Congreslid Rashida Tlaib wil de “Nakba” officieel herdenken. Wat betekent dit echt?23 mei 2022
Congreslid Rashida Tlaib (namens de Democraten voor de staat Michigan) heeft via Twitter aangekondigd dat zij een resolutie zal indienen die oproept tot officiële erkenning van de “Nakba”. Zij en veel Palestijnse nationalisten omschrijven het als de “catastrofe” die plaatsvond in 1948, toen Israël 400 Palestijnse gemeenschappen verwoestte en 700.000 Palestijnen vluchteling maakte. Zij stelt dit voor als een kwestie van mensenrechten en rechtvaardigheid, maar in werkelijkheid is het een kwestie van onwetendheid over recente historische gebeurtenissen in de regio en de antisemieten die daar voor persoonlijk gewin op azen.
De voorstanders van de resolutie waren het normale kader van Israël-haters en antisemieten, namelijk de democratische: Alexandria Ocasio Cortez (New-York), Ilhan Omar (Minnesota), Betty McCollum (Minnesota), Marie Newman (Illinois), Jamaal Bowman (New-York) en Cori Bush (Missouri). De meeste, zo niet alle, van deze mede-indieners hebben consequent tegen Israël gekozen, de BDS-beweging gesteund, Israël een apartheidsstaat genoemd en gewerkt aan de ontbinding van de sterke alliantie tussen Israël en de Verenigde Staten. De resolutie zelf is een drogreden vol propaganda die typisch is voor zowel de Palestijnse Autoriteit als anti-Israël Joodse groepen als J Street en IfNotNow. Zij mist de context van de gebeurtenissen die voorafgingen aan en volgden op Israëls Onafhankelijkheidsoorlog van 1948 en legt alle schuld voor de daaropvolgende crises van het Palestijnse volk bij hun existentiële vijand – de Joden.
De Arabische uitdrukking “Nakba” betekent “catastrofe”. Tlaib beschrijft het in de resolutie als de “ervaring van ontworteling, onteigening en vluchtelingschap,” die volgens haar door Israël is veroorzaakt. Dit, aldus de resolutie, “verwijst niet alleen naar een historische gebeurtenis, maar naar een voortdurend proces van Israëls onteigening van Palestijns land en zijn onteigening van het Palestijnse volk dat tot op de dag van vandaag voortduurt”. Een onderzoek naar het werkelijke verhaal achter deze “catastrofe” verklaart echter waarom de Palestijnen het enige volk in de wereldgeschiedenis zijn dat vier generaties nadat zij werden verdreven nog steeds vluchteling is.
Nogal moeilijk om vrede te sluiten met een groep mensen die denken dat de vestiging van je land een voortdurende “catastrofe” is. (Foto: Jamal Awad / Flash90)
Voorafgaand aan het VN-verdelingsplan van 1947 – dat een Joodse en een Arabische staat wilde creëren in het Britse Mandaatgebied Palestina – dwongen antisemitische aanvallen in Europa en Rusland duizenden Joden te emigreren naar hun historische thuisland. Palestina was echter geen soevereine staat, maar een gebied dat gedurende twee millennia door een aantal keizerrijken werd gecontroleerd. Het meest recent door de Ottomanen, gevolgd door de Britten sinds 1917. Vóór 1948 heette de laatste soevereine staat in dat land Judea en die soevereiniteit behield het 102 jaar lang. Vanaf de verdrijving van de Joden na de verwoesting van de Tweede Tempel tot 15 mei 1948 was het land Palestina onder de heerschappij van niet minder dan negen verschillende heersers, die geen van allen veel op hadden met het oude Joodse thuisland. De naam “Palestina” werd zelfs bedacht omdat de Romeinen nog een schepje bovenop de belediging wilden doen. Zij hernoemden Judea naar de historische vijanden van de Joden – de Filistijnen.
In de tijd die voorafging aan de oprichting van de Staat Israël bereidde het leger, dat ooit de Israel Defense Forces zou worden, zich voor op de invasie waarvan zij wisten dat die zou komen. De Arabieren die in het gebied woonden wisten dat die ook zou komen, dus deden zij wat hun was opgedragen – zij maakten zich uit de voeten. De Palestijnse vluchtelingensituatie was een crisis die zij zelf hadden veroorzaakt, omdat zij ervan uitgingen dat de Arabische legers van Jordanië, Syrië, Irak, Libanon, Sudan en Egypte alle Joden zouden wegvagen en zij zouden terugkeren naar hun huizen, nu zonder Joden.
Zij geloofden dit omdat hun leiders hen dit keer op keer vertelden. “We zullen het land platgooien met onze geweren en elke plaats waar de Joden een schuilplaats zoeken, vernietigen,” zei de Iraakse premier Nuri Saif. “De Arabieren moeten hun vrouwen en kinderen naar veilige gebieden brengen tot de gevechten zijn gestaakt.” De Jordaanse krant Filastin gaf hetzelfde toe na het staakt-het-vuren dat de oorlog beëindigde: “De Arabische Staten moedigden de Palestijnse Arabieren aan tijdelijk hun huizen te verlaten om de Arabische invasielegers uit de weg te gaan.” Dat de Arabieren er niet in slaagden de Joden af te slachten, noemden de Palestijnen hun “catastrofe”. Alle Arabieren die in Israël bleven, werden burgers met volledige rechten. Zij die vluchtten, werden overgelaten aan de tedere genade van hun nieuwe gastlanden.
