstens zeven Palestijnse Arabieren gedood.

De recentste escalatie kwam nadat de Israëlische minister van Defensie, Avigdor Lieberman, aangaf dat hij genoeg had van het gestage geweld langs de grens met Gaza, evenals van de significante verhoging van infiltratiepogingen vanuit de kustenclave.
Lieberman vertelde verslaggevers dat het Israëlische kabinet moet beslissen of het een grootschalige militaire operatie tegen de Palestijnse terreurbewegingen in Gaza zal starten in het licht van de golf van aanvallen tegen IDF-militairen en burgers in zuidelijk Israël. Het veiligheidskabinet besprak woensdagochtend de verslechterende situatie in zuidelijk Israël.
‘Mijn mening is heel duidelijk,’ zei Lieberman. ‘We moeten Hamas een harde klap toedienen. Dat is de enige manier om het niveau van geweld te verlagen tot nul, of bijna nul.’

De Israëlische minister van Defensie onthulde dat hij van gedachten was veranderd over een grootschalige militaire operatie tegen Hamas en de andere terreurgroepen in Gaza na de gewelddadige rellen die afgelopen vrijdagavond langs de grens van Gaza plaatsvonden. Die rellen vonden plaats nadat Israël een grote hoeveelheid brandstof in Gaza had toegelaten die Qatar, Hamas’ belangrijkste sponsor, van een Israëlische bedrijf had gekocht.
‘Wij hebben alle andere opties in Gaza uitgeput,’ zei Lieberman dinsdagochtend tijdens een bezoek aan het hoofdkwartier van de Gaza-divisie van de IDF, enkele dagen nadat hij tot volledige stopzetting van de brandstoflevering had bevolen.
‘Ik heb een aantal ontmoetingen gehad met het hoofd van het Zuidelijk Commando, het hoofd van de [Gaza]-divisie, de brigadecommandanten, de bataljonscommandanten, ook met militairen. Mijn indruk is dat ze allemaal tot het inzicht zijn gekomen dat de situatie zoals die nu is, niet kan voortduren,’ vervolgde Lieberman.

Hamas heeft de gewelddadige rellen langs het grenshek opgevoerd om te proberen de zogenaamde Israëlische ‘blokkade’ of ‘bezetting’ volledig op te heffen.
Ismail Haniyeh, het hoofd van de politieke tak van Hamas, beloofde vorige week door te gaan met wat de soennitisch-islamitische terreurgroep ‘De Grote Mars van Terugkeer’ noemt, totdat ‘de bezetting van Gaza wordt stopgezet.’

Sinds Hamas de controle over de Gazastrook met geweld heeft overgenomen van de Palestijnse Autoriteit, heeft Israël – met enkele korte onderbrekingen – gemiddeld honderd vrachtwagens per dag met allerlei essentiële goederen en brandstof Gaza binnengelaten.
Een week geleden kondigde Israël bovendien aan dat het bereid was om visa voor zakelijke doeleinden af te geven aan vijfduizend kooplieden uit Gaza, terwijl Qatar de salarissen van ambtenaren in Gaza zou mogen betalen en humanitaire projecten in de door armoede getroffen enclave zou mogen financieren.

Poging tot ontvoering
Afgelopen vrijdag verslechterde de situatie in zuidelijk Israël nog verder, toen naar schatting 15.000 Palestijnse Arabieren deelnamen aan een orgie van geweld langs de grens met Israël. Ondertussen gebruikte Hamas de chaos door een nieuwe poging te lanceren om te infiltreren in de Joodse Staat en om IDF-militairen te ontvoeren.
Nadat Hamas een groot explosief tot ontploffing had gebracht dat een gat in het veiligheidshek blies, probeerden zo’n twintig terroristen Israël te infiltreren onder dekking van een dichte zwarte wolk die door het verbranden van banden was ontstaan. Een IDF-eenheid probeerde het Hamasteam terug te dringen door gebruik van geweervuur, waarbij drie terroristen werden gedood en verschillende anderen gewond raakten.
De IDF zei later dat de infiltratiepoging bedoeld was om een aantal IDF-militairen te ontvoeren. Hamas was van plan om vervolgens een volledige opheffing te eisen van het verbod op goederen die het gebruikt om wapens, raketten en terreurtunnels te produceren.
Hamas interpreteerde de bereidheid van Israël om de humanitaire situatie in Gaza te verbeteren duidelijk verkeerd en dacht blijkbaar dat het een begin was van de capitulatie van Israël.

