Terwijl velen over de hele wereld geloven, dat de 62 mensen die bij rellen in Gaza zijn gedood, vreedzame demonstranten waren, heeft Hamas woensdag zelf de waarheid over de identiteit van de slachtoffers aan het licht gebracht.Salah Bardawil, een hoge ambtenaar van Hamas, zei in een interview met de Palestijnse media, dat vijftig van de mensen die maandag bij de onlusten aan de grens met Gaza omkwamen, leden van Hamas waren, die als martelaar is omgekomen.

Hamas verwerpt medische hulp uit Israël
Intussen werd dinsdag de grensovergang Kerem Shalom heropend, hoewel deze tijdens de gewelddadige protesten drie keer in brand was gestoken, waardoor ernstige schade aan gasleidingen en brandstoftanks was ontstaan.

Vreemd genoeg stond Hamas niet toe dat Israëlische legertrucks essentiële medische apparatuur naar de Gazastrook brachten. Israëlische vrachtwagens keerden terug naar Israël, zes vrachtwagens van UNICEF en de Palestijnse Autoriteit mochten tijdens de overgang door Gaza.

De medische zorg uit Israël was bedoeld om de ziekenhuizen in de Gazastrook te helpen, die het hoge aantal gewonden niet aankunnen.

Wilt u meer nieuws ontvangen over Israël? Klik hier voor de dagelijkse gratis e-mail nieuwsbrief.

Afgelopen nacht lanceerde Iran eindelijk de langverwachte vergeldingsaanval op Israël na een reeks luchtaanvallen op Iraanse doelen in Syrië in de afgelopen drie maanden.Om 12:15 uur klonk de waarschuwing ‘Code Rood’ in tal van Israëlische gemeenschappen op de Golanhoogten, waardoor de inwoners naar hun schuilkelders moeten gaan. Kort daarna lanceerde Iran 30 raketten naar Israël, en minstens één daarvan was gericht op de stad Safed in het noorden van Galilea. Die raket (hoogst­waar­schijnlijk een verbeterde Scud) werd vervolgens onderschept door het Patriot anti-raketsysteem.

Deschrijver van dit artikel was er getuige van hoe het anti-raketschild van de Iron Dome vier Fajr- of Grad-raketten neerhaalde in de lucht boven de Golan-hoogvlakte, en hoe vier uur lang Israëlische straaljagers opstegen tijdens een uitgebreid offensief tegen Iran in Syrië.

Aan de Iraanse kant stond de eerste directe confrontatie met het Israëlische leger onder bevel van Qassem Soleimani, de commandant van de Quds Force van het Iraanse Revolutionaire Garde Korps (IRGC), die de afgelopen vier jaar vrijwel alle grote veldslagen in Irak en Syrië heeft geleid. ‘Het werd opgedragen en gecommandeerd door Qassem Soleimani en het heeft zijn doel niet bereikt,’ zei luitenant-generaal Jonathan Conricus, woordvoerder van de IDF, tegen verslaggevers, spprekend over de derde Iraanse poging om doelen in Israël te treffen.
De andere twee pogingen vonden plaats op 10 februari, toen een grote Iraanse aanvalsdrone probeerde de Israëlische stad Bet Shean in de noordelijke Jordaanvallei te treffen, en op 19 april, toen Iran naar verluidt drie aanvalsdrones inzette die opstegen van de al-Kiswah-basis bij Damascus, die woensdagavond werd aangevallen door de IAF.

Premier Benyamin Netanyahu, die na een korte reis naar Moskou in Israël aankwam, zou naar verluidt een groen licht hebben gekregen van de Russische president Vladimir Poetin om de massale tegenaanval op Iran in Syrië te lanceren.
Rusland kan vrijwel elk vliegtuig afschieten dat vanuit bases ten noorden van de Negev-woestijn in Israël vertrekt door gebruik te maken van het S-300 luchtafweersysteem. Maar dat gebeurde niet.

Het vier uur durende Israëlische offensief in Syrië bracht de Iraanse militaire aanwezigheid, die in het land was opgebouwd, vele maanden terug, aldus de IDF. Een militaire woordvoerder meldde meer dan 50 luchtaanvallen op Iraanse doelen in Syrië, volgens de Israëlische tv-zender Channel 10.
Het Israëlische leger bracht ook een geanimeerde video uit met met de vernietiging van een Iraanse Ouragon multi-barrel launcher nabij de al-Kiswah-basis, voordat deze zijn raketten op Israël kon afschieten.