Na de oorlog gingen de Arabische vluchtelingen naar andere Arabische naties: 100.000 naar Libanon, 75.000 naar Syrië en 70.000 naar Jordanië. Er gingen 280.000 vluchtelingen naar de Westelijke Jordaanoever, die door Jordanië werd geannexeerd, en 190.000 gingen naar de Gazastrook, waarover Egypte militaire controle uitoefende. Geen van deze Arabische naties heeft deze mensen gehuisvest. Tegelijkertijd verdreven Arabische naties massaal hun Joodse bevolking, zonder het voorwendsel van oorlog in hun land. Marokko verdreef er 260.000, Irak 129.000, enzovoort. En dan heb ik het nog niet eens over de honderdduizenden Europese Joden die na de Holocaust naar Israël kwamen. Geen van deze mensen kwijnde weg in kampen. Zij vonden hun weg naar Israël, waar een natie die nog in de kinderschoenen stond – en nog herstellende was van een existentiële oorlog – hen huisvestte en hun volledige burgerrechten gaf.
De Arabieren gingen door met hun pogingen om Israël te vernietigen en vertelden de vluchtelingen in hun landen dat zij zich geen zorgen hoefden te maken – zodra alle Joden dood waren, konden jullie naar huis gaan. Dit alles gebeurde onder het toeziend oog van de Verenigde Naties, die nutteloze organisaties in het leven riepen om de voortdurende onderdrukking van het Palestijnse volk door andere Arabische naties en hun eigen leiders te helpen vergemakkelijken. Toen Israël de Zesdaagse Oorlog won, veroverden zij niet het Palestijnse land op de Westelijke Jordaanoever en in de Gazastrook – zij veroverden Jordaans en Egyptisch land dat een Palestijnse bevolking bevatte die twee decennia lang in vluchtelingenkampen was weggestopt.
De Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO) koos er vervolgens voor om tientallen jaren van terrorisme tegen het Joodse volk te ontketenen. Israël heeft in de loop der jaren vele malen geprobeerd vrede te sluiten met de PLO en de Palestijnse Autoriteit. Wanneer land werd aangeboden, werd het afgewezen en werden terroristische aanvallen gelanceerd. Toen Israël Gaza in 2005 verliet, werd het een veilige haven voor Hamas en duizenden raketaanvallen.
Zoals deze tegen-protester aan de Universiteit van Tel Aviv opmerkte, zal Israël niet treuren om het falen van de Arabieren om de Joden de zee in te drijven. (Foto: Jamal Awad / Flash90)
De problemen waarmee het Palestijnse volk wordt geconfronteerd zijn inderdaad talrijk. Het ontbreekt hen aan middelen, banen, onderwijs en gezondheidszorg. Dit is niet de schuld van Israël. Het is te wijten aan decennia van uitbuiting door Arabische naties die hen gebruikten als politieke pionnen, totdat ze zich realiseerden dat Israël nergens heen gaat. Nu is de Arabische wereld verveeld met de Palestijnse “catastrofe” en is begonnen vredesakkoorden met Israël te ondertekenen om hun overleving tegen een aangemoedigd Iran te verzekeren. Israël is een economische en technologische grootmacht geworden met een leger dat door bijna elk ander land in de wereld wordt benijd. Toch zitten de Palestijnen gevangen in het verleden en geven ze de Joden de schuld van de problemen die hun eigen leiders hen hebben aangedaan.
De ouders van Tlaib zijn naar Amerika geëmigreerd en lijken hun dochter te hebben doordrenkt van de leugen dat alle problemen waarmee hun volk te kampen heeft, de schuld zijn van de Joden. De resolutie die zij heeft ingediend heeft niets te maken met feiten, geschiedenis of het rechtzetten van onrechtvaardigheden. Het gaat om het gebruik van haar positie als lid van het Congres om haar invloed te gebruiken tegen een volk dat niet de beleefdheid had om zich in de Middellandse Zee te laten duwen. Tlaib heeft ervoor gekozen haar macht en positie niet te gebruiken om de Palestijnen te helpen, ze gebruikt hen als wapen tegen de Joodse staat. Door dit te doen is ze net zo slecht – zo niet slechter – dan de naties die weigerden haar overgrootouders te helpen na 1948, en haar daden zullen ervoor zorgen dat het Palestijnse volk nog generaties lang in bittere armoede zal leven.
Moshe Hill is een columnist die te lezen is geweest in Daily Wire, Washington Examiner, CNS News en anderen. Moshe is te vinden op Facebook en Twitter en op zijn eigen website: www.aHillWithaView.com