Sinds eind maart organiseert de islamitische terreurorganisatie wekelijks geweld langs de grens tussen Gaza en Israël. Ook valt Hamas nabijgelegen Israëlische gemeenschappen aan met brandballonnen en brandende vliegers.
Het ‘offensief’ veroorzaakte een ecologische ramp in Zuid-Israël, maar slaagde er niet in om de Joodse Staat op de knieën te krijgen.
Hierom heeft Hamas onlangs besloten om de druk op Israël op te voeren door nachtelijke aanvallen op IDF-posities met granaten, geïmproviseerde explosieven en lasers om IDF-militairen te verblinden.
Tegelijkertijd heeft de terreurgroep haar inspanningen opgevoerd om Israël te infiltreren en Israëlische militairen of burgers te ontvoeren, terwijl ze doorgaat met het graven van terreurtunnels onder de Israëlische grens door.
Op 11 oktober blies de IDF een van deze tunnels op, die tweehonderd meter Israël binnendrong en uitgerust was met elektriciteit en communicatie-apparatuur.

Het doel van Hamas om de Israëlische bezetting’ volledig op te heffen, werd er niet mee bereikt. Integendeel; zoals de zaken er nu voorstaan, kan de terreurgroep opnieuw een verwoestende nederlaag door de IDF tegemoet zien.
De Israëlische premier Benyamin Netanyahu vertelde zijn ministers zondag dat als Hamas niet tot zijn zinnen komt, ‘zij op een andere manier stopgezet zullen worden.’

Vorige maand werd in de buurt van Haifa een speciale ceremonie gehouden, waar vertegenwoordigers van het Verenigd Koninkrijk een ‘Verklaring van Treurnis’ deelden over de manier waarop hun land Joden behandelde in de jaren die voorafgingen aan de wedergeboorte van de Joodse natie in 1948.

Inmiddels ben ik in het bezit van een gedetailleerder verslag van die op 11 mei gehouden ceremonie en dus kan ik enkele schokkende feiten onthullen die gedeeld werden door overlevenden van de Holocaust en anderen die de ceremonie bijwoonden. De bijeenkomst was georganiseerd door Love Never Fails, een samenwerkingsverband van christelijke groepen die de Joodse Staat steunen.
De bijeenkomst vond plaats in Atlit, een voormalig detentiekamp waar Joodse vluchtelingen werden vastgehouden als onderdeel van het Britse beleid om de immigratie naar de regio te beperken, waardoor nog meer trauma ontstond voor een volk dat al vreselijk onder de nazi’s had geleden.
Groot-Brittannië had het mandaat van de Volkenbond gekregen om een veilig vaderland voor Joden voor te bereiden. In plaats daarvan plaatste men de Joden achter prikkeldraad, compleet met wachttorens.

Onder degenen die hun schrijnende verhalen uit die tijd vertelden, bevond zich Hannah Avrutsky. Als overlevende van het beruchte getto van Warschau werd ze in een klooster verborgen voordat ze in 1947 naar het schip Exodus werd gesmokkeld. Eenmaal aangekomen bij Israël stuitte men op een blokkade van de Britse marine en werd het schip teruggestuurd naar een kamp voor ontheemden in Duitsland, waar zoveel Joden waren vermoord!
Ben Zion Drutin sprak erover dat hij opgenomen werd in het ziekenhuis nadat hij aan boord van de Exodusgewond was geraakt door de Britten en vervolgens zes maanden in Atlit werd vastgehouden.
Arie Itamar, die als achtjarige op de Exodus was, vergeleek Israël met een ‘verraden minnaar’ tijdens het Mandaat.
Pinchas Kahane vertelde over de vlucht van zijn ouders uit Auschwitz, over zijn geboorte in een detentiekamp op Cyprus en over het feit dat Groot-Brittannië hen tot februari 1949, lang na de oprichting van de staat Israël, heeft belet de kampen te verlaten.
Dr. Miri Nehari, wiens vader een leider was bij het mobiliseren van de ontsnapping van Joden uit Europa na de Holocaust, las een Brits telegram voor aan de Poolse regering in ballingschap met het verzoek de grenzen te sluiten voor ontsnappende Joden.
Zehavit Blumenfeld, van wie de 70e geboortedag samenvalt met die van Israël, zei: ‘Ik vergeet het niet, maar ik vergeef het.’ Ze werd geboren in de Cyprische detentiekampen waar 53.000 Joodse vluchtelingen uit de Holocaust door de Britten werden geïnterneerd.
Zij en anderen waren ontroerd door de warmte en het medeleven van de christenen die gekomen waren om hun verdriet te uiten, en zij hopen dat het bezoek van prins William een belangrijke stap in de richting van verzoening zal zijn.