Een andere IDF-woordvoerder, brigadegeneraal Ronen Manelis, vertelde Channel 10 dat de IAF-aanvallen Iraanse inlichtingen­faciliteiten, logistieke hoofdkwartieren, observatieposten, wapen­opslagplaatsen en de Ouragon-lanceerinrichting nabij Al-Kiswah vernietigden.
Manelis waarschuwde dat de gevechten met Iran nog niet zijn afgelopen en dat het Israëlische leger voorbereid is voor ‘elk scenario’. Dat kan zinspelen op de vrees dat Iran zijn militaire arm in Libanon zou kunnen activeren: de terreurorganisatie Hezbollah. Die heeft meer dan 130.000 raketten tot zijn beschikking die nu elk deel van Israël kunnen bereiken.
Tot nu toe heeft Hezbollah niet deelgenomen aan de vijandelijkheden tegen Israël, ondanks berichten over intensieve activiteit van de Israëlische luchtmacht in het Libanese luchtruim en een bewering dat de IAF gisteravond een Hezbollah-positie nabij de Israëlisch-Syrische grens heeft geraakt.

Zoals ik woensdag schreef, is Iran voorzichtig om Israël niet te betrekken in een totale oorlog en heeft het altijd ontwrichtende en asymmetrische oorlog gevoerd sinds zijn verwoestende oorlog met Irak in de jaren tachtig. Iran weet dat het de zwakkere partij is als het gaat om conventionele oorlogsvoering.

Dit betekent echter niet, dat Iran nu zal worden weerhouden van het voortzetten van zijn militaire opbouw in Syrië. De IRGC in Syrië vliegt constant nieuwe geavanceerde wapens in, zoals de Fateh 313 korteafstand ballistische raket en de Fateh 110 geleide raket met een verbeterd bereik van 300 km.

Daarom wordt verwacht dat Israël zijn preventieve aanvallen tegen Iraanse doelen in Syrië zal voortzetten en is het bereid Iraanse raketten op te vangen, die ‘in het noorden regen, en tegelijk een overstroming in Iran veroorzaken’, zoals minister van Defensie Liberman donderdagochtend vroeg na de dramatische gebeurtenissen zei.

Wilt u meer nieuws ontvangen over Israël? Klik hier voor de dagelijkse gratis e-mail nieuwsbrief.

Terwijl de duizenden Palestijnse oproerkraaiers, die deelnemen aan demonstraties tegen Israël aan de grens met Gaza, genoeg media-aandacht krijgen, is de media-aandacht zelden gericht op de Joodse slachtoffers van geweld die in de omgeving wonen.Tijdens de zogenaamde Mars van Terugkeer gooiden demonstranten rotsen en molotovcocktails naar de Israëlische militairen die hun burgers beschermen. De ‘Mars’ heeft als doel, het recht op terugkeer te claimen voor vluchtelingen (en hun nakomelingen) die precies zeventig jaar geleden, bij de geboorte van de moderne Staat, uit Israël zouden zijn verdreven.
Deze bewering is onjuist; ik zal dit later in dit artikel uitleggen. Maar afgezien daarvan, is het hele scenario van de door Hamas geleide uitbarsting van onrust in de Gazastrook een verschrikkelijk verraad door de Arabieren en allen die hun aspiraties hebben gesteund.

De naties, die de voormalige Israëlische premier Ariel Sharon aanmoedigden om zich in 2005 uit de enclave terug te trekken in een ruil van ‘land voor vrede’, hebben bloed aan hun handen. Want er is geen vrede voor de Joodse bewoners die gemakkelijk met raketvuur te bereiken zijn vanuit Gaza. Een fototentoonstelling uit Noord-Wales, getiteld De Hoop (Hatikvah), laat dit uitdrukkelijk zien.

Student-fotografe Grace Fryer was als kind getuige van aanslagen met mortieren en raketten in Israël. In 2016 keerde zij terug naar de Joodse gemeenschappen van Sderot en Kfar Aza, net iets meer dan anderhalve kilometer van Gaza, om het lijden vast te leggen van kinderen wier dagelijks leven verscheurd wordt door het geluid van sirenes, waarna zij slechts enkele seconden hebben om een schuilplaats te vinden. Een aantal van hen is omgekomen, terwijl anderen getraumatiseerd zijn en niet in staat zijn een normaal leven te leiden.

Grace vertelt het verhaal van de zeventienjarige Ella Abukasis, die stierf terwijl ze haar jongere broer beschermde tegen granaatscherven. Grace’s tentoonstelling bevat foto’s van het kindercentrum die Yonatan, vader van Ella, ter nagedachtenis van haar oprichtte. Ook worden er granaatscherven van een Kassam-raket tentoongesteld, die overgebleven zijn na een soortgelijke aanval.

