‘Hamas probeert Nazareth en andere Arabische steden in Israël over te nemen en zelfs leden van onze gemeen­te­raad moedigen hen aan om loyaal te zijn aan de Pales­tijnen en niet aan Israël.’ Dat is de explosieve onthulling door Elias Zarena, een christelijke Arabier uit Nazareth, in een exclusief interview met Israel Today.

Wat het grootste deel van de wereld nog niet heeft begrepen, en zelfs velen in Israël, zijn de verborgen strategieën van Hamas en de Palestijnen om ongeveer twee miljoen Arabische Israëlische burgers, christenen en moslims, ervan te weerhouden te integreren in de Israëlische samenleving, en in plaats daarvan zich aan te sluiten bij de islamitische vijanden van Israël. Voor zijn inspanningen wordt Elias’ leven regelmatig bedreigd.

Op het gebouw van de Rijksakademie van beeldende kunsten in Amsterdam hangen spandoeken met anti-Israëlische teksten als ’Free Palestine’ en ’From the river to the sea.’ De rivier waarnaar verwezen wordt, is de Jordaan. De zee is de Middellandse Zee. Daartussen liggen Palestijnse gebieden, en ook Israël. De slogans roepen dus op Israël te elimineren. 

Palestina was het westelijke deel van wat ooit het Britse mandaatgebied was. Dat werd in november 1947 door een resolutie van de Verenigde Naties gesplitst tussen Joden en Arabieren. De Arabische staten weigerden de deling en vielen op 15 mei 1948 het prille staatje aan. Het gevolg: 700.000 Arabieren vluchtten uit de Joodse gebieden en 850.000 Joden uit Arabische landen. De Joden werden veelal Israëliërs, de Arabieren kregen een erfbaar vluchtelingschap met een VN-hulporganisatie, de UNRWA, uniek in de wereld.

Vorige week was de honderdste herdenking van de conferentie waar de ‘aardse geboorteakte’ van Israël werd ondertekend. Ook na deze herdenking is het van vitaal belang dat we ermee doorgaan totdat we zoveel mogelijk punten hebben gescoord op belangrijke doelgebieden – waaronder de overheid, scholen en universiteiten.

Zoals we in een reeks artikelen opnieuw hebben verklaard, heeft het recht van Israël op het land dat ze nu bezetten – met inbegrip van de betwiste gebieden – een internationale juridische status gekregen op 26 april 1920, in een prachtig Italiaans Riviera resort (nu bekend als Sanremo). Dit gebeurde na een weeklange vergadering van de overwinnaars van de Eerste Wereldoorlog, vertegenwoordigd door Groot-Brittannië, Frankrijk, Italië en Japan.

Het werd vervolgens door de eerste president van Israël (Chaim Weizmann) geprezen als ‘misschien wel de meest gedenkwaardige politieke gebeurtenis in de hele geschiedenis van onze [zionistische] beweging en in de hele geschiedenis van ons volk sinds de ballingschap.’ Voormalig Brits minister van Buitenlandse Zaken, Lord Curzon, noemde het de ‘Magna Charta’ van de Joodse Staat. De huidige Italiaanse premier Giuseppe Conte schreef vorige week: ‘Een van de zaden van de olijfboom die de moderne Staat Israël is gaan symboliseren, werd in Sanremo geplant.’