De getuigenissen werden afgesloten met verhalen over Britse heimelijke samenwerking met de Arabische terreur tijdens het Mandaat. Noam Arnon, vertegenwoordiger van de Hebreeuws-Joodse gemeenschap, sprak namens de overlevenden van het bloedbad van 1929 over de Britse medeplichtigheid.

Zehava Fuchs was als meisje getuige van het bloedbad in het Hadassah-konvooi in 1948, toen de Britten bewust niet hadden ingegrepen om Joodse passagiers te redden bij de ontruiming van het Hadassah-ziekenhuis, dat in een enclave bij Jeruzalem lag. 78 mensen, voornamelijk artsen en verpleegkundigen, werden gedood bij de aanslag door Arabische terroristen. Zehava is nog steeds niet in staat een barbecue bij te wonen, omdat het haar doet denken aan de geur van brandend vlees.
Rachel Rust, dochter van een voormalig Britse officier die in Palestina diende, belijdt haar diepe verdriet over de wrede behandeling door het Britse leger.

Positief is dat Rita Offenbach vertelde hoe haar moeder onder de 180 Joodse strijders zat die gered werden na belegerd te zijn door Arabieren die hun konvooi aanvielen. Een ander bracht hulde aan de Britse officier Orde Wingate, die in Israël nog steeds zeer geliefd is omdat hij de basis heeft gelegd voor de Israëlische strijdkrachten (IDF) door speciale nachtploegen te creëren.

Een gedeelte uit de Verklaring van Treurnis was: ‘We betreuren het dat [het Britse beleid] geleid heeft tot de dood van honderdduizenden Joden die aan Hitlers ‘Endlösung’ hadden kunnen ontsnappen als de poorten van hun oude vaderland volledig open waren geweest.’

Filmmaker Hugh Kitson uitte zijn verdriet niet alleen over de mislukkingen van het Mandaat, maar ook over het feit dat de Britse regering vandaag de Israëlische soevereiniteit over haar eigen hoofdstad niet erkent.

Veel Israëli’s wachten nog steeds op een verontschuldiging van Groot-Brittannië voor het feit dat het Israël heeft verraden door een gelofte om een veilig toevluchtsoord voor het Joodse volk voor te bereiden, te verbreken. Israël is uiteindelijk tot stand gekomen zonder Britse hulp, maar niet voordat door de vertraging veel mensen onnodig het leven verloren. Er is nog veel berouw en verzoening nodig.

Maandag zal prins William beginnen aan het allereerste officiële bezoek van een Britse vorst aan Israël, waarbij hij het graf zal bezoeken van zijn overgrootmoeder, prinses Alice van Griekenland, die tijdens de Tweede Wereldoorlog een Joodse familie voor de nazi’s verborgen hield. Gehoopt wordt dat het bezoek een keerpunt zal markeren in de relatie van Groot-Brittannië met Israël.

Het is zeker bemoedigend dat de Britse minister van Binnenlandse Zaken, Sajid Javid, volgens een vooraanstaande bron van de Conservatieven, later dit jaar stappen zal ondernemen om Hezbollah, een van Israëls onverzoenlijkste vijanden, volledig te verbieden. Sinds het verbod op de terroristische groepering in 2008 is Groot-Brittannië zijn politieke vleugel blijven erkennen. Dat onderscheid (tussen de politieke en terroristische vleugel) is zelfs door Hezbollah niet geaccepteerd. Hezbollah is een zwaarbewapende bondgenoot van Iran die een reeks demonstraties in Londen heeft gehouden tegen de Joodse Staat.
Ook bemoedigend is de veroordeling op maandag door minister van Buitenlandse Zaken Boris Johnson van de Mensenrechtenraad van de Verenigde Naties wegens zijn reeds lang bestaande vooringenomenheid tegen Israël. Hij eiste dat de Raad een controversieel agendapunt, waardoor Israël onder intensief toezicht kwam te staan, laat vallen.
Dit zijn inderdaad stappen in de goede richting, en we vertrouwen en bidden dat de hertog van Cambridge – de titel van prins William – zal helpen vrede te brengen in de regio als hij loopt in de voetsporen van Jezus, de Vredevorst.

Charles Gardner is auteur van Israel the Chosen en Peace in Jerusalem.

Wilt u meer nieuws ontvangen over Israël? Klik hier voor de dagelijkse gratis e-mail nieuwsbrief.