Restanten van vanuit de Gazastrook afgeschoten raketten, bewaard in het politiebureau van Sderot

Grace wijst erop dat ‘de Israëlische gemeenschappen rond Gaza niet alleen voortdurend bloot staan aan de angst voor raketaanvallen. Zij hebben ook te maken met de realiteit dat terroristen onder hun huizen een tunnel aan het graven zijn, met als enige doel gijzelaars te nemen en burgers te doden.’
‘Er zijn ook tijden waarop het raketvuur zo extreem wordt, dat Israël Gaza binnen moet vallen om zijn burgers te beschermen.’
Stelt u zich eens voor dat u in Kent woonde en onderworpen was aan een eindeloos spervuur van raketten die over het Kanaal werden gelanceerd. U zou ongetwijfeld verwachten dat uw regering daar iets aan doet. Toch wordt Israël bijna altijd als belager bestempeld wanneer het terugschiet naar de Hamasterroristen die al dit tumult hebben veroorzaakt.

Toen Israël in 1967 de controle over Gaza van Egypte overnam, bouwden de gemeenschappen rond Sderot goede relaties op met de Arabieren in Gaza. Joden verkochten hun fruit en groenten op de stranden van Gaza en Arabische monteurs repareerden Joodse auto’s.
Maar Yasser Arafat maakte daar een einde aan toen hij in 2000 een intifada (opstand) startte. Onder zijn leiding begonnen terroristen Joodse gemeenschappen in Gush Katif – in de Gazastrook – aan te vallen. Dit leidde vijf jaar later uiteindelijk tot de terugtrekking vanuit Gaza door Ariel Sharon. Met een bevolking van slechts 8000 mensen produceerde deze Joodse gemeenschap meer dan twaalf procent van de Israëlische zuivel- en tuinbouwproducten.

‘De overeenkomst was dat als deze gemeenschap al hun bezittingen en zaken aan de Arabieren van Gaza zou geven, de Arabische leiders de terreuraanvallen op de Israëlische gemeenschappen zouden stoppen,’ legde Grace uit.
Velen in Gush Katif, zelf kinderen van vluchtelingen uit 1948, werden gedwongen hun huizen te verlaten om in een tijdelijk onderkomen in Israël te wonen; en dat deden ze in ‘De Hoop’ dat er vrede zou komen – maar die kwam er nooit!’
‘Arabische terroristen uit de Gazastrook braken hun belofte door het lege gebied wat voor hen was achtergelaten te gebruiken om raketten en mortieren af te vuren op Sderot en de omliggende gebieden.’

Zoals u zich wel kunt voorstellen, is het een verschrikkelijke en beangstigende situatie voor kinderen die spelen op schoolpleinen, of openluchtmarkten, winkels en synagogen bezoeken. Nergens lijkt het veilig en de gezichten van hen die nog nooit vrede hebben gekend, zijn door de pijn getekend.

Flatgebouwen in Sderot werden voorzien van een ‘strongroom’, met dikke muren en daken en een klein raam, afsluitbaar met een stalen plaat.

Het is dan ook niet verwonderlijk dat het leven met dit constante gevaar een enorme tol eist van deze gemeenschappen. Het leidt tot het uiteenvallen van gezinnen en ziekte, veroorzaakt door stress en angst. Toch wordt geen van deze problemen erkend door de Verenigde Naties, individuele regeringen of mensenrechtenorganisaties.

Wat betreft de misvatting van de ‘Mars van Terugkeer’: de vluchtelingensituatie waarin het Palestijnse volk verkeert, is een crisis die zij zelf hebben veroorzaakt. Het was aan henzelf te wijten. Ongeveer 800.000 van hen gehoorzaamden de waarschuwing van de omringende Staten. Deze Staten wilden Israël vernietigen en waarschuwden de Palestijnen om weg te gaan uit Israël. Hen werd beloofd dat, nadat de Staten Israël vernietigd zouden hebben, de Palestijnen snel terug konden keren, samen met de overwinnende Arabische legers. Intussen hadden de Israëlische leiders hun best gedaan om hen ervan te overtuigen te blijven, maar tevergeefs. Zo werd er een volstrekt onnodige humanitaire crisis gecreëerd die handig wordt gebruikt als excuus om Israël de schuld te geven van bijna alles wat er mis is met de wereld.
Bovendien werden er minstens evenveel echte Joodse vluchtelingen tegelijkertijd verdreven uit Arabische landen. En Israël heeft ze allemaal met succes geïntegreerd. De omringende landen weigeren echter nog steeds hun verantwoordelijkheid te nemen voor het welzijn van degenen die zij hebben overgehaald om Israël te verlaten.

Zoals Walter Scott het uitdrukte ‘Oh, wat een verward web weven we, wanneer we beginnen te bedriegen!’

Charles Gardner is auteur van Israel the Chosen, en Peace in Jerusalem.

Wilt u meer nieuws ontvangen over Israël? Klik hier voor de dagelijkse gratis e-mail nieuwsbrief.