Barghouti werd veroordeeld voor 26 moorden en pogingen tot moord, waarvoor hij vijf levenslange gevangenisstraffen kreeg. Ook kreeg hij nog eens veertig jaar gevangenisstraf opgelegd voor lidmaatschap van een terroristische organisatie.
Onder andere Nederland en de EU hopen dat deze veroordeelde moordenaar Machmoud Abbas zal vervangen als hoofd van de Palestijnse regering. Als dat ooit gebeurt, zal Barghouti, die zijn strategische plannen voor de toekomst al heeft geschetst, samen met Hamas de ‘gewapende strijd’ tegen Israël hervatten.

Een recent rapport van NGO Monitor, een Israëlische organisatie die toeziet op de activiteiten van de aanhangers van ‘de dode Joden industrie’, onthult opnieuw hoe Europa het vuur aan het aansteken is dat op een dag Israël zal verdrijven uit de zogenaamde ‘Westbank’ en een nieuw ‘Gaza’ zal creëren in het hart van Israël.
De NGO-Monitor liet zien dat de EU ongeveer 269.975 euro heeft bijgedragen aan de radicaal-linkse Israëlische NGO Yesh Din voor de voortzetting van zijn nieuwe project om onderzoek te doen naar de invallen met geweld van het Israëlische leger in Palestijnse woningen. Yesh Din weet hoe men het moet spelen, en is vooral geïnteresseerd in de effecten die deze invallen met geweld hebben op vrouwen en kinderen. Gendergevoeligheid is tegenwoordig een belangrijke factor, vooral als het om Palestijnse vrouwen gaat.

Meer in het bijzonder schetst Yesh Din in een subsidievoorstel dat bij de Verenigde Natiesis ingediend, zijn toekomstige doelstellingen, namelijk het onderzoeken van reeds vermeende strafbare feiten die routinematig door Israëlische militairen zijn gepleegd tijdens deze invallen met geweld. Het gebrek aan echte strafrechtelijke onderzoeken naar deze vermeende misdaden, zo luidt de logica, bewijst dat er een ‘cultuur van straffeloosheid moet zijn onder het personeel van de Israëlische veiligheidstroepen’. Een dergelijke kans om Israël een nieuwe klap toe te dienen zal niet worden gemist, vooral niet door de EU en de VN.

Maar net zoals deze radicale NGO’s u niet de redenen voor de controleposten zullen vertellen, zal Yesh Din ook niet de rechtvaardiging achter die invallen met geweld erkennen. De EU en de VN vragen hier op hun beurt ook niet om. Toch is een inval met geweld de praktijk van elke veiligheidsdienst over de hele wereld die met aanzienlijke kracht huizen binnenvalt, wanneer daar mogelijk gevaarlijke personen verblijven die verdacht worden van betrokkenheid bij terrorisme. Meestal vindt een inval met geweld midden in de nacht plaats, ongeacht de identiteit van de niet-betrokken bewoners van de beoogde woning. In Israël, zoals in elk ander land, wordt een inval met geweld uitgevoerd op basis van inlichtingen die de plaats lokaliseren waar een verdachte kan worden gevonden om hem of haar voor verder onderzoek te kunnen arresteren.

Invallen met geweld liggen daarom van nature gevoelig, omdat het levensbedreigend is voor de militairen die dichtbij plaatsen komen waar niet-betrokken familieleden te maken krijgen met de brute kracht van een dergelijke operatie. Het is niet verwonderlijk dat NGO’s de invallen met geweld als een schatkamer aan mensen­rechten­schendingen beschouwen. Het is de aard van dergelijke operaties die vrouwen ertoe aanzet te klagen over vermeende misdragingen. Focussen op de inval met geweld staat dus garant voor de gewenste resultaten: het beschuldigen van Israël van systematische mensen­rechten­schendingen.

In 2016 zei Ehud Ya’ari, naar mijn mening de meest vertrouwde Israëlische journalist die het conflict beschrijft, tegen iedereen die bereid was te luisteren, dat de Palestijnse Autoriteit, in het besef dat haar streven naar een soevereine Staat nergens toe leidt, besloot de aandacht te verleggen naar de lucratievere mensen­rechten­kwestie. Dit toont de geslepenheid van de Palestijnen aan. Het laat vervolgens ook zien dat NGO’s als Yesh Din duidelijk samenwerken met de Palestijnse Autoriteit in haar doelstelling om Israël te vernietigen.

Wilt u meer nieuws ontvangen over Israël? Klik hier voor de dagelijkse gratis e-mail nieuwsbrief.